Το Ποτάμι καλά ξεκίνησε

Τα ποτάμια στο πέρασμά τους κάνουν και καλό και κακό. Μεταφέρουν γόνιμα υλικά που βοηθούν την ανάπτυξη της χλωρίδας και στη συντήρηση της πανίδας, αλλά επίσης μεταφέρουν και βράχια, ξηλωμένα δέντρα, βρωμόχορτα καθώς και μπάζα.

Στην τελευταία κατηγορία ανήκει ένα άρθρο του Σταύρου Τσακυράκη, καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, υποψήφιου ευρωβουλευτή με το ‘Ποτάμι’.

Έχω δηλώσει πολλές φορές ότι πλέον απεχθάνομαι σε αυτό μπλογκ να ασχολούμαι με την πωλητική και τους πωλητικούς. Όποτε ασχολούμαι είναι στον σχολιασμό σε φιλικά μπλογκς, γιατί, χούι είναι, δεν ξεριζώνεται εύκολα. Όμως ο κύριος καθηγητής, όπως και οι λοιποί του συρμ… του Ποταμιού δηλώνουν μη πολιτικοί.

Πάνω που νόμισα ότι όλα θα κυλούσαν ομαλά μέχρι τις εκλογές, παίρνοντας απλά τα πεντακοσάρικα οι πιο εξαθλιωμένοι συνταξιούχοι και οι πιο δουλευταράδες (βλ. χρήσιμοι για το σύστημα) δημόσιοι υπάλληλοι, για να προσέλθουν αμφότεροι χαρούμενοι στις κάλπες, πάνω που νόμιζα ότι και αυτές οι εκλογές θα είναι "μία από τα ίδια" όπου όλοι θα παρελάσουν από τα πάνελ του ντερμπεντέρη – όταν αυτός δεν παρουσιάζει βιβλία πολύ σημαντικών προσωπικοτήτων της ελληνικής πωλητικής σκηνής (εμετός!) για να μηρυκάσουν τις ίδιες μασημένες τσίχλες, το μάτι μου έπεσε τυχαία στο σπουδαιότατο άρθρο του κ. Τσακυράκη, ο οποίος, μη το ξεχνάμε, διδάσκει Συνταγματικό Δίκαιο στα παιδιά μας.  

Γελοίες ειδήσεις 34

Ακολουθούν 10 ειδήσεις για γέλια και για κλάματα που κυκλοφόρησαν από 9 - 27 Απριλίου 2014.

Θα επανέρχομαι όποτε η ειδησεογραφία με προκαλεί.

Κατά αντίστροφη σειρά γελοιότητας έχουμε και λέμε:

Είδηση Νο 10 – φρίσκις δαγκωτό

Σκύλος απέκτησε δικαίωμα ψήφου

Δικαίωμα ψήφου στις επερχόμενες Ευρωεκλογές της Αγγλίας απέκτησε ένα ροτβάιλερ!

Οι Άγγλοι πολιτικοί φαίνεται πως επιστρατεύουν μέχρι και το ζωικό βασίλειο προκειμένου να κερδίσουν μία θέση στο Ευρωκοινοβούλιο, καθώς ο 8 ετών Δίας μπορεί αν θέλει να προσέλθει στην κάλπη!

Και μπορεί όλα να οφείλονται σε ένα λάθος που έγινε στην απογραφή, ωστόσο ο 45χρονος ιδιοκτήτης του ροτβάιλερ δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του όταν αντίκρισε την κάρτα με το δικαίωμα ψήφου που στάλθηκε, μέσω ταχυδρομείου, στον έμπιστο τετράποδο φίλο του!

………………………….

Μωρέ …σιγά την είδηση! Και στην Ελλάδα που έχουν δικαίωμα ψήφου τα πρόβατα, οι πίθηκοι, τα φίδια και οι αμοιβάδες είδατε κανέναν να διαμαρτύρεται;

Ρέστα δεν έχει

Η Εβδομάδα των Παθών του Χριστού μάς τέλειωσε για φέτος.

Γυρίσαμε στις δουλειές μας - όσοι κωλόφαρδοι έχουμε ακόμα, ενώ με τις σόδες χωνέψαμε και το αρνί - όσοι υπερτυχεροί έχουμε ακόμα λεφτά και το αγοράζουμε (μη φανταστείς, εμείς ένα αρνί το μοιραστήκαμε 4 οικογένειες). Η δική μας Εβδομάδα των Παθών κρατάει πολύ περισσότερο. Προχθές με απόντα τον τέως σωτήρα σβήσαμε 4 κεράκια. Και συνεχίζουμε.

Η κυβερνησάρα μας όμως δεν κάνει διακοπές. Την ώρα που εμείς ανεβάζουμε χοληστερίνη αυτή μένει ξάγρυπνη. Ακόμη και τις άγιες μέρες το μόνο που της τριβελίζει το καύκαλο είναι ποια νέα πουστιά θα βρει να μας πασάρει.

Προειδοποίησις: Το εργάκι που ακολουθεί είναι ακατάλληλο για όλους.

Φωτο-γραφίες 26: Fashion for ass #1

La pergola

Ιστορίες του Καφενέ: Το Αντάμωμα

Η ιδέα ήταν της Μαρίας Κανελλάκη. Την ενορχήστρωση ανέλαβε (ποιος άλλος) η Αριστέα και πάνω από 25 bloggers και μη, έχουν δηλώσει ως τώρα συμμετοχή στις “Ιστορίες του Καφενέ”.  

Το Αντάμωμα

Είχε ένα τέταρτο που περίμενε ο Χρήστος στον καφενέ του κυρ Μιχάλη. Ο Γιάννης άφαντος. Να μην κατάλαβε; 

Πέρασαν πάνω από 10 χρόνια από τότε που νεοσύλλεκτοι πρωτοσυναντήθηκαν στο Κέντρο Εκπαίδευσης Τεθωρακισμένων στην Αυλώνα. Ύστερα από τη βασική τους εκπαίδευση μαζί πήραν μετάθεση για την 31η μηχανοκίνητη ταξιαρχία στις Φέρρες. Εκεί είναι που έγιναν κολλητοί φίλοι με τον Γιάννη. Μπορεί τότε να μην πέρασαν και την καλύτερη θητεία, τώρα όμως τα θυμάται με μια γλυκιά νοσταλγική διάθεση.

- Εκείνον τον ρημαδοκαφέ … τελικά να σου τον φέρω;

Ξερόβηξε. Κόντεψε να πνιγεί με τον καπνό του. Έτσι ξαφνικά όπως ήρθε από πίσω του ο καφετζής σα φάντασμα, του κόπηκαν τα ήπατα.

- Γιατί  κυρ Μιχάλη; Βιάζεσαι να κλείσεις; του απάντησε μέσα σε πνιχτά γέλια.

- Ρε τέλειωνε και έχω κι άλλους πελάτες!

- Ε, πήγαινε στους άλλους! Μπααα…

Πολύ απολάμβανε τους εκρηκτικούς διαλόγους με τον κυρ Μιχάλη. Έτσι οξύθυμος που ήταν, ο Χρήστος τρελαινόταν να τον τσαντίζει. Του άναβε το σπίρτο και τον άφηνε να σιγοκαίει. Τόσα χρόνια είχε πια βρει το κουμπί του και ήξερε πολύ καλά ότι πίσω από αυτόν τον φαινομενικά νευρικό και ευερέθιστο καφετζή κρύβεται μια ψυχάρα.

Γελοίες ειδήσεις 33

 

Ακολουθούν 10 ειδήσεις για γέλια και για κλάματα που κυκλοφόρησαν από 28 Μαρτίου – 8 Απριλίου 2014. 

Θα επανέρχομαι όποτε η ειδησεογραφία με προκαλεί.

Κατά αντίστροφη σειρά γελοιότητας έχουμε και λέμε:

Είδηση Νο 10 – παντού μαζί

Το πρώτο νεκροταφείο αποκλειστικά για λεσβίες

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Associated Press, τα 400 τ.μ του νεκροταφείου Lutheran Georgen Parochial θα γίνουν ο χώρος ταφής αποκλειστικά για λεσβίες.

Ο νέος χώρος ταφής που θα έχει χωρητικότητα 80 τάφων μόνο για ομοφυλόφιλες γυναίκες, θα ξεκινήσει να λειτουργεί το ερχόμενο Σάββατο στο κεντρικό Βερολίνο.

Η εκπρόσωπος της “Γερμανικής Ένωσης για Ηλικιωμένες Ομοφυλόφιλες” Ουσάχ Τσαχάου, δήλωσε: "Είμαι πολύ χαρούμενη που έγινε δεκτό το αίτημα για δημιουργία ενός χώρου όπου γυναίκες θα μπορούν να θαφτούν η μία δίπλα στην άλλη και να βρίσκονται συνδεδεμένες στην τελευταία τους κατοικία και στη ζωή μετά θάνατον."

………………………….

Από τη μια θα συμφωνήσω απόλυτα να έχουν οι ομοφυλόφιλες γυναίκες τον δικό τους χώρο ταφής, από την άλλη όμως δεν είναι άδικο που επί τόσα χρόνια θάβονταν άλλες ανάμεσα στις στρέιτ;

Και με τους γκέι τι θα γίνει; Με τους αμφί; Όσους/ες έκαναν εγχείρηση αλλαγής φύλλου;

Όπως βλέπετε πρέπει να δημιουργηθούν και άλλες υποκατηγορίες νεκροταφείων.

(Ερώτηση: μόλις γεμίσουν οι 80 τάφοι που θα βάζουν τις υπόλοιπες;)

The Great Debaters (2007)

“Ένας άδικος νόμος, δεν είναι καθόλου νόμος.”

Βρισκόμαστε στα 1935, καταμεσής του Αμερικανικού Κραχ όπου οι φυλετικές διακρίσεις πληγώνουν ακόμη τις ΗΠΑ. Τα κολέγια είναι χωρισμένα σε ‘λευκών και μαύρων’, ως και τα παγκάκια στις στάσεις γράφουν …“Whites only”!

Ο Melvin Tolson, Καθηγητής του μικρού κολλεγίου των μαύρων “Wiley College” στο Marshall του Τέξας, προπονεί μια ομάδα επίλεκτων φοιτητών για λογομάχους (debaters).

Η ιδέα της λογομαχίας είναι η εξής: παίρνουμε ένα θέμα, χωριζόμαστε σε δύο ομάδες και στη συνέχεια το αναλύουμε. Η μια ομάδα επιχειρηματολογεί υπέρ του, η άλλη κατά. Θέματα όπως “Η παιδική εργασία πρέπει να συντονίζεται από την κυβέρνηση;”, “Οι νέγροι θα 'πρεπε να επιτρέπονται σε πολιτειακά πανεπιστήμια;” ή “Η πολιτική ανυπακοή είναι ηθικό όπλο στον αγώνα για δικαιοσύνη;” είναι θέματα ταμπού σε μια τόσο συντηρητική κοινωνία.

Στο κολλέγιο θα έρθει με μεταγραφή να φοιτήσει και η Samantha Booke. Ο μόλις 14χρονος – παιδί θαύμα - James Farmer Jr., γιος του Καθηγητή Θεολογίας James Farmer, θα την ερωτευτεί από την πρώτη στιγμή.

Από τους 45 καλύτερους φοιτητές πολύ γρήγορα ο Tolson θα ξεχωρίσει τους 4 που θα αποτελέσουν την ομάδα του. Οι δύο πρώτοι, Hamilton Burgess και Henry Lowe είναι οι κύριοι λογομάχοι, ενώ η Samantha Booke και ο έφηβος James Farmer Jr., οι δύο αναπληρωματικοί.

Μια μέρα  η οικογένεια Farmer κινείται με το αυτοκίνητο. Ένα ατύχημα αλλά και όσα θα επακολουθήσουν θα χαραχτούν βαθιά στη μνήμη του James Farmer Jr. Το επόμενο κιόλας βράδυ θα ανακαλύψει ποιος είναι στ’ αλήθεια ο καθηγητής του…

Έτσι κάνουμε τις δουλειές μας εδώ

Ο Ούλι Χένες υπήρξε επί 8 χρόνια παίκτης της Μπάγερν Μονάχου, ενώ έπαιξε και στην Εθνική Γερμανίας. Ένας τραυματισμός στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1975 υπήρξε η αρχή του τέλους για την σχετικά σύντομη αλλά αξιοσημείωτη καριέρα του. “Κρέμασε” τα παπούτσια του το 1979 αλλά δεν αποχωρίστηκε από την αγαπημένη του Μπάγερν, αφού ανέλαβε εμπορικός της διευθυντής. 

Τριάντα χρόνια μετά (2009) αναλαμβάνει την προεδρία της ομάδας, όπου εκτός του ότι καταφέρνει να συμμαζέψει τα οικονομικά της, την ισχυροποιεί στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα.

Μετά την άνοδο ήρθε και η πτώση. Ένας αδήλωτος λογαριασμός του στην Ελβετία, ύψους 27,2 εκατ. ευρώ, τον έφερε αντιμέτωπο με την δικαιοσύνη. Ο Χένες παραδέχεται την ενοχή του και ελπίζει σε επιείκεια. Το θέμα του συγκλονίζει τους συμπατριώτες του και οδηγεί χιλιάδες φοροφυγάδες να παραδοθούν.

Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα

Αποδεχόμενος την πρόκληση της Πέτρας (ποια πρόταση μιας Πέτρας δεν θα αποδεχόταν ένας Πέτρος;) θα ανοίξω λίγο σήμερα το σεντούκι των μαθητικών μου χρόνων και αναμνήσεων. Ο τίτλος της φίλης μας ήταν "Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα" και τότε είχα σχολιάσει "τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα, αλλά μερικούς ηλίθιους πολύ ευχαρίστως".

Πάμε λοιπόν.

Είμαι στην ΣΤ Δημοτικού. Τέλος Χειμώνα, αρχές Άνοιξης. Πάνε μερικά χρόνια που έχει πέσει η χούντα, τουλάχιστον από την κυβέρνηση. Στα μυαλά πολλών είναι ακόμη ‘νωρίς’ για να φύγει, άσε που το πιθανότερο είναι να μην έφυγε ποτέ. Απόδειξη πως ακόμη και τώρα τους θέλουν και τους ψηφίζουν.

Ο δάσκαλός μου, μια ευτραφής καρικατούρα με γκριζαρισμένα μαλλιά τελικού σταδίου και μεγάλο μουστάκι, άξιο τέκνο της χούντας των συνταγματαρχών, προσπαθεί όσο μπορεί να κρύψει τα πιστεύω του. Αλλά η πουτ@να όσο και να προσπαθήσει τελικά δεν κρύβεται.

Η τάξη μας βρισκόταν στον πρώτο όροφο και είχε περίπου 40 παιδιά. Αριστερά όπως έμπαινες ήταν τα παράθυρα και δεξιά μια τζαμένια προθήκη με όργανα για τα μαθήματα χημείας. Στο κέντρο της τάξης, ανάμεσα στο διάδρομο μεταξύ πρώτης και δεύτερης σειράς θρανίων βρισκόταν η σόμπα πετρελαίου. Η τάξη μονίμως βρώμαγε σα βενζινάδικο!