Κι αν ο Θεός δε βρίσκεται εκεί ψηλά που ψάχνεις;

Σκηνή από το έργο "Σύγχρονες φάτνες"

Ήρθανε τα Χριστούγεννα μέρες χαράς μεγάλης

στην εκκλησιά από έθιμο μπαίνεις να προσκυνήσεις

συγχώρεση, ανασαιμιά, πλούτη, χαρά κι υγεία

ικέτης στον Πανάγαθο σκύβεις για να γυρέψεις.

Θυμάσαι που προσπέρασες μπαίνοντας τον ζητιάνο

αυτόν που απαξίωσες έστω ματιά να ρίξεις;

Άκουσες την παράκληση πως θέλει μια βοήθεια

ή όλα σου τα κέρματα τα ’χες για το κεράκι;

Βουβός ήταν ο άστεγος μα θύμωσες καλέ μου

στο πάρκο χτες που αντίκρισες πίνοντας εσπρεσάκι

«Που είναι το κράτος; πείτε μου. Γιατί δεν τους μαζεύει;

Εγώ είμαι ευυπόληπτος. Εγώ πληρώνω φόρους!»

Εκείνον τον μικρό Ρομά που στέκει στα φανάρια

και καθαρίζει τα παρμπρίζ έστω κι αν δεν του δώσεις

προχτές πως και δεν πάτησες; Μήπως για να μη μπλέξεις;

Ή μη λερώσεις τ’ όχημα που μόλις είχες πλύνει;

Αντιπροχθές συνάντησες τέσσερις μετανάστες

μπαμπά με δυό στην αγκαλιά και μάνα γκαστρωμένη

έβρεχε και κρυβόντουσαν κάτω από έναν τσίγκο

για μια στιγμή τους κοίταξες κι έσκασες απ’ τα γέλια.

Πριν απ’ αυτό ένας άνεργος δουλειά σου ‘χε ζητήσει

γιατί σε λίγο η τράπεζα τόνε πετάει στο δρόμο.

«Χωρίς δώρα και ένσημα.» με σιγουριά του είπες.

«Και τα μισά απ’ τα νόμιμα. Αν δεν σ’ αρέσει φύγε!»

Μα σαν καλός και τίμιος, γνήσιος νοικοκύρης

γονυπετής μεσ’ το ναό κοιτάζεις προς τον τρούλο

με δάκρυα συγκίνησης με σεβασμό μεγάλο

στον όλων Παντοκράτορα στέλνεις τις προσευχές σου.

Κι αν ο Θεός δε βρίσκεται εκεί ψηλά που ψάχνεις;

Αν πέντε τον προσπέρασες φορές σε μια βδομάδα;

Μάλλον δεν θα τον γνώρισες. Δεν φόραγε στολίδια.

Ούτε ως παππούλης πέρασε, με γένια, χρυσό σκήπτρο

με Σεραφείμ, με Χερουβείμ, Αγγέλους κι Αρχαγγέλους.

Κατατρεγμένος ήτανε, πένητας, δίχως στέγη

με ρούχα βρώμικα παλιά ζήτησε τη στοργή σου.

Θυμάσαι πως αντέδρασες; Τα γέλια; Το θυμό σου;

Εκείνη τη λοξή ματιά όπου πετούσε φίδια;

Κράτα λοιπόν τα πλούτη σου. Αλλά Θεό μην ψάχνεις.

Δεν περιμένει σε ναούς, κυκλοφορεί στους δρόμους

μαζεύει στην αγκάλη του όσους εσύ τους διώχνεις.

Μάθε καλά τον λόγο Του, γίνε αγγελιοφόρος

και με μεγάλα γράμματα γράψ’ το σ’ όλους τους τοίχους:

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑ, Η ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 19ο Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας.