Το δίλημμα της Γερμανίας.

Οι Γερμανοί πολίτες υπόκεινται καθημερινά σε πλύση εγκεφάλου. Το ερώτημα που τίθεται καθημερινά από Γερμανούς δημοσιογράφους σε online, τηλεφωνικές, ακόμη και σε “ζωντανές” δημοσκοπήσεις, που απασχολεί τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων τους, που σχολιάζεται από τους πολιτικούς τους σε κάθε ευκαιρία, είναι ένα: “Πόσο ακόμη θα πληρώνουν οι Γερμανοί φορολογούμενοι για την Ελλάδα”;

Οι απαντήσεις που δίνονται – με τον τρόπο που διατυπώνονται οι ερωτήσεις - είναι περισσότερο από αυτονόητες και ως εκ τούτου κατανοητές. Και σ’ εμένα αν έκαναν παρόμοια ερώτηση και δεν είχα φροντίσει να πληροφορηθώ για τις ρίζες, τα αίτια και το μέγεθος του προβλήματος, θα απαντούσα με τον ίδιο τρόπο. Αν π.χ. με ρωτούσαν «πως αισθάνεστε που η κυβέρνηση σας φορολογεί περισσότερο, μειώνοντας κι άλλο το εισόδημά σας, αφαιρώντας χρήματα από τον οικογενειακό σας προϋπολογισμό και το μέλλον των παιδιών σας, μη επενδύοντας στην παραγωγή, στέλνοντας δισεκατομμύρια σε χώρες με άκρως επισφαλείς οικονομίες, που σπατάλησαν σε γλέντια τα χρήματα που προορίζονταν για ανάπτυξη, θα απαντούσα «δεν μας χεζ.., δεν δίνω μία».

Το θέμα όμως δεν είναι η ερώτηση, ούτε ποιος την κάνει, ούτε ο αποδέκτης της. Το θέμα είναι η κατανόηση του προβλήματος και η σχετική ρητορική που αναπτύσσεται να εδράζεται στην αλήθεια και στα πραγματικά στοιχεία που από αυτήν απορρέουν. Είναι λοιπόν τα πράγματα έτσι; Ή μήπως οι «φίλοι» μας Γερμανοί και οι εγχώριοι υπάλληλοι τους και υπάλληλοι των αγορών, μας δουλεύουν ψιλό γαζί;

Ισχύει το δεύτερο, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.

Το ερώτημα είναι και παραπλανητικό και κάλπικο. Ποτέ κανένας Γερμανός δεν πλήρωσε για την Ελλάδα και για κανέναν Έλληνα. Ακόμη και τις πολεμικές αποζημιώσεις μας τις οφείλουν. Ούτε αυτές δεν φρόντισαν να τακτοποιήσουν, όπως έκανε σε άλλες χώρες η ναζιστική Γερμανία. 

Τα πραγματικά στοιχεία φανερώνουν το ακριβώς αντίθετο. Ο Φόλκερ Χελμάγερ, επικεφαλής των αναλυτών της Bremer Landesbank, υποστήριξε σε συνέντευξή του στη Deutsche Welle ότι “ο γερμανικός λαός δεν έχει πληρώσει για τον ελληνικό ούτε σεντ” !!!

Αντιθέτως, η Γερμανία έχει επωφεληθεί όσο καμία άλλη χώρα από την ευρωκρίση καθώς της έχει αποφέρει μέχρι στιγμής περί τα 20 δις ευρώ:

“Πολλοί συνάδελφοί μου υποστηρίζουν ότι η Γερμανία πληρώνει το λογαριασμό της ευρωζώνης. Καμία άλλη θέση δεν απέχει τους τελευταίους 18 μήνες τόσο από την πραγματικότητα όσο αυτή. Γεγονός είναι ότι μέσω των εγγυήσεων που προσφέρει η Γερμανία για τις χώρες της ευρωκρίσης, κερδίζει ετησίως 2 % σε τόκους το οποίο μεταφράζεται σε 700 εκατομ. ευρώ τους τελευταίους 18 μήνες.

Αυτό όμως δεν είναι το καίριο σημείο. Λόγω της αδυναμίας των υπερχρεωμένων χωρών, η γερμανική αγορά κεφαλαίου έχει ένα μπόνους που δεν οφείλεται στις δικές της ενέργειες, αλλά είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας των άλλων χωρών.

Έχουμε ένα πλεονέκτημα στην αναχρηματοδότηση της τάξης του 1 με 1,5 %. Αν λάβει κανείς υπόψη ότι έχουν περάσει από τότε 18 μήνες και σε συνάρτηση με τις εκδόσεις νέων ομολόγων από τα γερμανικά χρηματοπιστωτικά ινστιτούτα σε μια διάρκεια ωρίμανσης 5 έως 30 ετών τότε, το όφελος για τους γερμανούς φορολογούμενους ανέρχεται συνολικά στα 18 δις ευρώ”.

Σε αυτό θα πρέπει να προστεθεί, σύμφωνα με τον ειδικό, ότι τα χαμηλά επιτόκια ευνοούν την ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας που έχει οδηγήσει σε αύξηση των φορολογικών εσόδων.

Επιπλέον η κατάσταση αυτή έχει επιφέρει αύξηση της απασχόλησης στη Γερμανία που με τη σειρά του επέφερε μείωση των κοινωνικών δαπανών.

Έτσι το συνολικό όφελος για τους Γερμανούς ξεπερνά τα 20 δις ευρώ.

Σκάνδαλο οι υπολογισμοί του Ifo;

Ο κ. Χελμάγερ στρέφει τα βέλη του εναντίον του Ινστιτούτου IFO του Μονάχου, χαρακτηρίζοντας εμμέσως πλην σαφώς ανακριβή και αναξιόπιστα τα εφιαλτικά σενάρια και τις εκτιμήσεις που συχνά παρουσιάζει για τη βοήθεια προς την Ελλάδα και το κόστος για τη Γερμανία.

“Έχουν υπολογίσει για παράδειγμα ότι το ευρωομολόγο θα αύξανε το κόστος δανεισμού της Γερμανίας κατά 25 δις ετησίως. Ο υπολογισμός αυτός είναι ανεπίτρεπτος καθώς γίνεται στη βάση ακραίων δεδομένων που είναι αποτέλεσμα μια τεχνητής κατάστασης λόγω της κρίσης στις υπερχρεωμένες χώρες. Από επιστημονικής απόψεως αυτό είναι απαράδεκτο και θα έλεγα μάλιστα ότι είναι και σκάνδαλο να δίνεις τέτοιους υπολογισμούς στη δημοσιότητα”.

Οι αλήθειες (που δεν μαθαίνουν οι Γερμανοί πολίτες) δεν σταματούν εδώ. Διαβάζω:

"Η Γερμανία κέρδισε από την κρίση και πρέπει να πληρώσει"

Η Γερμανία ήταν η μεγάλη κερδισμένη της ευρωζώνης και τώρα πρέπει να πληρώσει το μεγαλύτερο μερίδιο του κόστους για τη διάσωση του κοινού νομίσματος, υποστηρίζει ο αρθρογράφος των Financial Times, ζητώντας από τους Γερμανούς να ξεχάσουν τους μύθους για εργατικούς βόρειους και κάποιους νότιους που απλά απολαμβάνουν χωρίς κόπο...

Ο βασικός μύθος που αναπαράχθηκε στις απαρχές της κρίσης ήταν ότι ο ευρωπαϊκός Νότος και κυρίως το νοτιοανανοτολικό άκρο της Ευρώπης απαρτίζεται από τεμπέληδες οι οποίοι σπαταλούν τα χρήματα των εργασιομανών εταίρων του Βορρά.

Αυτός ο μύθος πρέπει να αποδομηθεί, διαπιστώνουν οι Financial Times...

Ο αρθογράφος Σεμπάστιαν Μάλαμπι τονίζει ότι οι Γερμανοί πρέπει πλέον να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τη διάσωση του κοινού νομίσματος (και του ευρωπαϊκού εποικοδομήματος) τις οποίες απέφυγαν επιμελώς μέχρι σήμερα «άλλοτε επιβάλλοντας καταστροφική λιτότητα σε πτωχευμένες οικονομίες, άλλοτε καλώντας το ΔΝΤ και άλλοτε προσπαθώντας να πετάξει το μπαλάκι στην Κίνα».

Το σκεπτικό του αρθρογράφου στηρίζεται στη διαπίστωση ότι το ευρώ υπήρξε ένα νόμισμα αρκετά «σκληρό» για το Νότο το οποίο στέρησε με διάφορους τρόπους κεφάλαια αλλά και πόντους ανταγωνιστικότητας από την περιφέρεια μεταφέροντας αυτά στο Βορρά και συγκεκριμένα στη Γερμανία.

Αν η Γερμανία εξακολουθούσε να έχει δικό της νόμισμα αυτό θα είχε την «τύχη» του ελβετικού φράγκου το οποίο ανατιμήθηκε τα τελευταία χρόνια. Η εξέλιξη αυτή θα στερούσε από τη Γερμανία πολύτιμη πελατεία για τα εξαγώγιμα προϊόντα της.

Επιπλέον η αντιπληθωριστική «εμμονή» της ΕΚΤ δεν ήταν και τόσο ωφέλιμη για την περιφέρεια καθώς δημιούργησε φούσκες (πχ. Ιρλανδία και Ισπανία) αλλά ταυτόχρονα ωφέλησε τη Γερμανία.

«Η νομισματική πολιτική ήταν πολύ γερμανική» σημειώνεται χαρακτηριστικά.

«Η Γερμανία μπορεί να χρηματοδοτεί το Νότο μέσω των περιφερειακών προγραμμάτων και του μηχανισμού διάσωσης, αλλά αντλεί κέρδη μέσω εμπορικών και νομισματικών διόδων» συμπεραίνουν οι Financial Times.

«Και μόνο όταν οι Γερμανοί αποδεχτούν αυτή την αλήθεια θα μπορούν να ενισχύσουν τη επιθυμία διάσωσης του ευρώ» καταλήγει το άρθρο.

Πολύ γρήγορα θα υποχρεωθεί η Γερμανία να στηρίξει το ευρώ. Αυτή τη φορά στ’ αλήθεια, όχι στα χαρτιά. Ας μη μας κοροϊδεύουν. Η στρεβλή οικονομική πορεία που ακολουθήθηκε από την Ελλάδα και πολλές άλλες χώρες, όχι μόνο ήταν εις γνώσιν Γερμανών, Γάλλων, Ολλανδών, Αυστριακών, Λουξεμβουργιανών και Φιλανδών (οι χώρες που παριστάνουν το μπαμπούλα στους υπόλοιπους …αμαρτωλούς), αλλά λειτούργησε κατόπιν σχεδίου τους.

Δεν είναι δυνατόν να υπογράφεις το 1992 τη συνθήκη του  Μάαστριχτ και επί μια εικοσαετία να μη φροντίζεις να παρακολουθείς και να ενημερώνεσαι αν και κατά πόσο ισχύουν τα συμφωνηθέντα από όλους!

Δεν είναι δυνατόν από τη μια στιγμή στην άλλη να αυτοπροσδιορίζεσαι ως ο τοποτηρητής των συμφωνηθέντων, ο θεματοφύλακας της τάξης και ο υπεύθυνος της δημοσιονομικής προσαρμογής των υπολοίπων …άτακτων μαθητών, όταν επί μια εικοσαετία απολάμβανες τα μέγιστα από το δημοσιονομικό τους εκτροχιασμό.

Η Γερμανία είναι αυτή που κέρδισε όλα τα προηγούμενα χρόνια από τη σημερινή φτώχεια των υπολοίπων. Όχι επειδή απλά είχε αυστηρό έλεγχο στα οικονομικά της, αλλά επειδή τους έβαλε (φυσικά και με τη δική τους ευθύνη) σε ένα ατελείωτο τούνελ να καταναλώνουν ασύστολα αυτά που παρήγαγε. Το “θαύμα” της γερμανικής οικονομίας είναι δημιούργημα των «απείθαρχων» κατά κύριο λόγο και δευτερευόντως των Γερμανών.

Προχθές η «πανίσχυρη» Γερμανία βγήκε στις αγορές επιδιώκοντας να αντλήσει 6 δισ. ευρώ σε δημοπρασία 10ετών ομολόγων. Κατάφερε να αντλήσει κάτι παραπάνω από τα μισά (3,644 δισ.). Ποιος; Η Γερμανία!

Τα καμπανάκια έγιναν καμπάνες και άρχισαν να χτυπάνε. Τα ψέματα τέλειωσαν…