Έρχονται απολύσεις στο Δημόσιο !

Αρχικά ήταν ο Πάγκαλος με το “οι απολύσεις στο δημόσιο δεν είναι ταμπού” και “όταν καταργείται η θέση παύει και η μονιμότητα”.

Είναι γνωστό σε όλους ότι όταν η κυβέρνηση θέλει να κάνει αλλαγές, πετάει στην πρώτη γραμμή τον Πάγκαλο για να ανοίξει το δρόμο. Αυτός πάλι λόγω αμετροέπειας, χοντροκοπιάς, αγαρμποσύνης, αλλά και λόγω μεγέθους, δεν χαμπαριάζει. Δεν ιδρώνει από τις όποιες αντιδράσεις εγείρουν τα λεγόμενά του. Συνηθισμένος στο βρισίδι άλλωστε.

Ύστερα ήρθαν κι άλλοι κυβερνητικοί να σιγοντάρουν. Άλλος δειλά κι άλλος με θράσος αμολάνε από καιρού εις καιρόν διάφορα συναφή επιχειρήματα:

Επιχείρημα πρώτο: “Να μείνουν οι ικανοί. Να φύγουν οι αντιπαραγωγικοί και πλεονάζοντες”.

Και ποιος διαφωνεί;

Εγώ σίγουρα όχι.

Αλλά εδώ εδράζεται και η μεγαλύτερη υποκρισία του πολιτικού – βολευτικού συστήματος. Όντας ανήμποροι τα τελευταία 17 χρόνια να διορίσουν τα ρουσφέτια τους, ελέω ΑΣΕΠ (ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τον αείμνηστο Αναστάσιο Πεπονή) και (σε εντελώς θεωρητική βάση) προκειμένου να εξοικονομήσουν χρήματα, ώστε και με τους τροϊκανούς να τα πηγαίνουν καλά και να μη θιχτεί ο υπερπαραγωγικός ιδιωτικός τομέας, πετάξανε το δόλωμα και τσίμπησαν όλοι οι χάνοι! Στο εξής λοιπόν, αφού διορισμός από το παράθυρο δεν μπορεί να γίνει, το ρουσφέτι θα είναι η παραμονή στο δημόσιο.

Πιστέψτε με, με μια τέτοια ρύθμιση ετοιμάζονται να κρατήσουν ότι πιο κομματικοδίαιτο και αντιπαραγωγικό καθίκι τους κάνει τα χατίρια, τους κάνει τεμενάδες, τους ρουφιανεύει.

Σε ποιους αναφέρομαι; Μα φυσικά στον κακώς εννοούμενο συνδικαλισμό. Μπορεί να είναι τυχαίο, αλλά προσωπικά μόνο τέτοιον έχω γνωρίσει. Ελαχιστότατοι είναι οι συνδικαλιστές που ταυτόχρονα δουλεύουν. Και υπάρχουν μόνο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Τον κανόνα που λέει ότι ο συνδικαλιστής είναι συνώνυμο του άεργου, του ρουφιάνου, του τεμπέλη, του «τακτοποιητή», του αλιέα ψήφων για τον κερατά βουλευτή που τον διόρισε (και αύριο θα τον κρατήσει στο δημόσιο).

Ποιος από αυτούς τους μονίμως περιφερόμενους αργόσχολους θα δουλέψει αύριο; Ποιος από αυτούς έχει όρεξη να βάλει πλάτη; Ποιος από αυτούς θα αντικαταστήσει επάξια τον υπάλληλο που τόσα χρόνια ξεσκίστηκε στη δουλειά και τώρα απολύθηκε ή μπήκε σε «εφεδρεία»;

Φέξε μου και γλίστρησα.

Αν προϊστάμενος ή διευθυντής τους αλλάξει πόστο και τους ζητήσει να δουλέψουν, θεωρείται κομματική δίωξη και την επόμενη μέρα γίνεται ερώτηση στη Βουλή !!!

Επιχείρημα δεύτερο: “Θα υπάρξει εργασιακή εφεδρεία όπου ο καθένας θα μπορεί για 5 χρόνια να αμείβεται με το 60% των αποδοχών του χωρίς να εργάζεται, ενώ παράλληλα θα έχει τη δυνατότητα να εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα ή να ανοίξει τη δική του επιχείρηση”.

Αυτό κι αν αποτελεί την απόλυτη σαχλαμάρα!

Αρχικά να υποθέσουμε ότι το 60% θα μείνει στο 60%; Ή μετά από λίγο καιρό και επειδή πάλι δεν θα βγαίνουν τα νούμερα, ούτε και θα υπάρχει περιθώριο αντίδρασης από υπαλλήλους …μισοαπολυμένους, θα πάμε παρακάτω; Στο 50 ή στο 40%;

Έπειτα τι ακριβώς εννοούν με το «να εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα»; Επειδή υπάρχουν χιλιάδες ελεύθερες και μπορεί ο καθένας να διαλέξει; Για έκρηξη της ανεργίας έχουν ακούσει κάτι; Για λουκέτα και απολύσεις μήπως; Μπορώ να καταλάβω (που λέει ο λόγος) ότι οι απολύσεις και οι εφεδρείες θα μειώσουν το μισθολογικό κόστος. Αλλά άλλο αυτό και άλλο τα φούμαρα περί αποκατάστασης στον ιδιωτικό τομέα. Αν ο ιδιωτικός τομέας ήταν σε ανοδική τροχιά δεν θα υπήρχαν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι και 6,5% ύφεση.

Το «να ανοίξει τη δική του επιχείρηση» μου προκαλεί κλαυσίγελο. Κλείνουν επιχειρήσεις που δραστηριοποιήθηκαν επί δεκαετίες στην αγορά, δεν τους δανείζουν πια οι προμηθευτές τους και τράπεζες που συνεργάζονταν επί χρόνια γιατί φοβούνται το ρίσκο, έχουν απολύσει αν όχι όλους, το μεγαλύτερο ποσοστό των υπαλλήλων τους και σε όσους απέμειναν χρωστάνε μισθούς και δώρα και θα έρθει ο δημόσιος υπάλληλος «να κάνει παιχνίδι»; Βρε πάτε καλά;

Επειδή έχω βαρεθεί να απολογούμαι στον κάθε κακεντρεχή που δεν με γνωρίζει και αμολάει τη σαχλαμάρα του, ξεκαθαρίζω για πολλοστή φορά: τα μεγαλύτερα καρκίνωματα του δημοσίου είναι α) η μονιμότητα και β) ο συνδικαλισμός. Λειτουργούν και τα δύο εις βάρος της παραγωγικότητας και της αποδοτικότητας. Λειτουργούν και τα δύο εις βάρος του πολίτη και των συμφερόντων του.

Ποιος όμως θα καθορίζει ποιοι είναι οι ικανοί και ποιοι οι τενεκέδες;

Η εκάστοτε κυβέρνηση;

Οι ρουσφετολόγοι βουλευτές της;

Το συνδικαλιστικό της φασισταριό;

Αν υπάρξει μια ανώτατη αρχή που θα αποτελείται από ανεξάρτητους επιστήμονες και θα αξιολογεί στους δημοσίους υπαλλήλους τη συνολική  τους πορεία, τη βαθμολογία, την εξυπηρετικότητα, την ευγένεια και το ήθος, τότε ναι. Τότε συντάσσομαι με όλη μου τη δύναμη.

Αλλιώς ας αλλάξουμε κουβέντα…