Σελίδες

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Politics? No, thanks.



Το τελευταίο χρονικό διάστημα απέχω από κάθε κίνηση που θα χαρακτηριζόταν «πολιτική».

Δεν μιλάω καθόλου για πολιτική. Και να σκεφτεί κανείς ότι κάποτε τσακωνόμουν για «ιδέες».

Απέχω από εκλογικές διαδικασίες στο χώρο δουλειάς. Ο επαγγελματικός συνδικαλισμός (δυστυχώς μόνο τέτοιος υπάρχει) μου προκαλεί ανυπόφορες αναγούλες και τα αντιόξινα δεν βοηθάνε καθόλου.

Δεν ακούω στο ραδιόφωνο τίποτα άλλο από σταθμούς που παίζουν αποκλειστικά μουσική.

Δεν παρακολουθώ τα δελτία ειδήσεων των ακριβοπληρωμένων κομπάρσων του περιφερόμενου θιάσου της παραπληροφόρησης. Μου τσακίζουν τα νεύρα όταν «λογομαχούν» πολιτικοί με δημοσιογράφους και το ίδιο βράδυ έχουν κλείσει μαζί τραπέζι σε πολυτελές εστιατόριο για να περιδρομιάσουν με τις οικογένειές τους. Το ίδιο χιλιοπαιγμένο εργάκι τουρνέ στην επαρχία. Τα μόνα που άλλαξαν είναι τα γκρίζα μαλλιά και οι καταθετικοί λογαριασμοί στις τράπεζες. Και οι δεύτεροι ακόμα πιο γκρίζοι.

Δεν διαβάζω πολιτικές εφημερίδες γιατί ανήκουν σε ανθρώπους που δεν δίνουν «μία» για την ενημέρωση. Εκδότες – επιχειρηματίες είναι οι άνθρωποι, μεγαλοεργολάβοι που παίρνουν ακριβά τις αναθέσεις και δίνουν τα φθηνά τα μεροκάματα. Κι αν δεν έβαζαν για δώρα τα i-pad, τα νεσεσέρ, τα τριήμερα ταξίδια και τα CD όσων πέθαναν αυτή την εβδομάδα, θα το ‘χαν κλείσει προ πολλού το μαγαζί. Χάντρες και καθρεφτάκια για το πολύχρωμο τσούρμο των αγράμματων ιθαγενών.

Η μόνη διέξοδος για να «ξεδίνω» είναι τα blogs. Διαβάζω πολλά, πάρα πολλά. Σημαντικά και ανούσια, έτσι, για να «παίρνω» κλίμα.

Και τι γίνεται αυτές τις ημέρες;

Η κυβέρνηση το παλεύει.

Ή παλεύει με τα νεύρα μας, την υπομονή και τα όριά μας. Διαμηνύει προς πάσα κατεύθυνση ότι δίνει την ύστατη μάχη. Λέει σε όλους τους τόνους πως σε αυτή τη μάχη δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρχουν λιποτάκτες. Ποιους εννοεί;

Για μας πρόκειται! Για την κυβέρνηση θεωρούνται λιποτάκτες όσοι δεν θα αντέξουν – και θα είναι πάρα πολλοί – τις σφαίρες που θα πέσουν. Όσοι έχουν τις λιγότερες αντοχές, τις μικρότερες πιθανότητες επιβίωσης. Όσων το λάδι στο καντήλι είναι ούτως ή άλλως λιγοστό.

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να κερδίσει τον πόλεμο. Οι εχθροί είναι εκατομμύρια, είναι πανίσχυροι και, το χειρότερο, αόρατοι. Στην εντελώς απίθανη περίπτωση που η κυβέρνηση καταφέρει να σώσει την ελληνική οικονομία, πολλοί είναι εκείνοι που θα επαίρονται και θα θριαμβολογούν. Ακόμα και κάτι περιθωριακά κόμματα σαν τη ΝΔ και το ΚΚΕ. Είναι σαν να το βλέπω μπροστά μου. Θα μας πουν ότι «ήσαν χρήσιμες οι διαφωνίες μας γιατί πίεσαν την κυβέρνηση για την καλύτερη δυνατή λύση».

Η νίκη ανέκαθεν είχε πολλούς πατεράδες, η ήττα ήταν πάντα ορφανή!

Έτσι και δεν σωθεί η ελληνική οικονομία να δεις τι έχουμε να τραβήξουμε ! Θα φταίει υποκουλτούρα μας, η τεμπελιά μας, η διαφθορά μας, η ασυνεννοησία μας, το μαζί τα φάγαμε, οι υψηλές (!!!) αμοιβές μας που χαντάκωσαν την ανταγωνιστικότητα.

Κύριε πρωθυπουργέ,

Δεν έκανες τίποτα για την αλλαγή του νόμου περί ανευθυνότητας υπουργών. Άλλη μια προεκλογική σου δέσμευση που την έφαγε το σκοτάδι. Έχεις βλέπεις άλλες προτεραιότητες. Προέχει η …σωτηρία μας!

Να ξέρεις όμως ότι δεν αρκεί να καθαρίσεις τα σκατά από το κοτέτσι. Αν δεν κόψεις και κανα λαιμό όσων το λέρωσαν, πολύ γρήγορα θα το ξαναγεμίσουν…

1 σχόλιο:

  1. Πολύ σωστός.
    Νομίζω τα είπες όλα:
    "Έτσι και δεν σωθεί η ελληνική οικονομία να δεις τι έχουμε να τραβήξουμε ! Θα φταίει υποκουλτούρα μας, η τεμπελιά μας, η διαφθορά μας, η ασυνεννοησία μας, το μαζί τα φάγαμε, οι υψηλές (!!!) αμοιβές μας που χαντάκωσαν την ανταγωνιστικότητα."

    Παλιό το κόλπο τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή