Σελίδες

Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα



Αποδεχόμενος την πρόκληση της Πέτρας (ποια πρόταση μιας Πέτρας δεν θα αποδεχόταν ένας Πέτρος;) θα ανοίξω λίγο σήμερα το σεντούκι των μαθητικών μου χρόνων και αναμνήσεων. Ο τίτλος της φίλης μας ήταν "Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα" και τότε είχα σχολιάσει "τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ' αλλάζω με τίποτα, αλλά μερικούς ηλίθιους πολύ ευχαρίστως".
Πάμε λοιπόν.

Είμαι στην ΣΤ Δημοτικού. Τέλος Χειμώνα, αρχές Άνοιξης. Πάνε μερικά χρόνια που έχει πέσει η χούντα, τουλάχιστον από την κυβέρνηση. Στα μυαλά πολλών είναι ακόμη ‘νωρίς’ για να φύγει, άσε που το πιθανότερο είναι να μην έφυγε ποτέ. Απόδειξη πως ακόμη και τώρα τους θέλουν και τους ψηφίζουν.
Ο δάσκαλός μου, μια ευτραφής καρικατούρα με γκριζαρισμένα μαλλιά τελικού σταδίου και μεγάλο μουστάκι, άξιο τέκνο της χούντας των συνταγματαρχών, προσπαθεί όσο μπορεί να κρύψει τα πιστεύω του. Αλλά η πουτ@να όσο και να προσπαθήσει τελικά δεν κρύβεται.

Η τάξη μας βρισκόταν στον πρώτο όροφο και είχε περίπου 40 παιδιά. Αριστερά όπως έμπαινες ήταν τα παράθυρα και δεξιά μια τζαμένια προθήκη με όργανα για τα μαθήματα χημείας. Στο κέντρο της τάξης, ανάμεσα στο διάδρομο μεταξύ πρώτης και δεύτερης σειράς θρανίων βρισκόταν η σόμπα πετρελαίου. Η τάξη μονίμως βρώμαγε σα βενζινάδικο!
 
Κάθομαι στο ίδιο θρανίο με το γιό του δάσκαλου, ήδη από την Πέμπτη τάξη. Εκείνα τα μεγάλα, ξύλινα, πολυχρησιμοποιημένα και πολυφθαρμένα θρανία με την τάβλα για να κάθονται δύο, με τις βαθιές σχισμές από ‘προσπάθειες’ προηγούμενων τάξεων, τις τεράστιες τρύπες που έβλεπες το πάτωμα και τα γεμάτα κολλημένες τσίχλες από κάτω.
Αλλά δε βαριέσαι. Πάντα θα υπάρχουν και τα χειρότερα.


Μας βάραγε ανελέητα. Ποτέ δεν άντεξε την κατάρρευση των λατρεμένων του και προσπαθούσε να συνεχίσει το έργο τους στα χέρια και τα αυτιά των 12χρονων …αναρχικών. Και τι κάναμε; Μαλακίες! Βγάζαμε το μελάνι του στυλό και εκτοξεύαμε χαρτάκια-μπαλίτσες ο ένας στον άλλον,  κρυφογελούσαμε, χαζεύαμε… Αθώες σαχλαμάρες στις αρχές της εφηβείας μας.

Από παιδαγωγικές μεθόδους ο “δάσκαλος”; Κορυφαίες!
Μας τράβαγε τις φαβορίτες (στο έχουν κάνει ποτέ;) και μας πέταγε μπροστά στον μαυροπίνακα ώστε να βλέπει όλη η τάξη την συνέχεια της …παιδαγωγικής του. Εκεί μας περίμενε ένας χάρακας-τάβλα, ειδική παραγγελία πρέπει να τον είχε κάνει. Κάπου ένα μέτρο σε μήκος και αρκετά πλατύς για να πιάνει όλη τη χούφτα. Αν η παλάμη δεν κοκκίνιζε δεν μας άφηνε να επιστρέψουμε στο θρανίο. Όταν βιαζόταν να μας συνετίσει άμεσα και απείχε από την έδρα και τον χάρακα, σήκωνε τις παλάμες του και όποιον πάρει ο χάρος.


Τις φορές που έπληττε και γούσταρε περισσότερη τιμωρία για να αποδείξει ποιος είναι το αφεντικό, μας έστελνε στην αυλή να κόψουμε και να φέρουμε ένα κλαδί από τις τριανταφυλλιές. Έβγαζε μόνο το τριαντάφυλλο και με το κλαδί μάς χτυπούσε αλύπητα. Τα αγκάθια έκαναν τη δουλειά που τους ζήταγε. Μάτωναν το χέρι, καθώς τα αγκάθια μπήγονταν βαθιά. Αν το αίμα δεν στάλαζε στο πάτωμα δεν μας άφηνε να φύγουμε από μπροστά του.

Για να ξαναγυρίσουμε σε αυτά που λέγαμε στην αρχή, θυμάμαι ήταν τέτοιες μέρες όπου εορτάζαμε την εθνική παλιγγενεσία. Στο προαύλιο του σχολείου είχε στηθεί η εξέδρα και οι καρέκλες για τους γονείς που θα παρακολουθούσαν την παράσταση. Ο γιός του δάσκαλου ήταν ο έλληνας ήρωας που αγωνιζόταν για την λευτεριά, εγώ ήμουν ο τούρκος κατακτητής. Με την χατζάρα του μου έδινε μια στο σβέρκο κι εγώ έπεφτα σφαδάζοντας από τους πόνους. Και από κάτω κλαπ κλαπ τα παλαμάκια στον ήρωα απ’ τους γονείς που είχαν σηκωθεί όρθιοι. Εγώ και πάλι αισθανόμουν ο μαλάκας της παρέας γιατί και πέρσι τον τούρκο είχα κάνει και ο γιός του πάλι τον ήρωα.
Ξέρω, όλα αυτά ακούγονται γραφικά και αστεία. Άντε πήγαινε πες το σε σημερινό 12χρονο χωρίς να κινδυνεύεις να σε στείλει να πας να …
Τότε το βουλώναμε γιατί νομίζαμε πως αυτό ήταν “το σωστό”.

Η χρονιά έφτανε στο τέλος της. Τις εποχές εκείνες για να βγάλουμε την τάξη και να πάμε στο Γυμνάσιο γράφαμε διαγωνίσματα. Θυμάμαι ακόμη την ημέρα που γράφαμε Ιστορία, κάπου στα μέσα Μαΐου πρέπει να ήταν. Μετά το διαγώνισμα επέστρεφα στο σπίτι χαρούμενος (διάβαζα πολύ Ιστορία και ήμουν καλός). Κάπου 50 μέτρα πριν το σπίτι μου το μάτι μου έπεσε σε ένα μικρό γειτονικό κτήμα. Δεν είχε σπίτι μέσα, μόνο πυκνή και ακανόνιστη βλάστηση. Ο ιδιοκτήτης του είχε ένα κοτέτσι που του έδινε φρέσκα αυγά για τα εγγόνια του και είχε φυτέψει διάφορα ζαρζαβατικά. Καθώς περνούσα τον είδα ξαπλωμένο μπρούμυτα στο χώμα και δεν κουνιόταν. Περισσότερο μου τράβηξε την προσοχή το ότι ακριβώς στο σημείο που βρισκόταν το στόμα του περνούσε ένα πολύ στενό ρυάκι που είχε φτιάξει ο ίδιος για να στέλνει νερό από τη βρύση στις καλλιέργειες.

Μπορούσα να διακρίνω ότι το ένα του μάτι ήταν ανοιχτό. Του φώναξα (τώρα πια δεν θυμάμαι το όνομά του). Του ξαναφώναξα. Τίποτα. Πήγα τρέχοντας και χτύπησα το κουδούνι του διπλανού σπιτιού. Βγήκε η γειτόνισσα και της είπα αυτά που είχα δει. Έβαλε τις φωνές και στη στιγμή βγήκε έξω ο άντρας της. Έτρεξε στο κτήμα, άνοιξε την πόρτα του φράχτη και σήκωσε τον πεσμένο γείτονα.

Το ασθενοφόρο δεν άργησε. Το νοσοκομείο (το μοναδικό τότε της πόλης) βρισκόταν στο χιλιόμετρο.
Το βράδυ κρυφάκουσα τον πατέρα μου που μιλούσε στη μάνα μου. Τότε έμαθα τι σημαίνει “ανακοπή”.

Για κάποιον λόγο ευχόμουν να την είχε πάθει ο δάσκαλος…


51 σχόλια:

  1. σχολεία -κολαστήρια !Τα αγόρια νομίζω υπέφεραν περισσότερο από την σκληρότητα των δασκάλων!
    Αυτό δε ,με τα παιδιά των δασκάλων καταντάει τραγελαφικό!
    οι δάσκαλοι δεν ήταν και μορφωμένοι τότε...ξέρω μια θεία μου ,που έγινε δασκάλα,αρχές του '50,με μέσον μπήκε στη σχολή.....την τύφλα της δεν ήξερε!
    καλό μήνα Πετράν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα αγόρια, πράγματι, έτρωγαν τις περισσότερες. Ο εν λόγω βλάκας τα κορίτσια απλά τα πρόσβαλλε και καμιά φορά τους τραβούσε το μαλλί ή τα αυτιά.
      Τα σχολεία ευτυχώς δεν ήσαν όλα κολαστήρια. Ούτε περνούσαμε άσχημα σε όλες τις τάξεις. Τα πάντα ήταν και είναι θέμα του δάσκαλου. Όταν ο άλλος είναι κάφρος θα μεταφέρει την καφρίλα του όπου και αν πηγαίνει.
      Και στο σχολείο, ειδικά της εποχής εκείνης όπου ουδείς τολμούσε να αμφισβητήσει τις μεθόδους του, έκανε ότι γούσταρε, απλά επειδή μπορούσε.
      Καλό μήνα να έχεις.

      Διαγραφή
  2. Συγκλονιστικό!!!
    Εχω ταραχτεί πολύ!
    Δεν έζησα αυτή την εποχή των σχολείων(ευτυχώς) και δεν μπορώ να διανοηθώ πως μπορείς να έχεις μίσος απέναντι σε παιδιά, γιατί για μίσος πρόκειται!
    Είναι δυστυχισμένοι και προσπαθούν να κάνουν και τους άλλους έτσι.
    Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι συναινούσαν και οι γονείς σε όλο αυτό, γιατί ο δάσκαλος ήταν βλαμένος εντάξει, όλοι οι υπόλοιποι δάσκαλοι, οι γονείς των παιδιών;;;
    Μια κοινωνία ολόκληρη που έμαθε να σκύβει το κεφάλι και να μην μιλάει ποτέ και τώρα προσπαθούμε να κάνουμε τι;
    Υπάρχουν άνθρωποι σαν και σένα που ξέφυγαν απο αυτό και δεν έγιναν σαν τα μούτρα τους, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που έγιναν ακριβώς ετσι!
    Και μετά αναρωτιόμαστε για την κατάντια μας σαν λαός!
    Οτι και να πω είναι λίγο!
    Την καλημέρα μου καλό μήνα και ο Θεός βοηθός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήταν δύσκολη εποχή Έλενα. Ο γονιός έτρεχε 20 ώρες τη μέρα για να τα φέρει βόλτα. Στα καφενεία τότε έβλεπες μόνο ηλικιωμένους, όλοι έτρεχαν για το μεροκάματο. Μη ξεχνάς ότι και η γενιά των γονιών μου είχε φάει το ξύλο της αρκούδας, οπότε κάπου είχε συμβιβαστεί με όλο αυτό, είχε πειστεί ότι "έτσι πρέπει". Ότι το ξύλο αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της παιδαγωγικής διαδικασίας.
      Θίγεις όμως ένα τεράστιο ζήτημα το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει ξεχωριστή ανάρτηση-σεντόνι. Η κοινωνία στην οποία αναφέρεσαι μέσα από τα χίλια βάσανα, τις κακουχίες, το ξύλο, την πείνα, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το κράτος δυνάστη και χίλια άλλα κατάφερε να χτίσει την μεταπολεμική Ελλάδα.
      Αν ζούσαμε σήμερα κάτι αντίστοιχο εμείς δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν καταφέρναμε να φτιάξουμε τίποτα άλλο από καφετέριες.
      Καλό μήνα.

      Διαγραφή
  3. Δυστυχώς τότε έβγαζαν όλα τα απωθημένα τους πάνω στα παιδιά...
    Ευτυχώς, είμαι λίγο νεώτερης γενιάς και δεν έχω τύχει σε τέτοιο δάσκαλο - σατράπη αλλά ακόμα θυμάμαι το χαστούκι που έφαγα στη Δ' δημοτικού από τη δασκάλα μου, χωρίς καμία προειδοποίηση, επειδή τόλμησα και μίλησα στη διπλανή μου... Το τι ντροπή αισθάνθηκα, Θε μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θυμάσαι Σοφία τη μία και μοναδική φάπα. Εγώ έχω φάει τόσες πολλές που έχασα το λογαριασμό. Απλά θυμάμαι πιο έντονα τις χειρότερες αναμνήσεις μου - αυτές της Έκτης τάξης - και είναι αυτές που περιέγραψα.
      Και να σκεφτείς ότι ήμουν από τα πιο ήσυχα παιδιά και τους καλύτερους μαθητές. Στις εξετάσεις για να μπω στο Γυμνάσιο έγραψα δύο 19άρια, ένα 18 και ένα 17. Ήμουν ο δεύτερος καλύτερος στην Α’ Γυμνασίου.
      Θυμάμαι κάποιους συμμαθητές μου που έκαναν φασαρία ή έρχονταν αδιάβαστοι. Αυτοί ήσαν ο καθημερινός σάκος του μποξ. Και να ξέρεις, τότε δεν είχε ανακαλυφθεί ο όρος "δυσλεξία" (που στις μέρες μας κατάντησε φάμπρικα). Θυμάμαι είχα συμμαθητή στην Έκτη Δημοτικού που κυριολεκτικά συλλάβιζε!!! Ο "δάσκαλος" τον έλεγε "ξύλο απελέκητο", απλά γιατί τόσο του έκοβε.
      Καλό σου μήνα.

      Διαγραφή
  4. Τι ψυχολογικά που είχε ο κόσμος τότε. Τι καταπίεση!
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα ψυχολογικά του ο τραμπούκος προσπαθούσε να τα περάσει σε 40 παιδιά. Δεν ξέρω αν σήμερα ζει, πάντως αν τον συναντούσα ευχαρίστως θα του έλεγα πόσο μαλάκας υπήρξε και θα τον έφτυνα.

      Διαγραφή
  5. πω πω συγκλονιστικη αναμνηση οντως.

    καλημερα και καλο μηνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλά πέρασες κι εσύ!
    Ξύλο κι άγιος ο Θεός...

    Τουλάχιστον μετά, στο Γυμνάσιο, φαντάζομαι πως θα αλλάξαν τα πράγματα και δε θα είχες τέτοια πειρστατικά.

    Εγώ, πάλι, δε βίωσα τέτοιες καταστάσεις.
    Προπασπαθώ να θυμηθώ αν έφαγα ποτέ σφαλιάρα, αλλά μου φαίνεται πως όχι.
    Μια φορά μόνο θυμάμαι που η γυμνάστρια χρησιμοποίησε ψυχολογική βία εναντίον μου, εξαναγκάζοντάς με να κάνω κάτι ("κωλοτούμπα") που ένιωθα πως δεν μπορούσα και προσβάλλοντάς με άσχημα γι' αυτό. Φυσικά το αρνήθηκα μέχρι τέλους, αλλά με στενοχώρησε τότε πολύ.
    Το παράπονό μου ήταν ότι ήμουν ο καλύτερος στο ποδόσφαιρο, αλλά επειδή εκείνης δεν της άρεσε το άθλημα, δεν το λάβαινε υπ'όψη της, παρά μόνο ήξερε να με προσβάλει επειδή φοβόμουν τις κωλοτούμπες...

    Η δασκάλα μου που είχα τα περισσότερα χρόνια στο δημοτικό ήταν υπεροχη (είχε κι αυτή βέβαια, όπως όλοι, τα κουσουράκια της, αλλά δε χτύπαγε) και ως ο καλύτερος μαθητής είχα πάντοτε μια ασυλία παραπάνω...
    Βέβαια κάποτε που χτύπησα πολύ άσχημα ένα συμμαθητή μου και παραλίγο να του κάνω με΄χρι και πολύ χοντρή ζημιά, μου φώναξε τόσο αυστηρά και δυνατά, ώστε έβαλα τα κλαματα.
    Αλλά δεν την κακίζω, γιατί είχε δίκιο.
    Και να μου 'ριχνε και καμιά σφαλιαρίτσα, εδώ που τα λέμε, δε θα την κατηγορούσα γι αυτό, γιατί ήταν πολύ χοντρό αυτό που έκανα.

    Η δασκάλα μόνο μια φορά σήκωσε χέρι και χτύπησε συμμαθητή μας.
    Αλλά σας πληροφορώ ότι μόλις το έκανε, την χειροκροτήσαμε όλοι οι μαθητές.
    Απορούσαμε επί τέσσερα χρόνια με την υπομονή της με αυτό το απίστευτο άτομο που είχαμε για συμμαθητή.
    Ε κάποια μέρα δεν άντεξε και του 'ριξε δυο-τρεις και κανείς μας δεν την κατηγόρησε γι αυτό. Ούτε καν ο ίδιος που τις έφαγε.

    Τώρα πια βέβαια εχουμε φτάσει στο άλλο άκρο και οι μαθητές κάνουν ό,τι θέλουν τους δασκάλους -άμα γουστάρουν τους ρίχνουν και φαπίτσες- λόγω μιας τελείως διαστρεβλωμένης εκδοχής της μαθητοκεντρικής παιδαγωγικής.
    Ό,τι κι αν κάνει το παιδί "έλα τώρα, παιδί είναι", ενώ ό,τι κι αν κάνει ο δάσκαλος απειλείται από τα παιδιά και τους γονείς τους με ΕΔΕ.
    Και σας το λέω μετά λόγου γνώσεως.
    Αυτή τη στιγμή αυτοί που βασανίζονται στο σχολείο είναι οι δάσκαλοι, ενώ οι βασανιστές τους είναι κάποια μαθητές, μαζί με τους ανεκδιήγητους γονείς τους και τους επίσης ανκεδιήγητους "παιδαγωγούς" που κάνουν κουμάντο στο εκπαιδευτικό σύστημα.

    Εδώ έχουν φτάσεισ το σημείο να καταγγέλλουν ψευδείς ξυλοδαρμούς για να τιμωρηθεί ο δάσκαλος που δεν τους αρέσει για τον α' ή β΄ λόγο.
    Κάνουν ιστορία και, αν τολμήσει κανείς να πει κάτι που ξεφεύγει από την "εθνικόφρονα εκδοχή" της, αρχίζουν οι καταγγελίες και σέρνουν το δάσκαλο στα πειθαρχικά.
    Ορισμένοι μαθητές και γονείς έχουν μάθει και κάποια νομοτυπικά ζητήματα (π.χ. τήρηση βιβλίου ύλης, διαφορά διδακτέας-εξεταστέας ύλης) και, βάσει αυτών, εκβιάζουν καθηγητές να τους κάνουν τα χατίρια για να μην τους κάνουν καταγγελία και τους στείλουν σπίτι τους.

    Μάλλον, κάπου το χάσαμε το παιχνίδι.
    Και ίσως χάθηκε τα πρώτα χρόναι της μεταπολίτευσης, όταν π.χ. στα πανεπιστήμια μπουκάρανε οι φοιτητές στα γραφεία των καθηγητών και τους εξευτέλιζαν, χτίζοντας "νέα ήθη" στην εκπαίδευση, τα οποία είναι εξίσου αποκρουστικά με αυτά που ήρθαν τάχα να αντικαταστήσουν.

    Σεντόνιασα, αλλά τα 'πα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο Γυμνάσιο δεν αντιμετωπίσαμε παρόμοια περιστατικά. Ούτε και από το Δημοτικό μπορώ να θυμηθώ κάτι τόσο έντονα. Δεν ήσαν όλοι καθάρματα. Θυμάμαι ακόμη τη δασκάλα μου της Α’ Δημοτικού (την είχα ερωτευτεί!) και μακάρι να την συναντούσα να της φιλήσω το χέρι.

      Προσωπικά δεν θα μπορούσα να είμαι εκπαιδευτικός. Είμαι αρκετά νευρικό άτομο για κάτι τέτοιο και δεν έχω την υπομονή να λέω 100 φορές τα ίδια πράγματα. Δεν αντέχω καθόλου να μιλάω και να με γράφουν. Μερικοί έχουν ταλέντο και τους παραδέχομαι, άλλοι έχουν το κουράγιο και την τεχνική να μεταβάλλουν μια τάξη κωλόπαιδων (μη μου πεις πως δεν υπάρχουν και τέτοιες) σε τάξη που θα πετάει. Ακόμη και να ήταν η είσοδος στις Παιδαγωγικές Ακαδημίες χωρίς εξετάσεις, πάλι δεν πρόκειται να πήγαινα.

      Απαιτώ όμως από αυτούς που επιλέγουν να κάνουν στη ζωή τους αυτό το λειτούργημα να το κάνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αν το βλέπουν αποκλειστικά και μόνο ως μέσο βιοπορισμού, το παιχνίδι είναι χαμένο. Κυρίως για τα παιδιά.

      Ήμουν αυτόπτης μάρτυς πριν κανα δυο χρόνια σε περιστατικό στο Δημοτικό. Είχα πάει να πάρω τους βαθμούς της κόρης μου και πετυχαίνω τον γυμναστή να στέκεται και να ακούει έναν μαλάκα μπάτσο (για πολύ μαλάκα μιλάμε, τον ήξερα από αλλού). Ο γονιός-μπάτσος γκάριζε στον γυμναστή γιατί έβαλε 8 στο γιό του, τη στιγμή που στα άλλα μαθήματα είχε πάρει 9 και 10. Ο γυμναστής του έλεγε ότι δεν συμμετείχε καθόλου στο μάθημα, του αντιμιλούσε, όταν οι άλλοι έκαναν ασκήσεις αυτό έπαιζε με τη μπάλα του και άλλα τέτοια. Τίποτα ο μπάτσος. Κοίταγε να περάσει τη μπατσιστική νοοτροπία. Αυτή που του δίδαξαν ότι μπορεί να μαμάει και να δέρνει.

      Κάπου άκουσα, διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, πως και οι γονείς και τα παιδιά θα συμμετέχουν στην αξιολόγηση των δασκάλων και καθηγητών; Εύχομαι να άκουσα λάθος γιατί διαφορετικά το πράγμα θα γίνει τρισχειρότερο!

      Το θέμα με τα πανεπιστήμια είναι από τις τεράστιες πληγές της μεταπολίτευσης. Από τις εποχές που ο σκατόμπατσος βάραγε φοιτητές, περάσαμε στην εποχή όπου ο φοιτητής κάνει όποια μαλακία του κατέβει, χωρίς τιμωρία.

      Σεντόνι τέλος. Στοπ.
      Καλό μήνα. Στοπ.

      Διαγραφή
    2. Δεν το ξέρω αυτό με την αξιολόγηση.
      Έχει να γίνει της πόπης, αν ισχύει.

      Όσο για τους μπάτσους γονείς, είναι πληγή...

      Διαγραφή
    3. Μαζεστίξ, ισχύει αυτό με την αξιολόγηση και προσπαθούμε να μην υλοποιηθεί το κομμάτι των γονέων για προφανείς λόγους. Της κολάσεως θα γίνει. Ποιος είπε, επίσης, ότι δεν κρινόμαστε καθημερινά από αυτούς! Τους θέλουμε μαζί μας και όχι απέναντί μας, τουλάχιστον οι συνειδητοποιημένοι εκπαιδευτικοί πάντα σε συνεργασία γι' αυτό που μοιραζόμαστε, το παιδί τους!
      Εμφανίζονται όλο και περισσότεροι "φευγάτοι" γονείς ή με πολλά απωθημένα και ξεσπαθώνουν όπου βρουν ή ψάχνουν την παραμικρή αφορμή. Αφού η κοινωνία τους στέρησε το κύρος τους ως προσωπικότητες, προσπαθούν να το αποκτήσουν με κάθε βίαιο τρόπο.
      Στο λάκκο με τα άγρια θηρία πραγματικά, όπου μαζί με τα ξερά θα καούν και τα χλωρά...
      Το θέμα της αξιολόγησης είναι τεράστιο κι έτσι όπως πάει να εφαρμοστεί στην Ελλάδα (και με απόλυτα φασιστικό τρόπο) δεν γίνεται σε καμιά χώρα που έχει αξιοπρεπή Παιδεία. Ειδικοί με τον χώρο της Παιδείας από τέτοιες χώρες τ' ακούν και δεν το πιστεύουν.
      Οι προτάσεις των εκπαιδευτικών για την αξιολόγηση πήγαν στον κάλαθο των αχρήστων κι επιβλήθηκαν όσων είχαν τον τρόπο ν' αρπάξουν τα οικονομικά πακέτα!!!!

      Πέτρο, τα διάβασα τα σχόλια και η "καφρίλα" πάει σύννεφο! Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων! Βοήθειά μας ως κοινωνία!!!

      Διαγραφή
    4. Μη στενοχωριέσαι.
      Αν βρεις ανάρτηση με παρόμοιο θέμα, ή με οποιοδήποτε που αφορά δημόσιο λειτουργό, και από κάτω δεν διαβάσεις χοντρομαλακίες, θα σε παρακαλέσω να μου στείλεις το λινκ και θα το επαναδημοσιεύσω αυτούσιο. Θα είναι για μένα έκπληξη!
      Επίσης έχει και μεγάλη αξία να γνωρίζαμε τον πολιτικό χώρο που κινούνται αυτά τα άτομα. Σε αυτό δεν θα υπήρχε καμία έκπληξη.

      Διαγραφή
  7. The wall: https://www.youtube.com/watch?v=YR5ApYxkU-U

    Κανόνισε την πορεία σου! Πάλι άφησες να πλανάται ένα τέλος χωρίς τέλος. Θα μας βάλεις σε μπελά, τη βλέπω τη δουλειά! Εντάξει, σοβαρεύομαι. Θα πω για χιλιοστή φορά πως άνοιξα -κατά λάθος- τους ασκούς του Αιόλου, αλλά θα ξαναπώ επίσης για έναν δικό μου δάσκαλο που είχα κι εγώ συμμαθητή το γιο του κι όποτε έκανε κάτι "κακό" ένα παιδί, σήκωνε....τον γιο του (!) στον πίνακα και τον σάπιζε στο ξύλο μπροστά μας! Αλήθεια, δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν ο δικός σου δάσκαλος ήταν πιο μαλάκας από τον δικό μου... :( Ιδού πάντως τα ολέθρια αποτελέσματα της γενιάς μας, κι ας ατσαλώθηκαν κάποιοι (από αυτή τη γενιά) κι έγιναν αδαμάντινοι χαρακτήρες μεγαλώνοντας... Όπως και να' χει, σε ευχαριστώ για αυτήν την ανάμνηση Πέτρο. Το έχω αποφασίσει: θα κάνω μια ανάρτηση -ακόμα- για τα δικά μου, που έχουν πολλά κοινά με τα δικά σου και με πολλών άλλων... Καλό μήνα! χχχ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν λες another brick μήπως εννοείς το δάσκαλο/τούβλο;
      Δεν το καθάρισες.
      Και δεν άνοιξες κατά λάθος κανέναν ασκό του Αιόλου. Όχι μόνο γιατί δεν είσαι άτομο που αφήνεις κάτι στην τύχη, αλλά κυρίως γιατί το να σκαλίζουμε τις σχολικές μας αναμνήσεις μάλλον μας χαλυβδώνει και μας κάνει περισσότερο πεισματάρηδες.
      (μη παρεξηγηθώ: οι δάσκαλοι-δήμιοι δεν μας τσάκιζαν στο ξύλο για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, αλλά επειδή ήσαν απλά σαδιστές και ανώμαλοι)

      Ο δικός σου δάσκαλος ήταν ακόμη πιο ανώμαλος. Αυτό που έκανε εντάσσεται στη στρατιωτική μεθοδολογία. Στο στρατό όταν κάποιος από τη διμοιρία έκανε μαλακία, ο λοχίας έβαζε καψώνι όλους τους άλλους. Αυτόν τον έβαζε στη μέση να κάθεται σε μια καρέκλα και να καπνίζει το τσιγαράκι του και τους υπόλοιπους κυκλικά γύρω του κάτω από τον καυτό ήλιο να κάνουν πουσάπς.
      Στρατός! Άλλη ανώμαλη κατάσταση!

      ΥΓ: Διαβάζοντας όλες τις μέχρι τώρα αναρτήσεις παρατήρησα μια κοινή συνισταμένη: το ξύλο. Η σωματική ή λεκτική βία είναι που έχει μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μας και όχι η Ιστορία ή τα Θρησκευτικά.

      Διαγραφή
  8. Ως παιδί της Πρωταπριλιάς (το διαφημίζω σήμερα) ήρθα να πω μερικές αλήθειες.
    Στενοχωριέμαι πολύ όταν ακούω ιστορίες με δασκάλους άλλων εποχών. Δυστυχώς και σήμερα έχουμε άσχημα παραδείγματα εκπαιδευτικών, οι οποίοι δεν ασκούν μεν σωματική βία, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, ασκούν όμως λεκτική ή ψυχολογική βία στα παιδιά.
    Σίγουρα τα παιδιά και οι γονείς έχουν περάσει στο άλλο άκρο νομίζοντας ότι έχουν τον κόσμο στα χέρια τους και όλοι θα πρέπει να ακολουθούν κάθε καπρίτσιο τους. Όπως κακομαθημένη είναι όλη η κοινωνία έτσι είναι και η σημερινή οικογένεια με τα παιδιά να μην γνωρίζουν καν τη λέξη «όχι» και τα όρια. Όταν ο γονέας δεν γνωρίζει ότι βάζει τα θεμέλια στην προσωπικότητα του παιδιού μέχρι την ηλικία των τεσσάρων με πέντε ετών και πως το σχολείο έρχεται να προσθέσει στην εξέλιξη και ανάπτυξή του, δεν μπορεί να ζητάει ευθύνες μόνο από τους εκπαιδευτικούς. Επιβάλλεται να αναγνωρίσει και να αναλάβει την ευθύνη του πρώτα εκείνος ως γονέας.
    Το λέω αυτό, γιατί οι περιπτώσεις που αντιμετωπίζουμε όλοι οι εκπαιδευτικοί σήμερα στα σχολεία μόνο σε ταινίες τα βλέπαμε κάποτε ή συνέβαιναν σε άλλες χώρες πολλά χρόνια πριν. Θα πρέπει να είμαστε όχι απλά και ψυχολόγοι αλλά ψυχοθεραπευτές!!! Με δασκάλες Νορβηγίδες που είχα μιλήσει κάποτε μου είχαν πει ότι έχουν διπλή ειδικότητα, δασκάλου-ψυχοθεραπευτή, για να εργαστούν στα σχολεία.
    Το ψάρι, λέει ο λαός βρωμάει πάντα από το κεφάλι. Το ελληνικό κράτος δεν έδωσε ποτέ τη θέση που της πρέπει στην Παιδεία και η εκπαιδευτική του πολιτική είναι κακέκτυπο εκπαιδευτικών συστημάτων άλλων χωρών. Ποτέ κάτι δικό μας , βγαλμένο μέσα από τις δικές μας ανάγκες και τη δική μας ιδιοσυγκρασία ως λαός!
    Δεν τον θέλουν τον καλό δάσκαλο, γιατί βλάπτει σοβαρά την υγεία της κοινωνίας!
    Αν τον ήθελαν, θα τον είχαν ψηλά, πολύ ψηλά και θα τον εκπαίδευαν απόλυτα σωστά, για να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει με αποτελεσματικότητα το τεράστιο έργο, που αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας.
    Ένα έργο μεγάλης ευθύνης και για γερά στομάχια πια!
    Δεν θα έπρεπε να αποφοιτά κάποιος δάσκαλος χωρίς πρώτα να έχει δοκιμαστεί πάρα πολλές φορές σε πραγματικές συνθήκες τάξης, ώστε να δει αν μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά. Εκεί επιβάλλεται να δοκιμαστεί ξανά και ξανά κάνοντας τις θεωρίες πράξη και με συνεχή επίβλεψη. Ούτε η ψυχολογία σε πολλά τμήματα να είναι μάθημα επιλογής!!! Σε τέτοιες σχολές δεν πας βόλτα και δίνεις απλά μαθήματα!
    Το μόνο που ξέρουν όλοι είναι οι διακοπές μας και οι όποιες άσχημες συμπεριφορές βγουν προς τα έξω, γιατί αυτό πουλάει, γιατί αυτό βοηθάει κάποιους να μη βλέπουν τα δικά τους προβλήματα ή τις ελλείψεις τους και είναι και ένας τρόπος να ξεσπάνε το χτικιό τους αλλού.
    Δεν βλέπουν σχεδόν ποτέ, παρά κάποιοι που μπορούν να δουν και παραπέρα, τον κόπο, τις δυσκολίες, τη μοναξιά του Έλληνα δασκάλου, τον οποίο τον ρίχνουν στη μάχη χωρίς εφόδια και στήριξη. Σίγουρα η δουλειά δεν τελειώνει στο σχολείο, αλλά συνεχίζεται ώρες μετά στο σπίτι κι αυτό ισχύει για τους περισσότερους εκπαιδευτικούς. Ακόμα και για την πιο ουσιαστική επιμόρφωσή μας διαθέτουμε άπειρα φράγκα από την τσέπη μας και πολύ μεγάλο μέρος από τον ελεύθερο χρόνο μας ή τις άλλες υποχρεώσεις μας.
    Είναι τόσα πολλά που θα πρέπει ν’ ακούσει πολύς κόσμος. Και τα στραβά και τα ΚΑΛΑ όμως!!!!
    Τώρα ετοιμάζουν το σχολείο ανώνυμος εταιρεία, το σχολείο εφιάλτη!!!!
    Πίσω πολλές δεκαετίες…
    Αυτό σε άλλο σχόλιο και με άλλη αφορμή, γιατί έκανα κατάχρηση στο σπιτάκι σου Πέτρο!!!

    Συγνώμη για το έντονο ύφος και για την έκταση του κειμένου, αλλά έπρεπε να τα πω!!!
    Ευχαριστώ για την υπομονή σας και καλό μήνα !!!!

    Υ.Γ.
    Ήμουν πραγματικά πολύ τυχερή, γιατί είχα πολύ καλούς δασκάλους και αυτοί με έκαναν να αγαπήσω αυτή τη δουλειά-λειτούργημα , να γίνω σαν αυτούς και να βάλω στοίχημα με τον εαυτό μου να τους ξεπεράσω, μια και η εποχή σήμερα απαιτεί πολύ περισσότερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Για να μην παρεξηγηθώ, γνωρίζω όλες τις αδυναμίες του κλάδου μου, αφού όταν πρωτοεργάστηκα, αισθανόμουν ντροπή γιατί ανήκα σ' αυτό τον επαγγελματικό χώρο. Με τα χρόνια είδα πολλά άλλα που με έκαναν να σεβαστώ τουλάχιστον την προσπάθεια που καταβάλλουν οι περισσότεροι, ενώ πολλοί είναι εξαιρετικοί στη δουλειά τους , με υψηλό ήθος και αίσθηση απόλυτης ευθύνης κι από τέτοιους πήρα θάρρος κι εγώ, για να συνεχίσω στη ζούγκλα του Ταρζάν.
    Δε φταίει πάντως για όλα ο δάσκαλος ή καλύτερα δασκαλάκος, οπως πολύ χαίρονται να λένε!

    Πέτρο, πέταξέ με έξω!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις απόλυτο δίκιο πως στην ελληνική κοινωνία, που ως επί το πλείστον έχει μάθει να λειτουργεί παρορμητικά, αυτό που μένει είναι το κακό. Το καλό ελάχιστοι ενδιαφέρονται να το δουν και να το προβάλλουν.

      Κάτι αντίστοιχο Γλαύκη μου ισχύει σε όλο το δημόσιο. Αν θα δεις τα δύο ντοσιέ που έχω στο γραφείο μου, το ένα με τις καταγγελίες-αναφορές και το άλλο με τις ευχαριστήριες επιστολές, θα διαπιστώσεις πως ο πρώτος είναι τουλάχιστον διπλάσιος σε όγκο. Οι περισσότεροι είναι αυτοί που καταγγέλλουν τις συμπεριφορές των γιατρών και των νοσηλευτών και πολύ λίγοι αυτοί που λένε ‘ευχαριστώ’ γιατί σώθηκε ο άνθρωπός τους.

      Όταν έχεις δίκιο, κανείς δεν το θυμάται. Όταν έχεις άδικο, κανείς δεν το ξεχνά είχε πει ο Τρούμαν.

      Φυσικά μέσα από αυτή την ανάρτηση και τα σχόλια δεν μπορούμε να λύσουμε ένα τόσο σοβαρό θέμα. Ασφαλώς οι γονείς έχουν τεράστιες ευθύνες, δεν παύει όμως να υπάρχουν και εκπαιδευτικοί άθλιοι. Ξέρεις καλύτερα από εμένα πως ένας καλός εκπαιδευτικός μπορεί να σε πάρει από το χέρι και να βγάλει από μέσα σου ότι καλύτερο κουβαλάς. Ομοίως μπορεί και να σε καταστρέψει. Τα παραδείγματα πολλά.

      Αν έμπαιναν κρυφές κάμερες μέσα στις τάξεις θα παρακολουθούσες σκηνές απείρου κάλλους από συναδέλφους σου. Σχολίασα και παραπάνω πως προσωπικά δεν θα άντεχα με τίποτα το ρόλο του εκπαιδευτικού, απαιτώ όμως από αυτούς που το επέλεξαν να το κάνουν όσο καλύτερα γίνεται. Ημίμετρα στην εκπαίδευση δεν είναι ανεκτά. Έτσι το βλέπω.

      Εν πολλοίς για την κατάντια της κοινωνίας φταίει η Παιδεία μας (που δεν έχουμε). Φταίει και το υπουργείο, φταίνε και τα βιβλία, φταίνε και οι γονείς, φταίνε και οι δάσκαλοι. Δεν εξαιρώ κανέναν. Απλά λέω πως ο γονιός δεν έχει σπουδάσει αυτό που είναι. Σε αυτό είναι που διαφέρει από τον εκπαιδευτικό.

      Η ανάρτηση επικεντρώθηκε σε ένα συγκεκριμένο άθλιο πρόσωπο. Δεν είναι δυνατόν να κατηγορήσω συλλήβδην τον κλάδο, μιας και δεν γεννήθηκα κανίβαλος. Είσαι σίγουρη πως αν δεν είχες ευτυχήσει να έχεις πολύ καλούς δασκάλους και είχες ηλίθιους πως θα είχες αγαπήσει την εκπαίδευση;
      Ποντάρω στο όχι.

      Δεν πετάω κανέναν έξω, πολύ περισσότερο τους καλούς μου φίλους.
      Απλά άλλη φορά φέρε μαζί σου κανα στυλό γιατί μου τέλειωσε…

      Διαγραφή
    2. Ποιος σου είπε ότι ήρθα να αναιρέσω αυτά που γράφεις, βρε Πέτρο μου;
      Ήρθα να ξεσπαθώσω απλά!
      Από μέσα γνωρίζω πολύ καλύτερα και τα στραβά, τα οποία σιχαίνομαι, αλλά και πολύ καλά!
      Δε θέλω να αδικούνται και όσοι άνθρωποι παλεύουν με ευσυνειδησία σε κάθε χώρο κι όχι μόνο στο χώρο της Παιδείας. Αξίζει να λέμε και γι' αυτούς, ώστε να βγαίνει και κάτι θετικό προς τα έξω κι όχι μόνο μαυρίλα.
      Μαύρισαν οι ψυχές έτσι κι αλλιώς!
      Νομίζω προσπάθησα να πιάσω όσες πλευρές μπόρεσα και όσο πιο συνοπτικά γινόταν.
      Αν δεν είχα συναντήσει καλούς δασκάλους, δε θα γινόμουν δασκάλα!
      Στο ερώτημα που θέτεις στον Μαζεστίξ σχετικά με το αν οι γονείς και τα παιδιά θα συμμετέχουν στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, πράγματι είναι αλήθεια.
      Χαίρομαι που θεωρείς πως τα πράγματα έτσι θα γίνουν πολύ χειρότερα. Μακάρι να μπορούσε να το δει πολύς κόσμος αυτό.
      Εδώ σηκώνει πολλή συζήτηση και δεν είναι της ώρας!
      Καλό σου βράδυ και σ' ευχαριστώ για τη φιλοξενία!!!

      Διαγραφή
    3. Μα δεν είπα ότι αναιρείς κάτι. Μεταξύ μας μπορούμε και συνεννοούμαστε άλλωστε. Μπες στο λινκ που παρέπεμψα πιο πάνω τον Μαζεστίξ και κάτσε να διαβάσεις τα σχόλια. Μετά θα καταλάβεις τι είδους ζώα ψηφίζουν.

      Διαγραφή
  10. Πώ,πω τι μου θύμισες!
    Ιδια σειρά πρέπει να'μαστε κάτι παρόμοιες εμπειρίες με δάσκαλο πολύ αυστηρό και χειροποίητη βέργα είχα και'γω.
    Μόνο που του δικού μου έπεφτε αλύπητα σε χέρια και πολλές φορές σε γόνατα αγοριών ειδικά όταν φορούσαν κοντό παντελόνι.Τότε φοριόταν και χειμώνα από αγόρια αυτό το μοντελάκι.
    Αλλη πάλι δασκάλα είχε στείλει στο νοσοκομείο παιδί απ'το ξύλο ήρθε η Αστυνομία αλλά εκείνη συνέχισε την εκπαιδευτική της ιδιότητα.\

    Ταλαιπωρημένη γενιά,γιαυτό αντέχουμε και τα σημερινά!!

    Καλό μήνα εύχομαι με θαλασσινά ανοιξιάτικα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λες γι’ αυτό να αντέχουμε τα σημερινά; Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό. Άρα κοπέλα μου, το κακό που μας έκαναν αυτά τα υποκείμενα είναι διπλό. Ξεκίνησε τότε και οι παρενέργειες συνεχίζονται έως σήμερα.
      Καλό μήνα σειρούλα (σου βγήκε τ’ όνομα).

      Διαγραφή
  11. Τραγικές εμπειρίες που άλλοτε σε ατσαλώνουν κι άλλοτε σε τσαλακώνουν!
    Ευτυχώς οι γονείς έχουν καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες να διορθώσουν τα λάθη των δασκάλων μας!
    Να είσαι καλά και να έχεις έναν χαρούμενο Απρίλη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πιστεύω πως δεν μας τσαλάκωσαν. Μπορεί να τα κουβαλάμε μαζί μας για πάντα ως κακές αναμνήσεις, αλλά θέλω να πιστεύω πως δεν κατέστρεψαν κανέναν μας.
      Από τα ελάχιστα καλά που αφήνει η δική μου γενιά στις επόμενες είναι πως αυτό το κακό σταμάτησε. Γιατί κατά τα άλλα αφήνουμε χάος.
      Καλό μήνα και από εμένα.

      Διαγραφή
  12. Κι όμως δεν απέχει πολύ το τότε από το σήμερα. Απλώς αλλάζει μορφές και μεθόδους.. δυστυχώς. Στο λύκειο ήμασταν το πιο κακόφημο σχολείο από άποψη καθηγητών. Ασκούσαν ψυχολογική βία, κι εκεί αν δεν έχεις βάσεις από το σπίτι σου άνετα μπορείς να πέσεις στν παγίδα τους. Όπως και στη δική σου γενιά, εσένα μπορεί να μη σε κατέστρεψαν αλλά πίστεψέ με πολλοί βγήκαν διαφορετικοί!
    Καλό μήνα να έχεις με υγεία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θέλω να σκέφτομαι αισιόδοξα, γι' αυτό και δεν θέλω να πιστεύω ότι κάποιοι καταστράφηκαν από αισχρές συμπεριφορές. Τράβηξαν άλλους δρόμους; Ναι. Εύχομαι και ελπίζω οι σχολικές μας εμπειρίες να μη τους στιγμάτισαν ολοκληρωτικά.
      Πριν μερικά χρόνια συζητούσα με έναν 15χρονο. Μου είχε εκμυστηρευτεί πως στο Γυμνάσιο που πήγαινε στα διαλείμματα μερικοί μαθητές κάπνιζαν χασίς. Όταν τον ρώτησα "και οι καθηγητές τι κάνουν;" μου απάντησε πως ορισμένοι έρχονται και κάνουν τράκα!!!
      Πάντως δεν νομίζω πως η σωματική βία μπορεί να συγκριθεί με την λεκτική. Εκτός και αν μιλάμε για πολύ σοβαρή λεκτική βία, οπότε πρέπει να επέμβει η Δικαιοσύνη.
      Καλό μήνα.

      Διαγραφή
  13. Αν δεν ήταν ο τίτλος, θα νόμιζα πως περιγράφεις ιστορίες του στρατού...
    Μα τι μεσαίωνα έζησες ρε Πέτρο! Πώς μπορούσαν και στραπατσάρανε έτσι τις παιδικές ψυχές; Και ναι, θα συμφωνήσω απόλυτα με την τελευταία σου πρόταση. Κι εγώ το ίδιο θα ευχόμουν!
    Παρά τη σκληράδα της, η αφήγησή σου μου δημιούργησε έντονα συναισθήματα. Οι εικόνες εκείνης της εποχής και η περιγραφή του σχολείου και της αίθουσας, ήταν πολύ έντονη. Το βίωσα σχεδόν.
    Να'σαι καλά ρε Πέτρο και καλό μήνα να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπορούσαν Μαρία μου επειδή ήταν έτσι άθλια η εποχή ολόκληρη. Δεν υπήρχε σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, ο ισχυρός επιβαλλόταν, η δικαιοσύνη και η δημοκρατία υπήρχαν μόνο στα λεξικά, δίκιο είχε μόνο ο μπάτσος που βάραγε και ποτέ αυτός που τις έτρωγε.
      Ποιος θα ισχυριζόταν ότι τις έφαγε άδικα; Θα έτρωγε κι άλλες!

      Ευχαριστώ το Θεό για όσους από εμάς δεν καταντήσαμε ούτε ψυχάκηδες, ούτε ανώμαλοι, ούτε κυνικοί, ούτε δήμιοι, ούτε ..."δάσκαλοι" (της κακιάς ώρας).
      Βιώναμε όλοι μας την αδικία και τον εξευτελισμό. Ίσως να ήταν και "καλύτερα" (σε χιλιάδες εισαγωγικά) από τη σημερινή εποχή που μερικοί τρώνε και πίνουν στην υγειά των κορόιδων.
      Καλό μήνα.

      Διαγραφή
  14. Καλό μήνα Πέτρο . Διάβασα όλα τα σχόλια και πράγματι το ξύλο ήταν κοινό σε όλους . Αλλά και εγώ που πήγα αλλού σχολείο και ήμουνα παιδί μεταναστών πέρασα τόσο δύσκολα από τα καψώνια που δεν θέλω να τα θυμάμαι . Στο σχολείο μου ήμουν η μοναδική λευκή και φαντάσου τα κ,,,παιδα μέχρι στον παπαγάλο έμαθαν να φωνάζει κιτρινιάρα!!!!(amarillita). Nα σου πω από την έκτη ξεκίνησες εσύ; Και το τέλος πολύ απροσδόκητο όπως λέει και η Πέτρα ,αλλά το μάτι το ναοιχτό το είδες!!! Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δηλαδή δεν έχουμε την αποκλειστικότητα στη βλακεία; Είναι παγκόσμια; Όσο να πεις, κι αυτό κάτι είναι!
      Καλό σου βράδυ nikol και καλό μήνα να έχεις.

      Διαγραφή
  15. Πέτρο μου σε μας δεν υπήρχε διάκριση κορίτσια αγόρια. Επέλεξα να μην θυμηθώ το ξύλο στη δική μου ανάρτηση (αν και έκανα απλή αναφορά) γιατί θέλω να το αφήνω πίσω μου. Όχι γιατί είχα πονέσει πολύ. Αλλά γιατί πονάω ακόμα γνωρίζοντας πια πώς θέλω να είναι ο παιδαγωγός!
    Η δασκάλα που είχα από τη δευτέρα έως και την τετάρτη ήταν επιεικώς απαράδεκτη! Μας ζητούσε να φέρουμε βέργες από τα δέντρα μας κι έπειτα τις δοκίμαζε για πλάκα πάνω μας να δει αν ήταν καλές στο τσουτσούρισμα! Ευτυχώς που στο γυμνάσιο δεν έπεφτε ποτέ ξύλο και αφήσαμε πίσω μας αυτή τη μαύρη σελίδα.
    Εμένα δεν μου φάνηκε τίποτα παρατραβηγμένο από τη διήγηση σου: τα είχα δει να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μου!
    Η τελευταία σου ευχή ήταν γροθιά!

    Καλό μήνα χαρά μου! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο Γυμνάσιο δεν υπήρχε βέργα. Τα αυτιά μας τραβούσαν και τις κοτσίδες απ' τα κορίτσια. Η "παιδαγωγική" έφυγε από τα χέρια και άρχισε να επικεντρώνεται σε άλλα σημεία του σώματος. Οι πιο "άντρες" έριχναν και χαστούκια.
      Θυμάμαι μια φορά στην Α' Λυκείου έναν μαλάκα γυμναστή που είχαμε. Οι καθηγητές είχαν απεργία και αυτός ήταν απεργοσπάστης. Σαν γυμναστής δεν μπορούσε να μας κάνει 7 ώρες γυμναστική. Άσε που έβρεχε. Μας έβαλε λοιπόν στην τάξη μας θέλοντας να μιλήσουμε ...για την Παναχαϊκή!!!
      Σηκώθηκα να φύγω. "Που πας μου λέει; θα πάρεις απουσίες". "Ας πάρω κύριε" του είπα "αφού δεν κάνουμε μάθημα φεύγω. Δεν θα κάτσω να ακούσω για ποδόσφαιρο". Ήρθε τρέχοντας κατά πάνω μου, μου άστραψε μια φάπα και μου είπε την άλλη μέρα να πάω με τον πατέρα μου.
      Την επόμενη μέρα όμως είχα ενημερώσει τον πατέρα μου για το τι είχε κάνει ο παπάρας. Μπήκε στο γραφείο του γυμνασιάρχη, παρών και ο παπάρας και του έριξε ένα χέσιμο ξεγυρισμένο! Του είπε πως δεν είχε κανένα δικαίωμα να με κρατήσει μέσα στη τάξη για να συζητάμε μαλακίες και πως είχε όλο το δικαίωμα να μου βάλει απουσίες, όχι να σηκώσει το χέρι του. Τον προειδοποίησε πως την επόμενη φορά θα τον αναφέρει στη δευτεροβάθμια και πως θα το μετανιώσει.

      Τέλος πάντων, η ουσία Αριστέα είναι πως από τα μαθητικά μου (ή μας) χρόνια καλώς ή κακώς οι κακές αναμνήσεις είναι αυτές που έμειναν. Εσείς οι εκπαιδευτικοί (όσοι τέλος πάντων τιμάτε το λειτούργημα) ξέρετε πολύ καλά πως οι μελανιές είναι στην ψυχή και αυτές είναι που δεν θα φύγουν ποτέ.

      Καλό μήνα και από μένα.
      Δεν μου είπες τίποτα για ΟΑΦ και δεν στο κρύβω πως άρχισα να ανησυχώ...

      Διαγραφή
    2. ΟΑΦ ΟΑΦ ΟΑΦ! Είμαι πολύ κουρασμένη τελευταία! Συγχώρα με!
      Θα μπορούσα να πω πολλά πώς δίδασκα εγώ παιδιά με πρόβλημα ...παιδί που μου έβγαζε τις μυξούλες και τις κολλούσε στο πρόσωπο μου ...και μία μαθήτρια μου έξι χρόνια ( με νοητική υστέρηση) έπρεπε να μην ξεχνώ να βάζω αδιάβροχο μαξιλαράκι στην καρέκλα μου γιατί της έφευγαν .... κι όμως ποτέ δεν έκανα κάτι που να πληγώσει τα παιδιά μου για να ξεσπάσω τα νεύρα μου!

      Νομίζω ότι οι παιδαγωγοί θα έπρεπε να περνούν με άριστα τις εξετάσεις Υπομονής ! Χωρίς υπομονή δεν γίνεται να ασχοληθείς με παιδιά .

      Και πολλά είπα!
      Καλό ξημέρωμα!


      Διαγραφή
    3. Καλησπέρα! Ξέρω ότι πολλές φορές αναλώνομαι σε βλακειούλες αντί να πιάνω τον ταύρο από τα κέρατα! Όμως έχω ένα σημειωματάριο στο μυαλό και σημειώνω. Και συνήθως ακόμα κι όταν αργώ πολύ όλα τα κάνω στο τέλος!
      Έχω στα υπόψη μια ανάρτηση για το πώς πρέπει να είναι ο εκπαιδευτικός!
      Θέλω καιρό να ενεργοποιήσω τα Βότσαλα! :)))

      Διαγραφή
    4. Θα περιμένω με μεγάλο ενδιαφέρον την συγκεκριμένη ανάρτηση.
      Στο μεταξύ θα σε παρακαλούσα να διαβάσεις αυτό.

      Διαγραφή
  16. Άσε...γιατί μου φαίνεται έχουμε τον ίδιο τρόπο σκέψης, αλλά την ανακοπή την παθαίνουν πάντα οι λάθος άνθρωποι!!
    Βλέπεις ισχύει το "κακό σκυλί ψόφο δεν έχει"!!!
    Είχα κι εγώ έναν τέτοιο δάσκαλο, κατάλοιπο της σκοτεινής εποχής...όσο μεγαλώναμε όμως τα κορίτσια γλιτώναμε ξύλο και το έτρωγαν όλο τα αγόρια...ναι, στο γυμνάσιο το αγαπημένο τους χούι είχε γίνει το τράβηγμα από τις φαβορίτες των αγοριών..
    Αλλά κι εδώ έρχεται η εκδίκηση...ανακάλυψαν κι αυτά τρόπους να τους κάνουν τη ζωή μαύρη..μέχρι αυτοκίνητο κατάφεραν να εξαφανίσουν (έστω για λίγο, μια και στον παρακάτω δρόμο το πήγαν σπρώχνοντας) και άλλα ωραία...ω, ναι...εκεί πια δεινοπαθούσαν και οι ηλίθιοι καθηγητές και ήταν λυτρωτικό!!
    Καλό μήνα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με το αυτοκίνητο μου θύμισες μια πλάκα που κάναμε στον φιλόλογο της Γ’ Λυκείου. Το παρατσούκλι του ήταν ‘ΟΥΦΟ’ γιατί είχε περάσει ανεμοβλογιά και το πρόσωπό του ήταν γεμάτο από πολλά πολλά σημάδια. Μέχρι που το έμαθε (καρφί) και δεν τολμούσαμε να το ξαναπούμε μπροστά του. Του κάναμε πολλές πλάκες ώσπου μας πήρε χαμπάρι και δεν μας άφηνε ούτε στην τουαλέτα να πάμε την ώρα του μαθήματος.
      Μια μέρα ο καλύτερος μαθητής της τάξης (σημαιοφόρος όλα τα χρόνια αλλά στην τελευταία τάξη έκανε την …επανάστασή του) του ζήτησε να πάει για κατούρημα.
      «Εσύ να πας!», του είπε. Πήγε έξω και του ξεφούσκωσε και τα 4 λάστιχα.
      Την επόμενη ώρα μπαίνει μέσα στην αίθουσα, ζητάει συγγνώμη από τον άλλον καθηγητή και μας λέει: «Ρε κωλόπαιδα, ποιος μου ξεφούσκωσε το διαστημόπλοιο;»
      Χαμός!

      Διαγραφή
  17. Πέτρο όπως το είπες , αν ο δάσκαλος είναι κάφρος παντού θα κουβαλάει την καφρίλα του.
    Τέτοιες ακραίες καταστάσεις δεν έχω ζήσει, αν και δεν είχα ζήσει ότι καλύτερο στα μαθητικά μου χρόνια.
    Δυο δασκάλους είχα στο δημοτικό… μια αρκετά μεγάλη στα χρόνια γυναίκα που είχε χάσει τον γιο της και κουβαλούσε την κατάθλιψή της με αποτέλεσμα σχεδόν να αδιαφορεί και να βρίσκεται στον δικό της κόσμο και έναν κάφρο που απαξιούσε κάθε παιδική πρωτοβουλία με φωνές και χάρακα.
    Αλλά και καθηγητές που γνώρισα, δεν είδα κανέναν να σκύβει με στοργή επάνω στους μαθητές του, να ξεχωρίζει γιατί αγαπούσε αυτό το λειτούργημα και να αντιμετωπίζει με επιείκεια τα μικρά μας λάθη, τις παρασπονδίες μας, τα εφηβικά μας σκιρτήματα. Εγώ ήμουν πάντα η ‘ονειροπαρμένη’, η άλλη ήταν η ‘σουρλουλού’, η επόμενη ήταν η ’αδιάφορη’ και πάει λέγοντας! Αν ξεφεύγαμε έστω και το ελάχιστο από τους κανόνες μόνο με πίσσα και μέλι δεν μας άλειφαν για να μας δουν σε όλα τα περίχωρα… Πάντα πρώτη στην έκθεση, όταν ήταν να διαβάσω δημόσια το κείμενο που είχα γράψει για το Πολυτεχνείο , θυμάμαι πόσο φρίκαρε η καθηγήτρια και μου απαγόρευσε να ανέβω στο βάθρο … λες και είχα γράψει το μανιφέστο του κομουνισμού ! Από τότε με έθαψε στην κυριολεξία… Πως μπορεί να αγαπήσει έτσι ένα παιδί το σχολείο;
    Πως μπορεί να θυμάται με νοσταλγία τα χρόνια εκείνα;
    Ούτε να τα σκέφτομαι δεν θέλω… ένας εφιάλτης ήταν και πέρασε.
    Αδιάφοροι καθηγητές και δάσκαλοι, αδιάφορα και τα παιδιά …
    Ευτυχώς που υπάρχουν και μερικές φωτεινές εξαιρέσεις και βλέπω πως δεν ήταν και δεν είναι όλα ισοπεδωμένα !
    Καλό μήνα Πέτρο ….

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στη δική μου εποχή δεν είχε εμπεδωθεί καν το Πολυτεχνείο. Τα πρώτα χρόνια επειδή κάναμε μια μικρή τελετή με κιθάρες και τραγούδια την παραμονή της 17 Νοέμβρη, έρχονταν κάτι τύποι και έγραφαν τα ονόματα όσων συμμετείχαν.
      Ωραίες εποχές, μη μου πεις!

      Τουλάχιστον σε όσες αναρτήσεις διάβασα από μπλόγκερς που συμμετείχαν στο "παιχνίδι" με τις σχολικές αναμνήσεις, δεν είδα κάποια χωρίς κακές εμπειρίες, μικρές ή μεγάλες. Όποιος/α αισθάνεται νοσταλγία, ίσως να μην πέρασε τόσο άσχημα όπως εμείς. Ίσως και να πήγαινε σε ιδιωτικό σχολείο, όπου τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά στον τομέα "Παιδαγωγική"

      Οι περισσότεροι/ες δεν θέλουν να τα θυμούνται, αλλά δεν μπορούν και να τα ξεχάσουν. Βλέπεις το κακό κάνει περισσότερη "δουλειά" μέσα μας.

      Καλό σου μήνα γλυκιά Levina (έκανε ρίμα)

      Διαγραφή
    2. Πέτρο καλά που το ανέφερες … σε ιδιωτικό πήγα γυμνάσιο και λύκειο…
      Εκεί υπήρχε ακόμα μεγαλύτερος φόβος από τον υπάλληλο-καθηγητή μήπως και ξεφύγει από τους κανόνες.
      Φυσικά δεν τσουβαλιάζω τους πάντες και τα πάντα… όπως είπα υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις… σπάνιες μεν, αλλά υπάρχουν και τις συνάντησα στην μετέπειτα ζωή μου και όχι στα μαθητικά μου χρόνια.

      Καλό βράδυ εύχομαι :-)

      Διαγραφή
    3. Αυτό είναι μια άλλη μεγάλη αλήθεια.
      Μεγάλη κουβέντα ο άνθρωπος που έχει την όποια εξουσία να παραμένει ακριβώς ο ίδιος, όπως ακριβώς και στην προσωπική του ζωή.
      Βλέπεις δασκάλους και καθηγητές (έχω συναντήσει δεκάδες) που είναι σκουντούφληδες και μίζεροι και μπορεί μέσα στην τάξη να κάνουν καταπληκτική δουλειά. Απλά δεν είναι των δημοσίων σχέσεων.
      Συναντάς κάποιους άλλους να ρωτήσεις για το παιδί σου και ακούς τα καλύτερα λόγια, είναι ομιλιτικότατοι και μελιστάλαχτοι, ενώ μέσα στην τάξη τα βασανίζουν.
      Η ισοπέδωση Levina μου είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των κανιβάλλων και των ηλιθίων.
      Καλό σου βράδυ.

      Διαγραφή
  18. Τι να σχολιασω εγω τωρα...Αηδιασα....Ξερω πως εκεινη την εποχη το ξυλο ηταν αποδεκτη μεθοδος διαπαιδαγωγησης,Ομως αλλο ενα χαστουκι η μια ξυλια στον πισινο, αλλο να σου ματωνουν τα χερια με αγκαθια. Και μετα απορουμε για τα βασανιστηρια των εςες και τα αλλα των αιχμαλωτων στο Ιραν και αλλα πολλα!εδω κατα τα αλλα "φυσιολογικοι" και σπουδαγμενοι ανθρωποι εκαναν τετοια εκτρωματα σε παιδακια!θηριο ο ανθρωπος, πιο κτηνος απο τα κτηνη... κι αν θες να δεις καποιου το αληθινο προσωπο δως του εσω ελαχιστη εξουσια...
    Για μενα το σχολειο δεν ειναι ο τοπος που θα αποκτησεις την αληθινη γνωση, αλλα ο τοπος που θα αγαπησεις τη γνωση και τους ανθρωπους. Το μονο κριτηριο πο θα ηθελα καθε ενα δυο χρονια να αξιολογουνται οι εκπαιδευτικοι ειναι η ψυχολογικη τους κατασταση και συμπεριφορα....
    Καλημερα και καλο μηνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χριστίνα με εκφράζει ΑΠΟΛΥΤΑ αυτή σου η σκέψη, όπως την κατέγραψες στη 2η παράγραφο.
      Από τόσα σχόλια που διάβασα και απάντησα σχημάτισα την εντύπωση πως όλοι συμφωνούμε στο ότι επιβάλλεται αξιολόγηση (όπως και σε όλο το Δημόσιο στο οποίο και δουλεύω).
      Ουαί και αλίμονο όμως αν φτάσουμε στο σημείο να συμμετέχουν στην αξιολόγηση και οι γονείς. Αλλού διάβασα σε σχόλιο πως γονείς πρότειναν σε εκπαιδευτικό τενεκέδες λάδι (δεκαετία ’70) για να περνάνε τις τάξεις τα παιδιά τους!
      Θα δεχόμουν (επιβάλλεται) να αναφέρουν εγγράφως οι γονείς τα παράπονά τους και στη συνέχεια να γίνεται έρευνα στην οποία θα συμμετέχουν ΚΑΙ οι μαθητές ώστε να αποδεικνύεται η αλήθεια.
      Αν ο εκπαιδευτικός εργάζεται υπό την απειλή της απόλυσης που θα βασίζεται σε ψεύδη, θα τα γράψει όλα στα @@@ του, θα βάζει σε όλους 20ρια και μετά θα τρέχουμε να καταλάβουμε γιατί τα βλαστάρια μας έμειναν τούβλα.
      Καλό σου μήνα.

      Διαγραφή
  19. Γεια σου, Πέτρο!!!... Μας πήγες πολύ πίσω με το ωραίο κείμενό σου!... Σε παραπέμπω σ' ένα παλιότερο κείμενό μου που ανάρτησα στο μπλογκ μου με τίτλο: Στα χρόνια της «παιδαγωγικής της βέργας», τότε που ο δάσκαλος ήταν ο φοβερός «μπαμπούλας»!- Τρία κείμενα (αποσπάσματα): Ν. Καζαντζάκης, [Το κρέας δικό σου, τα κόκαλα δικά μου]-Κ. Παλαμάς, [Θα σας λιώσω στο ξύλο, διαβόλοι]- Η «γάνωσις» του Κώστα Κρυστάλλη …: http://itzikas.wordpress.com/2011/09/13/%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%C2%AB%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%AD%CF%81%CE%B3/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Από τα 3 αυτά αποσπάσματα είχα διαβάσει μόνο το πρώτο, μιας και το διδάχθηκε φέτος η κόρη μου (Α' Γυμνασίου).
      Τι να πω βρε Γιάννη! Ποτέ μου δεν κατάλαβα το ρόλου του δάσκαλου-δήμιου. Έχοντας κάθε δικαίωμα να αφήνουν τα παιδιά στην ίδια τάξη, προτιμούσαν να τα βασανίζουν. Η δική μου πεποίθηση είναι ότι αν όχι όλοι, η πλειοψηφία σίγουρα, το έκαναν για προσωπική τους ευχαρίστηση και όχι για να μάθουν τα παιδιά γράμματα.
      Άλλωστε και σήμερα μαθαίνουν χωρίς να στάζουν αίμα.
      Να είσαι καλά.

      Διαγραφή
  20. Αν και γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα, έχω φρίξει απ'αυτά που διαβάζω για τους έλληνες δάσκαλους, που δεν είχαν καμμία ευαισθησία για τα παιδιά, καμμία ιδιαίτερη μόρφωση και εκπαιδευτικές μεθόδους αλλά αντίθετα σαδιστικές τάσεις! Είχα την μεγάλη τύχη να πάω στο γαλλικό γυμνάσιο όπου οι καθηγητές απευθύνονταν στους μαθητές χρησιμοποιώντας τον πληθυντικό, ακόμα και ο διευθυντής! Οχι πως δεν ήταν αυστηροί, αλλά δεν κατέφευγαν στην βία! Μπορεί να μην έμαθα αρχαία ελληνικά ( μόνη μου άρχισα να διαβάζω αρχαία ότι παντρεύτηκα) αλλά έμαθα απταίστως δυο ξένες γλώσσες χωρίς να πατήσω ποτέ το πόδι μου σε φροντιστήριο, ούτε για κανένα άλλο μάθημα, εννοείται! Δεν ξέρω πώς είναι το φροντιστήριο!!!! Για τέτοιες διαφορές, μιλάμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σίγουρα δεν μιλάμε για όλους τους δασκάλους. Υπήρχαν (και υπάρχουν) οι καλοί, οι κακοί και τα καθάρματα. Δεν είναι τυχαίο όμως το ότι σχεδόν σε όλες τις ιστορίες που δημοσιεύτηκαν διαβάσαμε πράγματα για τις άθλιες «παιδαγωγικές τους».
      Οι περισσότεροι από εμάς θυμηθήκαμε και καταγράψαμε ιστορίες που μας σημάδεψαν. Βλέπεις, στην παιδική ψυχή καταγράφονται βαθιά αλλά και εντονότερα οι πονεμένες στιγμές.

      Δεν θα ξεχάσω κάτι που μου έκανε εντύπωση πριν 10-15 χρόνια. Ήμουν σε επιτροπή προσλήψεων και εξέταζα τα πτυχία που είχαν προσκομίσει οι υποψήφιοι. Έπεσε στα χέρια μου ένα απολυτήριο Δημοτικού από Πολιτεία των ΗΠΑ. Εκτός του ότι κάτω από τους βαθμούς έγραφε σκέψεις της δασκάλας προς τους γονείς (όπως «πολύ καλή μαθήτρια», «πιστεύω πως θα μπορούσε να εστιάσει την προσοχή της στις θετικές επιστήμες» κλπ) έδινε και συστάσεις για …τα δόντια!!!
      Έγραφε πως θα πρέπει να προσέξει την υγιεινή των δοντιών και πως κατά τη γνώμη της θα χρειαστούν δύο σφραγίσματα!!!

      Να έχεις ένα όμορφο βράδυ.

      Διαγραφή