Ιστορίες του Καφενέ: Το Αντάμωμα

Η ιδέα ήταν της Μαρίας Κανελλάκη. Την ενορχήστρωση ανέλαβε (ποιος άλλος) η Αριστέα και πάνω από 25 bloggers και μη, έχουν δηλώσει ως τώρα συμμετοχή στις “Ιστορίες του Καφενέ”.  

Το Αντάμωμα

Είχε ένα τέταρτο που περίμενε ο Χρήστος στον καφενέ του κυρ Μιχάλη. Ο Γιάννης άφαντος. Να μην κατάλαβε; 

Πέρασαν πάνω από 10 χρόνια από τότε που νεοσύλλεκτοι πρωτοσυναντήθηκαν στο Κέντρο Εκπαίδευσης Τεθωρακισμένων στην Αυλώνα. Ύστερα από τη βασική τους εκπαίδευση μαζί πήραν μετάθεση για την 31η μηχανοκίνητη ταξιαρχία στις Φέρρες. Εκεί είναι που έγιναν κολλητοί φίλοι με τον Γιάννη. Μπορεί τότε να μην πέρασαν και την καλύτερη θητεία, τώρα όμως τα θυμάται με μια γλυκιά νοσταλγική διάθεση.

- Εκείνον τον ρημαδοκαφέ … τελικά να σου τον φέρω;

Ξερόβηξε. Κόντεψε να πνιγεί με τον καπνό του. Έτσι ξαφνικά όπως ήρθε από πίσω του ο καφετζής σα φάντασμα, του κόπηκαν τα ήπατα.

- Γιατί  κυρ Μιχάλη; Βιάζεσαι να κλείσεις; του απάντησε μέσα σε πνιχτά γέλια.

- Ρε τέλειωνε και έχω κι άλλους πελάτες!

- Ε, πήγαινε στους άλλους! Μπααα…

Πολύ απολάμβανε τους εκρηκτικούς διαλόγους με τον κυρ Μιχάλη. Έτσι οξύθυμος που ήταν, ο Χρήστος τρελαινόταν να τον τσαντίζει. Του άναβε το σπίρτο και τον άφηνε να σιγοκαίει. Τόσα χρόνια είχε πια βρει το κουμπί του και ήξερε πολύ καλά ότι πίσω από αυτόν τον φαινομενικά νευρικό και ευερέθιστο καφετζή κρύβεται μια ψυχάρα.

Καθώς κοιτούσε το ταβάνι στέλνοντας διαχτυλίδια καπνού, άκουσε δίπλα του ένα σφύριγμα. Κάτι σα στρατιωτικό εμβατήριο. Έστριψε και αντίκρισε τον Γιάννη. Πετάχτηκε όρθιος…

- Σειρούλα! Που ‘σαι ρε σειρά;! είπε και τον αγκάλιασε σφιχτά.

- Καλημέρα ρε Χρηστάρα. Σόρρυ που άργησα. Ξέρεις πόση ώρα το ψάχνω; Που το ανακάλυψες ρε φίλε αυτό το καφενείο; Πω πω, απίθανο λέμε!

- Πως χαθήκαμε έτσι ρε αδελφέ; Τι κάνεις; Με τι ασχολείσαι; Παντρεύτηκες...; 

- Θα στα πω. Κάτσε πρώτα να παραγγείλουμε καφέδες γιατί βλέπω τον κυρ Μιχάλη να μου πετάει κανα μπρίκι.

Κυρ Μιχάλη, να σε δω λίγο;

- Διαταγάς. Και γρήγορα γιατί έχω παραγγελιές από τα μαγαζιά παρακάτω.

- Κυρ Μιχάλης είπαμε; Εμένα με λένε Γιάννη. Φτιάξε μου έναν πολλά βαρύ και όχι να θυμηθώ τα νιάτα μου.

- Ώπα ρε μεγάλε … που σε πήρανε τα χρόνια! Είσαι 30;

- Σε λίγους μήνες. Να θυμηθώ το στρατό εννοούσα, από φαντάρος έχω να πιω τέτοιο καφέ. Στη Λυών κάτι ζουμιά έπινα. Όπως σε κόβω ξέρεις να μαστορεύεις καλό καφέ.

- Στα πρόλαβε εκείνος; είπε και έδειξε με το κεφάλι του τον Χρήστο. Μωρέ καλό κουμάσι είσαι και του λόγου σου. Έναν γλυκύ βραστό και έναν πολλά βαρύ και όχι. Έφτασεεεε…

- Κυρ Μιχάλη … μη φεύγεις. Δε μου λες, σ’ εκείνη τη φωτογραφία ο Αλεξανδράκης στην "Οικογένεια Χωραφά" δεν είναι;

Έφυγε χωρίς να απαντήσει.

- Λοιπόν; Τα νέα σου φίλε. Λυών άκουσα. Στη Γαλλία βρέθηκε η αφεντιά σου; Στο τηλέφωνο δεν μου είπες τίποτα. Ρώτησα και τον Στάθη που συναντηθήκατε στο αεροδρόμιο και σου έδωσε το τηλέφωνό μου, αλλά δεν μου είπε. Τόσο μυστικό είναι πια;

- Όχι ρε συ, τι μυστικό; Απλά ήθελα να σε δω και να τα πούμε από κοντά. Χρήστο, από την ώρα που απολύθηκα έψαχνα για δουλειά. Άδικος κόπος, τον χρόνο μου έχανα. Ξέρεις ότι τα πράγματα είναι ζόρικα και χωρίς χαρτί σήμερα δεν κάνεις τίποτα. Το πάλεψα για λίγο ώσπου τελικά αποφάσισα πως πρέπει να σπουδάσω. Έφυγα για Γαλλία, πήγα στην Λυών όπου ζει η αδελφή μου, σπούδασα, έκανα και το μεταπτυχιακό μου και να ‘μαι. Γύρισα φίλε, δεν την άντεξα την ξενιτιά. 

Γυρνούσα σαν τον Γιάννη Αγιάννη. Είχα μονίμως την αίσθηση ότι με κυνηγούν. Δεν με χωρούσε ο τόπος, φίλε. Να φανταστείς ότι και την κοπελιά μου που είναι Γαλλίδα κατάφερα και την έπεισα να έρθει μαζί μου. Είναι δασκάλα πιάνου και με κάτι γνωστούς που έχω βρήκα άκρες και θα δουλέψει σε μουσικό ωδείο στο Μοσχάτο. Έρχεται τον άλλο μήνα.

- Εσύ έκανες την τύχη σου δηλαδή. Το καλύτερο κορίτσι βρήκες. Με γαλλικά, με πιάνο…

Γέλασαν δυνατά και όλο το μαγαζί γύρισε και τους κοίταγε.

- Εσύ; Πως τα πας; Τα νέα σου.

- Με μένα φίλε τα πράγματα είναι πιο πεζά. Απ' όταν απολύθηκα συνέχεια κοπροσκύλιαζα. Το ‘ριξα στα ταξίδια και τη ντόλτσε βίτα. Γύριζα με τη μηχανή και τους κολλητούς μου όλη την Ελλάδα. Ο πατέρας μου είχε απηυδήσει ο δόλιος. Η μόνη επαφή που είχα μαζί του ήταν όταν του τηλεφωνούσα που βρίσκομαι και του ζήταγα λεφτά. Αν εσύ ήσουν ο Γιάννης Αγιάννης, εγώ ήμουν ο Χρήστος Άχρηστος.

Αυτή τη φορά γέλασαν δυνατότερα…

- Στο τελευταίο τηλεφώνημα μου είπε η μάνα μου πως ο πατέρας δεν ήταν καλά. Ταξίδεψα όλη τη νύχτα και τα ξημερώματα ήμουν σπίτι. Τον έτρεξα στους γιατρούς. Είχε περάσει ένα ψιλοέμφραγμα αλλά ευτυχώς τον προλάβαμε. 

Από τότε κάτι γύρισε ανάποδα μέσα μου. Αποφάσισα να στρώσω τον κώλο μου και να δουλέψω. Αν θυμάσαι σου είχα πει ότι ο πατέρας μου ήταν οινοποιός. Δουλειά που την πήρε από τον πατέρα του και αυτός από τον δικό του. Αλλά είχε τα παλιά μυαλά. Εγώ στρώθηκα φίλε, έψαξα τι με παίρνει να κάνω, πήρα χαμηλότοκο δάνειο, άλλαξα τα μηχανήματα, παρακολούθησα ειδικά σεμινάρια – μέχρι την Ιταλία έφτασα – και μπόρεσα να πάω την επιχείρηση παραπέρα. Σήμερα καμαρώνω πως έχω καλή παραγωγή, έχω και 3 εργάτες στο εμφιαλωτήριο. Στην Αθήνα κατεβαίνω συχνά γιατί έχω πελάτες αρκετά συνοικιακά μικρομπακάλικα και κάβες. Δόξα τω Θεώ να λέμε.

Κυρά Μαρία, ένα φράουλα και ένα κυδώνι. Και μη ξεχάσεις το γαλακτομπούρεκο. Θα με φάει η Μαρίνα…

- Ποια Μαρίνα ρε φίλε; Ποιο γαλακτομπούρεκο και ποια κυδώνια;

- Η γυναίκα μου ρε συ! Η γυναικάρα μου. Η κουκλάρα μου που θα μου γεννήσει τον παίδαρο. Στις 20 μπαίνει στο μήνα της…

- Έλα ρε! Παντρεύτηκες; Και υποψήφιος μπαμπάς; Πολύ το χάρηκα ρε κολλητέ. Δε μου λες, από … από κουμπάρο πως πας…;

Μιλούσαν για πολλή ώρα. Αντάλλαξαν τηλέφωνα και ορκίστηκαν πως τώρα πια δεν θα ξαναχαθούν. Ήταν κι εκείνη η υπόσχεση για κουμπαριά στη μέση…

- Να σε πληρώσουμε κυρ Μιχάλη;

- Δικά μου φίλε, ούτε να το συζητάς.

- Δεν θα είσαι καλά, γύρισα στην πατρίδα, βρήκα τον κολλητό μου και δεν θα τον κεράσω έναν καφέ; Άλλη φορά εσύ.

- Καλά, μη τρώγεστε (τους διέκοψε ο καφετζής). Αν είναι να τσακώνεστε, πληρώστε με και οι δύο. Πάρε Χρήστο  το γαλακτομπούρεκο και τις μαρμέλαδες και να μου φιλήσεις τη Μαρίνα. Πλήρωσε εσύ τώρα, από τον κουβαρντά θα τα πάρω την επόμενη…

Τα γέλια τους ακούστηκαν ως το στενό δρομάκι.

Είχαν φτάσει στην πόρτα.

- Που ‘σαι, λεβέντη, στη "Συνοικία Το Όνειρο" είναι. 

- Τι είπες κυρ Μιχάλη; 

- Για τον Αλεξανδράκη λέω…

.........................................................

Στις Ιστορίες του Καφενέ συμμετέχουν επίσης τα ιστολόγια:

Δημήτρης Ασλάνογλου, θα φιλοξενηθεί από την @ριστέα
Αγριμιώ, http://agrimio.wordpress.com/
Έλενα, http://miakalimera.blogspot.gr/
Xris Kat, http://neraidodimiourgies37.blogspot.gr/
Κική, http://ekfrastite.blogspot.gr/
Sofia Sofaki, http://happiness-bonheur.blogspot.gr
Μαρία Νι, http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/
Γεωργία, http://armoniaart.blogspot.gr/
Κάτια, http://katitimou.blogspot.gr/
Lysippe, http://on-the-up-and-up.blogspot.gr/
Γλαύκη, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr/
Κατερίνα Βερίγκα, http://positive-thinking-greece.blogspot.gr
Λεβίνα, http://levina-imagination.blogspot.gr
Δέσποινα, http://www.mamadesekrisi.blogspot.gr
Katerina Koko, http://followkoko.blogspot.gr
Κλαυδία, θα φιλοξενηθεί από http://pistos-petra.blogspot.gr
Έλλη, http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr
Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr
Μαριλένα, http://marilenaspotofart.wordpress.com
Μαρία(me maria), http://mytripssonblog.blogspot.gr
Μαρία Κανελλάκη, http://toapagio.blogspot.gr
Μαρία Έλενα, http://maria-elena-jewellery.blogspot.gr 
Φλώρα, http://texnistories.blogspot.gr
Χριστίνα http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr
@ριστέα, http://princess-airis.blogspot.gr