Γιατί πρέπει να πληρώνει το μάρμαρο μόνο ο ιδιωτικός τομέας;

Εφημερίδες, τα’χουμε ξαναπεί, δεν αγοράζω εδώ και πολλά χρόνια. Ο λόγος δεν είναι μόνο οικονομικός. Ακόμη και τσάμπα να τις είχα, το πολύ πολύ να έβγαζα τα ένθετα και τα cd και να τις πέταγα. Δεν τις διαβάζω, επειδή δεν αντέχω τις περισπούδαστες και βαθυστόχαστες δημοσιογραφικές αναλύσεις, που τις περισσότερες φορές τις θεωρώ κατευθυνόμενες, εκτός πραγματικότητας ή απλά αστείες.

Στις ημέρες των διακοπών μου έκανα “παρασπονδία” και αγόρασα μια εφημερίδα, το ΒΗΜΑ, φυσικά για τα ένθετα. Μιας και είχα βαρεθεί να περνάω το χρόνο μου μεταξύ θάλασσας, καφενείου και σταυρόλεξου, είπα να την ανοίξω, να δω τι γράφει, να “πάρω κλίμα”.

“Έχω χρόνια να διαβάσω, μπορεί να διορθώθηκαν”, σκέφτηκα.

Αμ, δε!

Αφού έριξα μια ματιά σε σενάρια, προβλέψεις και οικονομικές αναλύσεις, (που σχεδόν πάντα πέφτουν έξω, χωρίς συνέπειες για τους γράφοντες) έπεσα στο “καλύτερο”.

Στη στήλη «Ανάλυση» και με τον τίτλο «Ο κίνδυνος» γράφει ο  Γιάννης Καρτάλης:

“Ενώ η ανεργία καλπάζει και οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο, διερωτάται κανείς γιατί πρέπει να πληρώνει το μάρμαρο μόνο ο ιδιωτικός τομέας και οι δημόσιοι υπάλληλοι να συνεχίζουν να απολαμβάνουν το προνόμιο της μη απόλυσης”.

Πρόκειται για ένα μικρό κομμάτι του άρθρου, που ίσως να μην είχα καν διαβάσει, αν δεν φρόντιζε ο αρχισυντάκτης να το τοποθετήσει κάτω ακριβώς από το ίδιο το άρθρο με μεγάλα γράμματα, τονίζοντας το, κάτι σαν περίληψη, ή σαν κάτι το ιδιαίτερο και το ξεχωριστό στο οποίο πρέπει να σταθεί κανείς.

Το υπόλοιπο άρθρο έχει από ελάχιστη έως καμία σχέση με αυτό το τονισμένο κομμάτι. Αναφέρεται στην κρίση της ευρωζώνης, τις ασθενείς οικονομίες του νότου και την ύφεση που χτυπάει ακόμη και την πόρτα της Γερμανίας (;), τη διάσταση απόψεων για το επιβαλλόμενο οικονομικό μοντέλο μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας, ενώ καταλήγει σε μια ομάδα κατοίκων της Β. Χαλκιδικής που αντιδρά στην εξόρυξη χρυσού!!!

Εντύπωσή μου είναι, ή ο κος Καρτάλης έγραψε όλο το υπόλοιπο κείμενο για να χωρέσει κάπου στη μέση αυτό που από την αρχή ήθελε να πει; Μάλλον δεν θα το μάθω.

Αποφάσισα να του στείλω το παρακάτω κείμενο σε mail. Όχι φυσικά για να «διαμαρτυρηθώ», αλλά για να του δώσω να καταλάβει ότι αυτά που γράφει είναι η μια άποψη. Υπάρχει κι άλλη.

(Να σημειώσω ότι το e-mail του το έχω στείλει από τις 25 Αυγούστου. Όπως το περίμενα, απάντηση δεν πήρα.)

Κε Καρτάλη,

διάβασα το άρθρο σου στο ΒΗΜΑ της 12/8/2012 στη στήλη «Ανάλυση» και με τον τίτλο «Ο κίνδυνος». Ξεχώρισα το παρακάτω κομμάτι:

“Ενώ η ανεργία καλπάζει και οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο, διερωτάται κανείς γιατί πρέπει να πληρώνει το μάρμαρο μόνο ο ιδιωτικός τομέας και οι δημόσιοι υπάλληλοι να συνεχίζουν να απολαμβάνουν το προνόμιο της μη απόλυσης”

και αποφάσισα να σου γράψω.

Έχεις δίκιο κε Καρτάλη πως η ανεργία καλπάζει και οι άνεργοι έχουν ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο. Τουλάχιστον οι εγγεγραμμένοι. Και να σκεφτούμε πως δεν καταγράφονται όλοι, πολλοί έχοντας χάσει τις ελπίδες τους δεν προσέρχονται καν στον ΟΑΕΔ, ενώ άλλοι φεύγουν για το εξωτερικό.

Στη συνέχεια διατυπώνεις την απορία σου: “…διερωτάται κανείς…”, μας λες. Δεν ξέρω κε Καρτάλη αν έχεις συνομιλήσει με πολλούς ή με κανέναν, όπως γράφεις, αλλά έστω και δική σου να είναι η απορία είναι …εύλογη! Ο ελληνικός λαός που μαστίζεται από ανεργία και φτώχεια, ένα πράγμα έχει μόνο στο νου. Αν όχι ένα, τουλάχιστον αυτό βρίσκεται στη κορυφή των προτεραιοτήτων του: “γιατί δεν απολύονται και στο δημόσιο;”.

Η απορία του κόσμου και δική σου κε Καρτάλη, είναι γιατί δεν απολύονται και από το δημόσιο τομέα. Και δεν αναφέρεις πουθενά για τεμπέληδες, γλύφτες, αντιπαραγωγικούς. Ούτε καν γι’ αυτούς που δουλεύουν στους υπό κατάργηση Οργανισμούς. Όχι ότι θα είχες δίκιο (στη δεύτερη περίπτωση), τουλάχιστον θα έβρισκες ακροατήριο. Μιλάς για (συλλήβδην;) απολύσεις, χωρίς κριτήρια ή δεύτερη σκέψη, ώστε να μην πληρώνει το μάρμαρο, όπως μας λες, μόνο ο ιδιωτικός τομέας. Θεωρείς πως αυτά τα δύο (ιδιωτικός και δημόσιος τομέας) ταυτίζονται, εφάπτονται, συγκρίνονται;

Καταρχήν να ξεχωρίσουμε κάποια απλά πραγματάκια, μπας και καταφέρουμε και συνεννοηθούμε.

Πρώτη ερώτηση: Επειδή στον Ι.Τ. επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας και ο κάθε επιχειρηματίας κλείνει την επιχείρηση, είτε έχει πρόβλημα είτε όχι, ή κάνει μειώσεις σε μισθούς, με ή χωρίς λόγο, πρέπει αυτό αντί να διορθωθεί και να μπει φραγμός από την πολιτεία, να εξαπλωθεί και στο δημόσιο; Φοβερή αντιμετώπιση, ε; Το λάθος δεν το διορθώνεις, το εξαπλώνεις για να μην υπάρχουν …διακρίσεις!  

Ερώτηση δεύτερη: Κατά τη γνώμη σου πρέπει να προσθέσουμε σε αυτό το 1 εκατομμύριο ανέργους και 100.000 ή 150.000 Δ.Υ. που θέλει η τρόικα και η τρικολόρε κυβέρνηση των προθύμων; Για να πετύχουμε τι; Καταπολέμηση της ανεργίας, που (υποτίθεται) γι’ αυτήν «κοβόμαστε»; Εκτός κι αν θεωρήσουμε πως οι απολυμένοι του δημοσίου δεν προσμετρώνται στην επίσημη ανεργία της Ελλάδας, αλλά του Μαρόκου!

Το αντίδοτο (κατά τη γνώμη σου πάντα) των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, είναι οι απολύσεις στο δημόσιο;

Πως η λύση στο πρόβλημα των απολύσεων και της εργασιακής ζούγκλας στον ιδιωτικό τομέα, είναι να ξεκινήσουν οι απολύσεις των Δ.Υ.;

Θεωρείς πως από τον ιδιωτικό τομέα απολύονται οι εργαζόμενοι επειδή δεν απολύονται από την άλλη μεριά οι δημόσιοι υπάλληλοι;

Πως αν αυτό τελικά αρχίσει να γίνεται, τότε θα …φρενάρουν οι απολύσεις στον Ι.Τ.;

Θα πει δηλαδή ο επιχειρηματίας που βλέπει πως δεν αντέχει άλλο η επιχείρησή του, που τον έχουν πνίξει τα χρέη, που περνάνε οι μέρες χωρίς καν τζίρο, πως τα πράγματα πάνε προς το καλύτερο και θα υπάρξει ανάκαμψη στην επιχείρηση επειδή απολύουν Δ.Υ.;

Παρ’το αλλιώς. Είσαι χιλιόμετρα μακριά από την πραγματικότητα και δεν την βλέπεις ούτε με κιάλι.

Μήπως θες να σου θυμίσω πως η μεγάλη κρίση στην αγορά άρχισε, όταν έγιναν οι (πρώτες τότε) περικοπές κατά το ήμισυ σε 13^ο, 14^ο μισθό των Δ.Υ.; Τώρα που καταργούνται εντελώς να δεις “γέλια”.

Μήπως θες να σου θυμίσω ότι από τότε τα καταστήματα άδειασαν από πελάτες και άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα κεφάλια (βλ. απολύσεις και ανεργία) στον Ι.Τ.; Ποιος φαντάζεσαι ότι έχασε τα περισσότερα από αυτό; Ο Δ.Υ. που πήρε λιγότερα, ή ο Ι.Υ. που έχασε τη δουλειά του; Θέλει σκέψη;

Μήπως θες να σου θυμίσω πως με νόμο από το 2011 – και επειδή το κράτος είναι παντελώς άχρηστο να ασκήσει κοινωνικό έργο – ο Δ.Υ. εκτός όλων των άλλων πληρώνει εισφορά αλληλεγγύης, ήτοι έφτασε στο σημείο να πληρώνει αυτός το ταμείο ανεργίας των ανέργων του ιδιωτικού τομέα; Απολύοντας Δ.Υ. ποιος θα το πληρώνει; Η τρόικα, ο Στουρνάρας, ή ο Μπόμπολας;

Μήπως θες να σου θυμίσω ότι οι αποδοχές των Δ.Υ. (και όχι μόνο αυτών) δεν βγαίνουν ούτε σε offshore στα Κέϋμαν, ούτε σε ελβετικές τράπεζες, αλλά κυκλοφορούν στην αγορά, την αιμοδοτούν συνεχώς με φρέσκο χρήμα, διατηρούν και συντηρούν θέσεις εργασίας στον Ι.Τ.;

Μήπως θες να σου θυμίσω το αυτονόητο; Πως αν υπήρχε τρόπος (δεν υπάρχει) να πάρουν αυξήσεις οι Δ.Υ., θα άρχιζε η ανάκαμψη στην αγορά και οι προσλήψεις;

Μήπως θες να σου θυμίσω το άλλο αυτονόητο; Ότι και οι μισοί Δ.Υ. να απομείνουν δεν πρόκειται να μειωθεί στο ελάχιστο η φορολογία των επιχειρήσεων. Είναι υπερβολικά απλό. Το κράτος πρέπει να μαζέψει έσοδα. Τα ίδια, αν όχι περισσότερα, κάθε χρόνο. Αν υποθέσουμε ότι βγάζεις στην ανεργία μερικές δεκάδες χιλιάδες Δ.Υ. «επιτυγχάνεις» τα εξής:

Πρώτον, δεν περιμένεις πια από αυτούς έσοδα, αφού δεν έχουν πια πόρους, κι έτσι σταματάς να τους φορολογείς. Αυτοί θα παραδώσουν πινακίδες κυκλοφορίας, θα σταματήσουν να κάνουν διακοπές (όσοι ακόμη κάνουν), να χρησιμοποιούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (που να πάνε;), θα περιορίσουν στο ελάχιστο τις αγορές τους, πολλοί θα κλείσουν τα σπίτια τους και θα πάνε στα χωριά και στους γονείς τους για να αποφύγουν τα χαράτσια, κλπ κλπ κλπ. Χιλιάδες κλπ.

Δεύτερον, τους πληρώνεις χωρίς να δουλεύουν. Στη κυβέρνηση κάνουν λόγο για 60% των αποδοχών τους σε όσους βγάλουν σε εφεδρεία. Στη συνέχεια θα μπουν στο ταμείο ανεργίας για όσο διάστημα οριστεί. Πάρε λοιπόν στυλό και χαρτί και υπολόγισε, αρχικά πόσο χρήμα θα χαθεί από την αγορά, και στη συνέχεια πόσο χρήμα θα «γλιτώσει» το κράτος και, κατά τη γνώμη σου, ο έλληνας φορολογούμενος. Τράβα γραμμή και κάνε τις πράξεις. Αν εξακολουθείς να βλέπεις την πρότασή σου δελεαστική …

Ξέρω τι σκέφτεσαι: Οι Δ.Υ. δεν φέρνουν μόνο έσοδα, είναι και οι ίδιοι έξοδα. Τι μας λέει λοιπόν αυτή η λογική; Απολύουμε, μειώνουμε το εργασιακό κόστος, άρα κέρδος. Λάθος!

Βρες μου μια οικονομία όπου με απολύσεις και ανεργία κατάφερε να μειώσει τα έξοδα, χωρίς να βαθύνει την ύφεση και να μειωθεί η ανάπτυξη και θα σου ζητήσω συγγνώμη. Το πρόβλημα κανενός κράτους δεν διορθώθηκε πτωχεύοντας ο λαός του. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι όχι η μείωση -όπως διατείνονται- αλλά η εξάλειψη της σπατάλης. (Στο δημόσιο τομέα. Στον ιδιωτικό υπάρχουν δεκάδες λύσεις για να βρεθούν έσοδα). Είμαι σίγουρος κε Καρτάλη πως είδες πολλούς να βγαίνουν στους δρόμους και να διαμαρτύρονται για τις «ανισότητες» μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Όλων αυτών τους φταίει ο μισθός των 1000-1500 € του Δ.Υ. Θεωρούν αδιανόητο έναν τέτοιο μισθό μετά από 20-25 χρόνια δουλειάς. Είδες κανέναν να διαμαρτύρεται γιατί πληρώνουν τα νοσοκομεία τα φάρμακα και τα αναλώσιμα 3 και 4 φορές επάνω από το μέσο ευρωπαϊκό όρο; Είδες κανέναν να μετέχει σε συλλαλητήριο επειδή η μισή Ζάκυνθος βγήκε τυφλή; Είδες κανέναν να κάνει πορεία διαμαρτυρίας επειδή χιλιάδες αγρότες κατασπάραξαν κοινοτικές επιδοτήσεις για στρέμματα που δεν είχαν;

Φτάσαμε λοιπόν κε Καρτάλη, τη μη απόλυση να την θεωρούμε …προνόμιο. Έτσι δεν το ’πες; Μπράβο για το συμπέρασμα! Ζούμε στη χώρα όπου τα αυτονόητα θεωρούνται περίπου …χλιδή. Και επειδή αυτή η κατάσταση πάνω κάτω ισχύει στον ένα εργασιακό χώρο (τον ιδιωτικό), αντί να αγωνιστούμε να την ανατρέψουμε, κάτσε να την εφαρμόσουμε και στον άλλον για να …πατσίσουμε!!!

Αν αυτό το θεωρείς πολιτική άποψη, ή, έστω, λύση του οικονομικού μας προβλήματος, τότε μάλλον οι πλέον έγκριτοι και βραβευμένοι οικονομολόγοι πρέπει να σκίσουν τα πτυχία τους και να αλλάξουν επάγγελμα.

Υ.Γ.: Αγόρασα και την επόμενη εβδομάδα το ΒΗΜΑ και, ομολογώ, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να διαβάσω τη στήλη σου. Θα σου θυμίσω ένα μόνο μικρό της κομμάτι: “Υπό την προϋπόθεση όμως ότι η κυβέρνηση θα αποφασίσει να εγκαταλείψει την εύκολη λύση της λήψης οριζόντιων μέτρων μείωσης των μισθών και συντάξεων και αύξησης των φόρων, η οποία δεν είναι μόνο ιδιαίτερα επώδυνη για τους πολίτες αλλά αποδείχθηκε και εντελώς αναποτελεσματική”.

Μπερδεύτηκα…