- Φίλε, θα με πληρώσεις; Κλείνω.
- Εεε… ναι βέβαια. Τι οφείλω;
- Είκοσι δύο ευρώ και 60 λεπτά.
- Πάρε 30 και φέρε μου ένα μισόκιλο ακόμη.
Να σου πω… σε πειράζει να καθίσω στο μαγαζί σου ή να πάω στα παγκάκια;
- Όχι βέβαια, κάτσε όσο θες. Θα σου φέρω
και μια πιπεριές γεμιστές να δοκιμάσεις.
Ο ταβερνιάρης μάζεψε τα υπόλοιπα, έκλεισε
τα φώτα, κλείδωσε την πόρτα, καληνύχτισε τον παράξενο πελάτη και χάθηκε στο
στενό.
Είχε φύγει πριν 40 χρόνια. Σήμερα στα 57
του επέστρεφε στα πάτρια, αλλά… σχεδόν τίποτα δεν θύμιζε το χωριό του.
“Ποιο χωριό…;” σκέφτηκε. “Αυτό πρέπει να έχει τουλάχιστον διπλασιαστεί
απ’ όταν έφυγα!”
Στο μυαλό του στριφογύριζαν οι
αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων, με τους δυο αγαπημένους του φίλους που μεγάλωσαν μαζί. Στη διαδρομή ήταν τόσο βυθισμένος στις σκέψεις
του, που παραλίγο να τρακάρει με το βράχο, αν ο νταλικέρης δεν πατούσε εκείνη τη δαιμονισμένη
κόρνα.
Βρήκε γρήγορα το ξενοδοχείο που
είχε κλείσει δωμάτιο. Ανέβηκε μόνο για να αφήσει τα πράγματά του και βγήκε
πάλι. Κοντοστάθηκε σε μια ταβέρνα. Τον τράβηξε η μυρωδιά από τα κολοκυθάκια που
τηγανίζονταν, τα παραδοσιακά τραπεζάκια με τα καρό τραπεζομάντηλα, η κληματαριά
που είχε "κρεβατώσει", αλλά και εκείνη η ρόδα του κάρου που στεκόταν
καρφωμένη στον τοίχο, μονάχη της, σαν να προσπαθούσε να γεφυρώσει το παλιό με
το νέο. Ήταν από τα λίγα κτήρια που κατάφερνε να θυμηθεί.
Δεν ήταν πάντοτε ταβέρνα. Αυτό το
πέτρινο κτήριο ήταν ανακαινισμένο και αρκετά αλλαγμένο, όμως κατά κάποιο τρόπο
κρατούσε τον "χαρακτήρα" του. Εκεί ο κυρ Αυγουστής είχε το καροποιείο
του. Ο Μάνος, πάρα πολλές φορές εκεί μέσα είχε πάρει κέρασμα ξερολούκουμο (και
άλλες τόσες είχε "κεραστεί" μονάχος), όταν ο πατέρας του περίμενε να
επισκευαστεί το κάρο του για να συνεχίσει τη διανομή γάλακτος στα γύρω χωριά. Και
να που πάλι βρέθηκε στον ίδιο χώρο περιμένοντας να ξημερώσει για να επισκεφθεί
τον φίλο του.
Ο Μίλτος, η Μυρτώ και ο Μάνος, τα
«3Μ» όπως τα φώναζαν από μικρά, ήσαν κάτι παραπάνω από αδέλφια. Ώσπου… εκεί,
προς τα τέλη της εφηβείας… η αγαπημένη του Μυρτώ συνδέθηκε ερωτικά με τον
Μίλτο. Αυτό το αναπάντεχο έσπευσε ο Μίλτος να του το ανακοινώσει με
…λεπτομέρειες. Λίγες εβδομάδες αργότερα πέθανε και η μάνα του (ο πατέρας είχε
«φύγει» δυό χρόνια πριν) και πλέον δεν υπήρχε τίποτα να τον κρατάει στο χωριό. Πήγε
στον Πειραιά όπου τον περίμενε ο θειός του. Λιμενεργάτης ήταν, κόσμο γνώριζε,
μόλις τελείωσε το στρατιωτικό του τού βρήκε δουλειά σε καράβι. Ήταν τόσο
προκομμένο παιδί που ο καπετάνιος μίλησε στον εφοπλιστή και τον έστειλαν στη
σχολή να γίνει καπετάνιος.
Το ξημέρωμα
τον βρήκε να κοιμάται ακουμπισμένος στο τραπέζι ενώ η πρωινή αχλή του έφερνε μια γλυκιά ανατριχίλα. Ανεβαίνοντας
τις σκάλες του ξενοδοχείου παράγγειλε να του ψήσουν έναν μέτριο. Έκανε ντους,
ήπιε τον καφέ και μια ώρα αργότερα περπατούσε στους δρόμους
του χωριού. Απορροφημένος από τις σκέψεις του έφτασε στο πατρικό του
Μίλτου. Χτύπησε την τζαμένια πόρτα.
-
Ανοιχτά είναι.
Πριν περάσει το κατώφλι είδε πίσω
του ένα λευκό περιστέρι που πήγε και κάθισε στο συρματόσχοινο.
.....................................
Αυτή ήταν η
συμμετοχή μου στο Παίζοντας με τις λέξεις #11 που
διοργάνωσε η Memaria στο mytripssonblog.blogspot.gr
Μια ιστορία αυτόνομη μεν αλλά
ΑπάντησηΔιαγραφήπου κάλλιστα θα μπορούσε να παρει κι άλλη έκταση... .
Τα θερμά μου συγχαρητήρια Πετρο μου
Σε χαιρετώ
Ευχαριστώ Ελένη.
ΔιαγραφήΌποιος/α επιθυμεί μπορεί να την συνεχίσει. Οι 500 λέξεις ήταν ο περιοριστικός όρος και μετά από πολύ κόψε-ράψε έφτασε ακριβώς στις 500.
Να είσαι καλά.
Θυμάσαι το θρυλικό Καφενείο σου; Μια απίστευτα ατμοσφαιρική ιστορία, με γεύσεις, μυρωδιές και εικόνες, αλλά και πολύ χώρο που άφησες στη φαντασία μας για να δώσουμε τη δική μας συνέχεια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι το ένιωσα. Εξαιρετική η συμμετοχή σου Πέτρο!
Αν το θυμάμαι! Ξεχνιούνται βρε Μαρία εκείνες οι αναρτήσεις-συνέχεια, εκείνο το "παιχνίδι" των bloggers; Κάτι τέτοια είναι που έδεσαν τη μικρή μας παρέα ακόμη περισσότερο.
ΔιαγραφήΑχ κι εγώ θυμήθηκα το θρυλικό καφενείο σου! Ένα κομμάτι από μυθιστόρημα ήταν και μάλλον έβαλες το σπόρο που χρειάζεται για να συνεχιστεί κάποια στιγμή στο μέλλον....από σένα ή από μια ομάδα τρελών μπλόγκερς... ε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ξεχώρισα και το τίμησα γιατί με άγγιξε τόσο απαλά....
Να'σαι καλά Πέτρο να γράφεις ! Πιο συχνά, ναι;
Αυτή η ιστορία ήταν μισογραμμένη και αράχνιαζε στα συρτάρια του pc και του μυαλού. Στην αρχική της μορφή είχε σχεδιαστεί να έχει μεγάλη συνέχεια. Επειδή όμως είναι γνωστό ότι αναβάλλω πολλά για το απώτερο ...κάποτε, προτίμησα να την συρρικνώσω για να χωρέσει σε 500 λέξεις και να δημοσιευθεί (με τις κατάλληλες τροποποιήσεις για να προστεθούν οι 5 λέξεις).
ΔιαγραφήΥΓ: "Χωράφια" γόνιμα ξέρω ότι υπάρχουν αρκετά, όμως με τόσα που ασχολούμαι τελευταία (ξέρεις εσύ) ο σπόρος είναι δυσεύρετος.
Άντε φιλιά.
Πέτρο μου, ευχάριστη έκπληξη η συμμετοχή σου. Δεν ξέρω γιατί αλλά χάρηκα που είδα στο τέλος το όνομά σου ανάμεσα στις δημιουργίες. Πολύ όμορφο, γλυκό, ανθρώπινο, συναισθηματικό. Γεμάτο μνήμες και αναπόληση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου εύχομαι πάντα τέτοια λεβέντη μου.
Γιάννη έχω μπλέξει με κάτι διάφορα τώρα τελευταία και δεν μένει πολύς χρόνος για το blog. Όσο για εμπνεύσεις... άστα!
ΔιαγραφήΚι εγώ το χάρηκα που συμμετείχα στην κοινή αυτή προσπάθεια να ξεφύγουμε από τα τετριμμένα και να κάνουμε κάτι διαφορετικό.
Να είσαι καλά ρε φίλε.
Πέτρο μου συγχαρητήρια πολλά για τη συμμετοχή σου που μου έδωσε μεγάλη χαρά και όχι μόνο επειδή είναι καλογραμμένη και περιέχει τόσα νοήματα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πάρα πολύ!!!
Κάποια στιγμή πρέπει να συμμετέχω και εγώ, ειδικά σε blogs ανθρώπων που εκτιμώ και σέβομαι για την διαδικτυακή τους παρουσία.
ΔιαγραφήΌπως σχολίασα και στην Αριστέα πιο πάνω, η ιστορία αυτή ήταν μισογραμμένη από καιρό, αλλά απαιτούσε πολλές πολλές ακόμη γραμμές για να ολοκληρωθεί. Αν την δημοσίευα απλά ως αυτόνομη ιστορία θα ήταν σε 2 ή και 3 συνέχειες. Τελικά επειδή δεν έβρισκα το χρόνο να την τελειώσω όπως την είχα αρχικά σχεδιάσει προτίμησα να την κόψω (το ξέρω, απότομα), αφήνοντας την φαντασία του καθενός να φτιάξει μόνη της τη συνέχεια.
Καλή συνέχεια Μαρία και σε ευχαριστώ κι εγώ.
Και το δικό μου μυαλό πήγε στην ιστορία που είχατε γράψει όλοι και, δυστυχώς, μόνο διάβασα μετά, δεν είχα πάρει μέρος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνεχίζουμε να δημιουργούμε και να μοιραζόμαστε!
Έτσι, αυτό ακριβώς. Οι παρουσίες στα blogs μπορεί να αραιώνουν αλλά δεν χανόμαστε, κρατάμε επαφές, όποτε ξεκλέβουμε λίγο χρόνο από τα τόσα άλλα που ασχολιόμαστε.
ΔιαγραφήΠέτρο, λίγα έχω να σου πω από δω, άλλωστε ο,τι είχα να πω, το είπα με το "άριστα 3" που έδωσα στην δική σου ιστορία. Με συγκίνησε την πρώτη φορά, με συγκίνησε και τώρα, γιατί το θέμα δυστυχώς είναι διαχρονικό, όσο και "πιο επίκαιρο από ποτέ"... Πως να μην με συγκινήσει, κι από τον τίτλο του -και την εικόνα του- ακόμα... ✿
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάλι καλά που πήρε από σένα το 3ποντο γιατί θα το έτρωγε η μαρμάγκα! :D
ΔιαγραφήΤο λευκό περιστέρι -το παγκόσμιο αυτό σύμβολο ειρήνης και συμφιλίωσης- δεν μπήκε καθόλου τυχαία. Όπως και η αναφορά ότι αυτό το σύμβολο πήγε και κάθισε (πάτησε δηλαδή), επάνω στο σκληρό και άψυχο συρματόσχοινο.
* Για όσους δεν κατάλαβαν: το τεντωμένο συρματόσχοινο συμβολίζει τις τεντωμένες σχέσεις και την απόσταση που χώριζε τους δύο παιδικούς φίλους.
Πέτρο μου αν και έχω πολύ αραιώσει την παρουσία μου ξκαι δεν πήρα καν είδηση την έναρξη αυτούθ του παιχνιδιού, κατάφερα ετεροχρονισμένα και διάβασα τις συμμετοχές.....Η δική σου με κέρδισε με την πρώτη ανάγνωση, η γραφή σου με γέμισε εικόνες, νοήματα, λεπτές αποχρώσεις κρυμένων μηνυμάτων και συναισθημάτων.... και χάρηκα γιατί πάντα χαίρομαι να σε διαβάζω....Να είσαι καλά
ΑπάντησηΔιαγραφήVery Informational and impactful post . Thanks to sharing this type of post with people. I like the way of ideas that you share with us. Reckon Support Number .
ΑπάντησηΔιαγραφή