Αφορμή για το παρακάτω
σημείωμα στάθηκε μια κουβέντα που έκανα πρόσφατα.
Θα ξεκινήσω με τα
γεγονότα. Παρακάτω ακολουθούν κάποιες μου σκέψεις.
Προχθές το βράδυ
επισκέφτηκα έναν φίλο. Είχαμε αρκετό καιρό να βρεθούμε, γιόρταζε και η γυναίκα
του, ευκαιρία ήταν. Πήρα την κυρά και πήγαμε.
Μετά τα χαχαχα και
χουχουχου, τα “χρόνια πολλά”, τα “τι κάνεις βρε ψυχή” και τα “χαθήκαμε”, η
κουβέντα ήρθε στα πολιτικά. Κακώς!
Ο φίλος, λοιπόν, στις
τελευταίες εκλογές ψήφισε χρυσή αυγή. Και αυτός και η γυναίκα του και ο μεγάλος
τους γιος, πρωτοετής φοιτητής στο Πανεπιστήμιο. Το ίδιο έκαναν και στις
προηγούμενες εκλογές της 6ης Μαΐου. Φαίνεται πως έμειναν
ικανοποιημένοι από τον τρόπο που πολιτεύθηκε η χρυσή αυγή στο μεσοδιάστημα
μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων και είπαν να επαναβεβαιώσουν με την ψήφο
τους τη στήριξη στην ακροδεξιά συμμορία. Φαίνεται πως ήταν αρκετά τα νερά στη
Δούρου και οι φάπες στη Κανέλλη, οι απειλές για εξολόθρευση των μεταναστών, οι
τσάμπα μαγκιές για ξύλο μέσα στη Βουλή (!!!), τα κοινωνικά παντοπωλεία, οι
αιμοδοσίες μόνο για Έλληνες κ.α.