Είθισται
η ιστορία να γράφεται μερικά χρόνια μετά τα γεγονότα, ακόμη και δεκαετίες ή
αιώνες. Είθισται να γράφεται από ανεξάρτητους ανθρώπους, οι οποίοι
αποστασιοποιημένοι από τα γεγονότα, συλλέγουν μαρτυρίες και διασταυρώνουν πηγές.
Και σίγουρα δεν είθισται να γράφεται από τους ίδιους τους
πρωταγωνιστές της.
Ο
Κων. Μητσοτάκης παρουσίασε το βιβλίο του “Μπροστά
από την εποχή της. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας 1990 – 1993”.
Σε
ελεύθερη απόδοση “Ζωγραφίζοντας το δικό
μου φωτοστέφανο”.
Αυτό
το παιδί των 100 χρόνων, επειδή ποτέ κανείς δεν τον έπαιζε, είχε την τάση από
μικρός να παίζει με τα νεύρα των υπολοίπων. Εμφανίστηκε υποβασταζόμενος,
ανάμεσα σε ένα ετερόκλητο (;) πλήθος που τον καταχειροκροτούσε, για να
παρουσιάσει από μόνος του - αφού επί μια 20ετία δεν το έκανε κανείς άλλος – το πόσο
καλή ήταν η δική του διακυβέρνηση, πόσο μπροστά ήταν από την εποχή της και πόσο
άθλιοι είμαστε εμείς που δεν της δείξαμε τον ανάλογο σεβασμό.
Το
θέαμα μερικών εκατοντάδων γραβατατωμένων καραγκιόζηδων της δεξιάς, του Πασόκ
και της (Θεός να την κάνει) Αριστεράς να χειροκροτούν τον επίτιμο, προσωπικά
μου δημιούργησε εντερικές διαταραχές. Οι περισσότεροι από δαύτους υποτίθεται
ότι τον σιχαίνονται. Για την αποστασία, για το “βρώμικο ‘89”, για το “κυνήγι”
στον Σαμαρά, αλλά περισσότερο γι’ αυτό που είναι. Ένας ανήθικος
συμφεροντολόγος που πάνω από όλα έβαζε πάντοτε την προσωπική του ανέλιξη με
κάθε κόστος και τίμημα.