Κόντρα στην αίσθηση της εποχής, τι είναι ευτυχία;

Με χαρά αποδέχτηκα την πρόκληση της Γλαύκης σε έναν πολύ ενδιαφέροντα διάλογο. Θέμα της μεταξύ μας συζήτησης είναι η ευτυχία και πως αυτή ορίζεται.

Στο τέλος της συζήτησης η Γλαύκη θέτει το ίδιο ερώτημα προς όλους.

Γλαύκη

   Ευ + τύχη. «Καλή τύχη» δηλαδή. Να σου πηγαίνουν τα πράγματα κατ’ ευχήν. Όσα σχεδιάζεις να σου βγαίνουν. Αυτή μάλλον είναι η ευτυχία.

   Όπως είχε πει κάποτε ένας φίλος «όταν δεν έχω απάντηση για κάτι και φτάνω σε αδιέξοδο, αρχίζω και ‘σπάω’ τις λέξεις». Έτσι, λοιπόν, έγινε, και τώρα «σπάω» κι εγώ τις λέξεις μπροστά στο αδιέξοδο!

   Είναι όμως έτσι;

   «Αν ξέραμε τι μας κάνει ευτυχισμένους, θα ήταν εύκολο να το πετύχουμε. Αλλά η ευτυχία είναι η μεγάλη νίκη. Και ποιος ξέρει τον σωστό τρόπο για τη νίκη;

Σωστός τρόπος είναι αυτός που τελικά νίκησε. Και η ευτυχία μόνο στο τέλος κρίνεται. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε…» συνέχισε ο φίλος.

    Είχε δίκιο;

    Πώς θα όριζες, εσύ Πέτρο, την ευτυχία;

Πέτρος

Ευτυχία δεν είναι να μην έχεις προβλήματα, αλλά το να μη δυσκολεύεσαι να βρεις τη λύση τους.

Ευτυχία είναι να έχεις συνειδητοποιήσει ότι είσαι ένα ελάχιστο τίποτα σε ένα απέραντο πολύ.

Ευτυχία είναι να σε αγαπάει αληθινά έστω και ένας. Όταν σε αγαπούν περισσότεροι είσαι στον παράδεισο.

Ευτυχία είναι όταν σφιχταγκαλιάσεις το νεογέννητο παιδί σου, να καταλάβεις τι έκανες.

Ευτυχία είναι να την μοιράζεις και ας μην την έχεις.

Ευτυχία είναι όταν ξέρεις να μετατρέπεις τα λάθη σε εμπόδια, τα εμπόδια σε εμπειρίες, τις εμπειρίες σε ζωή.

Ευτυχία είναι όταν οι αγαπημένοι σου δεν αντέχουν στιγμή μακριά σου.

Ευτυχία είναι να νομίζεις ότι ζεις μέσα σε όνειρο και όταν ξυπνάς να είναι πάλι εκεί.

Ευτυχία είναι όταν κλαις και γελάς μαζί. Δυνατά.

Ευτυχία είναι να είσαι πηγή ευτυχίας.

Η ευτυχία ορίζεται από τον Ηρόδοτο στον περίφημο διάλογο του Κροίσου με τον Σόλωνα για τον “ολβιώτατο” (ευτυχέστερο) των ανθρώπων. Σύμφωνα με τον Σόλωνα, ευτυχισμένος είναι αυτός που στη ζωή του δεν είχε κουσούρια, δεν γνώρισε ασθένειες και συμφορές, απέκτησε καλά παιδιά και είχε καλά στερνά: “Μηδένα προ του τέλους μακάριζε” είχε πει ο Σόλων στον αποσβολωμένο Κροίσο.

Θεωρώ ότι η πιο πάνω αντίληψη αφορά τα δεδομένα εκείνης της εποχής, χιλιάδες χρόνια πίσω από τη σύγχρονη δική μας. Αν ζούσε σήμερα ο Ηρόδοτος ίσως να μην θεωρούσε τον Τέλλο τον Αθηναίο ως τον ευτυχέστερο των ανθρώπων, επειδή έζησε σε πόλη που ευημερούσε, είχε παιδιά εξαίρετα στο σώμα και την ψυχή, παιδιά που απέκτησαν δικά τους και που έζησαν όλα και την καλή αυτή ζωή ήρθε να την σφραγίσει ένας λαμπρός θάνατος, ο θάνατος στη μάχη.

Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος ευτυχισμένος στις μέρες μας όταν είναι και η πόλη του αυτάρκης, ούτε χρειάζεται πια να επιβεβαιωθεί η ευτυχία του πολεμώντας και πεθαίνοντας για την πατρίδα. Πιστεύω ότι η ευτυχία είναι ξεχωριστές στιγμές που αθροίζονται και δημιουργούν το σύνολο.

Αν μου ζητήσεις να κάνω ένα “ξεκαθάρισμα” και να ορίσω την ευτυχία με μόνο ένα από όσα σου προανέφερα, θα περιοριζόμουν στο: Ευτυχία είναι να την μοιράζεις και ας μην την έχεις.

Η υπέρτατη ευτυχία για τον άνθρωπο είναι να μετατρέπει το δικό του σκοτάδι σε φως για όλους.

Γλαύκη

Πέτρο, παίρνω ξανά την σκυτάλη από σένα με την τελευταία φράση σου «Η υπέρτατη ευτυχία για τον άνθρωπο είναι να μετατρέπει το δικό του σκοτάδι σε φως για όλους». Φαντάζομαι ότι εννοείς «σκοτάδι» τις δύσκολες στιγμές που ζει κάποιος, αλλά παρόλα αυτά έχει περίσσευμα από το σχεδόν τίποτα να προσφέρει χαρά και αισιοδοξία στους άλλους. Όποιος δεν είναι σε θέση να διακρίνει τις στιγμές στη ζωή του που θα του προσφέρουν την αίσθηση της ευτυχίας, τότε δεν έχει να δώσει τίποτε στους άλλους. Έχει επιτρέψει στον εαυτό του να «στραγγίσει» και μαζί του «στραγγίζουν» και οι γύρω του…

Θα πρόσθετα, λοιπόν, πως η ευτυχία δεν χαρίζεται. Κερδίζεται!

Αρκεί να έχεις «καθαρή ματιά» και να ξέρεις να αθροίζεις σωστά…

Καθώς είναι στιγμές χαράς, επιτυχίας (μικρής ή μεγάλης), προσφοράς, ομορφιάς, μοιράσματος με τους άλλους.

Καθρεφτίζεται στα πρόσωπα όσων σε αγαπούν, σε φροντίζουν, που μαζί τους αισθάνεσαι ασφάλεια,  ζεστασιά κι εμπιστοσύνη.

Απολαμβάνεις όσα έχεις και δεν έχεις συνέχεια την αίσθηση του ανικανοποίητου. Ευχαριστιέσαι από τα μικρά πράγματα και δεν κρατάς την χαρά σου μόνο όταν έρθουν τα μεγάλα.

Όπως το πιο μικρό μες στην καθημερινότητα αλλά πολύτιμο, να χαμογελάς και οι άλλοι σου ανταποδίδουν με θέρμη.

Μην περιμένεις το τέλος να τη δεις, ίσως έτσι χάσεις το ραντεβού μαζί της…

Γλαύκη

Τι είναι ευτυχία, τελικά;

Είναι η μεγάλη νίκη και μόνο στο τέλος κρίνεται, όπως έλεγε εκείνος ο φίλος;

Ή όσα ειπώθηκαν παραπάνω;

Μήπως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση;

Τι λέτε;