Η απλή μέθοδος των τριών

Είδηση σοκ: Η τρόικα ζητά την κατάργηση του πενθήμερου και την αύξηση σε 6 των ημερών εργασίας. Παράλληλα προτείνει (έτσι το λένε) θεσμοθέτηση πιο ευέλικτων όρων εργασίας, μείωση κατά πολύ του χρόνου προειδοποίησης προς τον εργαζόμενο για απόλυση, ενώ πέφτει και στο τραπέζι η περαιτέρω μείωση της αποζημίωσης.

Αυτά κυκλοφορούν σήμερα σε πολλά ενημερωτικά site επικαλούμενα σχετικό mail που απέστειλε η πουστρόικα την Παρασκευή στα υπουργεία Οικονομικών και Εργασίας.

Μια χαρά! Από το καλό στο καλύτερο. Η είδηση σοκ που είναι δεν κατάλαβα. Δηλαδή τι περίμενες μαλάκα (που τους ανέχεσαι) Έλληνα; Αυξήσεις, προσλήψεις, επιδόματα, εφάπαξ; Αυτά θα ήταν σοκ. Με τους πούστηδες που μπλέξαμε – εγχώριους και αλλοδαπούς – όλα είναι πιθανά.

Η τακτική είναι γνωστή, δοκιμασμένη και πετυχημένη. Πετάνε στο τραπέζι διάφορες πίπες, κόβουν αντιδράσεις, τσεκάρουν εφημερίδες, συνδικαλιστές, δικαστικούς και τους βουλευτές τους, αποσύρουν αυτό που από την αρχή είχαν αποφασίσει - αλλά το έβαλαν μαζί με τ’ άλλα για να παραστήσουν τους διαλλακτικούς - και τα υπόλοιπα εγκλήματα περνάνε χωρίς αντίδραση.

Να τα πάρω απ’ την αρχή να εισπράξετε τα γαμωσταυρίδια ένα-ένα:

Κατάργηση του πενθήμερου

Για να αυξηθεί η παραγωγικότητα στο δημόσιο τομέα θα δουλεύουμε 6 μέρες την εβδομάδα. (Να υποθέσω ότι στον ιδιωτικό τομέα θα δουλεύουν και Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο απόγευμα;). Με το βασικό μισθό του κινέζου ανειδίκευτου εργάτη. Από το 1981, αν θυμάμαι καλά, καθιερώθηκε το πενθήμερο (από εξαήμερο) στο δημόσιο τομέα, με παράλληλη αύξηση των ωρών εργασίας ανά ημέρα. Σήμερα ούτε καν συζητούν την παράλληλη μείωση της ημερήσιας απασχόλησης. 6Χ8=48 ώρες δουλειά την εβδομάδα με μειωμένες αποδοχές, χωρίς δώρα και επιδόματα, πριμ και υπερωρίες. Έτσι γουστάρουμε!

Που θα πάει αυτό το χάλι κανένας δεν ξέρει. Και δεν είναι μόνο που οι σαμαροβενιζελοκουβέληδες, οι πρόθυμοι γιέσμεν, λένε ναι σε όλα, είναι που αυτό το πανηγυράκι που στήσανε δε λέει να σταματήσει. Ίσως μόλις κινεζοποιηθούμε κι εμείς και δουλεύουμε 18 ώρες την ημέρα για ένα κουπάκι ρύζι.

Και θα το καταλάβαινα αν όλος αυτός ο κόπος κάποιων, το αίμα και η δυστυχία κάποιων άλλων είχε αποτέλεσμα. Να δουλεύουμε σαν το σκύλο πρωί-βράδυ, όχι για την ανάπτυξη, όχι για την ανταγωνιστικότητα, όχι για να ξεχρεωθούμε, αλλά για να πάρουν οι βρωμόπουστες διπλά και τρίδιπλα τα δάνεια που “μας” έδωσαν με το ένα χέρι και μας τα έπαιρναν με το άλλο, ε όχι, να πάτε να απαυτωθείτε να δείτε αν περνάει η μπογιά σας.

Συνεχίζουμε με την επόμενη παπάρα:

Ευελιξία

Με στόχο την παροχή μεγαλύτερης ευελιξίας στις επιχειρήσεις, οι ίδιες μπορούν να προσλαμβάνουν, να απολύουν και να απασχολούν το προσωπικό τους με βάση τις ανάγκες τους.

Αυτό τώρα λέγεται “ευελιξία”;  Και γιατί να μη λέγεται ευελιξία αν ο εργαζόμενος έρχεται όποτε του καπνίσει, δουλέψει όσες ώρες αυτός θέλει, ανοίγει το ταμείο και παίρνει όσα χρειάζεται; Γιατί να ονομάζετε ευελιξία ότι συμφέρει τους φίλους σας βιομήχανους, εφοπλιστές, επιχειρηματίες; Γιατί να λέτε ευέλικτη τη μορφή εργασίας που θέλει τον εργάτη δούλο, αναξιοπρεπή, επί ξύλου κρεμάμενο; Ίσως επειδή ο εργάτης δεν έχει να σας τα χώσει στις εκλογές, για να γεμίσετε τις κολώνες με τις άθλιες φάτσες σας!

Μειώνεται ο χρόνος προειδοποίησης

Ο χρόνος προειδοποίησης για την απόλυση των υπαλλήλων πρέπει να μειωθεί, καθώς θεωρείται ιδιαίτερα μακρύ το διάστημα των 4, των 5 και των 6 μηνών που προβλέπει ο νόμος του 2010 για την καταβολή μειωμένης κατά 50% αποζημίωσης σε όσους απασχολούνται 10 - 15 χρόνια, 16 - 20 χρόνια και πάνω από 21 χρόνια, αντίστοιχα.

Σωστά! Πάρτε τον τηλέφωνο ή στείλτε του μήνυμα μισή ώρα πριν, να μην ξαναπατήσει το πόδι στη δουλειά. Εναλλακτικά μπορείτε να βάλετε σεκιουριτάδες έξω από την πόρτα να του πετάνε γιαούρτια, πέτρες ή να πυροβολούν στο ψαχνό.

Για να δούμε! Ξαναπατάει το πόδι ο παλιοξεφτίλας που έχει το θράσος να νομίζει ότι ζει σε οργανωμένο κράτος και όχι σε μπουρδέλο υπό διάλυση;

Όλα αυτά που έγιναν, γίνονται και θα γίνουν έχουν, υποτίθεται, έναν και μόνο σκοπό: την αποφυγή της πτώχευσης. Για την ακρίβεια, την αποφυγή της δεύτερης πτώχευσης, αφού η πρώτη επήλθε με το κούρεμα των ομολόγων. Σε όλον τον κόσμο κάνουν λόγο για πιστωτικό γεγονός, κι εμείς το’χουμε κρυφό καμάρι!

Δεν ξέρω βέβαια τι εννοούν αυτοί με τον όρο πτώχευση. Μια χώρα που έχει φτωχούς ή εξαθλιωμένους πολίτες, μια χώρα που πληρώνει τους Δ.Υ. από τα λεφτά των συνταξιούχων και τους συνταξιούχους από τα λεφτά των Δ.Υ., μια χώρα που ξεπουλάει κομμάτι κομμάτι κινητή και ακίνητη περιουσία της, εναέριο χώρο, νησιά, ορυκτό πλούτο, εθνική κυριαρχία, αξιοπρέπεια, ιστορία, πολιτισμό, περιμένουμε να μας στείλουν και έγγραφο που να λέει ότι μας πήραν και τα σώβρακα; Δεν πρόκειται. Δεν ήρθαν εδώ για σώβρακα, γι’ άλλα ήρθαν.

Σαμαροβενιζελοκουβέληδες σε βηματισμό

Οι πρόθυμοι λοιπόν αριστεροκεντροδεξιοί θα συνεχίσουν ακάθεκτοι το έργο που τους έχουν αναθέσει. Ξεχάσαν τις επαναδιαπραγματεύσεις, τις επιμηκύνσεις, τις απαγκιστρώσεις. Κανένας δεν σηκώνει ανάστημα, κανένας δεν θυμάται τι υποσχέθηκε, κανένας δεν θυμάται το ανάθεμα που έριχνε στην προηγούμενη κυβέρνηση που ξεκίνησε αυτό το σπιράλ ολέθρου. Όσοι έκαναν τον κόκορα στα Ζάππεια και τις τηλεοράσεις, σήμερα κάνουν την πάπια.

Στο σχολειό μας μάθαιναν την απλή μέθοδο των τριών. Όταν τα ποσά είναι ανάλογα, το κλάσμα αντεστραμμένο, μας έλεγαν. Όταν τα ποσά είναι αντιστρόφως ανάλογα, το κλάσμα όπως έχει. Ένα απλό παράδειγμα, για τη δεύτερη αυτή περίπτωση, είναι όταν έχεις εργάτες και θέλεις να τελειώσεις ένα έργο. Όσο περισσότεροι είναι οι εργάτες, τόσες λιγότερες και οι ημέρες που θα δουλέψουν για να τελειώσει.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς αυτοί οι τρεις καραγκιόζηδες που παριστάνουν τους σωτήρες του έθνους να τελειώσουν γρηγορότερα “τη δουλειά”. Αμ, δε!

Θα την τελειώσουν όταν δεν θα έχει μείνει τίποτα να ξεπουλήσουν.

Ούτε καν τα τομάρια τους…