Του Σεπτέμβρη μνήμες

Ο Σεπτέμβρης εδώ και μέρες ήταν άστατος, σαν να βιαζόταν το καλοκαίρι να φύγει. Το νησί γεμάτο τουρίστες. Τουρίστες που είχαν κρυφτεί στα ξενοδοχεία, περιμένοντας λίγο ακόμη καθαρό ουρανό και γαλήνια θάλασσα για να χαρούν τις τελευταίες ημέρες ξεκούρασης πριν επιστρέψει ο καθένας στη ρουτίνα του.

Σχεδόν τίποτα δεν θύμιζε τον Αύγουστο. Το μπλε φεγγάρι του είχε αποζημιώσει τους χιλιάδες που ξενύχτησαν στις παραλίες και στ’ ακρογιάλια, ακόμη και στο στριφογυριστό δρομάκι του βουνού, για να το χαρούν και να το φωτογραφήσουν να παίζει με τα λίγα σύννεφα και να καθρεφτίζεται στο πέλαγο. Αυτοί που κολύμπησαν μαζί του στα ήρεμα νερά που έλουζε, σίγουρα φεύγοντας θα πάρουν πολλά να θυμούνται.

Τα αστραπόβροντα ξύπνησαν την Δανάη. Έψαξε δίπλα της μα δεν τον βρήκε. “Ακόμα μια νύχτα…”, σκέφτηκε.

Πάει καιρός που είναι μακριά της. Πάει καιρός που έχουν αποξενωθεί αυτοί οι δύο ερωτευμένοι κάποτε άνθρωποι.

Κάποτε;

Είχε σχεδόν εγκαταλείψει και το μαγαζί. Η ταβέρνα που πριν πεθάνει ο αγαπημένος του πατέρας τού άφησε μαζί με την ευχή του ήταν η ιστορία της ζωής του ολάκερης. Μέσα σε αυτή την ταβέρνα του παππού μεγάλωσε, στην κουζίνα της τον βύζαξε η μάνα, σ’ αυτήν έτρεχε πάνω κάτω όλη μέρα, εκεί μέσα έκανε τις σκανταλιές του, σ’ αυτήν ξεκίνησε να δουλεύει από σχολιαρόπαιδο, να σκουπίζει, να μαζεύει, να στρώνει, να σερβίρει. Εκεί μάζευε τους φίλους του και έπιναν μέχρι αργά τη νύχτα παίζοντας το μπουζουκάκι του. Εκεί γνώρισε και τον έρωτα της ζωής του.

Η βροχή δυνάμωνε. Αυτή η απρόσμενη φθινοπωρινή νύχτα ήρθε να χειροτερέψει την κατάσταση στο σπίτι και στην καρδιά του.

Καθόταν στην καρέκλα χτυπώντας διαρκώς το ίδιο τσιγάρο στο τραπέζι της κουζίνας. Αργά. Νωχελικά. Σχεδόν ρυθμικά. Το τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα, παντού τριγύρω στάχτες. Το τελευταίο που δεν έσβησε καλά κάπνιζε ακόμα. Ατμόσφαιρα βρώμικη … αποπνιχτική … βαριά … κρύα … κλαμένη.

Από το απέναντι παράθυρο έβλεπε τη λάμπα της κολώνας. Η θέα της δυνατής βροχής με φόντο την κίτρινη αδυνατισμένη λάμπα τού θύμιζε τις σκοπιές στο στρατόπεδο της Δράμας.

Τα πρωτοβρόχια από μικρό παιδί τα λάτρευε. Γυρνούσε από το σχολείο περπατώντας καταμεσής του δρόμου, χωρίς καθόλου να προσπαθεί να καλυφτεί στα λιγοστά υπόστεγα. Το αντίθετο! Το νερό που άλλους τούς πάγωνε, σ’ αυτόν έφερνε μια γλυκιά ζεστασιά. Αισθανόταν ότι τον πότιζε και τον μεγάλωνε.

Μα τώρα ήταν αλλιώς. Οι θύμησες τον τρύπαγαν. Δεν έβγανε αίμα. Μονάχα πόνος που δεν λιγόστευε στο ελάχιστο. Μια παρόμοια νύχτα ήταν που…

Ποτέ του δεν κατάλαβε γιατί αυτός ο Θεός αφήνει να ζουν παλιάνθρωποι και να πεθαίνουν νεογέννητα αγγελούδια. Ποτέ του δεν κατάλαβε τι Θεός είναι αυτός που σκορπάει σαδιστικά τον πόνο σε καλούς ανθρώπους.

-     Στράτο!, διέκοψε τις σκέψεις του, γιατί δεν κοιμάσαι;

-     Σηκώθηκες; Πήγαινε σε παρακαλώ να ξαπλώσεις. Άσε με εμένα.

-     Έβαλε ψύχρα. Να σου φέρω τουλάχιστον μια μπλούζα;

-     Δεν θέλω να μου φέρεις τίποτα. Να πας να ξαπλώσεις!

-     Όχι! Δεν θα πάω! Θα κάτσω εδώ και θα μιλήσουμε…, τού αντιγύρισε τραβώντας μια καρέκλα με μια βεβαιότητα που και η ίδια απόρησε. Κάθισε αντικριστά με τα μάτια καρφωμένα στα δικά του, περιμένοντας να αντιδράσει σε τούτη της την έκρηξη.

Γέμισε πάλι κρασί το ποτήρι του και το κατέβασε με μια ανάσα.

-     Δανάη, τι θες; Δεν έχω όρεξη να πούμε τίποτα. Δεν θέλω να μιλήσω ούτε σε σένα ούτε σε κανέναν. Άσε με να κάνω το τσιγάρο μου και πήγαινε να κοιμηθείς. Σε λίγο ξημερώνει.

-     Με μένα Στράτο θα μιλήσεις. Εγώ δεν είμαι ούτε ο οποιοσδήποτε ούτε ο κανένας! Ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα αν θέλουμε να πάμε παρακάτω τη σχέση μας και τις ζωές μας.

Σηκώθηκε και άνοιξε λίγο τη μπαλκονόπορτα της κουζίνας καθώς εκείνος άναβε το τσιγάρο που παίδευε από ώρα, χωρίς να παίρνει τα βλέμμα του από τη λάμπα και τις σταγόνες της βροχής που φώτιζε.

-     Ένα χρόνο τώρα είμαστε δυο ξένοι. Μέρα με τη μέρα νιώθω πως σε χάνω από κοντά μου. Τρως ελάχιστα, δεν γελάς καθόλου, δεν έχεις όρεξη για δουλειά, δεν μου μιλάς, δεν κάνουμε έρωτα, δεν βγαίνεις ούτε με τους φίλους σου, κυκλοφορείς μέσα στο σπίτι σαν φάντασμα, σταμάτησες ακόμη και το ψαροντούφεκο που λατρεύεις… Έχεις παραδοθεί από τα πάντα, έχεις εγκαταλείψει τα πάντα. Νομίζεις πως αυτή σου την αποξένωση μπορώ να την αντέξω; Κάνω υπομονή αλλά δεν είμαι από γρανίτη. Θα σπάσω!

-     Να σου θυμίσω Δανάη τι είναι σήμερα; Σαν σήμερα πέθανε το παιδί μας. Το ξέχασες;

-     Κάνεις λάθος Στράτο. Σαν σήμερα γεννήθηκε το παιδί μας. Σαν σήμερα γίναμε γονείς. Χάσαμε την κορούλα μας γιατί έτσι αποφάσισε ο Θεός. Όμως η ζωή συνεχίζεται, δεν το καταλαβαίνεις; Νομίζεις πως εγώ δεν πονάω;

Την Δανάη την γνώρισε πριν δύο καλοκαίρια όταν ήρθε με τις φίλες της για να γιορτάσουν το πτυχίο τους. Την ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή που κάθισε στην ψάθινη καρέκλα της ταβέρνας και παράγγειλε χαμογελώντας του ένα καραφάκι ούζο. Αυτή η καρέκλα αποσύρθηκε από την ημέρα εκείνη και πάνω της δεν ξανακάθισε πελάτης. Όταν την σερβίριζε και ρώτησε να μάθει τ’ όνομά της, πήρε αμέσως μια κόκκινη μπογιά και έγραψε στην πλάτη της καρέκλας με μεγάλα γράμματα ‘ΔΑΝΑΗ’.  

Την ίδια νύχτα, αυτό το κορίτσι με τα μεγάλα καφετιά μάτια και το παιδιάστικο χαμόγελο, ήταν μαζί στη βάρκα του και ανοίχτηκαν στα βαθιά για να μαζέψουν τα δίχτυα. 

Το επόμενο μεσημέρι το καλύτερο φαγκρί ξάπλωνε στο πιάτο της, μαγειρεμένο από τα χέρια του με μια ξεχωριστή συνταγή που είχε για λίγους.

Ο έρωτας είχε έρθει με την πρώτη ματιά. Την ώρα που η κόκκινη μπογιά σχημάτιζε στην καρέκλα τ’ όνομά της, αυτό το φτερωτό διαβολάκι άδειαζε το θηκάρι του…

Τον κοίταγε στα μάτια μα δεν του ‘παιρνε λέξη.
- Θα προσπαθήσουμε ξανά! Ούτε οι πρώτοι είμαστε, ούτε οι τελευταίοι, που χάνουν το παιδί τους. Και είμαστε πολύ νέοι για να το βάζουμε κάτω και να κλαίμε τη μοίρα μας. Σεβάστηκα τον πόνο σου, Στράτο, αλλά πίστεψέ με, και ο δικός μου πόνος είναι πολύ μεγάλος. Θαρρώ πως έφτασε η ώρα να πάμε σ’ εκείνη την ψυχολόγο που σου έλεγ…

-     Δεν είμαι τρελός! Παράτα με!, στρίγγλισε και πετάχτηκε όρθιος.

-     Το ξέρω πως δεν είσαι. Μα θα τρελαθείς! Και σ’ αγαπώ πάρα πολύ για να το αφήσω αυτό να συμβεί…

Συνεχίζεται