Μια Δημοκρατία που ψάχνει τον Εκατοστό Πίθηκο

Πολύ καλό πράγμα τελικά η δημοκρατία, κύρια επειδή μπορείς να την μεταφράζεις όπως θες. Μη φοβηθείς να το κάνεις, αφού δεν είσαι ο μόνος.

Ο τάδε νομίζει ότι στη δημοκρατία έχει το δικαίωμα με πολλή και σκληρή δουλειά να σηκώσει κάποτε κεφάλι και να βελτιώσει το βιοτικό του επίπεδο, ο δείνα ως δημοκρατία αντιλαμβάνεται το νομικό οπλοστάσιο που δημιούργησαν οι εχθροί της για να ελίσσονται, να κλέβουν τους καρπούς της δουλειάς του άλλου και να τον ξαναγυρίζουν στην αιώνια φτώχεια.

Εσύ νομίζεις ότι δημοκρατία σημαίνει να έχει και το δικό σου παιδί πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο και όχι να σπουδάζουν αποκλειστικά τα παιδιά των πλουσίων - καταδικάζοντας τους φτωχούς σε αιώνιους εργάτες, ο άλλος καταλαβαίνει ότι στη δημοκρατία μπορεί να κάνει κατάληψη για οποιοδήποτε λόγο και για όσο χρόνο θέλει, χωρίς να φοβάται μη φάει φάπες.

Κάποιος θεωρεί ότι στη δημοκρατία υπάρχει ισότητα/ισονομία, κάποιος άλλος άρρωστος (οι περισσότεροι είναι) εννοεί ως δημοκρατία το πολίτευμα που σταματάει πριν τον αγγίξει. Όταν για παράδειγμα θεωρεί αυτονόητη τη φορολογία και μάλιστα όσων έχουν τα περισσότερα, αλλά αν αποκτήσει και αυτός πολλά περιουσιακά στοιχεία προσλαμβάνει τους "καλύτερους" νομικούς και λογιστάδες που θα τον βοηθήσουν να εξαπατά τους μηχανισμούς ελέγχου, να ξεγλιστρά και να φοροκλέβει.

Είναι ο ίδιος που θα ήθελε να υπάρχει αστυνομία για να βρει και να συλλάβει τους διαρρήκτες που του άδειασαν το σπίτι, να υπάρχουν αστυνομικοί στους δρόμους για να μπορούν η γυναίκα και η κόρη του να κυκλοφορούν χωρίς να φοβούνται τους ανώμαλους που θα τις στριμώξουν στα σοκάκια, δεν θέλει όμως κάμερες στο γήπεδο που πάει για να τα σπάσει, επειδή αυτό συνιστά …αστυνομοκρατία!

Είναι ακριβώς αυτός που στους δρόμους δεν δέχεται περιορισμούς επειδή είναι… αριστερός (στο θολωμένο του μυαλό η Αριστερά είναι συνώνυμη του μπάχαλου), στη δουλειά του κόβεται για τον σοσιαλισμό (όπως αυτός τον καταλαβαίνει) και πίσω από τις κλειστές πόρτες του σπιτιού του είναι σκέτος φασίστας! Θα γίνει το δικό του και η δημοκρατία ας πάει περίπατο!

Μάλλον απίθανο λοιπόν να βγάλουμε άκρη, όταν και στα βασικά διαφωνούμε. Όταν στην ερώτηση πόσο κάνει ένα και ένα ο καθένας δίνει διαφορετικό νούμερο.

Ποιος φταίει; Έλα ντε!

Μπορεί η Παιδεία που ποτέ δεν πήραμε. Ίσως το κακό μας ριζικό; Ίσως ο Θεός που μας μισεί; Κάποιος λέει ότι τα 400 χρόνια σκλαβιάς φταίνε που γίναμε κατεργάρηδες! Ο δίπλα λέει ότι δεν θα γίνει μαλάκας σαν τον πατέρα του που ήταν πάντα στην απόξω. Ξύπνησε και θα μάθει και στο παιδί του να πατάει κεφάλια.

Σίγουρα πάντως φταίνε οι άλλοι.

Γιατί αν οι άλλοι ήσαν καλύτεροι, τότε… θα ήταν και αυτός!

Μάλλον τα έχουμε μπερδέψει. Και δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει αυτός ο λαός και αυτή η χώρα, όχι μπροστά … ούτε πίσω. Αν υποθέσουμε ότι μπαίνουμε σε μηχανή του χρόνου και διαλέγουμε αιώνα, πιστεύουμε στ’ αλήθεια ότι θα βρίσκαμε έστω και έναν που θα μας άντεχε;

Ούτε στο Μεσαίωνα δεν θα μας ήθελαν.

Ακόμα και ο Νώε θα μας άφηνε να θαλασσοδέρνουμε μέχρι να πνιγούμε. Όταν δεν αποφασίζουμε να κάνουμε κοινές λογικές παραδοχές για το τι φταίει και πως διορθώνεται, προβλέπω να μείνουμε μονίμως κολλημένοι στο βάλτο. Ακόμα και μια δρασκελιά να μας χωρίζει από την ακτή, εμείς δεν εννοούμε - δεν θέλουμε να την κάνουμε.

Ίσως κάποιοι έχουν διαβάσει για τα Ακασικά Αρχεία και τον "Εκατοστό Πίθηκο". Η ιστορία λέει ότι τη δεκαετία του ‘50 σε μια κοινωνία πιθήκων που ζούσαν στο Ιαπωνικό νησί Koshima, έγινε μια πολύ σημαντική παρατήρηση. Επιστήμονες πετούσαν στην άμμο ωμές γλυκοπατάτες και οι πίθηκοι τις μάζευαν και τις έτρωγαν (με την άμμο μαζί). Κάποια μέρα ένα μικρό πιθηκάκι (τυχαία ίσως) έπλυνε μια γλυκοπατάτα σε κοντινό ρέμα. Η γεύση της γλυκοπατάτας με την καθαρή φλούδα σαφώς του άρεσε περισσότερο και αυτό το δίδαξε και στη μητέρα του. Σταδιακά η μητέρα του το δίδαξε και σε άλλες μητέρες και αυτές στα παιδιά τους.

Μέσα σε 6 χρόνια (1952-1958) η νέα μέθοδος σταδιακά υιοθετήθηκε και από άλλους ενήλικες, όχι από όλους (κάποιοι συνέχιζαν να τρώνε τις βρώμικες γλυκοπατάτες). Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτή η νέα μέθοδος με κάποιον ανεξήγητο τρόπο υιοθετήθηκε και από άλλες κοινωνίες πιθήκων που ζούσαν σε άλλα νησιά, χιλιόμετρα μακριά από το δικό τους. Χωρίς να περάσει τη θάλασσα κανένας πίθηκος για να διδάξει τους άλλους, η μέθοδος του πλυσίματος "πέρασε" τη θάλασσα.

Οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα του "100ου πιθήκου" (ο αριθμός είναι σχηματικός): μπορεί να υπάρχουν 99 άτομα μιας κοινωνίας που έχουν υιοθετήσει μια ενέργεια και αυτή να μην έχει επηρεάσει ολόκληρη την κοινωνία, να παραμένει απλά στον νου των 99 αυτών ατόμων. Αρκεί όμως έστω και ένα άτομο για να "συμπληρωθεί" ο απαιτούμενος αριθμός ώστε αυτή η νέα ενέργεια να αρχίσει να επηρεάζει πλέον τους πάντες.

Αλλά και πάλι οι επιστήμονες δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πως η νέα μέθοδος "πέρασε" τη θάλασσα και η γνώση έγινε κτήμα και άλλων κοινωνιών. Μετά από αλλεπάλληλα πειράματα, μελέτες και έρευνες, οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το κρίσιμο στοιχείο είναι ο αριθμός των πιθήκων που έχουν υιοθετήσει πρώτοι τη νέα συνήθεια. Όταν συμπληρωθεί ο αριθμός των πρωτοπόρων, τότε με έναν "μαγικό" τρόπο "ξεκλειδώνεται" η πόρτα και για όλους τους υπόλοιπους.

Οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι απαιτείται ένα ελάχιστο όριο ατόμων που "θα ανοίξει το δρόμο": η τετραγωνική ρίζα του 1% του πληθυσμού.

Δεν ξέρω αν 331 άτομα στην Ελλάδα αρκούν για να διαμορφώσουν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να αποκτήσουμε όλοι κοινή συνείδηση για το τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μας συμφέρει,

δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα μιμούμαστε τους γύρω μας και θα συνεχίσουμε να τρώμε γλυκοπατάτες με χώμα, ενώ ξέρουμε ότι ορισμένοι άρχισαν ήδη να τις πλένουν,

δεν ξέρω που θα μας οδηγήσει το να συνεχίσουμε να κινούμαστε σε προσωπικούς παράλληλους μονόδρομους,

δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα αντέξουμε πυροβολώντας ο ένας τον άλλον, αντί να στρέψουμε τις κάνες μπροστά μας, στον ΚΟΙΝΟ ΕΧΘΡΟ,

αυτό που ξέρω είναι πως είναι ηλίθιο να περιμένουμε από τους άλλους να γίνουν αυτό που εμείς πεισματικά αρνούμαστε. Να περιμένουμε να σταματήσουν οι περισσότεροι να είναι μισάνθρωποι για να μην είμαστε κι εμείς, να περιμένουμε να αποκτήσουν συνείδηση για να τους ακολουθήσουμε, να περιμένουμε να αλλάξουν οι άλλοι την κοινωνία για να ενταχτούμε, χωρίς να έχουμε "διακινδυνεύσει" να μπούμε στη θέση του μπροστάρη, άρα και του "στόχου".

Γιατί ανέκαθεν οι πρωτοπόροι βίωναν τη μοναξιά του στόχου που σημαδεύεται...

Σημ: Οι πληροφορίες για τον 100ο πίθηκο είναι από εδώ.