"Freunde zahlen ihre Schulden". Οι φίλοι πληρώνουν τα χρέη τους!

Ο Hagen Fleischer είναι Αυστριακός Ιστορικός και Καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην αυστριακή εφημερίδα Der Standaard, αναφέρεται στο δίκαιο αίτημα των Ελλήνων για τις γερμανικές αποζημιώσεις.

Η παραπάνω είδηση αναπαράγεται σε πολλά ενημερωτικά sites και blogs. Επειδή θεωρώ πως αυτού του είδους τις ειδήσεις, οι οποίες δεν αποτελούν απόψεις ενός απλού πολίτη, ενός βαλτού, ή ενός άσχετου, αλλά επιστημονικά τεκμηριωμένες θέσεις ενός ειδικού, πρέπει να τις ελέγχεις πριν τις αναπαράγεις, έκρινα σκόπιμο να διερευνήσω την ορθότητα ή μη των όσων γράφονται. Για το λόγο αυτό μπήκα στο site της εφημερίδας Der Standaard και βρήκα την εν λόγω συνέντευξη.

Γερμανικά δεν γνωρίζω ούτε λέξη, ούτε πως λέγεται η “καλημέρα” σ’ αυτή τη γλώσσα δεν ξέρω. Μια και το 'φερε η κουβέντα δεν ήταν στις προθέσεις μου να καλημερίσω κανά Γερμανό. Έτσι χρησιμοποίησα το γνωστό σε όλους μας Translate της Google. Η μετάφραση δεν ήταν βέβαια πιστή, πλην όμως μπορούσες να βγάλεις νόημα. Αρχικά προσπάθησα να «συμμαζέψω» το κείμενο, αλλά αποδείχτηκε πολύ χρονοβόρο. Ψάχνοντας ανακάλυψα την παρακάτω μετάφραση, που συγκρίνοντας την με αυτά που δημοσιεύονται και αυτά που έβγαζε η Google θεωρώ πως είναι απόλυτα πιστή. Έκανα μόνο ορθογραφικές διορθώσεις, χωρίς να προσθέσω ή να διαγράψω λέξη.

Οι επισημάνσεις και υπογραμμίσεις δικές μου. Τα σχόλια στο τέλος.

Αναδημοσίευση από thrakilifenews.

Τίτλος πρωτοτύπου:

"Freunde zahlen ihre Schulden" ("Οι φίλοι πληρώνουν τα χρέη τους")

Μετάφραση από τα γερμανικά: Εμμανουήλ Σαρίδης

Ο Hagen Fleischer (γεν. το 1944) ζει από το 1977 στην Ελλάδα όπου ήταν Καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από το 2011 είναι ομότιμος καθηγητής. Γεννήθηκε στη Βιέννη, έχει την ελληνική και την γερμανική υπηκοότητα και ήταν, μεταξύ άλλων, εμπειρογνώμονας και εκπρόσωπος της Ελλάδος στην Διεθνή Επιτροπή Ιστορικών για την υπόθεση Waldheim στη δεκαετία του 1980.

Η Ελλάδα συμμορφώνεται πρόθυμα με τις περικοπές ενώ η Γερμανία την χτυπά στα δάχτυλα, και στις δύο πλευρές δεν λείπουν οι βαρείς χαρακτηρισμοί. Στην Ελλάδα ξανάρχονται στη μνήμη όχι μόνο η γερμανική κατοχή στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και οι απαιτήσεις της για αποζημιώσεις από την Γερμανία. Για τον Hagen Fleischer μια νόμιμη απαίτηση, που γίνεται όμως σε μια άσχημη συγκυρία. Σε μια συνέντευξη του στην αυστριακή εφημερίδα derStandard.at ο ιστορικός εξηγεί, γιατί οι απαιτήσεις της Ελλάδος για επανορθώσεις απέτυχαν μέχρι σήμερα να περάσουν από τον (γερμανό) θυρωρό.

derStandard.at: Εδώ και μερικές μέρες η Αθήνα εξετάζει επίσημα τις απαιτήσεις που έχει για αποζημιώσεις από την Γερμανία από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πόσο δικαιολογημένες είναι αυτές οι απαιτήσεις;

Fleischer: Κατ' αρχήν είναι απολύτως δικαιολογημένες. Η Ελλάδα ήταν ένα από τα μη σλαβικά εδάφη που καταλήφθηκαν από τη ναζιστική Γερμανία - μετά την Πολωνία, την Γιουγκοσλαβία και την Σοβιετική Ένωση - και η χώρα με τα περισσότερα θύματα και υλικές ζημίες. Αυτό είναι στη Γερμανία και την Αυστρία σχεδόν άγνωστο.

derStandard.at: Μπορείτε να μας το εξηγήσετε πιο λεπτομερώς;

Fleischer: (φωτογραφία αριστερά με φοιτητές του στο Buchenwald): Εκτός από τους δολοφονηθέντες 60.000 Έλληνες Εβραίους, σκοτώθηκαν και δεκάδες χιλιάδες Έλληνες. Τουλάχιστον 100.000 πέθαναν από πείνα. Μετά την αποχώρηση των Γερμανών υπέφερε ένας στους τρεις Έλληνες από επιδημικές ασθένειες. Πολλοί ήσαν άστεγοι, διότι περίπου 100.000 διαμερίσματα ή σπίτια είχαν καταστραφεί ολοσχερώς. Το σύνολο της οικονομίας και των υποδομών της χώρας, καταστράφηκε από την κατοχή, όπως παραδείγματος χάριν τα ορυχεία, λόγω υπερεκμετάλλευσης, διότι τα υλικά τους "σχετίζονταν με τον πόλεμο". Η Ελλάδα δεν έχει ανακάμψει πλήρως από αυτές τις καταστροφές. Το 1945 η ελληνική πλευρά εκτίμησε τις ζημίες σε περισσότερα από δέκα δισεκατομμύρια προπολεμικά δολάρια. Από αυτά, η Ελλάδα έλαβε σε αποζημιώσεις το ισοδύναμο περίπου 25 εκατομμυρίων δολαρίων, κυρίως από την αποσυναρμολόγηση βιομηχανικών εγκαταστάσεων (αποσυναρμολογηθείσες βιομηχανικές εγκαταστάσεις της Γερμανίας που παραδόθηκαν ως αποζημίωση στην Ελλάδα) κλπ. Ως αποτέλεσμα του Ψυχρού Πολέμου οι αποζημιώσεις πάγωσαν λόγω πιέσεως των ΗΠΑ, που ήθελαν να δημιουργήσουν με την Δυτική Γερμανία ένα προγεφύρωμα εναντίον της ανατολικής Ευρώπης. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι η Ελλάδα έχει την μεγαλύτερη ανάγκη για πολεμικές αποζημιώσεις.

derStandard.at: Οι αποζημιώσεις λοιπόν δεν είναι ένα νέο θέμα;

Fleischer: Ο χρόνος είναι εξαιρετικά ατυχής, διότι στη Γερμανία επικρατεί η εντύπωση, ότι τώρα η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει, τώρα τα θυμούνται ξαφνικά όλ' αυτά; Δεν είναι όμως έτσι. Το θέμα των αποζημιώσεων τέθηκε για δεκαετίες επανειλημμένα επί τάπητος από την ελληνική πλευρά, παρά την επίσημη δέσμευση, να μην θιγεί σαν θέμα. Πριν από την ενοποίηση της Γερμανίας το 1990, ελέγετο, ότι  ολόκληρη η Γερμανία ήταν αυτή που οδήγησε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν μπορεί η μισή Γερμανία να πληρώσει για τις ζημίες του πολέμου. Μετά το 1990 λένε: Τώρα πέρασε τόσος καιρός, τώρα το θέμα έχει λυθεί από μόνο του.

derStandard.at: Μιλάτε για τη συμφωνία χρέους του Λονδίνου του 1953, ...

Fleischer: Ναι. Έχω επεξεργαστεί για μήνες τους σχετικούς φακέλους, των ΗΠΑ, των Βρετανών, των Γερμανών και των Γάλλων. Εκεί φαίνεται καθαρά, πως οι Αμερικανοί μαζί με την δυτικογερμανική πλευρά ζητούσαν να βρουν μια φόρμουλα για να περιορίσουν το εξωτερικό χρέος της Γερμανίας στην προ - και μεταπολεμική εποχή. Και στις δύο περιπτώσεις το μεγαλύτερο όφελος το έχουν οι Αμερικανοί και, σε μικρότερο βαθμό, το Ηνωμένο Βασίλειο και μάλιστα η Ελβετία.

derStandard.at: Οι συμφωνίες χρέους αναβάλλουν τις πολεμικές επανορθώσεις επ' αόριστον.

Fleischer: Τα 25 εκατομμύρια δολάρια που ανέφερα παραπάνω δεν καταβλήθηκαν από τους Γερμανούς, αλλά από το Πρακτορείο Συμμαχικών αποζημιώσεων. Από το 1945 μέχρι το 1949 δεν υπήρχε γερμανικό κράτος. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΟΔΓ) κατέβαλε στα θιγόμενα κράτη μια μεμονωμένη "αποζημίωση" για τα θύματα της ναζιστικής δίωξης για λόγους θρησκείας, φυλής ή πεποιθήσεων. Στην Ελλάδα ήταν 115 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα που πήγαν κυρίως στους Εβραίους αλλά και σε δεκάδες χιλιάδες άλλα θύματα. Κατέστη όμως σαφές, ότι έτσι δεν ικανοποιήθηκαν οι οποιεσδήποτε άλλες αξιώσεις. Και στην συμφωνία χρέους του 1953 αναφέρεται εμμέσως η επανένωση της Γερμανίας και μια ειρηνευτική συμφωνία, σαν ο χρόνος για αιτήματα αποζημιώσεων.

derStandard.at: Τι ποσά παραμένουν λοιπόν ανοιχτά;

Fleischer: Τα ποσά που αναφέρονται στην Ελλάδα είναι τεράστια. Δεν παίρνω μέρος σ' αυτό το παιχνίδι. Μπορείτε όμως να αφαιρέσετε από τα αιτούμενα δισεκατομμύρια τα πληρωθέντα 25 εκατομμύρια δολάρια και τα 115 εκατομμύρια μάρκα.

derStandard.at: Παραμένουν όμως ακόμη αρκετά.

Fleischer: Το θεωρώ ουτοπιστικό να συμφωνήσει η γερμανική πλευρά να μπουν προς συζήτηση οι αποζημιώσεις για την Ελλάδα, γιατί αυτό θα δημιουργούσε προηγούμενο για άλλες χώρες. Γι' αυτό η Ελλάδα θα έπρεπε να εγκαταλείψει επίσημα το θέμα των αποζημιώσεων από κράτος σε κράτος για τις απώλειες της στον πόλεμο και να περιοριστεί στο λεγόμενο κατοχικό δάνειο (ένα αναγκαστικό δάνειο της Ελληνικής Τράπεζας προς τη ναζιστική Γερμανία). Το δάνειο αυτό είχε ήδη τότε αναγνωριστεί από τις ναζιστικές αρχές, ακόμη και από τον Χίτλερ προσωπικά, ως ένα δάνειο που πρέπει να επιστραφεί, χωρίς όμως τόκους. Το δάνειο περιλαμβάνει, για παράδειγμα, τις δαπάνες του ελληνικού κράτους για τον πόλεμο του Ρόμελ: Τρόφιμα και άλλα διάφορα, τα οποία προωθήθηκαν μέσω Ελλάδος προς την Βόρεια Αφρική. Ενδιαφέρον είναι, ότι η ναζιστική Γερμανία έχει ξεπληρώσει τις πρώτες δόσεις και υπολόγισε το "υπόλοιπο χρέος" στο ποσό των 476 εκατομμυρίων μάρκων (Reichsmark), επί λέξει ως "Χρέος του Reich (της Αυτοκρατορίας) προς την Ελλάδα." Αυτά θα ήταν με την σημερινή αγοραστική δύναμη έξι με επτά δισεκατομμύρια ευρώ, χωρίς τόκους. Με τόκους ένα αστρονομικό ποσό. Το επιχείρημα της ΟΔΓ είναι, ότι αποζημιώσεις πληρώνουν μόνο οι ηττημένοι στον πόλεμο, εμείς τώρα είμαστε συνεργάτες, φίλοι. Τα χρέη όμως τα πληρώνουν και οι φίλοι.

derStandard.at: Υπήρχε ένα τέτοιο αναγκαστικό δάνειο και αλλού;

Fleischer: Όχι. Και αυτό θα ήταν ένα πλεονέκτημα για τη Γερμανία, διότι δεν θα δημιουργούσε προηγούμενο. Αυτό το δάνειο είναι μοναδικό, υπήρξε μόνο στην Ελλάδα.

derStandard.at: Στην κρίση υπάρχει πάντα ένας αναβρασμός δυσαρεσκειών και συναισθημάτων. Μέσω των Μαζικών Μέσων οι Γερμανοί κατηγορούν τους Έλληνες, ότι είναι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Οι Έλληνες αντεπιτίθενται λέγοντας, ότι η Γερμανία παίζει πάλι τον κατακτητή, αναφέρθηκε ακόμη και ένα «Τέταρτο Ράιχ». Δεν χρειάζεται εδώ ένας αφοπλισμός των λέξεων;

Fleischer: Τα μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν και στις δύο πλευρές πολύ μεγάλη ευθύνη. Το εξώφυλλο του Focus για παράδειγμα (ένα άγαλμα της Αφροδίτης με κωλοδάχτυλο και τίτλο "απατεώνες στην οικογένεια του ευρώ") ακολούθησαν αμέσως ελληνικές αντεπιθέσεις. Αντηλλάγησαν τίτλοι όπως "Arbeit macht frei" ή κάτι παρόμοιο, οι οποίες σαφώς αναφέρονται στο Άουσβιτς και το Ολοκαύτωμα. Εάν η εφημερίδα Bild Zeitung ειρωνεύεται "μπατιρημένοι Έλληνες, πουλήστε επιτέλους τα νησιά σας", στην Ελλάδα θυμούνται, ό,τι ο Διοικητής του ναυτικού των Ναζί ήθελε την Κρήτη ως μόνιμη βάση. Ως εκ τούτου βρίσκουμε τα στερεότυπα των Ελλήνων τεμπέληδων, άχρηστων και απατεώνων ήδη στις εντολές εκείνου του γερμανού στρατηγού, που διέταξε το 1943 την σφαγή στα Καλάβρυτα, το μεγαλύτερο έγκλημα στην κατεχόμενη Ελλάδα - στο οποίο εμπλέκονται στην πλειοψηφία Αυστριακοί. Όταν οι Έλληνες αναφέρονται σε τέτοιες ομοιότητες, κραυγάζουν στη Γερμανία: "Αυτά είναι όλα περασμένα. Τώρα είμαστε συνεργάτες". Όμως τέτοιες μνήμες έρχονται πάντα στην επιφάνεια. ειδικά όταν ακούμε το ίδιο λεξιλόγιο.

derStandard.at: Και αυτό ευνοεί το αριστερό και δεξί μέρος της πολιτικής σφαίρας. Ισχύει αυτό και για τις αποζημιώσεις;

Fleischer: Δυστυχώς τα άκρα αυτά είναι πολύ μεγάλα και συνεχίζουν να αναπτύσσονται εις βάρος του Κέντρου. Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση συνασπισμού υιοθετεί αυτούς τους ισχυρισμούς, επειδή είναι δημοφιλείς. Και μετά πέφτουν συνθήματα όπως "δεν χρωστάμε εμείς, μας χρωστάνε" και γίνονται αναφορές στην ναζιστική τρομοκρατία. Σε γερμανικά έγγραφα της δεκαετίας του 1950 διαβάζει κανείς, ότι ένας σημαντικός στόχος της πολιτικής για την Ελλάδα είναι "η εκκαθάριση του πολεμικού παρελθόντος." Γίνεται έτσι εσκεμμένα η προσπάθεια αποσιώπησης της δυσάρεστης κληρονομιάς του πολέμου. Πως όμως να γίνει η εκκαθάριση του παρελθόντος; Οι Γερμανοί είπαν επίσης στους Έλληνες: Ξεχάστε τις απαιτήσεις σας για επανορθώσεις αφού θέλετε να μπείτε στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα.

derStandard.at: Τα αιτήματα για αποζημιώσεις δεν γίνονται τώρα από την Ελλάδα για πρώτη φορά στη Γερμανία.

Fleischer: Όπως είπα, κατά τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια συνεχώς. Μετά την αποδέσμευση της Συμφωνίας Χρέους του Λονδίνου, ως αποτέλεσμα της ενοποίησης των δύο γερμανικών κρατών, έγινε επισήμως για πρώτη φορά το 1995: Επρόκειτο να διαβιβαστεί μια ρηματική διακοίνωση στο Υπουργείο Εξωτερικών - που τότε ήταν ακόμη στη Βόννη - που όμως δεν μπόρεσε να περάσει ούτε τον θυρωρό.

derStandard.at: Το εννοείτε κυριολεκτικά ή μεταφορικά;

Fleischer: Κυριολεκτικά.

derStandard.at: Δεν μπόρεσαν να μπουν μέσα;

Fleischer: Όχι δεν μπόρεσαν. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δήλωσε, ότι το θέμα έληξε λόγω "παρέλευσης χρόνου". Το ίδιο ισχύει και για τις περίπου 65.000 αγωγές ιδιωτών θυμάτων πολέμου. Τα αιτήματα αυτά απορρίφθηκαν από την γερμανική κυβέρνηση ως "πλημμελώς δικαιολογημένα και αγενή στον τόνο", έγραφε τότε η εφημερίδα Süddeutsche Zeitung. Από όλες τις ομοσπονδιακές κυβερνήσεις: Kohl, Schröder, Merkel. Άκουσα από έναν έλληνα αξιωματούχο, ότι οι ελληνικές διεκδικήσεις ‘έπεσαν’ πάνω σ' έναν "τοίχο από μπετόν." Όπως και το θέμα του αναγκαστικού δανείου.

derStandard.at: Τι αναμένεται από την Επιτροπή, η οποία ελέγχει τώρα τις αξιώσεις από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελλάδα;

Fleischer: Πολύ φασαρία για το τίποτα. Τα αρχεία που δήθεν πρόσφατα έγιναν γνωστά, τα έχω ανακαλύψει εγώ πριν από δέκα χρόνια και τα αξιολόγησα σε ένα ερευνητικό έργο που έχει ήδη δημοσιευθεί. Η Κυβέρνηση και η αντιπολίτευση δεν είναι καλά ενημερωμένες. Η επιτροπή δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει την πίεση του ασκείται από αριστερά και δεξιά, ως ένδειξη ενός "εθνικού συναισθήματος" της κυβέρνησης, η οποία έχει κατηγορηθεί από την αντιπολίτευση για δουλικότητα απέναντι στο Βερολίνο. Όμως η ενέργεια αυτή δεν έχει νόημα, αν δεν ανταποκρίνεται η γερμανική πλευρά. Η οποία δεν το κάνει. Υπήρχαν και νωρίτερα επιτροπές εμπειρογνωμόνων, όμως και τότε η Γερμανία δεν απαντούσε, αν και η Ελλάδα εξακολουθεί να θεωρείται ως ισότιμος εταίρος. Και τώρα είναι φυσικά ακόμη πιο δύσκολο.

derStandard.at: Είναι οι αποζημιώσεις για να κατευθύνουν την οργή των Ελλήνων σε έναν εξωτερικό εχθρό;

Fleischer: Μια τέτοια άποψη απλοποιεί το θέμα. Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά το 1990 έχουν δηλώσει δημοσίως, ότι δεν παραιτούνται από την απαίτηση και θα την υποβάλουν την κατάλληλη στιγμή. Μόνο που αυτή η ευνοϊκή στιγμή δεν ήρθε ποτέ. Και τώρα είναι βέβαια η χειρότερη στιγμή για να δημοσιοποιηθεί αυτή η ιστορικά και ηθικά σωστή απαίτηση.

(την συνέντευξη πήρε η Daniela Rom, derStandard.at, 17.09.2012)

Δικά μου σχόλια.

Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις; Θα προσπαθήσω να τα πω σε συντομία.

Ο καθηγητής Fleischer μας λέει πως οι αποζημιώσεις που επί τόσα χρόνια διατείνονται οι γερμανοί πως μας έδωσαν (άρα δεν χρωστάνε) ανέρχονται στο “αστρονομικό” ποσό των 25 εκατ. δολαρίων και αυτά όχι με τη μορφή μετρητών αλλά από …παλιοσίδερα αποσυναρμολογημένων βιομηχανικών εγκαταστάσεων!!! Για να μας πει πιο κάτω ότι ακόμη και αυτές οι παλιατζούρες δεν καταβλήθηκαν από τους γερμανούς (μιας και από το 1945 ως το 1949 δεν υπήρχε γερμανικό κράτος), αλλά από το Πρακτορείο Συμμαχικών Αποζημιώσεων! Κιμπάρηδες οι γερμανοί, η ανεπτυγμένη οικονομία της Ευρώπης, μη χέσω. Άμα κι εγώ κλέβω ή παίρνω δάνεια που δεν πληρώνω, να δεις πως γίνομαι μεγιστάνας.

Καταρρίπτει τους ισχυρισμούς ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν προχωρήσει σε συμβιβασμό και είχαν πάψει να διεκδικούν αποζημιώσεις. Αυτό, προφανώς, είναι τέχνασμα των γερμανών πολιτικών και των παπαγάλων τους, σε μια προσπάθεια να στρέψουν την ελληνική κοινή γνώμη εναντίον των πολιτικών της χώρας. Πράγμα διόλου δύσκολο και το ξέρουν.

Η (δυτική) Γερμανία επί δεκαετίες χρησιμοποίησε τον ισχυρισμό πως δεν μπορεί να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις μιας και υπεύθυνη για τον πόλεμο είναι ολόκληρη η χώρα και όχι η μισή. Από τότε που έπεσε το τοίχος (ανάθεμα την ώρα) το γύρισαν στο τσάμικο.  “Τι θυμόσαστε τώρα;” μας λένε. Ίσως περιμένουν να κάνουν πάλι κανα πόλεμο, να ’χουμε νέα τείχη και να το τρενάρουν εσαεί.

Αναφέρεται στη συμφωνία χρέους του Λονδίνου του 1953 και τους απίστευτους όρους που συνυπέγραψαν οι παριστάμενες χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας, με κερδισμένους τη Γερμανία, τις ΗΠΑ και άλλους, αλλά φυσικά με χαμένη (και) την Ελλάδα. Σ’ αυτή τη συμφωνία ως χρόνος για αιτήματα αποζημιώσεων υπονοείται η επανένωση της Γερμανίας. Μέχρι που ήρθε η επανένωση για να μας πουν ότι …περάσαν χρόνια!

Παίρνει λοιπόν ένα αντρόγυνο δάνειο από τράπεζα, μόλις χωρίσει κανείς από τους δύο δεν αναγνωρίζει την οφειλή και όταν τύχει και τα βρουν και ξαναπαντρευτούν λένε πως το δάνειο ήταν από τον προηγούμενο γάμο! Αν τα πράγματα ήσαν ανάποδα και χρωστάγαμε εμείς κατοχικά δάνεια στη Γερμανία, έχει κανείς αμφιβολία πως δεν θα τα είχαν πάρει με τη βία και στο πολλαπλάσιο;

Γιατί τώρα τι κάνουν;

Και να σκεφτείς ότι δεν είμαστε εμείς αυτοί που αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα.

Οι αναφορές περί «τεμπέληδων, άχρηστων και απατεώνων» Ελλήνων πρωτακούστηκαν από το γερμανό στρατηγό των ναζί, που το ’43 έδωσε εντολή για τη σφαγή των Καλαβρύτων. Εγώ τώρα τι να σκεφτώ για τους απογόνους του;

Οι γερμανοί απαίτησαν από τους έλληνες (πωλητικούς, όχι το λαό!) να ξεχάσουν τις αποζημιώσεις αν θέλουν να μπουν στην ΕΟΚ. Ακόμη κι αν υποθέσω πως τούτη η παπάρα είναι αλήθεια, γιατί δεν μας χαρίζουν κι αυτοί το δικό μας χρέος αφού κι εμείς τους χαρίσαμε το δικό τους για να μπούμε; Μη γελάς! Αυτές τις μαλακίες αυτοί τις λένε.

Η γερμανική πολιτική εδράζεται στην (προσυνεννοημένη) αντίδραση ενός θυρωρού. Δεν παραλαμβάνει η υπηρέτρια το επιδοτήριο της τράπεζας, άρα διαγράφεται το χρέος σου! Και μετά βγαίνεις και λες ότι περάσαν τα χρόνια και δεν τα διεκδίκησε. Καλό ε;

Φίλοι μας γερμανοί που ξοδεύουν σφαίρες

Οι 65.000 αγωγές των θυμάτων πολέμου για δολοφονίες, βιασμούς, καταστροφές και λεηλασίες απορρίφθηκαν από το δολοφόνο - βιαστή - καταστροφέα - κλέφτη γιατί είχαν …“αγενή τόνο”! 

Να μας συμπαθάτε. Δεν θέλαμε με τίποτα να σας θίξουμε και να χαλάσουμε μια τόσο στέρεη σχέση φιλίας. 

Καλά το ‘χε πει ο Σαράντος Καργάκος “Θα 'ρθει στιγμή που θα μας ζητήσουν αποζημίωση για τις σφαίρες που ξόδεψαν για να μας... σκοτώσουν ”.

Το καλύτερο, που αποτελεί και τον τίτλο της εφημερίδας (ακόμη και σ’ αυτούς έκανε εντύπωση), το άφησα για το τέλος: “αποζημιώσεις πληρώνουν μόνο οι ηττημένοι στον πόλεμο, εμείς τώρα είμαστε συνεργάτες, φίλοι”.

Γουστάρω ανάλυση.

Αρχικά να διαγνώσουμε πως η Γερμανία δεν αποδέχεται για τον εαυτό της το ρόλο του ηττημένου. Αυτή η διαπίστωση πολύ μ’ αρέσει.

Δευτερευόντως, κατά τη γερμανική λογική, διαπιστώνουμε πως όταν δεν πληρώνεις τα δικά σου χρέη το κάνεις γιατί ο άλλος είναι φίλος σου.

Όταν τον ξεσκίζεις και τον πτωχεύεις να υποθέσω ότι ανταποδίδεις την καλοσύνη του;

Υ.Γ: Με την ελπίδα ο μεταφραστής να έβγαλε τη σωστή απάντηση, εύχομαι σε όλους τους γερμανούς που νομίζουν ότι τους χρωστάω

verpiss dich