Του Σεπτέμβρη μνήμες. Μέρος 2ο

Δυο χρόνια τώρα αυτός ο άντρας ήταν όλη της η ζωή. Γύρισε από τις διακοπές ίσα για να φιλήσει και να αποχαιρετήσει τον πατέρα και την αδελφή της και να ανάψει ένα κερί στον τάφο της μάνας. Την αγαπούσαν και οι τρεις πάρα πολύ για να της κλαφτούν που πάει να ζήσει με τον άντρα που ερωτεύτηκε.
Για χάρη του δεν πρόλαβε να δουλέψει νηπιαγωγός. Ήταν τόσο μεγάλη η αγάπη της για τα παιδιά που από πολύ μικρή είχε αποφασίσει το δρόμο που θα διάλεγε. Ένας δρόμος που μπήκε σε ‘παρακαμπτήριο’, αλλά … τα έχει αυτά ο έρωτας. Πίστευε πως η γέννηση του παιδιού της θα την έβαζε ξανά στον «ίσιο δρόμο». Όμως…

Ίσως αν πήγαινε τελικά να δουλέψει στο νηπιαγωγείο του νησιού να άλλαζαν λιγάκι τα πράγματα.

“Θα δούμε”, σκέφτηκε. “Πάνω απ’ όλα να ορθοποδήσει ο Στράτος μου…”

Από τότε που τον γνώρισε δεν είχε ποτέ μιλήσει με κανέναν για να μάθει τα μυστικά του και τους καημούς που τον βασάνιζαν. Της αρκούσαν όσα αυτός της έλεγε χωρίς να κάνει ερωτήσεις. Ώρες ατελείωτες της μιλούσε για το νησί, τη δουλειά, τις ψαριές, τις πλάκες με τους φίλους του, τα γλέντια στην παραλία, τα φλερτάκια, το φανταριλίκι, καθετί σημαντικό και ασήμαντο. Ρούφαγε τις λέξεις του μια μια όταν της άνοιγε κουβέντα για τον αγαπημένο του πατέρα και τη μητέρα που έχασε όταν ήταν ακόμα παιδί και δεν καλοθυμάται…

Η Δανάη έμαθε. Ένα από τα πολλά βράδια που είχε μείνει μέχρι αργά μόνη της στην ταβέρνα και την είδε βουρκωμένη ο Γιάννης, της είπε την αλήθεια. Την έβαλε να ορκιστεί πως δεν θα μάθει τίποτα ο Στράτος γιατί θα του έκοβε και την καλημέρα.

Ήταν άντρας μπεσαλής ο Στράτος και κανένας δεν ήθελε να τον χάσει από φίλο. Όλο το νησί τούς αγαπούσε και όλοι τούς στάθηκαν όταν έγινε το κακό. 

Θα ήταν κοντά στα δυόμισι όταν η μάνα του πέθανε στη γέννα της αδελφής του. Ο κυρ Αντρέας μεγάλωσε μόνος, ολομόναχος, το βλαστάρι του και του ‘δωσε αρχές σπάνιες, από αυτές που δεν συναντάς πια και έχουν λίγοι. Γι’ αυτό και ο Στρατής έγινε ο τίμιος, ο ντόμπρος, ο σκληρός αγωνιστής που γνώρισε και ερωτεύτηκε η Δανάη. 

Μα και οι σκληροί κάποτε λυγίζουν. Ο θάνατος της κόρης του τον γύρισε 25 χρόνια πίσω, όταν έχασε μάνα και αδελφή.

Η Δανάη έκανε προσπάθεια να ακούσει μέσα από το πνιχτό της κλάμα. Τώρα πια ήταν σίγουρη πως την αγαπούσε. Όταν πέθανε το παιδί τους, ο Στράτος φοβήθηκε πως θα έχανε και την αγαπημένη του. Είχε πιστέψει πως ένας άδικος Θεός έριξε κατάρα σ’ αυτή την οικογένεια και πως μετά από τον ίδιο δεν θα γεννιόταν άλλο παιδί. Αποξενώθηκε από τη Δανάη για να την αναγκάσει να φύγει. Αυτό το τόσο δυνατό παλικάρι δεν έβρισκε ούτε τα λόγια ούτε το κουράγιο να διώξει από κοντά του τη γυναίκα που λάτρευε.

Αλλά και η Δανάη είχε πάρει τις αποφάσεις της και δεν θα του έκανε αυτό το «χατίρι».

Ο Στράτος συχνά χανόταν με το πρόσχημα ότι πήγαινε για ψώνια στον Βόλο. Έπαιρνε το πρώτο καράβι και γυρνούσε με το τελευταίο.

Χωρίς ψώνια.

Τα πρωινά πήγαινε σε πάρκα και από μακριά κοιτούσε τα παιδιά που έπαιζαν στην άμμο. Κάποια απογεύματα πήγαινε στα εξωτερικά της Παιδιατρικής για να βλέπει μωρά σε αγκαλιές. Ακόμη και το κλάμα τους τον «γέμιζε». Άλλες φορές στεκόταν σε βιτρίνες με φορμάκια, περπατούρες και καρότσια. Οι πωλήτριες τον είχαν μάθει και τώρα πια δεν έβγαιναν να τον ρωτήσουν αν θέλει κάτι.

Ένα από αυτά τα ατέλειωτα πρωινά ένιωσε το χέρι της στον ώμο του.

-     Δανάη!! Μα … τι …; Με ακολούθ…

-     Ναι, τον διέκοψε. Πάντα ήμουν και πάντα θα είμαι κοντά σου. Απλά τώρα με βλέπεις. Θες να καθίσουμε κάπου να τα πούμε;

Δεν απάντησε. Την ακολούθησε σαστισμένος με ένα μυαλό μπερδεμένο κι ένα βλέμμα απόλυτα ένοχο, χωρίς να μπορεί να καταλάβει τι συνέβαινε, χωρίς να ξέρει τι θα απαντήσει ούτε και στην πρώτη της ερώτηση.

-     Τα ξέρω όλα. Μη με ρωτήσεις τι και πως, σημασία έχει πως τα ξέρω. Σημασία έχει πως σε αγαπώ και αυτό που βασανίζει το μυαλό σου πρέπει να το διώξεις. Δεν θα φύγω από κοντά σου, δεν θα σε αφήσω να χαθείς. Παράτησα τα πάντα και ήρθα να μείνω μαζί σου για να δουλέψουμε και να στήσουμε το σπιτικό μας. Θέλω να παντρευτούμε. Αν δεν θέλεις να κάνουμε παιδιά επειδή πιστεύεις πως θα κινδυνεύσω, εντάξει, δεν θα κάνουμε. Μπορούμε να υιοθετήσουμε. Υπάρχουν πολλά παιδιά εκεί έξω που λαχταράνε μια οικογένεια και έναν πατέρα σαν εσένα. Γιατί ξέρω πολύ καλά πια μέσα μου πως είσαι ο ιδανικός για να γίνεις πατέρας.

-     ….. 

-     Λοιπόν; Σε ζητάω σε γάμο. Πειράζει που δεν έχω μαζί μου δαχτυλίδι;

Πήρε με τα δυό του χέρια το κεφάλι της και το κόλλησε πάνω στο δικό του. Ένιωσαν τα δάκρυά τους να σμίγουν και να κυλούν μαζί. Χωρίς να ανοίξει καν το στόμα του, η Δανάη άκουσε το πιο δυνατό ‘ναι’ που είχε ακούσει ποτέ.

Παιδί δεν υιοθέτησαν.

Τον επόμενο χρόνο κρατούσε στην αγκαλιά του τις δίδυμες κόρες τους.

Από την πρώτη στιγμή που τις σήκωσε στα δύο του χέρια, κάτι μέσα του τού έλεγε πως ο Θεός τελικά είχε πάει μια βόλτα την κορούλα του και του την επέστρεψε με παρέα…

ΤΕΛΟΣ