Σελίδες

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

Για τον Αρίστο


Το κινητό είχε ξεμείνει από μπαταρία και το ξυπνητήρι δεν χτύπησε ποτέ. Ο Γιώργος είχε φύγει πολύ πρωί με το ταξί και η Νέλλη ούτε που τον άκουσε. Έπρεπε να φύγει αμέσως. Ούτε πρωινό ντους, ούτε μεικάπ, ούτε καφέ. Δεν άνοιξε καν την ντουλάπα. Φόρεσε στα γρήγορα τα ίδια που φόραγε και χτες, πήρε τα κλειδιά της και κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες. Μπήκε στο αυτοκίνητο, πέταξε δίπλα της την τσάντα και ξεπαρκάρισε χωρίς καν να κοιτάξει τον καθρέφτη. 

Αν ερχόταν κανείς;  σκέφτηκε.

Μια φωνή “…ηρέμησε!” ακούστηκε στο μυαλό της, συνειδητοποιώντας πως δεν θα κέρδιζε τίποτα. Ίσως να τα έκανε και χειρότερα με κάποια αδέξια, βιαστική κίνηση. Άλλωστε το κυκλοφοριακό χάος αυτή την ώρα ήταν κάτι περισσότερο από δεδομένο.  
"Νέο κύμα καύσωνα αναμένεται για το επόμενο τριήμερο. Συνιστάται ιδιαίτερη προσοχή στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού…"

Άλλαξε σταθμό γιατί η ζέστη ήταν αρκετά ενοχλητική ώστε να ακούει και γι’ αυτήν. Με το ένα χέρι κρατούσε το τιμόνι και με τ’ άλλο ψαχούλευε την τσάντα της να βρει το κραγιόν. Έστριψε τον καθρέφτη και άρχισε να βάζει στα χείλη της ρίχνοντας μπροστά της κλεφτές ματιές.  


Δεν πρόσεξε το φανάρι που άναψε κόκκινο. Την ‘ξύπνησε’ το σκούξιμο από το φρενάρισμα του μπροστινού και την έκανε να φρενάρει ακόμη πιο απότομα. Στο δευτερόλεπτο την είχε πλησιάσει ο μετανάστης με τις μπαταρίες και τους αναπτήρες.
Ένα γιούρο ότι πάρει, κυρία.

Άνοιγε το τζάμι της για να του πει ότι ‘ψώνισε’ χθες, όταν κατάλαβε ότι κάποιος άνοιγε την πόρτα του συνοδηγού. Ένας καχεκτικός γυφτάκος τής είχε αρπάξει την τσάντα και έτρεχε να εξαφανιστεί. Πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητο φωνάζοντας "κλέφτης, βοήθεια…" όταν αυτός έτρεχε μπροστά από το δίπλα της σταματημένο λεωφορείο. Ακούστηκε ένας ανατριχιαστικός εκκωφαντικός ήχος και μετά …

Μετά σιωπή. Το κορμάκι του είχε σπάσει στα δύο. Το θηριώδες 4Χ4 τον είχε πετάξει στο πορτμπαγκάζ του προπορευόμενου που πατούσε φρένο για το φανάρι.
Δεκάδες οδηγοί βγήκαν από τα αυτοκίνητά τους και κοιτούσαν σαστισμένοι το άψυχο κορμί. Κάποιοι ειδοποίησαν το 166, κάποιοι προσπαθούσαν ακόμη με χέρια που έτρεμαν. Μια κυρία στο λεωφορείο κρατούσε κλειστά τα μάτια του γιού της, ενώ οι υπόλοιποι είχαν κολλήσει στα τζάμια.

Ο πρώτος ‘Ζητάς’ ήρθε πολύ γρήγορα. Κατεβαίνοντας από τη μηχανή ειδοποιούσε το Κέντρο πως χρειάζεται ενισχύσεις. Ζήτησε να απομακρυνθούν όλοι από το ματωμένο παιδί και φώναξε αν υπάρχει γιατρός στο πλήθος. Τον πλησίασε κάποιος κάνοντας με το κεφάλι του ένα νεύμα προς τα πάνω, κίνηση που μαρτυρούσε πως όλα είχαν τελειώσει.

Όταν το είδε έβαλε τα κλάματα. Χωρίς να φταίει αισθανόταν ένοχη. Το παιδί έτρεχε για να ξεφύγει από αυτήν.
Αν δεν τον κυνηγούσα…; Αν δεν φώναζα…;
Έκλαιγε συνέχεια. Μέσα στη σαστισμάρα της συνειδητοποίησε ότι εμπλέκεται άμεσα και πως έπρεπε να παραμείνει για να δώσει κατάθεση.

Ο αστυνομικός παρακάλεσε όσους δεν ήξεραν τι είχε συμβεί να φύγουν άμεσα για να ανοίξει ο δρόμος, ενώ κάποιος συνάδελφός του με τη δική του μηχανή είχε σταματήσει τη διέλευση στην προηγούμενη οδό και εξέτρεπε την κυκλοφορία.

Πλησίασε τον αστυνομικό και με λίγες κουβέντες τού περιέγραψε τι είχε συμβεί. Ύστερα ζήτησε να πάρει το κινητό από την τσάντα της για να ειδοποιήσει τον σύντροφό της και στη δουλειά. Αυτός της είπε να περιμένει να έρθει το ανακριτικό και οι ανώτεροι.
Μέσα στον πανικό είχε ξεχάσει πως το κινητό δεν είχε μπαταρία. Το’χε πάρει και θα το φόρτιζε στη δουλειά. Μια κοπέλα δίπλα της, τής έδωσε το δικό της και επικοινώνησε μόνο με τον Γιώργο, ζητώντας του να πάρει αυτός τηλέφωνο το αφεντικό της. Από μακριά ακουγόταν η σειρήνα του ασθενοφόρου…

Είχε φτάσει μεσημέρι όταν έφευγε από το Τμήμα. Είχε πιει τους δύο καφέδες που της πρόσφεραν (το σάντουιτς δεν το άγγιξε), είχε καπνίσει αμέτρητα τσιγάρα και δεν αισθανόταν καλά. Παρακάλεσε τον αξιωματικό υπηρεσίας να της κάνει μια χάρη. Να μάθει γι’ αυτό το παιδί, το όνομά του, που ζούσε, αν υπάρχει οικογένεια…
Ο Γιώργος την περίμενε από κάτω να την πάρει με το ταξί του.
"Και το αυτοκίνητο;"
"Άστο εδώ. Θα με φέρει το απόγευμα κανας συνάδελφος και θα το πάρω. Μην οδηγήσεις σήμερα. Πήρα στη δουλειά και τους τα είπα. Ο Αλεξάνδρου σου έδωσε άδεια όλη την εβδομάδα. Μου είπε να του τηλεφωνήσεις όταν αισθανθείς καλύτερα."

Το επόμενο πρωί πήγε στο Αστυνομικό Τμήμα και συναντήθηκε με τον ίδιο αξιωματικό. Από αυτόν έμαθε ότι ο Αρίστος, είχε κλείσει τα 19 και ήταν ήδη παντρεμένος. Ζούσε με τη γυναίκα του και τα δυό τους παιδιά σε καταυλισμό Ρομά στον Βοτανικό. Ήταν το δεύτερο παιδί μιας πολυμελούς οικογένειας. Ο μεγαλύτερος βρισκόταν στη φυλακή για μικροκλοπές και ο πατέρας τους για διακίνηση. Ο Αρίστος ‘δούλευε’ για να ζήσει και τις δύο οικογένειες.

Άφησε να περάσουν λίγες μέρες. Να γίνει η ταφή, να κοπάσει το πολύ κλάμα…
Πήρε ταξί και πήγε. Ο Γιώργος την παρακάλεσε να μη το κάνει, μα δεν τον άκουσε. Είχε πάρει την απόφασή της και το μόνο που του ζήτησε ήταν να την καταλάβει.

Τα μικρά που έπαιζαν μπάλα τής έδειξαν το ‘σπίτι’ του Αρίστου. Η αδελφούλα του που είχε ακούσει ποιον έψαχνε η ξένη έτρεξε να ειδοποιήσει τη σύζυγο. Μια ψιλόλιγνη νεαρή τσιγγανοπούλα βγήκε από το παράπηγμα και περιεργαζόταν την άγνωστη. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής…
"Με λένε Νέλλη" και πρόταξε το χέρι της.
Χωρίς η άλλη να απλώσει το δικό της "Εμένα Γιάννα. Ώστε εσύ είσαι; Τι θες εδώ;"
"Θέλω να σας βοηθήσω. Σε παρακαλώ, δώσε μου μόνο λίγο χρόνο. Να μιλήσουμε θέλω."
"Μου είπαν πως ήταν άντρας. Εσύ λοιπόν ποια είσαι;"
"Δεν οδηγούσα εγώ. Από μένα ο Αρίστος είχε πάρει την τσάντα…"
Μαλάκωσε κάπως. Μετά από εξονυχιστικές ματιές τής είπε να περάσει. Στο μεταξύ είχε έρθει και η μάνα του Αρίστου.

Μίλησαν για πολλή ώρα. Κλαίγοντας ασταμάτητα της είπε τα βάσανά της, ότι την πάντρεψαν στα 13, (τώρα ήταν 17 χρονών, είχε σχεδόν τα μισά της χρόνια!), ότι περνάνε μέρες χωρίς φαί και τα δίδυμα κλαίνε. Οι περισσότεροι συγγενείς και φίλοι είχαν φύγει από τον Μάιο, μα αυτή δεν μπορούσε να τους ακολουθήσει και να δουλέψει στις λαϊκές μαζί τους. Ο Αρίστος έπρεπε να φροντίζει και τις δύο οικογένειες, ήθελε να πηγαίνουν στα επισκεπτήρια των φυλακών Κορυδαλλού στους δικούς του ανθρώπους.
Την επόμενη φορά που θα πήγαινε, τι θα τους έλεγε για τον Αρίστο;
Το δάκρυ ποτάμι.

Η Νέλλη της ζήτησε να την αφήσει να την βοηθήσει. "Αν δεν το θες, κάντο για τα δίδυμα".  Την ίδια κιόλας μέρα μίλησε με τον αδελφό της που είχε μια μεγάλη αντιπροσωπεία και δύο συνεργεία αυτοκινήτων. Για χατίρι της αδελφής του δέχτηκε να την πάρει για καθαρίστρια.
Παράλληλα είχε μιλήσει σε μια παλιά της συμμαθήτρια - δημοτικό σύμβουλο σήμερα - και είχε μάθει για τις ενέργειες προκειμένου να ενταχθούν τα δίδυμα σε πρόγραμμα νηπιαγωγείου.
Το είχε βάλει πια σκοπό της ζωής της να βοηθήσει αυτή την οικογένεια να σταθεί στα πόδια της. Το ένιωθε σαν χρέος που την πνίγει και ταυτόχρονα την κάνει άνθρωπο.

Δυο χρόνια μετά γέννησε το δικό της παιδί. Το βάφτισε Αρίστο.

 

38 σχόλια:

  1. Aν ειναι αληθινη ιστορια, ειναι συγκλονιστικη! Αν ειναι προίον μυθοπλασιας, υποκλινομαι στον τροπο που τη σκεφτηκες και που την εδωσες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συγκλονιστικό Πέτρο!
    Είναι κάποια πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή σου και αλλάζουν όλη την ροή και όλο σου το είναι!
    Τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν αξίζει περισσότερο απο την ίδια την ζωή!
    Την καλησπέρα μου!
    Με τάραξες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις απόλυτο δίκιο.
      Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή που μας κάνουν να αλλάζουμε τελείως ρότα. Πολλά από αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα (υγεία, δουλειά, σχέσεις…) φτάνει κάποιες φορές η ώρα που καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος.
      Δεν ήθελα να ταράξω κανέναν.
      Συμπάθα με, ε!

      Διαγραφή
  3. Όταν η ζωή μάς προλαβαίνει και μάς αλλάζει διαδρομή!!!

    Εντάξει, δημιούργησε έναν φάκελο με τα διηγήματά σου!!!
    Για αρχή...
    Φιλιά πολλά!
    Γλαύκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Γλαύκη μου.
      Είμαι κατά των φακέλων :))))

      Διαγραφή
    2. Εντάξει, καλέ, σεβαστό!!!
      Υπάρχουν και τα stick...
      Για αρχή πάντα.
      Γλαύκη

      Διαγραφή
    3. Χωρίς πλάκα τώρα, έχω σκεφτεί να φτιάξω μια ενότητα και να συμπεριλάβω όλα αυτά τα παραμυθάκια. Επειδή όμως είμαι αρκετά τεμπέλης για να κάτσω να διαβάσω το πως γίνεται, το αφήνω για ... κάποτε!
      Το memory stick έχει αρχίσει να γεμίζει με διάφορα, άσχετα μεταξύ τους άρθρα που έχω μισοτελειωμένα. Αν δεν αρχίσουν τις φωνές από μόνα τους, εκεί θα μείνουν.
      :)))

      Διαγραφή
    4. Καλημερα! Την ωρα που γραφεις την αναρτηση, διπλα δεξια εχει κατι επιλογες, αναμεσα στις οποιες "ΕΤΙΚΕΤΕΣ". Κανεις κλικ, γραφεις Διηγηματα, Παραμυθακια, Ιστοριες η οτι αλλο θελεις και τσουπ, μολις πατησεις δημοσιευση, κατω απο το κειμενο θα μπει η ετικετα! Κι ετσι, μολις κανει καποιος κλικ στην ετικετα, θα παει στις αντιστοιχες αναρτησεις!

      Διαγραφή
    5. Τη συγκεκριμένη επιλογή την γνωρίζω αλλά δεν θέλω να την ενεργοποιήσω γιατί υποθέτω ότι πρέπει να το κάνω σε όλες τις αναρτήσεις. Αυτό που θα ήθελα είναι κάτι σαν μενού στο πάνω μέρος της οθόνης όπου θα μπορεί ο καθένας να επιλέγει τις ενότητες (Φωτο-γραφίες, Γελοίες Ειδήσεις, Ιστορίες κλπ).
      Από τα λίγα που έχω καταλάβει (είπαμε, είμαι τεμπέλης για να καθίσω και να το ψάξω!), πρέπει κάτι τέτοιο να έχει να κάνει αποκλειστικά με τα templates. Αυτό που χρησιμοποιώ δεν προβλέπει κάτι τέτοιο.
      Έχω κατεβάσει και άλλα πολλά templates αλλά δεν μου ταιριάζει κανένα απόλυτα. Τέλος πάντων, ελπίζω κάποτε κάποιος φιλεύσπλαχνος να ασχοληθεί σοβαρά με την περίπτωσή μου και να με βοηθήσει τον (ιντερνετικά) αόμματο…

      Διαγραφή
  4. Ουφ. Δεν αντέχω άλλο πόνο... Πολύ σε παρακαλώ, αφού είπαμε πως "το 'χεις" με τη γραφή, αλλά "το 'χεις" εξίσου και με το χιούμορ, δεν μπορείς να μας γράφεις χαρούμενες και -τόσο μοναδικά- χιουμοριστικές ιστορίες, να ανοίγει και λίγο το φυλλοκάρδι μας;; Μόνο εσύ το μπορείς αυτό και το ξέρεις πολύ καλά! Πλιιιιζζζζ:) suspensionnicekissing!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οκ. Ελήφθη. Θα προσπαθήσω.
      Μετά το μελό και το δράμα θα το γυρίσω στην αρλούμπα.
      Ε, ρε γλέντια!
      Βλέπω τον ζουρλομανδύα που αχνοφαίνεται...

      Διαγραφή
  5. Μακάρι να ήταν όλα τόσο αληθινά...
    όπως αυτό που έγραψες... τόσο ιδανικά, τόσο ευαίσθητα...
    Αλλά δεν...

    Ένα πολύ όμορφο, καλοστημένο και γεμάτο
    εικόνες κείμενο έγραψες... μου άρεσε πολύ!

    Καλό βράδυ εύχομαι :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα σου πω τι πιστεύω ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ, χωρίς να προσπαθώ να ωραιοποιώ καταστάσεις.
      Ναι, είμαι απόλυτα βέβαιος πως υπάρχουν αυτοί οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
      Πάμε χαμένοι αν δεν υπήρχαν.
      Δεν περιμένω να βγουν μπροστά και να φωνάξουν. Δεν περιμένω κάμερες και ταρατατζούμ. Ζουν, κινούνται και προσφέρουν στο περιθώριο. Πίσω από τα φώτα και τα παλαμάκια προσφέρουν αγάπη.
      Για παράδειγμα θα σου πω ότι έχω γνωρίσει προσωπικά έναν άνθρωπο, «τον δάσκαλο των τσιγγάνων» όπως τον είχαν ονομάσει κάποτε σε ένα ρεπορτάζ της ΕΡΤ την 10ετία του ‘80. Με τεράστιο έργο στην εκπαίδευση και την ένταξη των Ρομά στην υπόλοιπη κοινωνία.
      Αυτοί είναι η ελπίδα μας! Δεν είναι πολλοί αλλά είναι ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟΙ !!!
      Καλό σου βράδυ.

      Διαγραφή
    2. Πέτρο μου δεν είμαι τόσο ανόητη να μη καταλαβαίνω πως κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του και φυσικά υπάρχουν άνθρωποι που με ανιδιοτελή προσφορά ζωής κάνουν την διαφορά σε ετούτη την βάρβαρη κοινωνία που ζούμε και που έχει γεμίσει σωματεία, συλλόγους, ενώσεις, φίλους κλπ . με τελικό σκοπό ( για τα περισσότερα) το προσωπικό κέρδος στις πλάτες των αναξιοπαθούντων από όπου κι αν προέρχονται.
      Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί οι λίγοι έστω…
      Γι αυτό και έγραψα αυτό το σχόλιο… θα προτιμούσα η ανιδιοτελής συνεισφορά να ήταν ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση !

      Διαγραφή
    3. Πρώτα πρώτα θα σου πω ότι αν για κάτι υπερηφανεύομαι στο μπλογκ μου είναι πως υπάρχει επίπεδο. Δεν το λέω καθόλου ειρωνικά, το εννοώ. Έχω την τιμή να καμαρώνω πως οι λίγοι φίλοι που το επισκέπτονται είναι όλοι τους εκλεκτοί. Χαβαλεδιάρηδες, μπαχαλάκηδες, βλαμένοι, ακρο-οτιδήποτε, τρόλια και σούργελα δεν περνούν από εδώ.
      (μερικές φορές προσπάθησαν, ψέκασα και εξαφανίστηκαν)

      Στις μέρες μας έχουμε γίνει όλοι καχύποπτοι (εγώ πρώτος!). Δεν μπορώ να πιστέψω καθόλου εύκολα στην ανιδιοτέλεια και την προσφορά χωρίς κέρδος. Γι’ αυτό και προτιμώ να πάω στο παγκάκι και να δώσω λίγα τρόφιμα, κάλτσες, γάντια και μια κουβέρτα στον άστεγο παρά να πάω σε κάποια αντίστοιχη δράση που διοργανώνει ο δήμος για το σκοπό αυτό. Αλλά και όποτε το έχω κάνει, αυτό που κράτησα είναι το ΚΕΡΔΟΣ να πιστεύω πως βοήθησα. Αν κάθε φορά προβληματίζομαι βγαίνοντας από το σπίτι μου για την κακία και την αθλιότητα που θα συναντήσω, μάλλον δεν θα έβγαινα ποτέ!

      Ντρέπομαι που το λέω, το’χει τελικά η φάρα μας να πέφτει με τα μούτρα να φάει όπου μυρίσει χρήμα, με αποτέλεσμα να «ακυρώνει» την προσπάθεια μερικών χιλιάδων ανθρώπων που βοηθούν πραγματικά χωρίς να κερδίζουν απολύτως τίποτα (οικονομικά εννοώ, στην ψυχή τους κερδίζουν πάρα πολλά).

      Κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος και καταλαβαίνεις τι εννοώ. Απλά ήθελα να το πω.
      Σε ευχαριστώ που το ξεκαθαρίσαμε.

      Διαγραφή
  6. Σ' ευχαριστώ...
    Δεν είχα αντιληφθεί πόσο ανθρώπινος είσαι. Το κρύβεις πολύ καλά πίσω απ' την πηγαία χιουμοριστική σου διάθεση. Είναι το χαρακτηριστικό των πιο τραγικών συγγραφέων άλλωστε.
    Να'σαι καλά. Δεν με νοιάζει τι θα κάνεις με τους φακέλλους και τα στικάκια σου. Οργανώσου ή μην οργανωθείς ποτέ. Απλά, άφηνε μας που και που, να κρυφοκοιτάμε τις ευαισθησίες και τα μισοτελειωμένα σου διηγήματα. Για να κρατιόμαστε άνθρωποι.
    Τα φιλιά και την εκτίμησή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σ' ευχαριστώ Μαρία.
      Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ και γιατί.
      Καλό βράδυ και καλή δύναμη σε αυτό που κάνεις.

      Διαγραφή
  7. πολυ καλο εστω και αν λες πως ειναι μυθοπλασία σε φιλω Πέτρο !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μπορεί να είναι προιόν μυθοπλασίας όμως έχει πολύ καλή γραφή και ομολογώ ότι υπάρχουν άνθρωποι με τέτοιες συμπεριφορές μακριά από φώτα κλπ. Είναι η εξαίρεση αλλά υπάρχουν και αυτό είναι ελπιδοφόρο .
    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ πιστεύω πως υπάρχουν και έχω γνωρίσει κάποιους. Αυτή την όμορφη, ζεστή και ανθρώπινη ελληνική ψυχή προσπαθώ να αναδείξω μέσα από αυτές τις μικρές ιστορίες. Αηδίασα με την καθημερινότητα και τη μιζέρια των τρομο-καναλιών. Βαλτώσαμε πια! Ας φανεί κάπου μια χαραμάδα αισιοδοξίας. Έστω και μέσα από ‘παραμυθάκια’ πάμε το μυαλό μας λίγο πιο πέρα από τη χυδαιότητα που μας πνίγει.

      Διαγραφή
  9. Ανατριχιαστικη! Ετσι μπορω να "βαφτισω" την ιστορια σου!
    Μου αρεσε παρα παρα πολυ!
    Να εισαι καλα!
    Καλημερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Είναι άδικο να μην έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες ευκαιρίες στη μόρφωση, στη δουλειά, στη ζωή. Με αποτέλεσμα να χάνονται στο πλήθος σαν ένα ακόμα αριθμός.
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το μόνο σίγουρο σε αυτή τη ζωή είναι πως είναι άδικη.
      Θέλω να πιστεύω πως αν ο καθένας μας βοηθήσει έστω και λίγο, μπορεί αυτό να αλλάξει.
      Καλησπέρα Μαρία.

      Διαγραφή
  11. Τι κι αν είναι μυθοπλασία ; Γροθιά στο ρατσισμό!
    Απέχει τόσο από την πραγματική ζωή αλλά εσύ μας έδωσες για λίγο μια ελπίδα!
    να'σαι καλά Πέτρο μου!

    Και κάνε αυτές τις ετικέτες. Εξυπηρετούν όσο δεν φαντάζεσαι!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα μου επιτρέψεις να σου πω (και χωρίς παρεξήγηση) πως περισσότερο απέχει από την πραγματική (μου) ζωή το να μπορώ να αντιμετωπίσω υπομονετικά τη βλακεία που περιφέρεται γύρω μου, όπως σου σχολίασα σήμερα, παρά αυτό που περιγράφω εδώ μέσα.
      Κατά τα λοιπά, με εκείνη την ιστορία που ξεκίνησε εδώ μέσα και συνεχίστηκε από εσένα έχει αρχίσει και αποκτά οπαδούς (ως ιδέα εννοώ).
      Μόλις φτάσει στο τέλος της δεν ξεκινάς εσύ κάτι νέο;

      Διαγραφή
    2. Καλημέρα. Μα θα υπάρξει συνέχεια! Σε πρώτη φάση έχω πει ότι θα βάλω μπροστά την ιδέα της κανελλάκη μας: αυτοτελείς ιστορίες μέσα στον καφενέ...του κυρ Μιχάλη ( τώρα που τον μάθαμε και είναι και γλυκούλης χιχιχι)

      Φιλιά!

      Το θέμα του θυμού θα έχει συνέχεια σε ντιβάνι!

      Διαγραφή
    3. Καλός και ο καφές του Μιχάλη, αλλά εκείνη η Μαρία με τα σιροπιαστά της που είναι;;; Την ξεχάσαμε δηλαδή;;;
      Αν συμμετάσχω και εγώ θα κοιτάξω να την βγάλω γκόμενα...

      Διαγραφή
  12. Πέτρο γράφεις καταπληκτικά και δεν θα κουραστώ ποτέ να το λέω!
    Η ιστορία σου είναι συγκλονιστική!
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πολύ καλό!!!!... Καλό Σαββατοκύριακο, Πέτρο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή