Σελίδες

Κυριακή 17 Μαρτίου 2019

Στον φίλο μου


Λοιπόν ξέρεις τι θυμάμαι;
Θυμάμαι τις ατέλειωτες εκείνες ώρες που καθόμασταν μαζί συζητώντας για τα πάντα. Πάντα έτοιμος να ακούσεις και να βοηθήσεις, να δώσεις λύσεις.
Θυμάσαι τις ατέλειωτες ώρες στο «εργαστήρι» όπως το έλεγες με τα εργαλεία και τον υπολογιστή; Θυμάσαι τον θρυλικό 7 DAYS; Έτσι τον βάφτισες. Τον είχες φτιάξει μόνος σου κομμάτι-κομμάτι (πού λεφτά τότε να αγοράσουμε καινούργιο;) και τον είχες βάλει σε κουτί από κρουασάν. Ο μοναδικός υπολογιστής μάρκας 7 DAYS!
Θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες με το ποδήλατο που πάντα κατέληγαν σε εκείνη την πλατεία με τις κούνιες. Μας έβλεπαν τα γεροντάκια να κάνουμε κούνια 20 χρονών μαντράχαλοι και έκαναν τον σταυρό τους.
Θυμάσαι τότε που έριξες τον τοίχο στο σπίτι μου όταν κάναμε ανακαίνιση; Τεράστια δύναμη. Ήταν αρκετή μια σου μόνο κλωτσιά για να σωριάσει στο πάτωμα εκατοντάδες τούβλα.
Θυμάμαι τις ατέλειωτες ώρες να παλεύεις με τα χιλιάδες εργαλεία σου. Από μικρό παιδί είχες εργαλεία, απλά στην αρχή και στη συνέχεια επαγγελματικά και επισκεύαζες από ραπτομηχανές και πλυντήρια μέχρι τηλεοράσεις και ηλεκτρολογικούς πίνακες.
Θυμάσαι τις ατέλειωτες ώρες που μετά το φαγητό στο σπίτι καθόμασταν στον καναπέ να δούμε ταινίες; Εγώ βέβαια πάντα αποκοιμιόμουν, εσύ μετά από κάνα δίωρο με ξύπναγες για να μου πεις πως φεύγεις. Ωραίος οικοδεσπότης που ήμουν ε;
Θυμάμαι τα χιλιάδες ανέκδοτα που έχουμε ανταλλάξει. Κάθε φορά που μάθαινες καινούργιο αμέσως έπαιρνες τηλέφωνο ή περίμενες να συναντηθούμε να μου το πεις. Δεν έχω γελάσει τόσο πολύ και τόσο δυνατά όσο με τις δικές σου περιγραφές. Και εκτός από τα ανέκδοτα είχες το ταλέντο να σκαρφίζεσαι αστεία για να κάνεις τον άλλον να ξεχνάει τις πίκρες του. Γιατί είχες μοναδικό χιούμορ. Όχι απλά σπάνιο. Το σπάνιο το συναντάς και αλλού. Το δικό σου ήταν μοναδικό και ανεπανάληπτο. 
Και από σήμερα κυριολεκτικά ανεπανάληπτο.
Δε θυμάμαι ποτέ να με στενοχώρησες. Σε όλη σου τη ζωή άλλωστε φρόντιζες να μη στενοχωρήσεις κανέναν. Δεν ήξερες τι θα πει όχι. Είχες μια καλοσύνη που ξεπερνούσε κατά πολύ τα ανθρώπινα όρια. Μία φορά μόνο με στενοχώρησες και ήταν η οριστική. Η ύαινα του καρκίνου ερχόταν κάθε μέρα, έπαιρνε το κομμάτι της και έφευγε. Και την επομένη ξαναρχόταν να πάρει κι άλλο.
Πριν 1,5 χρόνο έχασα τη μοναδική μου μητέρα και σήμερα χάνω τον μοναδικό μου φίλο. Ξέρεις ότι στη ζωή μου δε θέλησα να έχω πολλούς φίλους. Έναν και σωστό. Και αυτός ήσουν εσύ. Να ξέρεις ότι σήμερα φεύγεις και με αφήνεις μόνο.
Καλό σου ταξίδι Αντρέα. Καλή αντάμωση αγαπημένε μου φίλε.