Και το όνομα αυτού… Βαγγέλης !

 "Η πρώτη εντύπωση που δημιουργεί ένας ηγεμόνας είναι αυτή που δίνουν οι άνθρωποι που τον περιστοιχίζουν." (Ν. Μακιαβέλι)

 

Μετά την αποτυχία της εθνικής συνεννόησης, όπως ονομάστηκε, δηλαδή της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με ταυτόχρονη παραίτηση Παπανδρέου και ορισμό Πρωθυπουργού κοινής αποδοχής, οι επιλογές δεν ήταν πολλές. Ή διάλυση της Βουλής και εκλογές, ή ανασχηματισμός και νέο ξεκίνημα. Επελέγη το δεύτερο, ο ανασχηματισμός. Το αν θα είναι νέο και ξεκίνημα, μένει να αποδειχτεί.

Ας αφήσουμε τη νιδέλτα και τον Αντωνάκη να παίξουν με τα κουβαδάκια τους. Αυτή η παράταξη μας έχει συνηθίσει στη φυγοπονία. Έχει εθιστεί πια στο να λουφάζει στα δύσκολα, δεν αλλάζει. Πετάει κάπου κάπου και καμιά κοτσάνα για να δηλώνει την παρουσία της και αυτό είναι όλο. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να ασχοληθεί στα σοβαρά με την περίπτωση της δεξιάς παρέας, απλά χάνει το χρόνο του. Και εδώ που φτάσαμε ο χρόνος είναι χρήμα (που έχουμε ανάγκη).

Ανασχηματισμός λοιπόν. Όσο και να ψάξει κανείς, αποκλείεται να βρει έστω και έναν που να συμφωνεί με όλα τα πρόσωπα της νέας κυβέρνησης. Ακόμη κι αν συμφωνεί, δεν θα συμφωνεί με τα υπουργεία. Όλοι έχουμε άποψη και σε αυτή διεκδικούμε το αλάθητο. Και δεν ακούμε και κανέναν. Οι υπόλοιποι είναι άσχετοι που μας ενοχλούν με τις ιδέες τους.

“Γιατί να βάλει αυτόν ρε φίλε; Χάθηκε δηλαδή να βάλει εκείνον;;;”.
“Τι λες ρε άσχετε; Σοβαρά μιλάς; Τον άλλον έπρεπε να βάλει. Άντε που θα μου πεις εμένα.”.
“Κάντε στην άκρη ρε! Εγώ ξέρω ότι δέχτηκε πιέσεις και αναγκάστηκε να βάλει κι αυτόν στην κυβέρνηση. Μου το ‘πε ο δευτεροξάδελφος της κουμπάρας μου, που το έμαθε από τον ανιψιό της, που το είχε ακούσει από τον παππού του, που του το είπε ότι ο μπατζανάκης του γείτονα. Καρατσεκαρισμένο !”.

Ανασχηματισμός και σαχλαμάρα σ’ αυτόν τον τόπο πάνε αντάμα. Χρόνια τώρα.

Πρόσωπα έφυγαν από την κυβέρνηση και άλλα μπήκαν σ’ αυτή. Έχω την εντύπωση ότι κανένας δεν ασχολείται με τις καταργήσεις-συγχωνεύσεις υπουργείων. Ούτε με την απομάκρυνση της Κατσέλη, της Μπιρμπίλη και του Δρούτσα. Ούτε με τις υπουργοποιήσεις Μπεγλίτη και Κουτρουμάνη. Χλωμές έως αδιάφορες. Η “βόμβα” ήταν το Υπουργείο Οικονομικών.

Βενιζέλος λοιπόν. Ήταν που ήταν δύσκολα τα πράγματα, τώρα ζορίσανε για τα καλά. Ο Βενιζέλος έχει κατηγορηθεί για χίλια δυο πράγματα. Για ασυγκράτητη φιλοδοξία, για τυχοδιωκτισμό, για αμετροέπεια, για λαϊκισμό, ότι υποσκάπτει, ότι πριονίζει καρέκλες και πολλά άλλα. Και όλα αυτά όχι από τους πολιτικούς του εχθρούς (οι οποίοι τον σέβονται περισσότερο), αλλά από τους εσωκομματικούς του “φίλους”.

Αυτοί οι “φίλοι” είναι που του την έχουν στημένη. Εάν επιτύχει στο έργο του, είναι σίγουρο ότι την επιτυχία κατά κύριο λόγο θα την πιστωθεί ο Πρωθυπουργός. Λογικό δεν είναι; Η πολιτική χαράσσεται από τον ηγέτη και ο υπουργός αναλαμβάνει την ευθύνη να την εφαρμόσει. Δεν κάνει ο καθένας του κεφαλιού του.

Καλά μέχρι εδώ;

Αν αποτύχει τι πρόκειται να γίνει; Ο μαύρος χαμός ! Έχει να πέσει  σπέκουλα Βαγγέλη που θα 'ναι όλη δική σου. Οι θεωρίες συνομωσίας ήδη άρχισαν να εξυφαίνονται. Αυτή τη στιγμή οι άσπονδοι φίλοι του Βενιζέλου έχουν ψιλοπαγώσει. Δεν περίμεναν τέτοια αναβάθμιση από τον Πρωθυπουργό και φυσικά δεν περίμεναν τη θετική ανταπόκριση του Βαγγέλη. Η θέση προτάθηκε αρχικά στον Παπαδήμο, που την αρνήθηκε. Το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και ο Βενιζέλος, αφού δεν αποτελούσε την πρώτη επιλογή, αλλά την …αναπληρωματική. Δεν το έκανε όμως. Δέχτηκε να δώσει την πολιτική, αλλά κύρια, την προσωπική μάχη.

Με τούτα και με κείνα το μνημόνιο Νο2 άρχισε να μπαίνει στη ζωή μας…