Επιμένει για επαναδιαπραγμάτευση ο Σαμαράς

 

Σε τίποτα δεν συμφώνησε - και δεν πρόκειται να το κάνει - ο Σαμαράς, από όσα εξήγγειλε ο Παπανδρέου. Το να διαφωνείς με την κυβερνητική πολιτική είναι εύκολο, το πιο εύκολο απ’ όλα.

Με αυτή του την άρνηση επιτυγχάνει πολλαπλούς στόχους:

Στόχος 1ος: Διαχωρίζει τη θέση του κόμματός του από την πολιτική που ακολουθείται. Δεν θέλει επ’ ουδενί να χρεωθεί τη ρετσινιά του «μνημονιακού». Όχι πως έχει να προτείνει άλλο, καλύτερο, εναλλακτικό σχέδιο. Όχι με το Ζάππειο 2, ούτε με το Ζάππειο 52  δεν είναι σε θέση να διαμορφώσει αξιόπιστη οικονομική πρόταση που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Και ποιος να του την διαμορφώσει δηλαδή; Ο Μηταράκης ή ο Σταϊκούρας;

Στόχος 2ος: Παίρνει αποστάσεις από τον προκάτοχό του και το περιβάλλον του, τα λάθη και οι ηλιθιότητες των οποίων μας έφτασαν ίσαμε εδώ. Για τον Σαμαρά, η αυτοκριτική που όφειλε να κάνει το κόμμα του, εξαντλείται στα …σφουγγάρια. Με σφουγγάρι ανακοίνωσε, το βράδυ των εσωκομματικών εκλογών, ότι σβήνει το παρελθόν και έχει την ψευδαίσθηση ότι το ίδιο θα κάνουμε κι εμείς. Όνειρα φθινοπωρινής νυκτός.

Στόχος 3ος: Νομίζει ότι θα βγει κερδισμένος. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις άλλωστε κάτι τέτοιο δείχνουν. Βέβαια, κανένας δεν έκατσε να ασχοληθεί σοβαρά με τα δημοσκοπικά αποτελέσματα. Η κυβέρνηση επειδή περί άλλων τυρβάζει, η ΝουΔού επειδή της αρκεί η «πρωτοκαθεδρία» και δεν την βολεύει η περαιτέρω διερεύνηση. Ο Σαμαράς φαίνεται να αρκείται στη «βραχεία κεφαλή» που έχει από το ΠΑΣΟΚ. Η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που έπεσε/γκρεμοτσακίστηκε και έφτασε στον πάτο τη δεξιά και όχι ότι η δεξιά ανέκαμψε. Ψιλά γράμματα.

Στόχος 4ος: Φλερτάρει με το «κίνημα των αγανακτισμένων». Καλό είναι να πηγαίνεις κατά που φυσάει ο άνεμος και όχι κόντρα. Ότι θέλει ο λαός, που λένε. Από αυτή τη στρατηγική μόνο οφέλη μπορεί να έχει το κόμμα του και ο ίδιος. Αν ο ξεσηκωμός έχει επιτυχία, θα παραστήσει τον μπροστάρη. Αν αποτύχει, θα υπάρχει η παρακαταθήκη που ίσως εξαργυρωθεί σε ψήφους αγανάκτησης.

Στόχος 5ος: Υποδύεται τον πατριώτη, τον αγωνιστή, τον σκληρό διαπραγματευτή, τον ρυθμιστή των εξελίξεων. Κανένας δεν του δίνει σημασία, εντός και εκτός Ελλάδας αφού τα όσα λέει είναι για να χαϊδεύουν αφτιά και να μην αλλάζει επί της ουσίας τίποτα. Θα επαναδιαπραγματευτεί, λέει, το μνημόνιο. Μα αν δεν κάνω λάθος, για να διαπραγματευτείς με κάποιον πρέπει να είναι κι αυτός πρόθυμος να διαπραγματευτεί. Θα τον καθήσεις με το ζόρι στη καρέκλα και θα του πεις …«διαπραγματεύσου»; Από πού πήρε το μήνυμα ότι υπάρχουν στην Ευρώπη ευήκοα ώτα που θα ήθελαν να τον ακούσουν και να αλλάξουν τους όρους δανεισμού, τα επιτόκια και τις ρήτρες; Αντί να βγαίνει στις τηλεοράσεις και να προκαλεί με τις ασυναρτησίες που τον βάζουν να διαβάζει, γιατί δεν συναντιέται με τον Πρωθυπουργό να του εκμυστηρευτεί τις ιδέες του και να τον βοηθήσει για το καλό της χώρας;

Μέχρι αυτή τη στιγμή τον Σαμαρά τον σώζει το γεγονός ότι δεν παίρνει αποφάσεις, ενώ παράλληλα οι αποφάσεις που παίρνει ο Παπανδρέου τον κάνουν ολοένα και απεχθέστερο στις πλατιές λαϊκές μάζες. Ακόμη και αν τα καταφέρει ο Παπανδρέου με την πολιτική που ακολουθεί (απίθανο σενάριο), ο λαός δεν πρόκειται να του συγχωρέσει ότι για μια ακόμη φορά αυτός πλήρωσε τα σπασμένα.

Το δυστύχημα γι’ αυτή τη χώρα είναι που σε τόσο άσχημους καιρούς, οι πάσης φύσης ηγεσίες, είτε λούφαξαν, είτε είναι κατώτερες των περιστάσεων, είτε ανύπαρκτες…