Αντί στεφάνου

Σήμερα “έφυγε” ο Χάρης, ο πεθερός μου. 

Ένας καλός οικογενειάρχης, ένας τίμιος εργάτης, ένας καλός άνθρωπος, Ήρεμος, πράος, καλοκάγαθος, έξω καρδιά.

Γεννήθηκε σε ένα χωριουδάκι της Ηλείας πριν από 73 χρόνια. Το “στερνοπούλι” μιας αγροτικής οικογένειας που είχε κι άλλα 8 παιδιά.

Όσοι τον γνώρισαν έχουν μόνο καλά λόγια να πουν. Δεν μάλωσε ποτέ και με κανέναν, πάντοτε πρόσχαρος, πάντοτε χαμογελαστός, πάντοτε με την καλή κουβέντα στο στόμα.

Τα τελευταία 12 χρόνια ήταν σχεδόν κατάκοιτος, χτυπημένος από βαρύ αιμορραγικό εγκεφαλικό  επεισόδιο. Ήταν 17 Νοέμβρη του 1999, η μέρα που μας “τρομοκράτησε”. Οι γιατροί στο νοσοκομείο του είχαν δώσει λίγα λεπτά ζωής. “Δεν πρόκειται να βγάλει τη μέρα”, μας είπαν, “…να είστε έτοιμοι για όλα”.

Ο Χάρης τους διέψευσε όλους. Έζησε ακόμη 12 ολόκληρα χρόνια. Έζησε περισσότερο κι απ’ όσο μπορούσε. Στο πλευρό του πάντοτε φύλακας άγγελος η γυναίκα του, η Θάλεια. Για να τον βοηθήσει έγινε γιατρός και νοσοκόμα. Και του στάθηκε σαν ήρωας.

Το πάλεψε με μεγάλη δύναμη. Κανένας όμως δεν βγήκε ποτέ νικητής σ’ αυτή την άνιση μάχη με το θάνατο. Τους τελευταίους 3 μήνες η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε δραματικά. Οι αξονικές έδειξαν καρκίνο στο παχύ έντερο με ηπατικές μεταστάσεις. 

Αρχές του Δεκέμβρη έκανε εισαγωγή στο νοσοκομείο. Οι γιατροί ήσαν κατηγορηματικοί:  “Δέκα μέρες ζωής”. 

Έζησε είκοσι. Και σήμερα έφυγε από κοντά μας.

Χάρη, καλό σου ταξίδι…