Και ο κανιβαλισμός καλά κρατεί

“Δεν θα πολεμήσω κανέναν αλλά δεν θα υπερασπιστώ και κανέναν. Όλοι έκαναν τα λάθη τους, έπαιρναν παχυλούς μισθούς και μας βούλιαξαν. Τώρα ο καθένας ας τα βγάλει πέρα μόνος του…”

Αυτά ήταν πάνω-κάτω τα λόγια ενός ξαδέλφου σε συζήτηση που είχαμε πρόσφατα. Είχε έρθει αυτές τις ημέρες από τον Βόλο στην Πάτρα για να γράψει την κόρη του στο Πανεπιστήμιο και να της βρει διαμέρισμα. 

Και κάπως έτσι, αν όχι σε χειρότερη μορφή, κινούνται σήμερα τα πράγματα στη χώρα.

Τα τελευταία χρόνια έχω αποκτήσει το βίτσιο να ανοίγω σε όλους την ίδια κουβέντα για να ακούω απαντήσεις και να εισπράττω αντιδράσεις. Θέλω να δω από αυτήν την κρίση τι έχει καταλάβει ο καθένας μας. Ξέρεις που κατέληξα μετά από ατελείωτες συζητήσεις που έχω κάνει; Οι πολίτες (μπορώ να υποθέσω σε πολύ μεγάλο ποσοστό) έχουν βάλει τους υπόλοιπους απέναντι και τους θεωρούν από λαμόγια έως εχθρούς. 

Καταλαβαίνεις βέβαια ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση αυτός ο λαός να ορθοποδήσει. Ένας απόλυτα διαιρεμένος λαός με πολίτες κλεισμένους στα καβούκια τους, με διαφορετικά κριτήρια, προτεραιότητες και φυσικά επιλογές, δεν πρόκειται ποτέ να κάνει μπροστά ούτε ένα βήμα. Να παρακαλάς στην καλύτερη να μην κάνει κι άλλα πίσω. Γιατί με τόσο φασισμό γύρω μας, ένα βήμα μας χωρίζει από το να χωθούμε σε σπηλιές.

Στην αρχή έφταιγαν οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν δούλευαν. Μετά έφταιγαν και οι ιδιωτικοί που έπαιρναν πολλά και το αφεντικό δεν άντεχε. Και αφού βρήκαμε τα δύο μεγάλα “στρατόπεδα” για να διαιρέσουμε το λαό που χωρίς πολλή σκέψη χάφτει αδιαμαρτύρητα ό,τι του σερβίρεις, έπρεπε να εφεύρουμε κι άλλα.

Για να συνεχίσουμε να βασιλεύουμε διαιρώντας.

Στη συνέχεια λοιπόν τα στρατόπεδα άρχιζαν να πολλαπλασιάζονται.
Γιατί ο περιπτεράς να μη κόβει αποδείξεις; Γιατί τα φαρμακεία να ανοίγουν με πληθυσμιακά κριτήρια; Γιατί δεν απελευθερώνονται οι άδειες των ταξί και των φορτηγών να δουλέψουν κι άλλοι; Τέτοιες μαλακίες δεν μας έλεγαν; Είδα και τώρα που απελευθερώθηκαν τα επαγγέλματα πόσες νέες θέσεις εργασίας άνοιξαν!

Κυνηγάμε τον περιπτερά να κόβει τις αμίτες και μας είναι αδιάφορο που το σκυλάδικο δίνει απόδειξη όποτε το θυμάται. Για ξεκάρφωμα κόβουμε και κανα πρόστιμο που δεν εισπράττεται ποτέ!

Μήπως και στο δημόσιο τα πράγματα ήταν ή είναι καλύτερα; Κανιβαλισμός παντού. “Ναι ρε, να κλείσει ο τάδε οργανισμός και να απολυθούν όλα τα βύσματα που μπήκαν εκεί μέσα!”, είπαμε όλοι μας για κάτι απίθανους οργανισμούς με 8 προϊστάμενους και καθόλου προσωπικό. Ο καθένας προΐστατο στον …εαυτό του! Και “φυσικά” κανείς μας δεν βγήκε να πάρει το μέρος γι’  αυτούς τους οργανισμούς-σφραγίδα με τους αραχτούς υπαλλήλους. “Όσο πιο πολλούς απολύσουν από τους άλλους, τόσο λιγότερο κινδυνεύω εγώ”. Έλα όμως μάγκα μου που δεν ξέρεις πότε θα έρθει η ώρα που θα σε βάλουν κι εσένα στους “άλλους”.

Δεν θα υπερασπιστώ το επίδομα πλυσίματος χεριών ή το προθέρμανσης αυτοκινήτου, χαρακτηριστικά παραδείγματα μιας χώρας που τελούσε επί δεκαετίες εν αφασία. Προϊόντα μιας άθλιας επιδοματικής πολιτικής φτιαγμένης ακριβώς για να καταπέσει ανάμεσα σε γέλια και ροχάλες.

Δεν θα βγω στους δρόμους για να επιστραφούν τα 3 και τα 4 χιλιάρικα το μήνα σε εφοριακούς ή δικαστικούς για να γίνονται βίλες και να παστώνονται σε καταθετικούς λογαριασμούς τραπεζών.

Είναι άλλο πράγμα αυτό και άλλο το αυτονόητο δικαίωμα στην εργασία υπό συνθήκες ανθρώπινες και όχι γαλέρας, με υπογεγραμμένες συλλογικές συμβάσεις που θα γίνονται σεβαστές και χωρίς αυθαιρεσίες, με μισθούς αξιοπρέπειας και όχι πείνας, με ασφάλιση και όχι “μαύρα”.

Πολύ φοβάμαι - γι’ αυτό και κάθομαι και γράφω τόση ώρα - πως το πρόβλημά μας είναι ακριβώς αυτό: η συντριπτική πλειοψηφία (μακάρι να κάνω λάθος) ενδιαφέρεται για την πάρτη της.

“Αν εγώ υπογράψω συλλογική σύμβαση με καλό μισθό, τότε χέστηκα τι θα κάνετε οι υπόλοιποι και πως θα ζήσετε.”

Τέλειο δεν είναι;

Κάπου διάβασα: "παρτάκιας λέγεται αυτός που πάει σε πάρτι. Αυτός που κοιτάει την πάρτη του λέγεται μαλάκας". Το προσυπογράφω!

Στα πλαίσια του “όλοι φταίμε” έχουμε πέσει σε μια τεράστια τρύπα. Η πλάκα είναι που νομίζουμε πως μόνο εμείς αξίζουμε να βγούμε έξω απ’ αυτή και για να το καταφέρουμε μάθαμε να πατάμε στα κεφάλια των άλλων.

Εγώ παλικάρι μου θα σου πω, εντάξει, βγήκες, και είσαι μόνος σου. Τι στο διάολο θα κάνεις; Θα κοιτάς τους υπόλοιπους που πάτησες να ανέβεις και θα γελάς μαζί τους; Μήπως να μας έριχνες και ένα κατούρημα να ξαλαφρώσεις; Σε έναν κόσμο όπου όλοι γύρω σου θα χάνουν τα σπίτια τους και τις δουλειές τους, που θα πεινάνε και θα κλέβουν, που θα αρρωσταίνουν και δεν θα γιατρεύονται, που θα αργοπεθαίνουν, εσύ για πόσο νομίζεις ότι θα είσαι στην απέξω;

Θα σου πάρει καιρό ακόμα να καταλάβεις ότι το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό αλλά πολιτισμικό και κοινωνικό; Πότε θα πάρεις χαμπάρι πως ούτε κάτι περισσότερο είσαι, ούτε προσφέρεις παραπάνω για να δικαιούσαι προνομίων;

Πολλά και πολλοί έφταιξαν. Είναι αδιαμφισβήτητο. Εσύ που ξέρεις ακριβώς τι, ποιος και πότε (ακριβώς όμως!), που ήσουν να μας ενημερώσεις όταν το κακό γινόταν; Μήπως συμμετείχες κι εσύ στη μεγάλη αυτή παρέα, συνεπώς γνωρίζεις από «τα μέσα» τους πολλούς αυτούς κοπρίτες και γι’ αυτό ξέρεις και μιλάς;

Κάθισες να μιλήσεις στον εαυτό σου (στον μόνο που δεν μπορείς να του πεις μαλακίες γιατί σε ξέρει) αν σου αναλογεί κι εσένα μερίδιο ευθύνης και ποιο είναι αυτό; Μεγάλο ή μικρό για μένα έχει τεράστια σημασία.

Αν θεωρείς ότι “τι μεγάλο τι μικρό το ίδιο είναι” τότε είσαι Πάγκαλος. Σε έχει βαρέσει το σύνδρομο ‘παγκαλίτιδα’ και είσαι αγιάτρευτος αστέρι μου. Καλύτερα να είχες εγκεφαλίτιδα ή μηνιγγίτιδα, θα είχες κάποιες πιθανότητες ίασης. Η παγκαλίτιδα εξαφανίζει όλα τα υγιή εγκεφαλικά κύτταρα και τα αντικαθιστά με κουραδάκια. Οι αποδείξεις έρχονται όταν σε ακούσουν να ανοίγεις το στόμα σου και η επιβεβαίωση το βράδυ της ανακοίνωσης των εκλογικών αποτελεσμάτων. Τότε καταλαβαίνουμε πόσοι κλουβιοκέφαλοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας!

Βέβαια, για να επέλθει το μοιραίο υπήρχε και το κατάλληλο γόνιμο έδαφος. Αποκλείεται ένας Πάγκαλος να έφερε από μόνος του αυτή την πανδημία και να κατάφερε να μολύνει τόσους πολλούς σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα (του πήρε ελάχιστα δευτερόλεπτα). Προϋπήρχε η εγκεφαλική βλάβη και η οικονομική κρίση το μόνο (καλό) που έκανε ήταν να την βγάλει στην επιφάνεια.

Με αυτά τα μυαλά δεν θα πάμε πουθενά. Ακόμη και να ξεχρεωθούμε ή να μας χαρίσουν τα δανεικά, είναι απολύτως βέβαιο ότι θα επιστρέψουμε στα ίδια. Γιατί δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Κοιτάμε απλά να επιβιώσουμε ώσπου να περάσει η κρίση για να ξανααρχίσουμε πάλι.

Το σάπιο φρούτο το πετάς, δεν αφαιρείς μόνο το σκουλήκι. Υπάρχουν κι άλλα που τώρα δεν φαίνονται. Ούτε υπάρχει τσιμπιδάκι για να αφαιρείς ένα-ένα τα νεκρά εγκεφαλικά κύτταρα. Ευθανασία και άει στο διάολο...!

Τα ίδια λέγαμε και πριν από έναν χρόνο. Τίποτα δεν άλλαξε;