Σελίδες

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Politics? No, thanks.



Το τελευταίο χρονικό διάστημα απέχω από κάθε κίνηση που θα χαρακτηριζόταν «πολιτική».

Δεν μιλάω καθόλου για πολιτική. Και να σκεφτεί κανείς ότι κάποτε τσακωνόμουν για «ιδέες».

Απέχω από εκλογικές διαδικασίες στο χώρο δουλειάς. Ο επαγγελματικός συνδικαλισμός (δυστυχώς μόνο τέτοιος υπάρχει) μου προκαλεί ανυπόφορες αναγούλες και τα αντιόξινα δεν βοηθάνε καθόλου.

Δεν ακούω στο ραδιόφωνο τίποτα άλλο από σταθμούς που παίζουν αποκλειστικά μουσική.

Δεν παρακολουθώ τα δελτία ειδήσεων των ακριβοπληρωμένων κομπάρσων του περιφερόμενου θιάσου της παραπληροφόρησης. Μου τσακίζουν τα νεύρα όταν «λογομαχούν» πολιτικοί με δημοσιογράφους και το ίδιο βράδυ έχουν κλείσει μαζί τραπέζι σε πολυτελές εστιατόριο για να περιδρομιάσουν με τις οικογένειές τους. Το ίδιο χιλιοπαιγμένο εργάκι τουρνέ στην επαρχία. Τα μόνα που άλλαξαν είναι τα γκρίζα μαλλιά και οι καταθετικοί λογαριασμοί στις τράπεζες. Και οι δεύτεροι ακόμα πιο γκρίζοι.

Δεν διαβάζω πολιτικές εφημερίδες γιατί ανήκουν σε ανθρώπους που δεν δίνουν «μία» για την ενημέρωση. Εκδότες – επιχειρηματίες είναι οι άνθρωποι, μεγαλοεργολάβοι που παίρνουν ακριβά τις αναθέσεις και δίνουν τα φθηνά τα μεροκάματα. Κι αν δεν έβαζαν για δώρα τα i-pad, τα νεσεσέρ, τα τριήμερα ταξίδια και τα CD όσων πέθαναν αυτή την εβδομάδα, θα το ‘χαν κλείσει προ πολλού το μαγαζί. Χάντρες και καθρεφτάκια για το πολύχρωμο τσούρμο των αγράμματων ιθαγενών.

Η μόνη διέξοδος για να «ξεδίνω» είναι τα blogs. Διαβάζω πολλά, πάρα πολλά. Σημαντικά και ανούσια, έτσι, για να «παίρνω» κλίμα.

Και τι γίνεται αυτές τις ημέρες;

Η κυβέρνηση το παλεύει.

Ή παλεύει με τα νεύρα μας, την υπομονή και τα όριά μας. Διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση ότι δίνει την ύστατη μάχη. Λέει σε όλους τους τόνους πως σε αυτή τη μάχη δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρχουν λιποτάκτες. Ποιους εννοεί;

Για μας πρόκειται! Για την κυβέρνηση θεωρούνται λιποτάκτες όσοι δεν θα αντέξουν – και θα είναι πάρα πολλοί – τις σφαίρες που θα πέσουν. Όσοι έχουν τις λιγότερες αντοχές, τις μικρότερες πιθανότητες επιβίωσης. Όσων το λάδι στο καντήλι είναι ούτως ή άλλως λιγοστό.

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να κερδίσει τον πόλεμο. Οι εχθροί είναι εκατομμύρια, είναι πανίσχυροι και, το χειρότερο, αόρατοι. Στην εντελώς απίθανη περίπτωση που η κυβέρνηση καταφέρει να σώσει την ελληνική οικονομία, πολλοί είναι εκείνοι που θα επαίρονται και θα θριαμβολογούν. Ακόμα και κάτι περιθωριακά κόμματα σαν τη ΝΔ και το ΚΚΕ. Είναι σαν να το βλέπω μπροστά μου. Θα μας πουν ότι «ήσαν χρήσιμες οι διαφωνίες μας γιατί πίεσαν την κυβέρνηση για την καλύτερη δυνατή λύση».

Η νίκη ανέκαθεν είχε πολλούς πατεράδες, η ήττα ήταν πάντα ορφανή!

Έτσι και δεν σωθεί η ελληνική οικονομία να δεις τι έχουμε να τραβήξουμε ! Θα φταίει υποκουλτούρα μας, η τεμπελιά μας, η διαφθορά μας, η ασυνεννοησία μας, το μαζί τα φάγαμε, οι υψηλές (!!!) αμοιβές μας που χαντάκωσαν την ανταγωνιστικότητα.

Κύριε πρωθυπουργέ,

Δεν έκανες τίποτα για την αλλαγή του νόμου περί ανευθυνότητας υπουργών. Άλλη μια προεκλογική σου δέσμευση που την έφαγε το σκοτάδι. Έχεις βλέπεις άλλες προτεραιότητες. Προέχει η …σωτηρία μας!

Να ξέρεις όμως ότι δεν αρκεί να καθαρίσεις τα σκατά από το κοτέτσι. Αν δεν κόψεις και κανα λαιμό όσων το λέρωσαν, πολύ γρήγορα θα το ξαναγεμίσουν…

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Wall Street Journal: Μην πιστεύετε τους "Ελληνικούς Μύθους"




Για 5 μύθους που επικρατούν διεθνή κοινή γνώμη εναντίον της Ελλάδας κάνει λόγο σε δημοσίευμα της η Wall Street Journal επιχειρώντας να καταρρίψει τις απόψεις που εχουν τροφοδοτηθεί σχετικά με τις ευθύνες που έχει χώρα μας για την κρίση που έχει ξεσπάσει στους κόλπους της Ευρωζώνης.

Ακολουθεί το άρθρο του Σάιμον Νίξον μεταφρασμένο:

1.Η Ελλάδα είναι αφερέγγυα

Όχι, δεν είναι. Όπως έχουν σημειώσει οι οικονομολόγοι Κάρμεν Ράινχαρτ και Κένεθ Ρόγκοφ, οι πτωχεύσεις αφορούν συνήθως την προθυμία πληρωμής και όχι την ικανότητα πληρωμής. Η Ελλάδα έχει πολλά περιουσιακά στοιχεία και τεράστιες δυνατότητες μείωσης των δαπανών, αύξησης της είσπραξης των φόρων και βελτίωσης της παραγωγικότητας, φυσικά αν είναι διατεθειμένη να κάνει θυσίες. Η πρόκληση για την Ελλάδα δεν είναι η φερεγγυότητα της, αλλά το κατά πόσο οι αλλαγές που απαιτούνται είναι πολιτικά εφικτές. 

2.Είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας να πτωχεύσει

Με τίποτα. Η χώρα έχει ένα τεράστιο πρωτογενές έλλειμμα, οπότε ακόμα και αν αυτό προκαλούσε “κούρεμα” κατά 50%, πάλι θα χρειαζόταν δανεισμό αμέσα ή θα βρισκόταν αντιμέτωπη με τεράστιες περικοπές δαπανών εν μια νυκτί για εξισορροπήσει τα βιβλία της. Ακόμη χειρότερα, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα κατέρρεε, αφού το κεφάλαιο θα εξαφανιζόταν και η χρηματοδότηση θα είχε στερέψει. Υπό τους κανονισμούς της ΕΚΤ, τα ελληνικά κρατικά ομόλογα δεν θα ήταν πλέον αποδεκτά ως ασφάλεια.

3.Μια ελληνική πτώχευση δεν θα ήταν ίδια με την πτώχευση της Lehman Brothers

Ακόμα και η γερμανική κυβέρνηση φαίνεται ότι τώρα έχει αποδεχτεί ότι ήταν πολύ “αφελής” που πίστευε ότι η αγορά ήταν προετοιμασμένη για μια ελληνική αναδιάρθρωση του χρέους. Οι αλυσιδωτές επιπτώσεις έχουν εξαπλωθεί στην ευρωζώνη, εμφανώς πιο πολύ στην Ισπανία, όπου οι αποδόσεις ομολόγων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Το λάθος της Γερμανίας ήταν να εξετάσει μόνο τις επιφανειακές επιπτώσεις στο τραπεζικό κεφάλαιο, ενώ οι δευτερογενείς επιπτώσεις στην κυβέρνηση και το κόστος δανεισμού ήταν αυτές που θα έκαναν την περισσότερη ζημιά. Η Lehman Brothers αποτέλεσαν ένα σοβαρό σοκ, όμως μια ελληνική πτώχευση θα πυροδοτούσε μια παγκόσμια ύφεση.

4.Δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα χρόνο

Ναι, μπορείς. Ο χρόνος είναι φοβερός γιατρός. Ακόμα και αν η χρεοκοπία της Ελλάδας γίνει αναπόφευκτη, υπάρχουν πολλοί κάλοι λόγοι για να την καθυστερήσεις: Εν μέρει για να ενθαρρύνεις Πορτογαλία και Ιρλανδία να παραμείνουν μέτρα λιτότητας, αλλά κυρίως να διαβεβαιώσεις τους επενδυτές, προκειμένου να συνεχίσουν να αγοράζουν περιφερειακά κυβερνητικά και τραπεζικά χρέη στην Ευρώπη. Η ευρωζώνη πρέπει να αποφύγει την οποιαδήποτε πτώχευση μέχρι χώρες όπως Ισπανία και Ιταλία να βρουν το δρόμο για να φύγουν από τη ζώνη κινδύνου. 

5.Για όλα φταίει η Ελλάδα

Όχι εντελώς. Τώρα που η ευρωζώνη αποδέχεται ότι δεν μπορεί παρά να σώσει την Ελλάδα, πρέπει να διασφαλίσει ότι το πρόγραμμα διάσωσης θα λειτουργήσει. Αντί γι’ αυτό, η ευρωζώνη τιμωρεί την Ελλάδα με επιτόκιο σχεδόν διπλάσιο από αυτό που πληρώνει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για να δανείζεται, ή αυτό που χρεώνει το ΔΝΤ- δυσχεραίνοντας έτσι το έργο της Ελλάδας. Αυτό είναι παράλογο. Η μόνη διέξοδος για την ευρωζώνη είναι η πολιτική συναίνεση. Αργά ή γρήγορα, οι ηγέτες της Ευρώπης θα πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτή την πραγματικότητα.

Πηγή: www.cosmo.gr

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Επίκαιρες φούσκες !



Με αφορμή το επιχειρούμενο come back του πλέον ακαταλληλότερου πρωθυπουργού της μεταπολίτευσης και την - στα όρια του γελοίου - επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται περί σχεδίου δολοφονίας του, αφιερώνω εξαιρετικά το βιντεάκι στη χαζοχαρούμενη στρουμφοπαρέα που χάφτει αμάσητη οποιαδήποτε σαχλαμάρα της ρίξουν στο πιάτο.

Στη θέση του ήρωα της ιστορίας με το τεράστιο μυαλό, μπορείτε να τοποθετήσετε τον προαναφερθέντα ακαταλληλότερο, στη θέση του σκύλου - που περνάει τα πάνδεινα από τις φαεινές ιδέες του αφεντικού του -  τον ελληνικό λαό και στη θέση της μύγας το πρόβλημα που λέγεται ελληνική οικονομία.

Υ.Γ: Το καλύτερο δεν είναι αυτή καθαυτή η είδηση, αλλά τα σχόλια που τη συνοδεύουν στο παραπάνω λινκ.

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Και το όνομα αυτού… Βαγγέλης !




 "Η πρώτη εντύπωση που δημιουργεί ένας ηγεμόνας είναι αυτή που δίνουν οι άνθρωποι που τον περιστοιχίζουν." (Ν. Μακιαβέλι)
 
Μετά την αποτυχία της εθνικής συνεννόησης, όπως ονομάστηκε, δηλαδή της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με ταυτόχρονη παραίτηση Παπανδρέου και ορισμό Πρωθυπουργού κοινής αποδοχής, οι επιλογές δεν ήταν πολλές. Ή διάλυση της Βουλής και εκλογές, ή ανασχηματισμός και νέο ξεκίνημα. Επελέγη το δεύτερο, ο ανασχηματισμός. Το αν θα είναι νέο και ξεκίνημα, μένει να αποδειχτεί.

Ας αφήσουμε τη νιδέλτα και τον Αντωνάκη να παίξουν με τα κουβαδάκια τους. Αυτή η παράταξη μας έχει συνηθίσει στη φυγοπονία. Έχει εθιστεί πια στο να λουφάζει στα δύσκολα, δεν αλλάζει. Πετάει κάπου κάπου και καμιά κοτσάνα για να δηλώνει την παρουσία της και αυτό είναι όλο. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να ασχοληθεί στα σοβαρά με την περίπτωση της δεξιάς παρέας, απλά χάνει το χρόνο του. Και εδώ που φτάσαμε ο χρόνος είναι χρήμα (που έχουμε ανάγκη).

Ανασχηματισμός λοιπόν. Όσο και να ψάξει κανείς, αποκλείεται να βρει έστω και έναν που να συμφωνεί με όλα τα πρόσωπα της νέας κυβέρνησης. Ακόμη κι αν συμφωνεί, δεν θα συμφωνεί με τα υπουργεία. Όλοι έχουμε άποψη και σε αυτή διεκδικούμε το αλάθητο. Και δεν ακούμε και κανέναν. Οι υπόλοιποι είναι άσχετοι που μας ενοχλούν με τις ιδέες τους.

“Γιατί να βάλει αυτόν ρε φίλε; Χάθηκε δηλαδή να βάλει εκείνον;;;”.
“Τι λες ρε άσχετε; Σοβαρά μιλάς; Τον άλλον έπρεπε να βάλει. Άντε που θα μου πεις εμένα.”.
“Κάντε στην άκρη ρε! Εγώ ξέρω ότι δέχτηκε πιέσεις και αναγκάστηκε να βάλει κι αυτόν στην κυβέρνηση. Μου το ‘πε ο δευτεροξάδελφος της κουμπάρας μου, που το έμαθε από τον ανιψιό της, που το είχε ακούσει από τον παππού του, που του το είπε ότι ο μπατζανάκης του γείτονα. Καρατσεκαρισμένο !”.

Ανασχηματισμός και σαχλαμάρα σ’ αυτόν τον τόπο πάνε αντάμα. Χρόνια τώρα.

Πρόσωπα έφυγαν από την κυβέρνηση και άλλα μπήκαν σ’ αυτή. Έχω την εντύπωση ότι κανένας δεν ασχολείται με τις καταργήσεις-συγχωνεύσεις υπουργείων. Ούτε με την απομάκρυνση της Κατσέλη, της Μπιρμπίλη και του Δρούτσα. Ούτε με τις υπουργοποιήσεις Μπεγλίτη και Κουτρουμάνη. Χλωμές έως αδιάφορες. Η “βόμβα” ήταν το Υπουργείο Οικονομικών.

Βενιζέλος λοιπόν. Ήταν που ήταν δύσκολα τα πράγματα, τώρα ζορίσανε για τα καλά. Ο Βενιζέλος έχει κατηγορηθεί για χίλια δυο πράγματα. Για ασυγκράτητη φιλοδοξία, για τυχοδιωκτισμό, για αμετροέπεια, για λαϊκισμό, ότι υποσκάπτει, ότι πριονίζει καρέκλες και πολλά άλλα. Και όλα αυτά όχι από τους πολιτικούς του εχθρούς (οι οποίοι τον σέβονται περισσότερο), αλλά από τους εσωκομματικούς του “φίλους”.

Αυτοί οι “φίλοι” είναι που του την έχουν στημένη. Εάν επιτύχει στο έργο του, είναι σίγουρο ότι την επιτυχία κατά κύριο λόγο θα την πιστωθεί ο Πρωθυπουργός. Λογικό δεν είναι; Η πολιτική χαράσσεται από τον ηγέτη και ο υπουργός αναλαμβάνει την ευθύνη να την εφαρμόσει. Δεν κάνει ο καθένας του κεφαλιού του.

Καλά μέχρι εδώ;

Αν αποτύχει τι πρόκειται να γίνει; Ο μαύρος χαμός ! Έχει να πέσει  σπέκουλα Βαγγέλη που θα 'ναι όλη δική σου. Οι θεωρίες συνομωσίας ήδη άρχισαν να εξυφαίνονται. Αυτή τη στιγμή οι άσπονδοι φίλοι του Βενιζέλου έχουν ψιλοπαγώσει. Δεν περίμεναν τέτοια αναβάθμιση από τον Πρωθυπουργό και φυσικά δεν περίμεναν τη θετική ανταπόκριση του Βαγγέλη. Η θέση προτάθηκε αρχικά στον Παπαδήμο, που την αρνήθηκε. Το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και ο Βενιζέλος, αφού δεν αποτελούσε την πρώτη επιλογή, αλλά την …αναπληρωματική. Δεν το έκανε όμως. Δέχτηκε να δώσει την πολιτική, αλλά κύρια, την προσωπική μάχη.

Με τούτα και με κείνα το μνημόνιο Νο2 άρχισε να μπαίνει στη ζωή μας…

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Γράμμα από τη Φουκουσίμα




Σήμερα δεν έχει μιζέρια.
Παρότι το κλίμα των ημερών και η ρευστότητα του πολιτικού γίγνεσθαι ευνοεί κάτι τέτοιο, λέω να μην ασχοληθώ. Άλλωστε υπάρχουν χιλιάδες bloggers απείρως πιο ενημερωμένοι από την ταπεινότητα μου, που τούτες τις ώρες έχουν επιδοθεί σε αχαλίνωτη ανασχηματισμολογία, εκλογολογία, θεωρίες συνομωσίας και σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Ποιος θα μπει στη κυβέρνηση, ποιος θα βγει από αυτή, ποιοι θα στηρίξουν τον Παπανδρέου, ποιοι είναι “επίφοβοι”. Ράβε – ξήλωνε…

Σήμερα θα αναδημοσιεύσω ένα γράμμα που έγραψε ένας μετανάστης Βιετναμέζος/Γιαπωνέζος αστυνομικός που εργάζεται στη Φουκουσίμα προς ένα φίλο του που ζει στο Βιετνάμ. 
Θεωρώ ότι αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του μεγαλείου της ανθρώπινης ψυχής, ενός ανθρώπου που έχει διαπαιδαγωγηθεί με αρχές και ιδανικά.

Αδελφέ μου,

Πώς είσαι εσύ και η οικογένειά σου; Τις τελευταίες μέρες εδώ όλα είναι ένα χάος. Όταν κλείνω τα μάτια μου, βλέπω νεκρά σώματα. Όταν τα ανοίγω, βλέπω πάλι νεκρά σώματα. Πρέπει όλοι μας να δουλεύουμε 20 ώρες την ημέρα. Θα ήθελα η κάθε μέρα να είχε 48 ώρες, για να συνεχίζουμε να βοηθάμε και να σώζουμε τον κόσμο. Είμαστε χωρίς νερό και ηλεκτρικό, και τα αποθέματα φαγητού έχουν σχεδόν εξαντληθεί. Και με το που καταφέρνουμε να μετακινήσουμε τους πρόσφυγες από το ένα σημείο στο άλλο, έρχονται καινούργιες διαταγές να τους πάμε ακόμα παραπέρα. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στη Φουκουσίμα, περίπου 25 χλμ μακριά από το πυρηνικό εργοστάσιο. Έχω τόσα πολλά να σου πω, που αν τα έγραφα είμαι σίγουρος ότι θα έβγαινε ολόκληρο μυθιστόρημα για τις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές σε στιγμές κρίσης.

Ο κόσμος έχει παραμείνει ήρεμος. Η αίσθηση αξιοπρέπειας και σωστής συμπεριφοράς που έχουν είναι πολύ καλή, γι' αυτό και τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο θα μπορούσαν να είναι. Αλλά, σε μια εβδομάδα από τώρα, δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα είμαστε ακόμη σε θέση να προσφέρουμε προστασία και τάξη. Άνθρωποι είναι κι αυτοί. Κι όταν η πείνα και η δίψα ξεπεράσουν την αξιοπρέπεια, τότε θα κάνουν, δεν ξέρω, αυτό που θα πρέπει να κάνουν. Η κυβέρνηση προσπαθεί να στείλει προμήθειες μέσω αέρος, τροφή και φάρμακα, αλλά είναι σαν να ρίχνεις μια χούφτα αλάτι στον ωκεανό.

Αδελφέ μου, μου έτυχε και κάτι πραγματικά συγκινητικό, με ένα μικρό Γιαπωνεζάκι, που έδωσε σε μένα τον ενήλικα μάθημα ζωής για το πως να συμπεριφέρομαι σαν άνθρωπος.

Χθες το βράδυ, με έστειλαν σε ένα σχολείο να βοηθήσω μια φιλανθρωπική οργάνωση να μοιράσει φαγητό στους πρόσφυγες. Η ουρά ήταν στριφογυριστή και τεράστια. Κάποια στιγμή εντόπισα ένα μικρό αγόρι, περίπου 9 ετών. Φορούσε ένα T-shirt και ένα σορτσάκι. Το κρύο όλο και μεγάλωνε, και το αγοράκι ήταν ακριβώς στο τέλος της ουράς. Σκέφτηκα ότι μέχρι να έρθει η σειρά του, δεν θα έχει μείνει καθόλου φαγητό. Πήγα κοντά του και του μίλησα. Μου είπε ότι ήταν στο σχολείο όταν έγινε ο σεισμός.

Ο πατέρας του δούλευε εκεί κοντά και οδηγούσε προς το σχολείο. Ο μικρός είχε ήδη φτάσει στον μπαλκόνι του τρίτου ορόφου του σχολείου, όταν είδε το τσουνάμι να παρασύρει το αυτοκίνητο του πατέρα του.

Τον ρώτησα για την μητέρα του. Είπε ότι το σπίτι τους βρισκόταν ακριβώς δίπλα στην παραλία και ότι η μητέρα και η μικρή του αδερφή το πιθανότερο είναι να μην επέζησαν. Γύρισε το κεφάλι του αλλού και σκούπισε τα δάκρυά του όταν τον ρώτησα για τους συγγενείς του. Ο μικρούλης έτρεμε από το κρύο και έτσι έβγαλα και του έδωσα το μπουφάν που φορούσα. Τότε ήταν που έπεσε η σακούλα με το συσσίτιό μου. Το σήκωσα και του το έδωσα.  "Όταν έρθει η σειρά σου, μπορεί να έχει τελειώσει το φαγητό. Πάρε τη μερίδα μου. Εγώ έχω ήδη φάει. Πάρε την να την φας εσύ."

Το αγόρι πήρε το σακουλάκι και υποκλίθηκε. Νόμιζα ότι θα έτρωγε αμέσως, αλλά δεν το έκανε. Πήρε τη σακούλα με το φαγητό και πήγε και την εναπόθεσε στην αρχή της γραμμής, εκεί που ήταν συγκεντρωμένο όλο το φαγητό για διανομή. Σοκαρίστηκα. Τον ρώτησα γιατί δεν έφαγε και έβαλε τη σακούλα μαζί με τα άλλα φαγητά. Και μου λέει:  "Γιατί βλέπω πολλούς άλλους πολύ πιο πεινασμένους από μένα. Αν τη βάλω εκεί τότε θα μοιραστεί ισότιμα!  "

Όταν το άκουσα αυτό πήγα και στάθηκα παραπέρα, γιατί δεν ήθελα να με δει ο κόσμος να κλαίω. Η κοινωνία που μπορεί να εμφυσήσει σε ένα εννιάχρονο παιδί την έννοια της θυσίας για το ευρύτερο καλό, πρέπει να είναι μια σπουδαία κοινωνία, σπουδαίος λαός.

Σου έγραψα δύο γραμμές για να στείλω τις ευχές μου σε σένα και την οικογένειά σου. Πρέπει να επιστρέψω στη βάρδια μου.


Πηγή: Εξάντας

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Σελίδες Ιστορίας



Σενάρια για ανάγκη ψήφισης του “Μεσοπρόθεσμου” από 180 βουλευτές, σενάρια ανασχηματισμού, σενάρια προώρων εκλογών, σενάρια συγκυβέρνησης με Πρωθυπουργό τον Βαγγέλη Βενιζέλο (!). Ο Παπανδρέου επισκέφτηκε και πάλι τον Πρόεδρο, μίλησε για ιστορικές στιγμές, σε λίγο θα απευθύνει και νέο διάγγελμα. Οι πολιτικές εξελίξεις είναι ραγδαίες και απρόβλεπτες.

Το Μνημόνιο 1 απέτυχε, όπως παραδέχονται όλοι οι μη κολλημένοι, ανεξάρτητα τι ψήφισαν, τι πιστεύουν, πόσο τους έπληξαν τα μέτρα.

Είναι αλήθεια ότι κάποιοι δείκτες βελτιώθηκαν, όπως της είσπραξης ΦΠΑ και της μείωσης του ελλείμματος. Και αυτή η βελτίωση δεν προήλθε αυτόματα, ο ελληνικός λαός έβαλε και πάλι “πλάτη”. Κανένας δεν αισθάνθηκε ευτυχής που του μείωσαν το μισθό ή τη σύνταξη, τα δώρα, τα επιδόματα, τις κοινωνικές παροχές. Αναγκάστηκε να υπομείνει στωικά την περσινή φοροκαταιγίδα, ευελπιστώντας – τουλάχιστον -, ότι επρόκειτο για το καλό της πατρίδας, έχοντας ταυτόχρονα τις διαβεβαιώσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού ότι πρόκειται για έσχατη και αναγκαστική λύση και πως ΔΕΝ πρόκειται στο μέλλον να θιγούν τα εισοδήματα των οικονομικά ασθενέστερων με νέα μέτρα. Και διαψεύστηκε παταγωδώς.

Κάποιοι άλλοι δείκτες όμως είναι ΕΔΩ και φωνάζουν δυνατά ότι το Μνημόσυνο 1 απέτυχε, όπως ο δείκτης της ανεργίας, των εξαγωγών, του χρέους, της είσπραξης ανείσπρακτων οφειλών, της πάταξης της φοροδιαφυγής, του μαύρου χρήματος κ.α. Είναι αυτονόητο ότι για την καλυτέρευση αυτών των δεικτών δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα οι πολίτες. Το κράτος είναι αυτό που πρέπει να μεριμνήσει για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα, καθώς και για την ενεργοποίηση των ελεγκτικών και εισπρακτικών του μηχανισμών.
Αλλά απ’ ότι φαίνεται, τα πενιχρά οφέλη που αποφέρει η αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού, μας οδήγησαν στο Μνημόσυνο Νο2. Και αυτό είναι αυταπόδεικτο, αφού τα μέτρα που είχαν να κάνουν με μειώσεις αποδοχών σε μισθωτούς και συνταξιούχους απέδωσαν τα αναμενόμενα. Ήταν εύκολο άλλωστε. Άρα, γιατί το καράβι ξώκειλε;

Μας είχαν πει τότε ότι το ΔΝΤ έχει ΜΙΑ συνταγή και την εφαρμόζει σε κάθε χώρα. Αν η συνταγή ήταν επιτυχημένη, τότε γιατί ο “γιατρός” μας αλλάζει τα χάπια; Πειράματα κάνει με την υγεία μας και το στομάχι μας; Πειραματίζεται γιατί είναι σκιτζής και κομπογιαννίτης ή ξέρει ότι δίνει δηλητήριο εκούσια για να μας σκοτώσει;

Βρισκόμαστε ήδη στο “και πέντε”.

Πάνε οι εποχές που το κάθε αντιπολιτευόμενο κόμμα έκανε το “κομμάτι” του με τσιτάτα, υποσχέσεις, μακροπρόθεσμα σχέδια επί χάρτου, αοριστολογίες και φούμαρα. Μαγκιές, αστεϊσμοί, κομπορρημοσύνες και ψευτοπατριωτισμοί δεν χωράνε πια.

Το πρόβλημα είναι πλέον ΕΔΩ. Το χάος ορατό και οι εναλλακτικές προτάσεις θα πρέπει να είναι απόλυτα τεκμηριωμένες. Όποιος δεν μπορεί να αναλάβει την ευθύνη και να βοηθήσει, ας χωθεί στη τρύπα του και ας το βουλώσει.

Τούτες τις στιγμές που γράφεται ιστορία, να δούμε ποιος θα γράψει τις μαύρες της σελίδες …

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Παραιτήθηκε (και) ο Γιώργος Λιάνης




Παραιτήθηκε από βουλευτής του ΠΑΣΟΚ ο Γ. Λιάνης. Το μεγαλύτερο μέρος της επιστολής παραίτησης είναι:


Αθήνα, 14 Ιουνίου 2011
Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε,
 
Με λύπη, ομολογουμένως με πάρα πολύ λύπη, πήρα την απόφαση να παραιτηθώ από την κοινοβουλευτική μας ομάδα παραμένοντας βουλευτής Φλώρινας.

Είναι κυρίως θέμα συνείδησης

Δεν πιστεύω πια στην οικονομική πολιτική που ακολουθούμε. Αποτύχαμε και έκτοτε αναγκαζόμαστε να κρύβουμε την αλήθεια από τον λαό συνεχώς.
Ο χρόνος που πέρασε με το Μνημόνιο ήταν ένας μαρτυρικός χρόνος θυσιών που αποδείχτηκαν μάταιες για τους Έλληνες.

Μάταιες γιατί οδήγησαν στο μεσοπρόθεσμο που το βλέπω βραχυπρόθεσμο και μοιραία θα ακολουθήσει και άλλο χειρότερο.

Είμαστε σε ένα φαύλο κύκλο.

Ψήφισα το Μνημόνιο- 1 γιατί πράγματι πίστευα ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε και ότι χιλιάδες Έλληνες δεν θα 'χαν να πληρωθούν μισθούς και συντάξεις.
 
Για την πράξη εκείνη ήθελε σιδερένια σπλάχνα.

Το μεσοπρόθεσμο σημαίνει επιπρόσθετα απίστευτα βάρη για τους αδύναμους και τους μη έχοντες. Σημαίνει τριπλή φορολογική επιβάρυνση των ακινήτων, αύξηση του φόρου, καθιέρωση πρόσθετου τέλους κι έκτακτη εισφορά. Δηλαδή επιδρομή στα εισοδήματα αναδρομικά και για μία πενταετία. Αυτά τα μέτρα θέλουν σπλάχνα τίγρης για να τα ψηφίσεις. Κι αυτά δεν τα διαθέτω.

Στον ένα χρόνο που πέρασε επλήγησαν οι μικροί, οι δημιουργικοί, οι παραγωγικοί και έμειναν άθικτοι οι μεγάλοι και οι αντιπαραγωγικοί.

Αυτά τα μέτρα δεν μας τα ζητάει η Τρόικα που είχε δηλώσει ότι τα όρια φορολόγησης έχουν εξαντληθεί. Αυτά τα μέτρα τα επιβάλλουμε μόνοι μας.

Αν η Ελλάδα βρίσκεται όντως στο χείλος της καταστροφής όπως και πάλι λέγεται και τη σώζει μόνο το Μνημόνιο- 2, αυτό πρέπει να είναι μία απόφαση με πανεθνική συστράτευση όλων των κομμάτων και όλων των Ελλήνων.

Κύριε Πρόεδρε,

Δεν είναι δυνατόν κάθε φορά η ευθύνη για να σωθεί η Ελλάδα να μετακυλίεται στους ώμους των βουλευτών που αν τολμήσουν και έχουν διαφορετική γνώμη, τότε θα πέσει το κεφάλι τους από την κομματική γκιλοτίνα.

Η υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας συνάντηση των πολιτικών αρχηγών ναυάγησε. Πιστεύετε αλήθεια ότι η τύχη της χώρας δεν κρίθηκε στο αποτέλεσμα εκείνης της συνάντησης και κρίνεται κάθε φορά από λίγους βουλευτές που τους αναγκάζουμε να γίνουν «εθελοντές» αυτοκτονίας.

Θα ήταν υπέροχο να μπορούσαμε πράγματι 3-4 βουλευτές κάθε φορά να σώζουμε τη χώρα. Αλλά το υπέροχο απέχει ένα βήμα από το γελοίο.

Δεν δέχομαι να μπω και πάλι στην ίδια καταναγκαστική διαδικασία. Η ελευθερία μου που την ορίζει το Σύνταγμα της χώρας είναι απεριόριστη και απλώνει και την ελευθερία των άλλων μέχρι το άπειρο για να θυμηθούμε το Μάη του ‘68.

Οι ψηφοφορίες αυτές είναι πιθαναγκαστικές και μόνο τέτοιες δεν έπρεπε να είναι. Δεν μπορώ να κουβαλάω πια το βάρος που μας φορτώνετε και ενώ γινόμαστε Σίσυφοι μας βαφτίζετε σωτήρες της χώρας. Αυτό είναι υποκρισία και φαρισαϊσμός.  

Όλοι παραδέχονται πλέον ότι η οικονομική μας πολιτική ήταν λανθασμένη. Μένει να παραδεχτούμε το λάθος μας. Μένει να ζητήσουμε την συγνώμη που αρμόζει από τον ελληνικό λαό. Και τέλος να προχωρήσουμε σε μία αλλαγή της οικονομικής μας πολιτικής, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό.

Κύριε Πρόεδρε,

Θέλω να σας θυμίσω ότι προ τετραμήνου στην ομιλία μου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα στην αίθουσα της Γερουσίας, στις 26 Ιανουαρίου, σας είχα πει πράγματα που δυστυχώς επαληθεύτηκαν πολύ γρήγορα.

•    Ενώ ο λαός περίμενε παραδειγματικές τιμωρίες όσων εξ ημών αμάρτησαν, του προσφέραμε 4 εξεταστικές επιτροπές και στο τέλος συγκρουόμενα πορίσματα που τα χαρακτήρισε «κουκούλωμα» γιατί δεν τιμωρήθηκε κανείς.

•    Το «όλα στο φως» δεν έγινε πράξη...

•    Σας είχα αναφέρει ότι μοιάζει να απουσιάζει από τον κώδικα μας η λέξη συνείδηση. Συνείδηση δεν είναι μόνο η επίγνωση των ευθυνών για τις δικές μας πράξεις, αλλά και το μέτρο της ευθύνης μας για τις πράξεις των άλλων.

•    Οι λόγοι συνείδησης που σας ανέφερα στην αρχή έχουν να κάνουν όμως και με τη Φλώρινα που τίποτα δεν αγάπησα περισσότερο από αυτή στη ζωή μου. Χαρακτήρισα τα σύνορά μας ανοχύρωτα. Τα σύνορα οχυρώνονται με ανάπτυξη.

•    Η Φλώρινα έχει τη μεγαλύτερη ανεργία στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο ένας στους δύο νέους είναι άνεργος.

Η Φλώρινα δεν έχει τρένο πια! Δεν χαρακτηρίστηκε «άγονη γραμμή» η γραμμή Θεσσαλονίκης - Φλώρινας και δόθηκαν 50 εκατ. ευρώ για άγονες γραμμές χωρίς να συμπεριλαμβάνεται η πιο άγονη γραμμή της χώρας. Αυτό είναι ο ορισμός του σκανδάλου.

Στην επιστολή του ο κ. Λιάνης καταλήγει:

Κύριε Πρόεδρε,

Ταπεινώσαμε, πονέσαμε και αδικήσαμε τον ελληνικό λαό. Έναν λαό υπερήφανο, αγωνιστή, εργατικό και φιλότιμο. Για αυτό οι Έλληνες μας ταπεινώνουν.

Ταπεινώσαμε, πονέσαμε και αδικήσαμε την Φλώρινα και τους Φλωρινιώτες. Νοιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη από τους Έλληνες και τους συμπατριώτες μου. Τους στερήσαμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Κύριε Πρόεδρε,

Τέλος θα σας εξομολογηθώ κάτι. Για να μπορώ να λειτουργώ ελεύθερα σαν βουλευτής χρειάστηκε όσο κι αν σας ξενίζει αυτό, να αποφασίσω πρώτα ότι δεν πρόκειται να είμαι ξανά υποψήφιος βουλευτής! Για πρώτη φορά αισθάνομαι πιο ελεύθερος και για πρώτη φορά κάνω αυτό που επιτάσσει το Σύνταγμα κι αυτό που επιτάσσει ο εθνικός μας ποιητής: «συλλογάται καλά όποιος συλλογάται ελεύθερα».

Είναι ο 4ος που αποχωρεί μετά τη Σοφία Σακοράφα, το Γιάννη Δημαρά και τον Βασίλη Οικονόμου.

Μια ερώτηση μόνο έχω να απευθύνω προς τον τρισμέγιστο υπουργό οικονομίας. 
Κύριε Παπακωνσταντίνου, εσύ δεν είχες δηλώσει ότι τα μέτρα που προέβλεπε το Μνημόνιο 1 είναι και τα τελευταία και πως αν χρειαστεί να παρθούν και νέα μέτρα, αυτό θα σημαίνει ότι έχεις αποτύχει και θα παραιτηθείς;
Γιατί παραιτούνται άλλοι;;;

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

ΕΞ ΙΔΙΩΝ ΤΑ ΒΕΛΗ !...


 
 
Επίθεση στη Νέα Δημοκρατία για τη στάση της στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους της Ελλάδας, ασκεί ο πρώην πρωθυπουργός της Βαυαρίας Έντμουντ Στόιμπερ.
Σε συνέντευξή του στο περιοδικό "Focus", προειδοποιεί ότι οι συνέπειες της κρίσης μπορεί να είναι χειρότερες από αυτές της Lehman.


Όλο το ρεπορτάζ

Ο συντηρητικός πρώην πρωθυπουργός της Βαυαρίας Στόιμπερ θεωρεί ότι φέρει μεγάλη ευθύνη για την οικονομική κατάσταση της χώρας η ΝΔ. "Τώρα αυτό που χρειάζεται είναι άμεσα έκτακτη βοήθεια. Αυτό, ορισμένοι δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμη", λέει ο κ. Στόιμπερ.



«Το δικό μας, συντηρητικό αδελφό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στην Ελλάδα αποτυγχάνει σε όλα τα επίπεδα. Φέρει μεγάλη ευθύνη για τη μιζέρια του χρέους. Είναι παρανοϊκό το ότι ειδικά αυτό το κόμμα βγάζει τον κόσμο στους δρόμους για να διαδηλώνει ενάντια στα μέτρα λιτότητας», λέει χαρακτηριστικά ο κ. Στόιμπερ, επίτιμος πρόεδρος του συγκυβερνώντος κόμματος της Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης "CSU" Βαυαρίας.


Ο Βαυαρός συντηρητικός πολιτικός, που είναι και επικεφαλής ομάδας εργασίας της ΕΕ για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, επισημαίνει τον κίνδυνο διάλυσης της Ευρώπης, ενός ιστορικού οικοδομήματος που θεμελίωσαν πολιτικοί όπως ο Ρομπέρ Σουμάν και ο Κόνραντ Αντενάουερ. 
 
Από τις Λογοπλοκίες
 
Κατάλαβες Αντωνάκη;;;;;;
Κοίτα να βρεις έστω και έναν να συμφωνεί με τις ασυναρτησίες σου και τα ξαναλέμε...

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Επιμένει για επαναδιαπραγμάτευση ο Σαμαράς


 
Σε τίποτα δεν συμφώνησε - και δεν πρόκειται να το κάνει - ο Σαμαράς, από όσα εξήγγειλε ο Παπανδρέου. Το να διαφωνείς με την κυβερνητική πολιτική είναι εύκολο, το πιο εύκολο απ’ όλα.

Με αυτή του την άρνηση επιτυγχάνει πολλαπλούς στόχους:

Στόχος 1ος: Διαχωρίζει τη θέση του κόμματός του από την πολιτική που ακολουθείται. Δεν θέλει επ’ ουδενί να χρεωθεί τη ρετσινιά του «μνημονιακού». Όχι πως έχει να προτείνει άλλο, καλύτερο, εναλλακτικό σχέδιο. Όχι με το Ζάππειο 2, ούτε με το Ζάππειο 52  δεν είναι σε θέση να διαμορφώσει αξιόπιστη οικονομική πρόταση που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Και ποιος να του την διαμορφώσει δηλαδή; Ο Μηταράκης ή ο Σταϊκούρας;

Στόχος 2ος: Παίρνει αποστάσεις από τον προκάτοχό του και το περιβάλλον του, τα λάθη και οι ηλιθιότητες των οποίων μας έφτασαν ίσαμε εδώ. Για τον Σαμαρά, η αυτοκριτική που όφειλε να κάνει το κόμμα του, εξαντλείται στα …σφουγγάρια. Με σφουγγάρι ανακοίνωσε, το βράδυ των εσωκομματικών εκλογών, ότι σβήνει το παρελθόν και έχει την ψευδαίσθηση ότι το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς. Όνειρα φθινοπωρινής νυκτός.

Στόχος 3ος: Νομίζει ότι θα βγει κερδισμένος. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις άλλωστε κάτι τέτοιο δείχνουν. Βέβαια, κανένας δεν έκατσε να ασχοληθεί σοβαρά με τα δημοσκοπικά αποτελέσματα. Η κυβέρνηση επειδή περί άλλων τυρβάζει, η ΝουΔού επειδή της αρκεί η «πρωτοκαθεδρία» και δεν την βολεύει η περαιτέρω διερεύνηση. Ο Σαμαράς φαίνεται να αρκείται στη «βραχεία κεφαλή» που έχει από το ΠΑΣΟΚ. Η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που έπεσε/γκρεμοτσακίστηκε και έφτασε στον πάτο τη δεξιά και όχι ότι η δεξιά ανέκαμψε. Ψιλά γράμματα.

Στόχος 4ος: Φλερτάρει με το «κίνημα των αγανακτισμένων». Καλό είναι να πηγαίνεις κατά που φυσάει ο άνεμος και όχι κόντρα. Ότι θέλει ο λαός, που λένε. Από αυτή τη στρατηγική μόνο οφέλη μπορεί να έχει το κόμμα του και ο ίδιος. Αν ο ξεσηκωμός έχει επιτυχία, θα παραστήσει τον μπροστάρη. Αν αποτύχει, θα υπάρχει η παρακαταθήκη που ίσως εξαργυρωθεί σε ψήφους αγανάκτησης.

Στόχος 5ος: Υποδύεται τον πατριώτη, τον αγωνιστή, τον σκληρό διαπραγματευτή, τον ρυθμιστή των εξελίξεων. Κανένας δεν του δίνει σημασία, εντός και εκτός Ελλάδας αφού τα όσα λέει είναι για να χαϊδεύουν αφτιά και να μην αλλάζει επί της ουσίας τίποτα. Θα επαναδιαπραγματευτεί, λέει, το μνημόνιο. Μα αν δεν κάνω λάθος, για να διαπραγματευτείς με κάποιον πρέπει να είναι κι αυτός πρόθυμος να διαπραγματευτεί. Θα τον καθήσεις με το ζόρι στη καρέκλα και θα του πεις …«διαπραγματεύσου»; Από πού πήρε το μήνυμα ότι υπάρχουν στην Ευρώπη ευήκοα ώτα που θα ήθελαν να τον ακούσουν και να αλλάξουν τους όρους δανεισμού, τα επιτόκια και τις ρήτρες; Αντί να βγαίνει στις τηλεοράσεις και να προκαλεί με τις ασυναρτησίες που τον βάζουν να διαβάζει, γιατί δεν συναντιέται με τον Πρωθυπουργό να του εκμυστηρευτεί τις ιδέες του και να τον βοηθήσει για το καλό της χώρας;

Μέχρι αυτή τη στιγμή τον Σαμαρά τον σώζει το γεγονός ότι δεν παίρνει αποφάσεις, ενώ παράλληλα οι αποφάσεις που παίρνει ο Παπανδρέου τον κάνουν ολοένα και απεχθέστερο στις πλατιές λαϊκές μάζες. Ακόμη και αν τα καταφέρει ο Παπανδρέου με την πολιτική που ακολουθεί (απίθανο σενάριο), ο λαός δεν πρόκειται να του συγχωρέσει ότι για μια ακόμη φορά αυτός πλήρωσε τα σπασμένα.

Το δυστύχημα γι’ αυτή τη χώρα είναι που σε τόσο άσχημους καιρούς, οι πάσης φύσης ηγεσίες, είτε λούφαξαν, είτε είναι κατώτερες των περιστάσεων, είτε ανύπαρκτες…

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας


 
Τα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν έτσι:

1. Δανείζουμε εμείς (οι Έλληνες) την Ελλάδα άμεσα. Έχουμε αρκετές καταθέσεις για να καλύψουμε αρκετούς μήνες. Ταυτόχρονα, δίδοντας εξωφρενικά προνόμια στους Κινέζους (λιμάνι και ζώνη ελευθέρου εμπορίου για ίδρυση μονάδων συναρμολόγησης και "εξευρωπαϊσμού" των προϊόντων τους) τους πουλάμε 40 με 50 δις ευρώ ομολόγα. Ένα μεγάλο μέρος των Ευρώ που μαζεύει η Κυβέρνηση από τα παραπάνω το μετατρέπει σε δολλάρια. (δείτε το γιατί στο 4)
 
2. Καλούμε το ΔΝΤ για τα υπόλοιπα. Θα πληρώσουμε κατιτίς παραπάνω αλλά θα απολαύσουμε τα μούτρα των "Εταίρων" όταν καταλάβουν ότι η Ευρωπαϊκή τους Ένωση είναι ένα μάτσο κουρελόχαρτα. Θα απολαύσουμε επίσης μιά άνευ προηγουμένου ξεφτίλα της Κομισιόν και των καρεκλοκενταύρων της.
 
3. Αναθεωρούμε τις παραγγελίες οπλικών συστημάτων από τους φίλους Ευρωπαίους.
 
4. Καλούμε την Κομισιόν να δει το θέμα εξόδου μιάς χώρας από τη Ζώνη του Ευρώ, μια και αυτό δεν προβλέπεται πουθενά. Με το που θα κυκλοφορήσει η είδηση το Ευρώ θα χάσει το 30% της αξίας του ως προς το δολλάριο. Στο σημείο αυτό η Ελληνική Κυβέρνηση πουλάει τα δολλάρια και αγοράζει Ευρώ. Το κέρδος είναι 25% (με τις προμήθειες) και οι Γερμαναράδες... το φυσάνε και δεν κρυώνουν.
 
5. Εν τω μεταξύ σοβαρευόμαστε και δουλεύουμε και πληρώνουμε φόρους.
 
6. Συνάπτουμε συνθήκη με την Τουρκία σύμφωνα με την οποία δίνουμε Ελληνική (άρα και Ευρωπαϊκή) υπηκοότητα σε όποιον Τούρκο πολίτη έχει συγγένεια μέχρι β' βαθμού με Τουρκους που εκτοπίστηκαν κατά την ανταλλαγή πληθυσμών. Όλοι αυτοί την επόμενη μέρα παίρνουν το αεροπλάνο για τη Γερμανία... Ταυτόχρονα θεσπίζουμε ακόμα πιό εύκολα κριτήρια ελληνοποίησης (με παράβολο 3.000 Ευρώ) των παράνομων προσφύγων. Και αυτοί παίρνουν την επόμενη μέρα το τραίνο για τη Γερμανία και Γαλλία. Με τρόμο βλέπουν οι Εταίροι εισροή 15.000 μουσουλμάνων την εβδομάδα με Ελληνικά διαβατήρια.
 
7. Η Κομισιόν απελπισμένη καλεί τους Εταίρους να αναθεωρήσουν τη στάση τους για την Ελλάδα, όλοι όμως βλέπουν ότι είναι αργά.
 
8. Η Ελλάδα αιτείται αποχώρησής της από το Ευρώ. Ακολουθούν και η Ιταλία και Ισπανία που υποφέρουν χρόνια από το σκληρό Ευρώ και την κηδεμονία των Γερμανών. Το Ευρώ καταρρέει. Η Κομισιόν παραιτείται σύσσωμη. Οι Άγγλοι κατηγορούν Γερμανία και Γαλλία ότι τα έκαναν μούσκεμα και ζητούν επειγόντως αναθεώρηση των Συνθηκών.
 
9. Έχουμε φτάσει στον Δεκέμβριο του 2012. Οι Γερμανοί κατάλαβαν ότι το να τα βάλουν μαζί μας ήταν λάθος. Μερικές μέρες αργότερα φτάνει το τέλος του κόσμου. Όχι για όλους όμως. Οι Έλληνες (και τα 15 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο) έχουν μεταφερθεί με τα διαστημόπλοια των Ελ στον Άλφα του Κενταύρου. Μαζί τους σώθηκαν και μερικές ξέμπαρκες Γερμανίδες που είχαν παντρευτεί κάτι γκαρσόνια από την Μύκονο...
 
ΥΓ. Φυσικά και κάνω πλάκα. Δεν είναι δυνατόν να γίνει το 5!
 

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Πολιτικές κατσαρίδες



Διαβάζοντας την ειδησεογραφία της εβδομάδας που φεύγει, στάθηκα σε αυτή την είδηση:

Iαπωνία: Συνταξιούχοι εθελοντές πρόθυμοι να εργαστούν στη Φουκουσίμα

Περίπου 200 μέλη ηλικίας άνω των 60 ετών έχει συγκεντρώσει η οργάνωση «Σώμα Εκπαιδευμένων Βετεράνων» της Ιαπωνίας, τα οποία δηλώνουν έτοιμα να βοηθήσουν στην επιδιόρθωση των ζημιών στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα.
Ανάμεσα στους εθελοντές βρίσκονται συνταξιούχοι μηχανικοί, δάσκαλοι, ακαδημαϊκοί, εργάτες.
«Καλύτερα να υποστούμε εμείς τις συνέπειες της ραδιενέργειας, παρά οι νέοι», όπως δήλωσε ο συνταξιούχος μηχανικός, Γιασουτέρο Γιαμάντα, ένας εκ των ιδρυτών της οργάνωσης.
«Είμαι 72 ετών και έχω ακόμη 12 με 15 χρόνια ζωής. Ακόμη κι αν πάθαινα καρκίνο από την έκθεσή μου στη ραδιενέργεια αυτός θα έκανε να εκδηλωθεί 20-25 χρόνια» αναφέρει.
Ανάμεσα στους εθελοντές βρίσκονται συνταξιούχοι μηχανικοί, δάσκαλοι, ακαδημαϊκοί, εργάτες.
«Η γενιά μας, που συνειδητά ή ασυνείδητα ενέκρινε την κατασκευή των πυρηνικών σταθμών της Φουκουσίμα και που επωφελήθηκε των μεγάλων ποσοτήτων ενέργειας που παράγουν, θα πρέπει να είναι η πρώτη που θα συμμετέχει στο Σώμα Εκπαιδευμένων Βετεράνων», δήλωσε ο Γιαμάντα.
«Νέοι άνθρωποι δεν πρέπει να βρίσκονται στη θέση να πρέπει να κάνουν μια τέτοια δουλειά. Η έκθεση της γενιάς από την οποία θα προέλθει η επόμενη γενιά στην ακτινοβολία θα πρέπει να αποφευχθεί», πρόσθεσε.
 
Πηγή: Ναυτεμπορική

Μια ομάδα 200 - μέχρι στιγμής - ανθρώπων εμφανίστηκε στο προσκήνιο και ζήτησε από την Πολιτεία να βοηθήσει εθελοντικά στην αποκατάσταση των ζημιών από το πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσίμα.
Άνθρωποι που παρά την επί δεκαετίες προσφορά τους θεωρούν ότι ακόμη και σήμερα μπορούν να συνεισφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, βάζοντας σε κίνδυνο ότι πολυτιμότερο έχουν, την ίδια τους τη ζωή.
Άνθρωποι που σε κοινή τους ανακοίνωση αισθάνονται συνένοχοι γιατί με την ανοχή και τη σιωπή τους επέτρεψαν τη δημιουργία πυρηνικών εργοστασίων στη χώρα τους, οι ζημιές των οποίων θέτουν σε κίνδυνο τις επόμενες γενιές.

Ο συμβολισμός είναι τεράστιος.

Αντιδιαστέλλω την πιο πάνω είδηση με τα τεκτενόμενα στη χώρα μου. Επί δεκαετίες συσσωρεύαμε “πυρηνική ενέργεια” (βλ. χρέος) στο καζάνι της εθνικής μας οικονομίας, γνωρίζοντας (?) ότι αυτό κάποτε θα εκραγεί με καταστροφικότατες συνέπειες, χωρίς να παίρνουμε κανένα μέτρο προφύλαξης.
Τρέχαμε να πάρουμε νέα δάνεια, όχι για περαιτέρω ανάπτυξη, όχι για επενδύσεις, αλλά για να πληρώσουμε τα προηγούμενα. Και το μόνο που κατορθώναμε ήταν να πληρώνουμε μέρος των τόκων τους, ούτε καν το κεφάλαιο.
Βλέπαμε ότι και ο γιαλός ήταν στραβός και ότι στραβά αρμενίζαμε, αλλά θέλαμε να πιστεύουμε (το ψέμα είναι πιο βολικό) ότι δεν θα υπάρξουν επιπτώσεις, τουλάχιστον άμεσες, τουλάχιστον δεν θα τις υποστούμε εμείς. Κάποια άλλη γενιά θα πληρώσει τα σπασμένα !

Δεν προλάβαμε όμως.

Το καζάνι έσκασε.

Είμαστε εμείς εδώ. Είναι και τα παιδιά μας. Είναι και οι γονείς μας. Είναι και οι φίλοι μας. 
Είναι εδώ οι δικές μας ζωές και όλων αυτών που αγαπάμε.

Ο Ελληνικός λαός, λόγω εκπαίδευσης, κουλτούρας και πολιτισμού δεν προσιδιάζει με τον Ιαπωνικό λαό. Άλλοι κόσμοι, εντελώς διαφορετικοί. Θεωρώ ότι όλοι μας στεκόμαστε με δέος και θαυμασμό μπροστά στην κίνηση αυτών των 200 ανθρώπων. Κανένας μας ίσως, δεν θα αποτολμούσε κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα. Οι λόγοι είναι πολλοί, όρεξη να ’χεις να απαριθμείς.

Στις ημέρες μας το “Κίνημα των Αγανακτισμένων” βρίσκεται καθημερινά στους δρόμους, στα πάρκα και στις πλατείες. Ακόμη και μερικά εκατομμύρια Έλληνες που δεν κατεβαίνουν στις πλατείες, συντάσσονται με πολλά από τα συνθήματα που ακούγονται. Όλοι πια έχουν καταλάβει – εκτός από το πολιτικό προσωπικό και τους αναρίθμητους βολεμένους του – ότι πρέπει να αλλάξουν όλα.

Κανένας μας δεν θέλει να αυτοθυσιαστεί. Η συντριπτική πλειοψηφία γιατί δεν ευθύνεται, η ισχνή-αισχρή μειοψηφία γιατί είναι καθάρματα. Παράλληλα με τη δική τους επιβίωση, έχουν φροντίσει τη δική μας εξόντωση.

Σε ένα οικοδόμημα που καταρρέει, τα μόνα πλάσματα που καλοπερνούν είναι οι σιχαμερές κατσαρίδες. Είναι και οι μόνες που επιβιώνουν από πυρηνική καταστροφή. Έχουν τέτοιο DNA που αντέχουν τα πάντα.

Τελικά, έχουν πολλά κοινά με τους πολιτικούς μας…