Σμύρνη – Ζάλογγο – Γενοκτονίες: Παντού υπάρχει ένας μύθος!

Η κ. Μαρία Ρεπούση είναι ιστορικός, καθηγήτρια Ιστορίας στην Παιδαγωγική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σύμφωνα με το βιογραφικό της στην προσωπική της ιστοσελίδα, από τα φοιτητικά της χρόνια ανήκει στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς. Από το 2012 είναι βουλευτής της ΔΗΜΑΡ.

Η κ. Ρεπούση μέχρι πρόσφατα ίσως να ήταν γνωστή σε έναν κύκλο 100-200 ανθρώπων, πανεπιστημιακών, αριστερών και συγγενών της. Όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί όμως, δεν την γνωρίσαμε ούτε από την ακαδημαϊκή της σταδιοδρομία, ούτε από τους αγώνες της για την ανανεωτική αριστερά. Πάνε τώρα μερικά χρόνια που έγινε γνωστή στο πανελλήνιο από ένα απόσπασμα στο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Σύμφωνα με την ιστορικό κ. Ρεπούση: “Στις 27 Αυγούστου 1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη. Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα”.

Είχα την ατυχία να διαβάσω το απόσπασμα αυτού του βιβλίου, μιας και ο γιός μου ήταν τότε μαθητής της Έκτης τάξης. Για το συγκεκριμένο απόσπασμα που ‘σκανδάλισε’ ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά. Και το κουρνιαχτό δεν έχει καταλαγιάσει ακόμη. Υπήρξαν δεκάδες δημοσιεύσεις σε εφημερίδες, καθώς και τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, όπου οι αντεγκλήσεις έδιναν και έπαιρναν.

 

Η κ. Ρεπούση ‘κατόρθωσε’ να δημιουργήσει θόρυβο γύρω από το όνομά της και να βγει από την αφάνεια. Το καταστάλαγμα από εκείνη την ιστορία του συνωστισμού ήταν ότι η (κάθε) κ. Ρεπούση διαθέτει, ως επιστήμων, το αυτονόητο δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις της, σε αντίθεση με το πολύ μεγάλο κομμάτι του (απαίδευτου) λαού μας που δυσανασχετεί δίχως να γνωρίζει την αλήθεια. Την οποία αλήθεια γνωρίζει η κ. Ρεπούση που βάλθηκε να μας βγάλει από την πλάνη μας. Αυτή και άλλες.

Η επιστημονική κοινότητα στη συντριπτική της πλειοψηφία στάθηκε στο πλευρό της. Ακόμη και άνθρωποι οι οποίοι εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους για τη διατύπωση περί ‘συνωστισμού’ θεώρησαν πως είναι προτιμότερο να υπάρχουν λάθος εκφράσεις ή και ανακρίβειες, από το να φιμωθεί ένας επιστήμονας.

Αν έβγαινα εγώ και υποστήριζα πρώτος αυτά που είπε η κ. Ρεπούση θα με περνούσαν είτε για άσχετο, είτε για γραφικό, είτε για ηλίθιο, είτε (στην καλύτερη) για συνωμότη. Θα έπρεπε να στοιχειοθετήσω με ατράνταχτες αποδείξεις τα όσα έγραψα, θα έπρεπε να τεκμηριώσω τη βασιμότητά τους, θα έπρεπε να αναφέρω τις πηγές μου, θα έπρεπε να αποδείξω τη φερεγγυότητά τους, θα έπρεπε να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Η κ. Ρεπούση δεν χρειάστηκε να κάνει τίποτα από όλα αυτά. Μόνο και μόνο που είναι ιστορικός, μάς αρκεί για να διαβάζουμε αδιαμαρτύρητα τις απόψεις της μέσα από τα σχολικά εγχειρίδια τα οποία διδάσκουν τα παιδιά μας.

Οι 1.670(!!!) Πειραιώτες που ψήφισαν την κ. Ρεπούση και την έστειλαν στο κοινοβούλιο, τής έδωσαν τη δυνατότητα να συνεχίσει απερίσπαστη το έργο της, την αποδόμηση δηλαδή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Και μάλιστα κάτω από την ομπρέλα της βουλευτικής ασυλίας! Ας πληροφορήσει όμως κάποιος την κ. Ρεπούση πως από την ώρα που αποφάσισε να ασχοληθεί με τα κοινά θα πρέπει – αν μη τι άλλο - να ακούει την κριτική που της ασκείται και όχι να κρύβεται πίσω από το μανδύα του πανεπιστημιακού που δέχεται …επιθέσεις!

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εμείς να έχουμε διδαχθεί διαφορετική ιστορία από αυτή που διδάσκονται τα παιδιά μας. Και δεν γνωρίζω πόσα είναι (κατά την κ. Ρεπούση) τα ψέματα που έχουν διδάξει τη γενιά μου και τις προηγούμενες και τα παραμύθια που μας έβαλαν να μάθουμε. Να περιμένω και άλλες “αποκαλύψεις” κα Ρεπούση; Τελείωσε η επιστημονική σου αναζήτηση στα απόκρυφα σημεία της ελληνικής ιστορίας, ή κάθε λίγο και λιγάκι θα μας προκαλείς για να κάνεις ντόρο;

Έχω την εντύπωση πως η ιστορία, όπως και η αλήθεια, είναι μία. Οι σάλτσες που μπαίνουν κατά καιρούς δεν αποτελούν ελληνικό φαινόμενο. Αυτοί που ξέρουν (οι ιστορικοί, σαν την κ. Ρεπούση) λένε πως όλες οι χώρες του κόσμου στρογγυλεύουν τις ιστορικές «γωνίες», απαλείφουν δυσάρεστες πλευρές της, ωραιοποιούν καταστάσεις, «γεννούν» ήρωες.

Μέχρις ενός σημείου κατανοητό και αποδεκτό.

Αυτό που πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω είναι πως βρίσκεται μόνο ένας άνθρωπος να αμφισβητεί σχεδόν στο σύνολό της την (σχετικά πρόσφατη) ελληνική ιστορία. Και αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ούτε αλλοεθνής, ούτε εχθρός της. Μάλλον!

Αυτά έγιναν πριν 5-6 χρόνια. Από τότε η κ. Ρεπούση φροντίζει συχνά πυκνά να βρίσκεται στην επικαιρότητα. Και δεν το κάνει μέσα από τους αγώνες της κατά των μνημονίων που ψηφίζει μαζί με τα συντρόφια της αδιακρίτως. Ούτε μέσα από τους αγώνες της για την ανανέωση της ελληνικής αριστεράς. Το κάνει ξαναγράφοντας την ιστορία.

Πριν από λίγες ημέρες η κ. Ρεπούση έριξε τα μούτρα της (επιεικώς απαράδεκτο για βουλευτή της ανανεωτικής αριστεράς του Φώτη) και απέστειλε επιστολή στην Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας από την αξιωματική αντιπολίτευση να αντιδράσει ώστε να μην περάσει από τη Βουλή το υπό ψήφιση αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, σε περίπτωση που γινόταν αναφορά περί Γενοκτονίας των Ποντίων.

Διαβάζω στο διαδίκτυο πως το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών απέστειλε ανακοίνωση στην οποία χαρακτηρίζει “εχθρικές και ρατσιστικές πρωτοβουλίες” τις εκδηλώσεις για την Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας, ενώ καλεί τη Βουλή των Ελλήνων να «απορρίψει αυτούς τους χαρακτηρισμούς που δηλητηριάζουν την ελληνο-τουρκική φιλία» και να συνταχθεί με τις θέσεις της κ. Μαρίας Ρεπούση.

Αν η είδηση αληθεύει, μπορεί η κ. Ρεπούση να αισθάνεται υπερήφανη ως ιστορικός για τις καινοτόμες απόψεις της, αφού κατόρθωσε να καταρρίψει ακόμη έναν διαχρονικό μύθο. Όποιος κατορθώνει να εισπράξει την ευαρέσκεια του τουρκικού ΥΠΕΞ, όχι με το μολύβι, αλλά με τη γομολάστιχα, τότε σίγουρα διεκδικεί μια περίοπτη θέση στο πάνθεον των ηρώων που έγραψαν και αυτοί κάποτε ιστορία.

Τελευταίο (μέχρι αυτή τη στιγμή) χτύπημα της κ. Ρεπούση ήταν ο «εθνικός μύθος» γύρω από το χορό του Ζαλόγγου που (φέρονται να) χόρεψαν οι Σουλιώτισσες.

Ή οι Καλαματιανές; Ή οι Μεσολογγίτισσες; Ή οι Λαρισαίες.

Τελοσπάντων γυναίκες ήταν (μάλλον).

Και αφού το αμφισβητεί η κ. Ρεπούση θα πρέπει όλοι να στεκόμαστε ευλαβικά μπροστά στην άποψή της. Διότι αυτή είναι ιστορικός κι εμείς δεν είμαστε.

Η κ. Ρεπούση απέστειλε επιστολή στο Μέγκα, στην οποία αναφέρει: “Σας διαβεβαιώ ότι δεν θέλω να δώσω καμία αφορμή. Η επιστολή μου είχε να κάνει με την πολιτική μου θέση την οποία υπερασπίζομαι σταθερά ότι δεν συμφωνώ με οποιαδήποτε ποινικοποίηση της αντίθετης ιστορικής άποψης. Αυτό εμπεριείχε η επιστολή μου, αυτό ήθελα να πω στους συναδέλφους μου και αυτό είπα και εξακολουθώ και το λέω. Πιστεύω ότι στις δημοκρατίες δεν χρειάζεται να ποινικοποιούμε την ελεύθερη έκφραση της γνώμης”.

Αγαπητή κ. Ρεπούση. Έχεις μπερδέψει τη δημοκρατία με τη σαχλαμάρα.

Εδώ δεν μιλάμε για έκφραση γνώμης. Εδώ μιλάμε για Ιστορία. Έχω την εντύπωση ότι ο ρόλος του ιστορικού είναι να καταγράφει την ιστορική αλήθεια, όσο πικρή κι αν είναι για το λαό (ή και για τον ίδιο!) και όχι να εκφράζει …μια γνώμη. Δεν γράφεις έκθεση κα Ρεπούση μου, τα παιδιά μας διδάσκεις!

Αγαπητή κ. Ρεπούση. Αντί να πρέπει να αποδείξει μια ολόκληρη κοινωνία, που έβαλες απέναντί σου, πως δεν ποινικοποιεί την ελεύθερη έκφραση γνώμης, θα ήταν προτιμότερο να αποδείξεις εσύ ότι δεν χάζεψες, δεν υποκινείσαι, καταλαβαίνεις τι γράφεις.

Αγαπητή κ. Ρεπούση. Αντί να παριστάνεις τη θιγμένη από το αγράμματο μπουλούκι, θα ήταν γενναιότερο να αναλάβεις την ευθύνη να κατονομάσεις όλους αυτούς τους ψεύτες ιστορικούς που επί αιώνες μας βομβάρδιζαν με μύθους. Αντέχεις;

ΥΓ: Πριν πέσω από το Ζάλογγο θα αναφωνήσω: Ρεπούσ(τ)η μου μ’ αυτούς που μπλέξαμε!