1994, Λονγκ Μπιτς - Καλιφόρνια.
Η 24χρονη φιλόλογος Erin Gruwell θα
διδάξει για πρώτη της φορά στην Γ’ Γυμνασίου στο Woodrow Wilson High School, στο οποίο ξεκίνησε πρόσφατα να υλοποιείται
ένα πρόγραμμα εθελοντικής ένταξης. Η τάξη που αναλαμβάνει
(4 τμήματα με περίπου 150 μαθητές)
θεωρείται ‘χαμένη’
υπόθεση. Αποτελείται από 15χρονους "περιθωριακούς" μαθητές, με
καθόλου καλές σχολικές επιδόσεις, οι οποίοι έχουν χωριστεί σε ομάδες. Μαύροι,
λατίνοι και ασιάτες προσπαθούν - από τη μεριά της η κάθε ομάδα - να πάρουν τον
έλεγχο. Ο μεταξύ τους πόλεμος είναι καθημερινός. Κάποιοι έχουν κάνει φυλακή,
άλλοι είναι έξω με αναστολή, ενώ οι περισσότεροι είναι και μέλη συμμοριών.
Η Erin με μοναδικό της όπλο την
πίστη στη δουλειά της ρίχνεται στη μάχη της εκπαίδευσης και, κύρια, της ένταξης
αυτών των εφήβων στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς να έχει στο πλευρό της κανέναν
σύμμαχο.
Ο σύζυγός της κάνει απλά υπομονή
(χωρίς να πολυπιστεύει το εγχείρημα) ενώ ακόμη και ο πατέρας της εκφράζει
σοβαρές επιφυλάξεις.
Οι μαθητές της δεν την
αποδέχονται (το χρώμα της δεν τους …εμπνέει), είναι εριστικοί μαζί της και για
μάθημα … ούτε λόγος.
Η συνάδελφοί της εκπαιδευτικοί
(λευκοί στην πλειοψηφία) δεν έχουν καμία διάθεση να την βοηθήσουν. Το αντίθετο!
Έχουν γκετοποιήσει τη συγκεκριμένη τάξη, αισθάνονται δε ότι καταστρέφει τη
γενική εικόνα του σχολείου. Η Τμηματάρχης ούτε καν δέχεται να δανείσει βιβλία στους
μαθητές της Erin από τη βιβλιοθήκη του σχολείου, γιατί …τα φθείρουν!
Η Erin υποχρεώνεται εκ των πραγμάτων να αναλάβει μόνη της τα έξοδα και να στηρίξει οικονομικά τον αγώνα της. Για να το καταφέρει αναγκάζεται να κάνει δεύτερη δουλειά και κατόπιν και τρίτη (!), με αποτέλεσμα ο προσωπικός της χρόνος και αυτός που αφιερώνει στην οικογένειά της να λιγοστεύουν δραματικά.
Αγοράζει βιβλία λογοτεχνίας για
όλους τους μαθητές της, κάτι που δεν περίμενε κανένας τους από μια …λευκή!
Παράλληλα οργανώνει με δικά της έξοδα μια εκπαιδευτική εκδρομή για να γνωρίσουν
οι μαθητές από κοντά τα γεγονότα του Ολοκαυτώματος, γεγονός που όλοι, πλην
ενός, αγνοούσαν. Στο τέλος θα παραθέσει γεύμα στους μαθητές της με
προσκεκλημένους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος. Μαθαίνουν από τους διωχθέντες
από το ναζιστικό καθεστώς Εβραίους τι σημαίνει ρατσισμός, κυνηγητό και
γκετοποίηση.
Η κορυφαία, ίσως, πράξη της Erin είναι
η ιδέα να μοιράσει από ένα ημερολόγιο στον καθένα/καθεμιά, όπου σε εθελοντική
βάση θα μπορούν καθημερινά να γράφουν στοιχεία της προσωπικής τους ζωής. Δεν
έχει σημασία τι, σημασία έχει να γράφουν κάθε μέρα, ό,τι αυτοί πιστεύουν πως
έχει αξία να γραφτεί. Τα όσα θα διαβάσει σε αυτά τα ημερολόγια θα την βοηθήσουν
να κατανοήσει ακόμη περισσότερο την απομόνωση που βιώνουν οι μαθητές της.
Η Erin έχει αρχίσει σταδιακά να κερδίζει την εμπιστοσύνη των μαθητών της οι οποίοι ανεβάζουν κατακόρυφα την σχολική τους επίδοση. Και το κυριότερο; έχουν σταματήσει τις μεταξύ τους αντιπαλότητες και τώρα πια αποτελούν ένα δεμένο σύνολο.
Η Erin έχει αρχίσει σταδιακά να κερδίζει την εμπιστοσύνη των μαθητών της οι οποίοι ανεβάζουν κατακόρυφα την σχολική τους επίδοση. Και το κυριότερο; έχουν σταματήσει τις μεταξύ τους αντιπαλότητες και τώρα πια αποτελούν ένα δεμένο σύνολο.
Όταν
θα διαβάσουν "Το Ημερολόγιο της
Άννας Φρανκ" θα διαπιστώσουν τα κοινά τους σημεία με την ηρωίδα. Η νέα
ιδέα της Erin είναι να συγκεντρώσουν όλοι μαζί χρήματα, με διάφορες δράσεις που
θα διοργανώσουν, ώστε να έρθει από την Ολλανδία στο σχολείο τους και να τους
μιλήσει η γυναίκα που έκρυψε την Άννα και την οικογένειά της στο σπίτι της. Τα
όσα θα ακούσουν από αυτήν είναι εμπειρία ζωής.
Τα
σύννεφα δεν αργούν να φανούν. Η εκπαιδευτική κοινότητα τής κηρύττει τον
πόλεμο. Με μπροστάρη την Τμηματάρχη του σχολείου αμφισβητούνται οι
εκπαιδευτικές της μέθοδοι. Και το χειρότερο. ο σύζυγός της
αισθάνεται απομονωμένος και την εγκαταλείπει.
Δεν
θα το βάλει όμως κάτω. Παρά τον πόλεμο και τα προβλήματα είναι πια πεπεισμένη
για το έργο της και σε αυτό την ενδυναμώνουν συνεχώς οι …απαίδευτοι μαθητές! Η
τελική εργασία που τους αναθέτει είναι να γράψουν τα ημερολόγιά τους σε
ηλεκτρονική μορφή ώστε να αποτελέσουν ένα βιβλίο που θα το κυκλοφορήσουν οι
ίδιοι.
................................................
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία
της καθηγήτριας Αγγλικής Φιλολογίας Erin Gruwell. Η ταινία είναι βασισμένη στο μπεστ-σέλερ "The Freedom Writers Diary".
Το βιβλίο απαρτίζεται από συγγράμματα των ίδιων των μαθητών για το πώς βλέπουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τους.
Οι "χαμένοι" μαθητές
αποφοίτησαν όλοι, ενώ πολλοί από αυτούς προχώρησαν και σε Κολέγια.
Συμπέρασμα:
Η πίστη και η θέληση κινούν βουνά…
Οι αγγλομαθείς μπορούν να πάρουν πληροφορίες από την Wikipedia εδώ, καθώς και από την επίσημη ιστοσελίδα των Freedom Writers.
Οι "Συγγραφείς της Ελευθερίας" δημιούργησαν το ομώνυμο ίδρυμα με σκοπό την επανάληψη του επιτυχημένου εγχειρήματος της "Αίθουσας 203" σε ολόκληρη την αμερικανική επικράτεια.
Οι εκπαιδευτικοί της μικρής μας παρέας ίσως να γνωρίζουν την αληθινή ιστορία της "Αίθουσας 203" και του εγχειρήματος της
Erin Gruwell.
Φυσικά δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, την προτείνω όμως ανεπιφύλακτα. Όχι βέβαια για την σκηνοθεσία και τις ερμηνείες, αλλά για όλα αυτά που μπορεί να μας διδάξει.
ΥΓ: Όποιος/α θέλει να την κατεβάσει μπορώ να του στείλω το λινκ, καθώς και συγχρονισμένους υπότιτλους στο mail του.
ΥΓ: Όποιος/α θέλει να την κατεβάσει μπορώ να του στείλω το λινκ, καθώς και συγχρονισμένους υπότιτλους στο mail του.
Χτύπησες φλέβα για άλλη μια φορά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι για την ταινία αλλά για το θέμα της.
Με συγκινεί, καθώς μου θυμίζει καταστάσεις της σχολικής μου ζωής ως εκπαιδευτικός.
Φυσικά, σε καταστάσεις μικρότερου μεγέθους και δυσκολιών από την τάξη 203.
Έχουν σωθεί παιδιά, Πέτρο μου, όταν δίνεις με την ψυχή σου και νοιάζεσαι. Μετά έρχεται η γνώση, που είναι πολύτιμο εργαλείο στα δύσκολα, αλλά πρώτα είναι απαραίτητη η ψυχή! Και ναι, μπορεί να έρθει η ώρα που θα χρειαστεί να τα δώσεις όλα. Είναι από τα λίγα πράγματα στη ζωή, που μπορεί να αξίζουν κάτι τέτοιο!
Τι να τα κάνουμε τα πρόγραμματα Αγωγής Υγείας (εφαρμόζω και τέτοια και δεν τα σνομπάρω), όταν δεν αγαπάς αυτό που κάνεις και δεν έχεις συνειδητοποιήσει γιατί το κάνεις. Καλύτερα ν' απέχεις, αφού θα προκαλέσεις μεγαλύτερο, και πολλές φορές, ανεπανόρθωτο κακό.
Όπως έλεγε και μια φίλη ψυχολόγος: "Οι εκπαιδευτικοί δεν έχετε καταλάβει τη δύναμη που έχετε στα χέρια σας. Μπορείτε να κλείσετε ψυχιατρεία!"
Διαπλάθουμε χαρακτήρες, διαμορφώνουμε συμπεριφορές και μεταγγίζουμε αξίες. Προετοιμάζουμε τα μέλη της μελλοντικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας, όμως, που δε θα θέλαμε να την κοιτάμε και να μας προκαλεί αηδία, με αποτέλεσμα να μετανιώνουμε για την ίδια μας την ύπαρξη!
Εντάξει, έβγαλα λόγο πάλι!!!
Όταν μιλάω για τη δουλειά μου παθιάζομαι!
Καλό μήνα, Πετρή!
Γλαύκη
Καλό μήνα.
Διαγραφή"Οι εκπαιδευτικοί δεν έχετε καταλάβει τη δύναμη που έχετε στα χέρια σας. Μπορείτε να κλείσετε ψυχιατρεία!"
Στέκομαι στη κουβέντα της φίλης σου και την θεωρώ κορυφαία.
Θα συμπλήρωνα πως ένας κάκιστος εκπαιδευτικός μπορεί και να γεμίζει ψυχιατρεία και φυλακές.
Είναι φανταστικό το ότι και οι 150 μαθητές αποφοίτησαν όλοι, ενώ πολλοί από αυτούς ήταν οι πρώτοι της οικογένειάς τους που το κατόρθωναν. Άνθρωποι που δεν πίστευαν καν ότι θα κλείσουν τα 18 τους, αυτή τη στιγμή να έχουν αποφοιτήσει και από το Πανεπιστήμιο και ίσως σήμερα που μιλάμε και να διδάσκουν.
Τελικά, δεν κατάλαβα, την έχεις δει την ταινία; Την ιστορία την γνώριζες;
Την ιστορία τη γνώριζα, αλλά την ταινία δεν την έχω δει.
ΔιαγραφήΑν οι εκπαιδευτικοί αντιλαμβάνονταν τη σημασία του ρόλου τους, θαύματα θα γίνονταν διαρκώς και η κοινωνία θα είχε άλλο πρόσωπο.
Ένας σύμβουλος μας έλεγε κάποτε πως θα πρέπει να είμαστε ευτυχείς αν σωθεί έστω και ένα παιδί μέσα από τη δική μας προσφορά.
Ξέρεις τους "βαρεμένους" εκπαιδευτικούς μας πιάνει και η τάση να κάνουμε τους υπερήρωες πολλές φορές, πιστεύοντας ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα και το χρεώνουμε αυστηρά στον εαυτό μας όταν δεν τα καταφέρουμε! Εκεί να δεις...
Ξεχνάμε την ανθρώπινη πλευρά μας με τις αδυναμίες της και τις περιορισμένες δυνατότητές της! Χωρίς αυτό να αποτελεί μια καλή δικαιολογία, για να παραμένουμε αδρανείς!
Σίγουρα πάντως μιλάμε για διαφορετικό τρόπο σκέψης και στάση ζωής του εκπαιδευτικού απ' ό,τι συνηθίζεται στη σύγχρονη κοινωνία. Να είναι σε θέση να υπερβαίνει το στενό πλαίσιο του εαυτού του, αλλά σεβόμενος και τις δικές του ανάγκες. Μόνο τότε μπορεί να δώσει με την ψυχή του!
Τελειωμό δεν έχω!!!
Γλαύκη
Όλοι μας παίζουμε κάποιο ρόλο και όλοι θα έπρεπε να αντιλαμβανόμαστε την αξία του. Δεκάδες είναι τα επαγγέλματα που αποτυπώνουν το επίπεδο μιας κοινωνίας. Μπορεί η εκπαίδευση και η υγεία να είναι τα πλέον σοβαρά θέματα, δεν παύει όμως η κρίση αξιών που βιώνουμε να είναι πολυεπίπεδη.
ΔιαγραφήΚαι οι εκπαιδευτικοί, μέλη της κοινωνίας είναι. Τα όποια λάθη αυτή κουβαλάει δεν γίνεται να μην αγγίζουν και αυτούς. Απλά το αντικείμενο με το οποίο καταπιάνονται είναι υπερευαίσθητο και, επαναλαμβάνω, όπως σχολίασα και στην Αριστέα, όποιος δεν αντέχει την άσκηση αυτού του λειτουργήματος (π.χ. εγώ) ας μην το κάνει ποτέ. Προκειμένου να κάνει κακό, ας κάνει κάτι άλλο.
Γιατί το κακό ξεκινάει να γίνεται στους πολίτες από τα μικρά τους χρόνια.
Επανήλθα, γιατί θέλω να πω κι άλλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι, για το σχολείο, μην τρομάζεις!!!
Πού ειναι, καλέ, ο διαχειριστής του μπλογκ; Το σπίτι του μας δείχνει;
Γιατί θα το βρούμε, αν θελήσουμε να έρθουμε;;;
Δεν έβαλες έναν Google map, κάτι κινούμενο, βρε παιδί μου!!!!
Τώρα μας φώτισες!
Γλαύκη
Υ.Γ.
Πάλι θα ξεχνιόμουν!
Έχεις μέιλ. SOS!
Φυσικά και δεν δείχνει το σπίτι μου! Για κορόιδα ψάχνεις;
ΔιαγραφήΑπλά με δείχνει μια μέρα που είχα πάει για ψώνια.
(Αν δεν διακρίνεις τίποτα κάνε ζουμ. Πάλι θα δεις τίποτα)
dermaniv@gmail.com
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέτρο θα σου είμαι υπόχρεη!
σ' ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων, ξέρω πως θα μου αρέσει πολύ.
Να είσαι καλά Βίκυ. Έχεις μέιλ.
ΔιαγραφήΆλλη μια ταινία που αξίζει να δούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί ήμουν σίγουρη πως η εκπαιδευτική κοινότητα θα φέρονταν έτσι ακριβώς και ο σύζυγος θα αποδεικνύονταν πολύ λίγος μπροστά της?
Μερικά πράγματα είναι τόσο μα τόσο προβλέψιμα!!
Η Γλαύκη με συγκίνησε με τα λόγια της...έχει τόσο δίκιο!
Ο εκπαιδευτικός μπορεί να σώσει, αλλά μπορεί να κάνει και ανεπανόρθωτο κακό!
Καλό μήνα!
Αυτό πιστεύω κι εγώ.
ΔιαγραφήΥπάρχουν άνθρωποι που όταν βρεθούν την κατάλληλη στιγμή στο δρόμο σου, μπορούν να σε απογειώσουν ή να σε τσακίσουν. Οι εκπαιδευτικοί έχουν αυτόν ακριβώς τον ρόλο. Όχι να διορθώνουν όσα κακά συναντούν μπροστά τους, αλλά να προσπαθούν να φέρουν κοντά τους αυτούς που οι άλλοι διώχνουν ή τους περιθωριοποιούν. Τουλάχιστον να προσπαθούν!
Μου έλεγε φίλος για μια «εκπαιδευτικό» σε Γυμνάσιο (πάνε κάπου 10 χρόνια) που σήκωνε για μάθημα πάντα την καλύτερη μαθήτρια και μόνο αυτή και ύστερα έλεγε μέσα στην τάξη: αφού μας τα είπε η Ιωάννα (κόρη μεγαλοδικηγόρου) δεν χρειάζεται να πείτε τίποτα οι υπόλοιποι.
Πες μου, πόσες κατακεφαλιές ήθελε η κλώσα;
Ευτυχώς που ήταν σε άλλο σχολείο από αυτό που πήγαν τα παιδιά μου, γιατί έχω μούρλια και δεν θα πέρναγε καλά!
Αν δεν έχεις δει την ταινία προσπάθησε να την βρεις. Αν θες βοήθεια πες μου.
Καλό μήνα.
Καλησπέρα Πέτρο . Την ταινία την έχω δει και είναι κατ΄εμέ από τις καλύτερες . ΄΄Χαμένοι μαθητές΄΄ δεν υπάρχουν , αλλά ανάξιοι εκπαιδευτικοί , επικριτές πρόθυμοι να στήσουν στον τοίχο ότι τους ενοχλεί απλά γιατί είναι ΄΄το διαφορετικό΄΄.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο λίγος στάθηκε αλήθεια ο σύζυγος στο πάθος αυτής της δασκάλας...
Καλό ξημέρωμα
Nikol καλημέρα.
ΔιαγραφήΌταν αυτή με δάκρυα στα μάτια τον ρωτάει γιατί δεν στέκεται στο πλευρό της όπως και οι γυναίκες στηρίζουν τους άντρες τους, της απαντά: "Επειδή δεν μπορώ να είμαι η γυναίκα σου"!!!
Και αμέσως μετά της λέει: "διάλεξε ανάμεσα στην τάξη και εμάς".
Ευτυχώς για την τάξη, αλλά και για την ίδια η Erin, τον άφησε να φύγει. Σοβαρός κύριος να σταθείς στο πλευρό του!
Οι εκπαιδευτικοί είναι πρώτιστα παιδαγωγοί. Βρίσκονται με τα παιδιά μας ίσως περισσότερες ώρες απ’ ότι εμείς, σε πολύ ευαίσθητες ηλικίες και ασφαλώς έχουν (πρέπει να έχουν) την Παιδεία για να μεταλαμπαδεύουν αξίες. Αν είναι να λειτουργούν απαξιωτικά, ρατσιστικά, με αποκλεισμούς, τότε καλύτερα να τα κρατάμε στο σπίτι για να μην τους κάνουν κακό.
Καλημέρα Πέτρο μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις πως θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες για το θέμα αυτό!
Πιστεύω στη δύναμη της αγάπης όσο τίποτα άλλο!
Μόνο αυτή μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αν δείξεις πίστη κι αγάπη μπορείς να συμπαρασύρεις και να αλλάξεις τα πάντα!
"Η αγάπη ως αναμορφωτής της συμπεριφοράς" είναι τίτλος κεφαλαίου από το Να ζεις να αγαπάς και να μαθαίνεις του Μπουσκάλια. Και στο κεφάλαιο αυτό αναλύει όλα τα κακώς κείμενα της ...εκπαίδευσης! Καταλαβαίνουμε λοιπόν την άρρηκτη σχέση αγάπης και διδασκαλίας για αυτόν τον σπουδαίο Παιδαγωγό πάνω από όλα!
Σίγουρα υπάρχουν εκπαιδευτικοί που λατρεύουν το λειτούργημα τους. Η πλειοψηφία δυστυχώς κάνει μηχανικά κάτι που θα έπρεπε να γίνεται με ενθουσιασμό και χαρά για την προσφορά. Υπάρχει δε ένα απειροελάχιστο ποσοστό σαν την ηρωίδα αυτή της ζωής και της ταινίας. Ναι υπάρχει και δείχνει το δρόμο!
Πολλοί ίσως να τη χαρακτηρίζουν τρελή που θυσίασε ακόμα και το γάμο της για χούφτα έγχρωμα παιδιά κι αλήτες...Σαν να τους ακούω....
Ευτυχώς που η ιστορία όχι απλά τη δικαίωσε αλλά είναι ένα ωραιότατο παράδειγμα για όλους όσους έχουν στα χέρια τους... ζωές!
Τόση ευθύνη... Μπορούν να κάνουν θαύματα..μπορούν να καταστρέψουν για πάντα ζωές!
Είχα έναν δάσκαλο στην πέμπτη δημοτικού... Αυτό μου έμαθε ότι δάσκαλος σημαίνει αγαπώ...
Το μέιλ μου το έχεις!
Στείλε σύνδεσμο όταν μπορέσεις!
Φιλιά πολλά!
Συγκινήθηκα...
Η ταινία αυτή όντως θα μπορούσε να αποτελεί θέμα αναρτήσεων σε συνέχειες.
ΔιαγραφήΌλοι μας, γονείς και εκπαιδευτικοί, θα μπορούσαμε να καταθέσουμε τις απόψεις μας και να στηθεί το παζλ των προβλημάτων της μαθητικής κοινότητας.
Προσωπικά, θεωρώ, πως δεν θα μπορούσα να γίνω εκπαιδευτικός. Δεν το’χω. Δεν έχω υπομονή, δεν μπορώ να εξηγώ συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Και χειρουργός δεν θα μπορούσα να γίνω. Και αστυνομικός επίσης. Και πάρα πολλά άλλα. Θεωρώ όμως πως αυτός που θα γίνει εκπαιδευτικός πρέπει στ’ αλήθεια να το θέλει και όχι να «καταλήξει» εκεί γιατί εκεί τον πήγαν τα μόρια στις Πανελλαδικές.
Θυμάμαι ακόμη με αγάπη την δασκάλα μου της Α’ Δημοτικού. Όλους τους επόμενους τους έχω ξεχάσει. Γιατί άραγε; Κάποιους θέλω πολύ να τους ξεχάσω αλλά ήσαν τόσο πολύ ηλίθιοι που δεν μπορώ!
Ελπίζω με τις πολλές προσπάθειες να ήρθε το mail. Ώρες ώρες κάτι το πιάνει και αρνείται την επικοινωνία… :)))
ΥΓ: Όταν δεις την ταινία περιμένω τις εντυπώσεις σου.
οταν ειχα πρωτοδει την ταινια,δεν ηξερα οτι ηταν αληθινη ιστορια.η προσφορα αυτης της γυναικας ειναι ανεμτιμητη.ομως θα σταθω για αλλη μια φορα στον παραλογο φοβο της αλλγης,στο αμετρο εγωισμο.παιδια ξεγραμμενα,που απο την αγαπη μιας δασκαλας βρισκκυν το δρομο τους.κι ενα συστημα που αντι να αγκαλιαζει το εγχειρημα το πολεμαει,επειδη απλα ειναι διαφορετικο!κανεις δε στεκεται στο αποτελεσμα ειναι εξω απο τις νορμες οποτε αυτοματως απορριφθηκε!μηπως θυμιζει κατιαπο την ιδια την κοινωνια μας και το πως απορριπτει τη διαφορετικοτητα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πλέον γελοίο είναι ότι στο συγκεκριμένο σχολείο είχε μόλις πριν 2 χρόνια αρχίσει να εφαρμόζεται ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ το πρόγραμμα! Ήταν μια προσπάθεια της Πολιτείας να βγάλει από τα γκέτο και την παρανομία τους έφηβους και να τους ενσωματώσει στο κοινωνικό σύνολο μέσω της εκπαίδευσης και όχι μέσω των αναμορφωτηρίων (με τα καταπληκτικά αποτελέσματα που αυτά έχουν!!!).
ΔιαγραφήΗ Τμηματάρχης κάποια στιγμή λέει ότι από τη στιγμή που άρχισε η εφαρμογή αυτού του προγράμματος το σχολείο έχασε το 75% των μαθητών του. Υποθέτω πως οι γονείς τους τα μετακίνησαν σε άλλα σχολεία για να μη …χαλάσουν!
Και ενώ λοιπόν εφαρμόζεται αυτό το πρόγραμμα και εμφανίζεται μια νεότατη εκπαιδευτικός για να το υλοποιήσει (λέει πως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο επέλεξε να εργαστεί στο συγκεκριμένο σχολείο!!!) βλέπουμε πως σχεδόν ολόκληρη η υπόλοιπη εκπαιδευτική κοινότητα τής κάνει πόλεμο, επιδιώκοντας την αποτυχία του προγράμματος και την επιστροφή του σχολείου στην προηγούμενη κατάσταση. Να επιστρέψουν δηλαδή οι «καλοί» αφού φύγουν πρώτα οι «κακοί».
Μπράβο στην καθηγήτρια που όχι μόνο αψήφησε τους πολέμιους, αλλά υπέστη και προσωπική φθορά, μόνο και μόνο για να αποδείξει το λάθος της σκέψης πολλών.
Φαντάσου ότι στην αρχή τής έκαναν πόλεμο μέχρι και οι μαθητές της και αυτή δεν το έβαλε κάτω.
Πόσοι άραγε να το άντεχαν κάτι τέτοιο;
ελαχιστοι σιγουρα...θελει πολλα κοτσια κι ατσαλινη θεληση καθως και πιστη οτι ο κοσμος να χαλασει θα τα καταφερεις...καλη σαρακοστη!
ΔιαγραφήΚαλή Σαρακοστή.
ΔιαγραφήΑν και αυτό που ζούμε επί 4 χρόνια Σαρακοστή είναι και μάλιστα χωρίς ημερομηνία λήξης.
Εννοείται ότι με ενδιαφέρει, οπότε αν μπορείς, στείλε λινκ και σε μένα. Το θέμα που πραγματεύεται είναι άκρως σημαντικό. Εγώ στο δημοτικό είχα έναν δάσκαλο, που είχε και το γιο του ως μαθητή μέσα στην τάξη. Κάθε φορά που έκανε κάποιος από όλους μας μια αταξία, σήκωνε όρθιο τον γιο του (!!) και τον έδερνε με τη ζώνη του παντελονιού, προς συμμόρφωση....μας!!! Τόσο μαλάκας ο άνθρωπος. Δεν θα σου πω για μας τους υπόλοιπους, αλλά το ίδιο του το παιδί, σίγουρα το κατέστρεψε... Τι μου τα θύμισες... Κι όποτε τα θυμάμαι ανατριχιάζω... Καλό μήνα ας πω μετά από αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τον δικό μου δάσκαλο της Ε’ και ΣΤ’ δημοτικού πέρασα τα ακριβώς αντίθετα. Καθόμουν στο ίδιο θρανίο με το γιό του. Μονίμως του έβαζε δεκάρια και στους υπόλοιπους 9, 8, 7… Τιμωρούσε όλους τους άλλους εκτός από αυτόν. Μιλάμε για χουντομαλάκα. Θέλω να τον ξεχάσω και δεν μπορώ. Τόσο ‘καλό’ μου έκανε!
ΔιαγραφήΈχεις μέιλ.
Η ταινία έχει το στοιχείο της Αμερικάνικης κινηματογραφικής ηθικοπλασίας και υπερβολής. Μακάρι να ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα στην εκπαιδευτική πραγματικότητα. Οχι γιατί δεν υπάρχουν αξιόλογοι εκπαιδευτικοί, αλλά γιατί δεν αλλάζουν τόσο εύκολα οι άνθρωποι, όπως παρουσιάζεται στην ταινία. Θα συμφωνήσω ωστόσο με ένα σχόλιο. Ακόμα και ένας μαθητής να σωθεί έχει αξία
ΑπάντησηΔιαγραφή