Φωτιά στην Πάτρα

Αν είναι κάτι με το οποίο τρέμω και μόνο στην ιδέα, αυτό είναι η φωτιά στα δάση. Είναι μια κατάσταση που με ξεπερνά, που δεν μπορώ να διαχειριστώ. Είναι η καταστροφή που δεν συντελείται μόνο κατά τη στιγμή που εξελίσσεται, αλλά πρόκειται για καταστροφή με πολυποίκιλα και απρόβλεπτα αποτελέσματα για τις επόμενες ίσως δεκαετίες.

Σήμερα το πρωί ξεκινώντας για τη δουλειά μου αντίκρισα το αποτρόπαιο αυτό θέαμα. Από τη στιγμή που άνοιξα την εξώπορτα του σπιτιού είδα ένα τεράστιο μαυροκίτρινο σύννεφο που εξαπλωνόταν στον ουρανό με απίστευτη ταχύτητα. Αρχικά νόμισα ότι επρόκειτο για μια από εκείνες τις συχνές επισκέψεις σύννεφων σκόνης από την Αφρική και τη Σαχάρα. Ψέματα! Αυτό ήθελα να πιστεύω. Η απόκοσμη μυρωδιά από τα αποκαΐδια, ήδη είχε μπει στο ρουθούνι και μου το ‘καιγε.

Ανέβηκα στο μηχανάκι και ξεκίνησα. Όσο απομακρυνόμουν από την πυκνοκατοικημένη περιοχή και άφηνα πίσω μου τις πολυκατοικίες, τόσο το θέαμα απλωνόταν μπροστά μου με όλη του τη φρίκη. Στη πρώτη γωνία που μπόρεσα, σταμάτησα και τράβηξα φωτογραφία με το κινητό (βγήκε χάλια, μιας και το χέρι έτρεμε). Ο ήλιος κατακόκκινος, πιο κόκκινο δεν θυμάμαι να τον έχω ξαναδεί. Νόμιζα πως αντίκριζα ένα από εκείνα τα πανέμορφα ηλιοβασιλέματα που αρέσουν στους ζωγράφους να αποτυπώνουν σε καμβά. Κάπως έτσι είναι ο ήλιος τους, κόκκινος σαν αίμα. Ο καπνός, η αποπνιχτική ατμόσφαιρα και η σκέψη πως ίσως κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές με ξύπνησαν τον ηλίθιο που καθόμουν και χάζευα τον κατακόκκινο ήλιο.

Σε δευτερόλεπτα και με τη βοήθεια των δυνατών ανέμων τα σύννεφα καπνού κάλυπταν ολοένα και μεγαλύτερες αποστάσεις. Στο δρόμο με «έπιασε» κόκκινο φανάρι και φυσικά σταμάτησα. Το αφύσικο είναι πως δίπλα μου σταμάτησε ένα από εκείνα τα οχήματα της Πυροσβεστικής που είναι για μεταφορά προσωπικού. Είχε μέσα 5-6 πυροσβέστες που περίμεναν υπομονετικά να ανάψει πράσινο!!! Συνέχισα προς τη δουλειά μου. Όσο πλησίαζα το πράγμα χειροτέρευε. Συνειδητοποίησα πως κατευθυνόμουν προς το μέτωπο της φωτιάς.

Τότε αντίκρισα και το πρώτο ελικόπτερο που έπαιρνε μέρος στην κατάσβεση. Ο καπνός ήταν τόσο πυκνός που παρότι παρακολουθούσα την πορεία του, ξαφνικά το έχασα από τα μάτια μου. Δευτερόλεπτα μετά το είδα να παίρνει ύψος και να ακολουθεί την αντίθετη πορεία. Έτσι, στο περίπου εντόπισα πού έκανε τη ρίψη. Το μέτωπο της φωτιάς ήταν πράγματι πολύ κοντά και πλησίαζε κατοικημένες περιοχές.

Είδα και καναδυό καναντέρ, ενώ άρχισα να ακούω και σειρήνες. Η κινητοποίηση που είχε ήδη ξεκινήσει από τις πρώτες πρωινές ώρες, βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη.

Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνιχτική. Στάχτες να αιωρούνται, αποκαΐδια να μεταφέρονται χιλιόμετρα μακριά, αφόρητη ζέστη, δυνατοί θερμοί άνεμοι, το οξυγόνο ανακατεμένο με μονοξείδια και διοξείδια, φωνές και κλάματα. Ολόκληρα βουνά να εξαφανίζονται πίσω από πυκνά σύννεφα καπνού, σε σημείο να απορείς τι διάολο βλέπουν αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν ρίψεις από αέρος.

Η φωτιά να μαίνεται ανεξέλεγκτη. Τα κύρια μέτωπα της φωτιάς να βρίσκονται όχι σε δύσβατες αλλά σε απρόσιτες περιοχές. Η μοναδική ελπίδα να τιθασευτεί το κακό είχε εναποτεθεί αποκλειστικά στα εναέρια μέσα.

Κάποια στιγμή, εκεί γύρω στις 11, άρχισε να καθαρίζει λίγο ο ουρανός. Ήθελα να πιστεύω ότι «γύρισε» ο άνεμος και μην έχοντας τίποτα να κάψει άρχισε της φωτιάς ο αργός θάνατος. Γελάστηκα. Στιγμές μετά εμφανίστηκαν νέα πολλαπλά μέτωπα.

Είναι απίστευτο. Αν δεν το δεις με τα μάτια σου δεν το πιστεύεις. Ο δυνατός άνεμος σηκώνει πανεύκολα τις καύτρες και τις μεταφέρει εκατοντάδες μέτρα μακριά, δημιουργώντας νέα μέτωπα. Τα κουκουνάρια σκάνε με εκκωφαντικό θόρυβο και σαν φλεγόμενες χειροβομβίδες μεταφέρουν τον όλεθρο ολοένα και πιο πέρα. Ποιες αντιπυρικές ζώνες και μέτρα προστασίας - που ούτως ή άλλως δεν υπήρχαν! Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη φωτιά. Σε κάνει να νομίζεις πως αυτό που θέλει να κάψει …θα το κάψει.

Βρισκόμουν πίσω από μια κλειστή τζαμένια πόρτα και παρακολουθούσα τη φωτιά που έκαιγε έξω ακριβώς από το φράκτη του Νοσοκομείου, δίπλα από το πάρκιν. Δύο γκρέιντερ είχαν καταφθάσει και σκάβοντας έριχναν χώμα πάνω από μια μικροεστία, που, ποιος ξέρει πως, ξεπήδησε στα «καλά καθούμενα». Η φωτιά βρισκόταν καναδυο χιλιόμετρα μακριά από εκείνο το σημείο, κι όμως, κάποια καύτρα μεταφέρθηκε με τον άνεμο και άρχισε τη δουλειά της.

Το πάρκιν εκκενώθηκε σχεδόν αστραπιαία. Ειδοποιήθηκαν οι οδηγοί των οχημάτων από τα μεγάφωνα και έσπευσαν να απομακρύνουν τα οχήματα. Σε ένα πάρκιν με εκατοντάδες οχήματα, ένα να πιάσει φωτιά και να εκραγεί θα γίνει κόλαση. Ένα μόνο όχημα παρέμεινε ακινητοποιημένο, ακριβώς δίπλα από τη φωτιά. Ίσως ήταν κάποιου ασθενή που ήταν ανήμπορος να το μετακινήσει.

Και ενώ παρακολουθούσα από κάποια απόσταση τη φωτιά που την είχαν ήδη σβήσει τα δύο γκρέιντερ, συνέβη το αναπάντεχο. Μια νέα μικροεστία άρχισε να καίει εντός του προαύλιου χώρου. Στο σημείο εκείνο μέχρι και λίγες στιγμές πριν βρίσκονταν άνθρωποι, που άρχισαν να τρέχουν για να γλιτώσουν. Ήδη κάποιοι είχαν πάρει κλαριά στα χέρια τους και άρχισαν να τη σβήνουν. Βγήκα έξω και προσπάθησα να σπάσω ένα κλαρί από το πρώτο δέντρο που βρήκα μπροστά μου. Το μόνο που κατάφερα ήταν να μου μείνουν μερικά φύλλα στα χέρια και κάτι αμυχές. Με τη δεύτερη προσπάθεια έσπασα ένα άλλο κλαρί και άρχισα να «κοπανάω» κι εγώ τις μικροεστίες. Ευτυχώς ήμασταν πολλοί και τη σβήσαμε γρήγορα. Μετά από κανα δίλεπτο ήρθε και ένα πυροσβεστικό όχημα που έριξε και αυτό λίγο νερό για σιγουριά.

Το γελοίο είναι αυτό που ακολούθησε. Ένας απλός πολίτης προσπάθησε να ανοίξει μια βάνα που βρισκόταν στο έδαφος, από αυτές που υπάρχουν για να ποτίζει ο κηπουρός το γκαζόν και τα δέντρα. Το λάστιχο που είχαν συνδέσει με τη βρύση είχε τσακίσει τόσο άσχημα που δεν έβγαζε σταγόνα νερό. Δίπλα μου να βρίσκονται δύο από τους διευθυντές του νοσοκομείου, ο ένας εκ των οποίων ήταν ο “καθ’ ύλην αρμόδιος” (το “αρμόδιος” σε πάρα πολλά εισαγωγικά). Γυρίζω και του λέω:

“Έχει τσακίσει το λάστιχο, κάπου 20 πόντους από τη βρύση. Φώναξε κάποιον να φέρει ένα μαχαίρι, να κόψει αυτό το κομμάτι και να το επανασυνδέσει για να ‘χουμε νερό, να προλάβουμε αν ξαναχρειαστεί”.

Η απάντηση:

“Πως κάνετε έτσι ρε; Πριν από λίγο βρισκόμουν με τον Περιφερειάρχη στο μέτωπο της φωτιάς και καιγόταν έκταση εκατό μέτρα μακριά μας, δίπλα από σπίτια και δεν κάναμε έτσι. Ψυχραιμία θέλει, τι πανικοβάλλεστε; ”.

Πετάγετε και ο άλλος διευθυντής και μου “επαναβεβαιώνει” τον προηγούμενο:

“Έχει δίκιο. Αυτό που χρειάζεται είναι να έχουμε ψυχραιμία”.

Και απαντάω και στους δύο:

“Πριν από ελάχιστα λεπτά κάηκαν ξερόχορτα ακριβώς δίπλα σας, ούτε 5 μέτρα μακριά σας, μέσα στο χώρο του νοσοκομείου και αν δεν έτρεχαν μερικοί άνθρωποι που δεν ήσαν “ψύχραιμοι”(!!!) σαν εσάς, μπορεί να είχαμε χειρότερα. Αυτό που έχετε εσείς δεν λέγεται ψυχραιμία, αναισθησία λέγεται”. Και έφυγα.

Ξέρετε ποιο είναι το συμπέρασμα που βγαίνει από την παραπάνω συνομιλία; Κάπως έτσι συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα και σε όλα σχεδόν τα μέτωπα. Οι “καθ’ ύλην” βρίσκονται στη κοσμάρα τους και …ψύχραιμοι και οι υπόλοιποι τρέχουν να σβήσουν τις φωτιές. Καλά που υπάρχουν και οι μη ψύχραιμοι γιατί θα είχε καεί ο κώλος μας.

 

Αυτές τις στιγμές που γράφω η ώρα είναι ήδη 9 το βράδυ. Η φωτιά εξακολουθεί να καίει, σε νέα μέτωπα αυτή τη φορά. Τα αεροπλάνα δεν σταματούν να περνούν διαρκώς πάνω από τα κεφάλια μας. Μέτρησα το χρόνο. Ούτε 5 λεπτά δεν πέρασαν από τη στιγμή που τράβηξα την πρώτη φωτογραφία και πέρασαν ξανά αυτά τα δύο. Και σκάρτο λεπτό, πίσω τους ερχόταν ένα τρίτο. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε τρεις φορές στο τέταρτο που βρισκόμουν στη ταράτσα. Πρόλαβαν να "γεμίσουν", να επιστρέψουν και να κάνουν νέα ρίψη. Και πάλι πίσω! Χαράς το κουράγιο αυτών των ανθρώπων.



Γέμισα στάχτες αλλά τους περίμενα και τρίτη φορά για να τους τραβήξω και βίντεο. Είναι το ελάχιστο που θα μπορούσα να κάνω ως αφιέρωμα στον αγώνα που δίνουν αυτοί οι άνθρωποι, πολλές φορές κινδυνεύοντας την ίδια τους τη ζωή.

 

Η μαλακία όλου του κόσμου αποτυπώνεται στο πιο κάτω βίντεο. Είναι τραβηγμένο από αυτήν ακριβώς τη φωτιά που ξεκίνησε από την περιοχή «Σελλά». Καμαρώστε ένα μάτσο ηλίθιους και ένα μάτσο βιόλες που …διασκεδάζουν στο πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας, ενώ πίσω τους η φωτιά μαίνεται ανεξέλεγκτη.

Υ.Γ: Έχω πει πολλές φορές, βρίσκω ευκαιρία να το επαναλάβω. Στους εμπρηστές και σε όσους ασελγούν σε ανήλικα, τους πρέπει η θανατική ποινή. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ψυχιατρικές εκτιμήσεις και δικονομικές μαλακίες. Αν υποθέσουμε ότι μου αναθέτουν την αρμοδιότητα να αποφασίσω και να διαλέξω μονάχα μία από τις δυο περιπτώσεις που θα επιβάλλεται η θανατική ποινή, ομολογώ ότι θα βρεθώ σε τεράστιο δίλημμα…!