Ιστορίες ελληνικής τρέλας

Αν ανοίξεις κουβέντα σε παρέα σχετικά με τη σημερινή κατάντια, όλο και κάποια ιστορία θα σου διηγηθεί ο καθένας. Είτε που γνωρίζει προσωπικά, είτε που διάβασε, είτε που άκουσε. Τελικά, δεν είναι πια καθόλου δύσκολο να μάθεις κάτι καινούριο, να προσθέσεις ένα ακόμη λιθαράκι στο παζλ του χάους.

Όχι, δεν τα φάγαμε μαζί, ή τουλάχιστον δεν τα φάγαμε όλοι. Οι ενοχές ας ανήκουν σε όσους έκλεψαν, εξαπάτησαν, διόρισαν. Σε αυτούς που είχαν την αποκλειστικότητα στην απάτη. Σε αυτούς που κάθε μέρα μηχανεύονταν και μια καινούρια χυδαιότητα για να μας γδάρουν. Αφού δεν με κάλεσαν στο τραπέζι, αφού θεωρούσαν τις κομπίνες τους εξυπνάδα κι εμένα μαλάκα, αφού όλα αυτά τα χρόνια με είχαν στην απομόνωση να ζω με ένα ψωρομισθό, ας με αφήσουν εκεί. Δεν θα τους κάνω τη χάρη να φωτογραφηθώ μαζί τους.

Στο προκείμενο τώρα.

Πρόσφατα ήμουν με το ξαδελφάκι το Σπύρο. Ο Σπύρος έχει ποτοποιία και παρασκευάζει (κυρίως) ούζο. Τη συγκεκριμένη μέρα έκανε διανομή κι εγώ μαζί του στο δρομολόγιο για παρέα. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής η κουβέντα ήρθε στην υπερφορολόγηση του οινοπνεύματος. Δεν χρειάζεται πιστεύω ιδιαίτερη οικονομοτεχνική ανάλυση για τα αυτονόητα. Ακόμη και ο πιο αγράμματος μπορεί να καταλάβει ότι ανεβάζοντας την τιμή του οινοπνεύματος που είναι η πρώτη ύλη (αλλά και της ζάχαρης και των άλλων γλυκαντικών), σε συνδυασμό με την κατακόρυφη μείωση των αποδοχών των ελλήνων πολιτών, ο κλάδος  περνάει κρίση. Αλλά θα μου πεις “το ποτό είναι είδος πολυτελείας, εδώ κόψαμε τα βασικά”! Δεν θα διαφωνήσω. Δεν είμαι ούτε στο μυαλό του θαμώνα, ούτε στην ηλικία του συνταξιούχου για να αντιληφθώ τι σημαίνει να σου ελαττώνουν ή να σου κόβουν εντελώς, τη μοναδική ίσως απόλαυση που σου έχει απομείνει. Και δεν είναι μόνο αυτά που πίνεις. Τα περισσότερα τα ξοδεύεις (τα ξόδευες) σ’ αυτά που κερνάς. Ο έλληνας στην πλειοψηφία του δεν είναι καρμοίρης. Θα κεράσει και 5 ρακιές τη δίπλα παρέα, θα πιει και 5 μπύρες από άλλη. Έτσι πάει.

Ο ξάδελφος μού ανέφερε την κομπίνα που γίνεται με το οινόπνευμα. Υπάρχουν ποτοποιοί που εμφανίζουν ότι το ούζο προορίζεται για εξαγωγή, με αποτέλεσμα να φορολογούνται λιγότερο, μιας και το ΦΠΑ σε άλλες χώρες είναι διαφορετικό. Όταν του διατύπωσα την εύλογη απορία μου “καλά ρε Σπύρο, αυτό το ξέρεις εσύ και δεν το ξέρει το κράτος;” μου παρουσίασε την πιο κάτω ιστορία ελληνικής τρέλας:

Πριν από μερικά χρόνια, ένας έλληνας οδηγός βυτιοφόρου μετέφερε καύσιμα από Ελλάδα προς Αλβανία. Ο φίλος μας ο οδηγός - με χαρτιά καθ’ όλα νόμιμα - ξεκινούσε από την Αττική για τη γειτονική χώρα με σκοπό την εξαγωγή καυσίμων. Μόνο που τα καύσιμα, όπως κάποιοι ίσως υποψιάστηκαν, δεν έφταναν ποτέ εκεί.

Ο φόρος των καυσίμων στην Αλβανία είναι μικρότερος από αυτόν της Ελλάδας. Έτσι, στα χαρτιά φαινόταν πως το καύσιμο προορίζεται για εξαγωγή, άρα φορολογημένο με μικρότερο συντελεστή, ενώ κατέληγε σε ελληνικά πρατήρια. Ο φίλος μας έφτανε στα Γιάννενα, άδειαζε εκεί το καύσιμο σε αποθήκη, για να συνεχίσει ύστερα το ταξίδι του για την Αλβανία, όπου έφθανε “άδειος”. Καθόταν μερικές ώρες εκεί, έπινε κι έτρωγε και στη συνέχεια επέστρεφε στην Ελλάδα.

(εσύ που αναρωτιέσαι γιατί δεν ζυγίζουν τα βυτιοφόρα όταν πρόκειται να περάσουν τα ελληνικά σύνορα, μάλλον τώρα ήρθες εδώ ως τουρίστας. Απόλαυσε τη διαμονή και καλή επιστροφή στη χώρα σου)

Δεν έμαθα πόσες φορές ο φίλος μας έκανε αυτού του είδους τις διαδρομές. Αλλά η ουσία δεν βρίσκεται εκεί. Τολμώ να πω πως η ουσία δεν βρίσκεται ούτε καν στην αθλιότητα της παράνομης διακίνησης καυσίμων και της φοροδιαφυγής. Η ξεφτίλα είναι αλλού.

Στις τελευταίες του 4 διαδρομές τον παρακολουθούσε, χωρίς φυσικά αυτός να το γνωρίζει, η …Αντιτρομοκρατική!!! Στην 4^η διαδρομή – και αφού είχε ήδη ξεφορτώσει – τον σταμάτησε. Τον κατέβασε από το φορτηγό και έκανε έλεγχο στο όχημα …για όπλα!!! Δεν ξέρω πως μπορείς να μεταφέρεις όπλα σε βυτίο καυσίμων, η Αντιτρομοκρατική πάντως δείχνει να ξέρει. Κι αν όχι αυτοί, σίγουρα κάτι θα ξέρει ο πληροφοριοδότης τους. Πετάς τα καλάσνικοφ μέσα και μόλις φτάσεις στον προορισμό σου, πέφτεις κι εσύ και τα βγάζεις έξω! Κάπως έτσι.

Αφού δεν βρήκαν τίποτα, του ανακοίνωσαν πως τον έχουν παρακολουθήσει 4 φορές και πως γνωρίζουν τι κάνει. Του είπαν επίσης πως μπορεί να μην βρήκαν αυτό που έψαχναν, αλλά οι πράξεις του είναι παράνομες, διώκονται ποινικά και πως εμπλέκεται άλλη Υπηρεσία (ΣΔΟΕ), όπου και τον παρέπεμψαν.

Ανοίγω μια παρένθεση, όπως την άνοιξα και στη κουβέντα με τον ξάδελφο:

“Για κάτσε ρε Σπύρο, καμιά φωτογραφία τράβηξαν;”, τον ρώτησα.

“Μη βιάζεσαι”, μου είπε, “έχει και συνέχεια”.

Στον φιλαράκο μας λοιπόν ασκήθηκε ποινική δίωξη για λαθρεμπόριο καυσίμων και διακεκριμένη φοροκλοπή και παραπέμφθηκε στη δικαιοσύνη. Έφτασε η μέρα της δίκης και αυτός εμφανίστηκε ενώπιον των δικαστών …μόνος του, χωρίς καν συνήγορο υπεράσπισης! Οι τύποι της Αντιτρομοκρατικής περιέγραψαν στο δικαστήριο όλα όσα είχαν δει στις παρακολουθήσεις που είχαν κάνει. Με τοποθεσίες, ημερομηνίες και ώρες. Όταν ήρθε η ώρα της απολογίας του κατηγορουμένου, ο φίλος μας σηκώθηκε όρθιος, ανέβηκε στο βήμα, γύρισε προς τους κατήγορους της Αντιτρομοκρατικής και ψύχραιμος τους έκανε την εξής ερώτηση: “Αποδείξεις έχετε;”

Οι τύποι της Αντιτρομοκρατικής κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, με μια απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, σα να ρωτούσε ο ένας τον άλλον: “Αποδείξεις έχουμε ρε μαλάκα;”.

Τον είχαν σταματήσει στην εθνική οδό και στο βυτίο δεν είχαν βρει τίποτα. Δεν τον είχαν πιάσει επ’ αυτοφώρω να αδειάζει τα καύσιμα στην αποθήκη. Ενδεχομένως να μην είχαν και το δικαίωμα να τον συλλάβουν, γι’ αυτό και δεν το έκαναν. Οι αποδείξεις που είχαν ήσαν μόνο οι δικές τους μαρτυρίες. Ακόμη και πρωτοετής της νομικής καταλαβαίνει ότι αυτές δεν φτάνουν και δεν μπορούν να σταθούν σε κανένα δικαστήριο.

Την ιστοριούλα αυτή την είχε διηγηθεί στον ξάδελφο ο ίδιος ο “παθών”. Φαντάζομαι, όχι για να καμαρώσει που τους την “έφερε”, αλλά για να καταγράψει κι αυτός με την προσωπική του εμπειρία, τι σημαίνει να ζεις στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας!

The end

Υ.Γ: Έχω την εντύπωση πως αν τις παρακολουθήσεις τις είχε κάνει ο ΣΔΟΕ και μέσα στο βυτιοφόρο έβρισκε όπλα, η κατάληξη θα ήταν ακριβώς η ίδια.