Στην Ευρώπη άρχισαν να μιλούν όλο και περισσότεροι για την αναποτελεσματικότητα των συμφωνηθέντων όρων του δανείου των 110 δισ. ευρώ. Ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ χαρακτήρισε την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ως «εξαιρετικά δύσκολη», ενώ μαζί με τον επίτροπο Όλι Ρεν απηύθυναν έκκληση προς τα πολιτικά κόμματα για συναίνεση!
Αυτά γίνονται έξω. Για να δούμε τι γίνεται μέσα.
Ο Σαμαράς αρνείται την οποιαδήποτε συμμετοχή της παράταξής του στην ακολουθούμενη, από την κυβέρνηση, πολιτική. Το διαμήνυσε από το Ζάππειο 2, το υποστηρίζει καθημερινά από του βήματος του Κοινοβουλίου, στον δε Πρόεδρο της Δημοκρατίας μίλησε για ‘’λάθος συνταγή’’ και εξήγησε ότι «δεν προτίθεται να συναινέσει στο λάθος, διότι αυτό θα ήταν έγκλημα».
Μάλιστα! Μέχρι χθες συναινούσε στα εγκλήματα του καραμανλικού θίασου, τώρα έγινε υπεύθυνος πολιτικός. Αλλά δεν είναι της παρούσης.
Εσχάτως στο πρόσωπο του Σαμαρά οι εταίροι μας άρχισαν να βλέπουν έναν ικανό συνομιλητή, έναν αξιόλογο διαπραγματευτή, έναν σοβαρό ηγέτη, που θα μπορούσε στο πολύ κοντινό μέλλον να αναλάβει τα ηνία της διακυβέρνησης και να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση χρέους και τα αδιέξοδα.
Εσχάτως!
Γιατί μέχρι χθες τον είχαν για …καρπαζοεισπράκτορα. Τον θεωρούσαν για πολιτικάντη της δεκαετίας του ’50, ανίκανο να ανοίξεις σοβαρή κουβέντα μαζί του.
Τι άλλαξε;
Μήπως ο Σαμαράς; Μήπως το ‘‘μείγμα πολιτικής’’ που καταθέτει; Μήπως οι ευρωπαίοι εταίροι μας θεωρούν πως με αυτόν Πρωθυπουργό είναι περισσότερο εξασφαλισμένα τα δάνεια που μας έδωσαν; Μήπως με την πολιτική Σαμαρά (που στο Ζάππειο 2 εξήγγειλε παροχές ύψους 10 δισ.) θα κατευναστούν οι αγορές, θα πέσουν τα επιτόκια δανεισμού και θα σταθεροποιηθεί το κοινό νόμισμα; Δηλαδή, το ευρώ σήμερα κινδυνεύει από τον Παπανδρέου;
Τίποτα από τα παραπάνω! Ο Σαμαράς είχε και έχει την ίδια αλλοπρόσαλλη οικονομική πολιτική. Όχι ότι στους άλλους τομείς έχει καταρτίσει αξιόπιστο πρόγραμμα, απλά η οικονομική πολιτική είναι αυτό που τους (και μας) καίει.
Για κάποιο αδιευκρίνιστο (;) λόγο, οι εκλογές που μέχρι χθες αποκηρύσσονταν μετά βδελυγμίας από όλες τις πολιτικές παρατάξεις, σήμερα θεωρούνται ως …λύση! Το γιατί παραμένει επίσης αδιευκρίνιστο. Διατείνονται ότι το μνημόνιο «δεν βγαίνει». Μήπως οι όροι αποπληρωμής του δανείου των 110 δισ. είναι υπόθεση του δανειζόμενου; Αν οι όροι του τροποποιηθούν, αν αποφασιστεί επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, ή κατέβει το επιτόκιο (!) προκειμένου το μνημόνιο να «βγαίνει», υπάρχει έστω και ένας – εντός, αλλά κυρίως, εκτός Ελλάδας- που να πιστεύει ότι αυτό είναι θέμα προσώπου; Παρεμπιπτόντως, και μετά τις εκλογές, οποιοδήποτε και αν είναι το πολιτικό τοπίο που θα διαμορφωθεί, οι δανειστές μας θα είναι ΑΚΡΙΒΩΣ οι ίδιοι.
Και για να τελειώνουμε. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι η αντιμετώπιση των ΜΜΕ, κυρίως τηλεοπτικών αλλά και εφημερίδων. Είναι πολλά τα λεφτά που έχασαν τα εκδοτικά συμφέροντα και χωρίς χρηματοδότηση (δανεικά κι αγύριστα) από την κεντρική εξουσία τα μαγαζιά θα κλείσουν. Στο πρόσωπο του Σαμαρά και της λαϊκής (λαϊκίστικης) δεξιάς που αυτός ευαγγελίζεται, διαβλέπουν τον συνεχιστή του Κώστα Καραμανλή του νεότερου, που σκορπούσε στοχευμένα τα λεφτά του ελληνικού λαού, έστελνε στην Ευρώπη τα greek statistics και εξαπατούσε εαυτούς και αλλήλους.
Να γιατί σήμερα ο Σαμαράς παρουσιάζεται ως λύση. Και διατείνεται ότι «αν το ΠΑΣΟΚ είχε συναινέσει ως αντιπολίτευση στις προσπάθειες του Κώστα Καραμανλή για εξυγίανση, δεν θα είχαμε φτάσει εδώ που φτάσαμε». Δηλαδή, με άλλα λόγια, το ΠΑΣΟΚ φταίει που ο Καραμανλής και ο Αλογοσκούφης λειτουργούσαν ανεξέλεγκτα!
Γι’ αυτό σήμερα δεν δίνει την συναίνεσή του.
Για να πατσίσουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου