Για πολλά χρόνια τώρα η κύρια δουλειά μου είναι οι
στατιστικές. Δεν είμαι στατιστικολόγος, απλά είναι ένα βάρος που μου φόρτωσαν,
κυρίως ελλείψει άλλων …πρόθυμων, αλλά και κυρίως λόγω του δικού μου κωλύματος
να θέλω να διατηρώ και να επεξεργάζομαι στοιχεία παρελθόντων χρόνων και να τα
συγκρίνω με το παρόν.
Δεν πρόκειται λοιπόν για καθήκον με τη στενή έννοια του όρου,
αλλά περισσότερο για δική μου εγκεφαλική βλάβη να προσπαθώ να λύνω τα
προβλήματα του δημοσίου.
Από τότε που πρωτοασχολήθηκα, κάπου 2 δεκαετίες τώρα,
κατάλαβα ότι η στατιστική είναι ο εξυπνακίστικος/αδιόρατος τρόπος να λες ψέματα
με αριθμούς. Αν ο άλλος δεν χαμπαριάζει από αναλύσεις και ιστογράμματα μπορείς
να τον φέρεις στα “νερά” σου παρουσιάζοντάς του αρλούμπες και θαμπώνοντάς τον
με φούμαρα. Μπορείς να “πειράξεις” τα νούμερα εστιάζοντας την προσοχή του
ακροατή σου στη χρονική περίοδο και στους αριθμούς που σε βολεύει για να τον
οδηγήσεις όπου εσύ θες.
Κάποιος είχε πει πως “υπάρχουν τριών ειδών ψέματα: τα απλά ψέματα,
τα καταραμένα ψέματα και η στατιστική”. Αυτό στην Ελλάδα από τους στατιστικολόγους
έχει γίνει πια τρόπος ζωής και το δούλεμα στους στατιστικολάγνους πάει σύννεφο.