Σελίδες

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

Του χρόνου Ερινύες

 
Αυτός ο χρόνος σού πήρε δημοκρατία, ελευθερία, ανθρωπιά.
σου άφησε «Ευρώπη». Λίγη.
Αλυσίδες, μισαλλοδοξία, απανθρωπιά, φασισμός
σε συσκευασία ηπείρου. Για να μη σου λείψει το κέρμα…!
Πατρίς εάλω.
Γιατί;
 
Αυτός ο χρόνος πήρε το μεγάλο σου ΟΧΙ
και σού επέστρεψε το άδικο ΝΑΙ τους.
Έκανες πίσω. Δεν μίλησες. Δεν πολέμησες. Υποτάχτηκες.
Τα μάτια βρέχουν τη σιωπή σου.
Γιατί;

Αυτός ο χρόνος ξέπλυνε εγκλήματα δεκαετιών.
Φύγαν, ήρθαν, έμειναν, θα αλλάξουν, θα μείνεις στα ίδια.
Τα παράσιτα τρώνε το δέντρο. Καμιά προσπάθεια να τα σκοτώσεις.
Τώρα θα φάνε την γη.
Γιατί;

Αυτός ο χρόνος πήρε μαζί του δικαιώματα, αγώνες,
όνειρα, φαντασιώσεις, ψευδαισθήσεις,
έστειλε στην ξενιτιά το αίμα μας.
Σκίστηκε η πέτρα… Ακούς το μοιρολόι;
Κι ολοένα θεριεύει ο πόνος.
Γιατί;

Αυτός ο χρόνος έφερε προσφυγιά στα πόδια σου.
Ραγισμένες ζωές στα παραπήγματα
μάτια που ικετεύουν μόνο για να χωρέσουν κάπου
καραβάνι ανομολόγητης ορφάνιας.
Θωρείς πισθάγκωνα δεμένος.
Γιατί;

Γιατί να μη σηκώσεις ανάστημα;
Γιατί να νιώθεις στα πόδια σου τσιμέντο;
Γιατί κουράστηκε ο νους να φτερουγίζει;
Γιατί να είσαι το γρανάζι που δεν έσπασε;
Όλα αυτά γιατί;

*****

Στέκω στη γωνιά δίχως ελπίδα
και ζητώ απ’ την Ιστορία να με αντέξει
μα θα σου πω τον εφιάλτη μου που είδα
δεν θα ‘ναι η λήθη αυτή που θα με στέρξει.

Γιατί όταν η Ελλάδα με χρειάστηκε
εγώ δεν ήμουνα εκεί για να παλέψω
όταν στο χώμα απ’ τους εχθρούς σωριάστηκε
δεν πέθανα για να την προστατέψω.



Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 10ο Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας.

Photo designer: Christopher Haines

31 σχόλια:

  1. Ό,τι καίει την Ελλάδα και την πονά
    το συγκέντρωσες στο ποίημα σου!!!
    Αγαπημένος ρεαλισμός....

    Σε φιλώ πολύ Πέτρο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα εγώ τι να απαντήσω; Που τα δύο πρώτα που ξεχώρισα ήταν τα δικά σου ποιήματα!
      Μπροστά σε μερικές από εσάς αισθάνομαι σαν μαθητής νηπιαγωγείου.

      Διαγραφή
  2. Πέτρο το ποίημά σου ζωγραφίζει.....! και όχι μονάχα ζωγραφίζει αλλά τσακίζει και νιρβάνες σκέψεων. Εξαίρετη συμμετοχή και άποψη φίλε.
    Όσον αφορά αυτά καθ' εαυτά τα λεγόμενά σου, οι απαντήσεις στα αθροιστικά "γιατί" του τέλους έρχονται με τον συλλογισμό κάτι απλού:
    Σαν εμφανίζεται μέσα στην αντάρα των αγώνων, των πόθων και των ελπίδων ενός λαού μια δύναμη που ευαγγελίζεται "εσένα", τους αγώνες σου, τις ανατροπές σου και διαλαλεί με στόμφο ότι θα γκρεμίσει τυράννους και αλυσίδες, τότε είναι λογικό το ΣΟΚ της ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ, οργανωμένης και στημένης, να είναι τέτοιο, που να σε πάρει χρόνο να πας απ την αρχή εκεί άρχισες να μαζεύεις το κουβάρι της οργής.
    Να γιατί κάποιοι "γιαλαντζήδες" είναι απείρως πιο χρήσιμοι στο σύστημα από τους εν τη τάξει καθορισμένους να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.
    Πάμε λοιπόν απ την αρχή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το εξωφρενικά παράλογο φίλε Γιάννη είναι πως τούτος ο λαός, ο οποίος σε πολύ μεγάλο ποσοστό αποδέχτηκε την πατσαβούρα που του πέταξε στα μούτρα ο Πάγκακος και συμφώνησε στο «μαζί τα φάγαμε», ουσιαστικά αποδέχεται την ευθύνη μοναχά σε φραστικό επίπεδο και δεν κάνει απολύτως τίποτα για να αλλάξουν τα στραβά που βλέπει παντού γύρω του.
      Κόλλησε στην «συν-ευθύνη» του μπουχέσα, αλλά ως εκεί. Δεν είναι διατεθειμένος ούτε να πεινάσει, ούτε να θυσιαστεί γι’ αυτή τη ρημάδα την επανεκκίνηση. Περιμένει τους άλλους να κάνουν θυσίες, ή προσμένει κάποιο μαγικό κόλπο για να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά.
      Δες για παράδειγμα τους γραβατωμένους που κατέβηκαν σε πορεία όταν αντιλήφτηκαν ότι το μνημόνιο θίγει και τους ίδιους. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Ναινέκοι. Πριν από 7 περίπου μήνες διαδήλωναν στο Σύνταγμα κρατώντας τα πλακάτ με τις μαλακίες ή τα κολονάτα ποτήρια με το κόκκινο κρασί. Φώναζαν ΝΑΙ στο μνημόνιο αλλά περίμεναν αυτό να αγγίξει τους άλλους, όλους τους άλλους, και πάντως όχι τους ίδιους.
      Ποιος από δαύτους είναι διατεθειμένος – προκειμένου να ξεκινήσουμε από την αρχή - να θυσιάσει, όχι το σπίτι του, έστω τη Μύκονο, την Αράχωβα, ή το σούσι;
      Έχω πει ότι δεν με ενδιαφέρει κανένα κέρμα. Θέλω μόνο την πατρίδα μου και μπορώ να θυσιάσω τα πάντα γι’ αυτή. Ξέρω ότι στα αυτιά μερικών ίσως αυτά ακούγονται κομματάκι εθνικιστικά, αλλά χέστηκα. Δεν χαρίζω την Ελλάδα μας σε κανένα χρυσαυγίδι να καπηλεύεται τους αγώνες που δόθηκαν για να φτάσει ως εδώ.

      Διαγραφή
  3. Θα ξεκινήσω ανορθόδοξα: είχες την πιο ανατριχιαστική φωτό! Η οποία βρίσκω ότι ταίριαξε απόλυτα με το δίκαιο ξέσπασμα σου!
    Θυμάμαι όταν διάβασα την πρώτη φορά τη συμμετοχή σου στο μέιλ που βούρκωσα! Μόνο κάποιος που έχει πονέσει πολύ από την κατρακύλα γύρω μας , μόνο κάποιος με ευθύνη θα έγραφε αυτούς τους στίχους !
    Σε ευχαριστώ για τα δάκρυα που μου ανέβασες στα μάτια! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σε ευχαριστώ για τα δάκρυα που μου χάρισες.
      Είναι δάκρυα που ξεπλένουν τα λάθη.

      Διαγραφή
  4. Πέτρο μου αμείλικτα τα ερωτηματικά, αναπάντητα τα γιατί διατυπωμένα τόσο απόλυτα ξεκάθαρα ...όπως εσύ ξέρεις....Καταπληκτικός ο τίτλος και η φωτό που επέλεξες...
    Καλό σου βράδι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέρεις Κλαυδία, κάπου πιστεύω ότι επαναλαμβάνομαι. Ότι έχω κολλήσει σε μια θεματολογία και περιστρέφομαι συνεχώς γύρω της. Μου είναι όμως αδύνατο να ξεπεράσω όλο αυτό που συμβαίνει και -το χειρότερο- να το παρακολουθώ απλά σαν θεατής.
      Τα αναπάντητα ‘Γιατί’ μού καίνε το μυαλό.
      Η διέξοδος δεν είναι αυτά τα δρώμενα, η διέξοδος θα δοθεί από εμάς τους ίδιους. Στα Συμπόσια Ποίησης καταθέτουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Η ζωή όμως είναι εκεί έξω και περιμένει να πάρουμε δραματικές αποφάσεις. Το ερώτημα είναι ποιος από εμάς αντέχει και δεν μένει μόνο στις λέξεις…

      Διαγραφή
  5. μια Ελλαδα ολο το ποιημα σου Πετρο μου μπραβο σου !!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια Ελλάδα δεμένη με σχοινιά και αβοήθητη.
      Σε ευχαριστώ Κάτια.

      Διαγραφή
  6. Πραγματικά Πέτρο, όλη η Ελλάδα μέσα στους στίχους σου. Ότι μας βασανίζει, ότι μας πονά, ότι μας απογοητεύει και μας συνθλίβει κάθε αισιοδοξία και ελπίδα! Βουρκώνω και ειλικρινά αναρωτιέμαι "Γιατί κουράστηκε ο νους να φτερουγίζει;"... Πόσες αλήθειες, πόσα αναπάντητα γιατί...
    Θερμά συγχαρητήρια για τη συμμετοχή και τη δημιουργία σου.
    Καλό Σαββατοκύριακο φίλε μου
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι από τις φορές που δεν υπάρχουν τα αισιόδοξα μηνύματα στο τέλος, όπως συνηθίζω.
      Ο καθένας μας Μαρίνα, ας δώσει τη συνέχεια που θα ήθελε.
      Ο καθένας μας ας αναλογιστεί τις δικές του ευθύνες και ας σχεδιάσει τη συνέχεια που θα ήθελε να δοθεί.
      Ο καθένας μας ας σταθεί για λίγο ευλαβικά στα λόγια του μεγάλου μας Ν. Καζαντάκη και ας αναλογιστεί ποια είναι η δική του θέση στην Ιστορία:
      Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα! Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.
      Είναι μεγάλο το χρέος μας και πολύ φοβάμαι ότι αρνούμαστε να το αντιληφθούμε, όπως έκαναν χιλιάδες πρόγονοί μας πριν από εμάς.

      Διαγραφή
  7. Έγραψες μια μικρή Οδύσσεια Πέτρο. Και το ξέρεις πως κάθε γραμμή σου είναι κι ένα καρφί που μας πονάει όλους. Δεν σου δίνω συγχαρητήρια απλά, αλλά εύχομαι η κραυγή σου να γίνει κοινή συνείδηση και να βρει λύτρωση αυτή η έρμη η χώρα μας.
    Να'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η μεγάλη Οδύσσεια γράφεται καθημερινά εκεί έξω, στους δρόμους Μαρία, και είσαι από αυτούς που το ξέρουν πολύ καλά, όντας ευαισθητοποιημένος πολίτης.
      Μακάρι οι κραυγές διαμαρτυρίας όλων μας να ενωθούν ώστε να τους σπάσουν τα τύμπανα. Πρέπει κάποτε να φωνάξουμε ΩΣ ΕΔΩ!! και να το εννοούμε.

      Διαγραφή
  8. Πες το ψέματα... Ούτε για συμπόσιο δεν είχα διάθεση φαντάσου, σε βλέπω σε πολύ καλύτερη μοίρα Πετράν που σταθερά μπορείς και αρθρώνεις λέξεις. Εγώ έχω περάσει λίγο στο βουβό για την ώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εμείς του βωβού είμαστε, μη φανταστείς.
      Μένουμε στα λόγια.
      Επαναστάτες του πληκτρολογίου.
      Εν αναμονή της μαγικής εκείνης στιγμής που θα περάσουμε και στην πράξη…

      Διαγραφή
  9. Κραύγη πόνου το ποίημα και η εικόνα!
    Μια ψιθυριστή κραυγή... δεν ξέρω αν ταιριάζει αυτή η έκφραση, αλλά αυτό μου βγάζει η ανάγνωσή του!
    Ίσως γίνουμε σοφότεροι, δυνατότεροι και πιο αποφασισμένοι στη συνέχεια, μια και είδαν πολλά πλέον τα μάτια μας και εξαντλήσαμε κάθε περιθώριο ελπίδας.

    Να ξέρεις ότι θα μπορούσε να του κάνει συντροφιά αυτό που είχα γράψει πέρσι τέτοια εποχή:
    "Λαχτάρα για την ευκαιρία της επιλογής,
    για το ψιθύρισμα του ανέμου.
    Λαχτάρα που μένει ημιτελής, ανείδωτη,
    ανήμπορη να εμφανίσει το μεγαλείο της.
    Πάντα ένα βήμα πριν,
    στέκει όπως η ανάσα του ψιθύρου πίσω από τα τζάμια.
    Κραυγή θα ’θελε να ’ναι, μα … δεν προφταίνει!
    Λιώνει κάτω από το ψύχος του γυαλιού.
    Άγγιγμα «θανάτου», άγγιγμα «ζωής»…"

    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως το είπες: εσωτερική κραυγή.
      Είναι η φωνή της συνείδησης που (θα έπρεπε να…) ακούει ο καθένας μέσα του. Είναι η αποτίμηση της κατάστασης, είναι μια συζήτηση με τον εαυτό του που αφήνει αυτά τα αναπάντητα ‘Γιατί;’
      Οι τελευταίοι δύο στίχοι αποτελούν την απάντηση/αυτοκριτική. Απαντάει στον εαυτό του αποδεχόμενος την ήττα του με σκυμμένο το κεφάλι.

      Οι δικοί σου στίχοι σίγουρα θα μπορούσαν να συντροφέψουν αυτό το ποίημα. Πρέπει κάποια στιγμή λοιπόν να συνεργαστούμε…

      Διαγραφή
  10. Πολυδιάστατο, συναρπαστικό με ηχηρά μηνύματα το ποίημα σου Πέτρο, γι' αυτό και με άγγιξε. Ο λυγμός βγαίνει αβίαστα με περισσή ευαισθησία και με αλήθεια στιλέτο! Ενισχύεις με έμπνευση και θάρρος ως ευσυνείδητος πολίτης κι ως άτομο με πολιτική κρίση, μια κοινωνική κραυγή αγωνίας στη σύγχρονη "σατραπεία" ... της πατρίδας. Εύγε! για τη σκέψη και τον τρόπο, για την τιμή και την ψυχή, που μεταλαμπαδεύεις συναισθήματα μα και προβληματισμό με τόσο αξιόλογη ποιητική τόλμη!
    Ακόμα και η φωτογραφία σου, εκπέμπει ισχυρή συγκίνηση!
    Να είσαι πάντα καλά και να έχεις ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η φωτογραφία, πράγματι, με άγγιξε από την πρώτη στιγμή και κατάλαβα ότι ταιριάζει απόλυτα για να εκπέμψει τα μηνύματα που πρέπουν.
      Σε ευχαριστώ Κατερίνα και για την ψήφο σου και για το πολύ τιμητικό σου σχόλιο.
      Να έχεις μια όμορφη ημέρα και μια πολύ καλή εβδομάδα.

      Διαγραφή
  11. Πατρίς εάλω. Γιατί;
    Ερώτηση κραυγή, το 3άρι μου δηλώνει πόσο με καθήλωσαν οι αλήθειες του ποιήματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Ελένη.
      Αυτά τα αναρίθμητα ‘Γιατί’ είναι οι Ερινύες που με σιγοκαίνε.

      Διαγραφή
  12. Αυτός ο χρόνος μας έδωσε πολλά πικρά μαθήματα κι ακόμα προσπαθούμε να βγάλουμε συμπέρασμα. Τι να πω για το ποίημά σου, Πέτρο; Με στοίχειωσε και του έδωσα το 3άρι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά Σοφάκι.
      Με τιμάει η ψήφος σου σε έναν διαγωνισμό όπου υπήρξαν πραγματικά μικρά διαμάντια.

      Διαγραφή
  13. Γιατί όταν η Ελλάδα με χρειάστηκε
    εγώ δεν ήμουνα εκεί για να παλέψω
    όταν στο χώμα απ’ τους εχθρούς σωριάστηκε
    δεν πέθανα για να την προστατέψω...
    ------------------------------------
    Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο
    κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει....
    ..παραδόξως, βρίσκω κοινά με την δική μου ανάρτηση, από ένα άλλο πρίσμα βέβαια, αλλά με το σαράκι να μας τρώει Πέτρο.. Επίσης να πω ότι εδώ μέσα αυτό το δημιούργημα, είναι τόσο "εσύ"..! Εγώ πάλι δεν σου έδωσα ούτε μια ψήφο στον διαγωνισμό, εδώ όμως, σου δίνω άριστα 10 :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι άλλο να θυσιάζεσαι ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ για την Ελλάδα που αγαπάς και άλλο να σε κάνουν θυσία στο βωμό των συμφερόντων Τους.

      Διαγραφή
  14. Πέτρο η κραυγή σου κραυγή όλων μας, τα γιατί σου είναι και δικά μας!
    Θέλω να σου πω μπράβο, αλλά μου φαίνεται ανάρμοστο...πόσο θα ήθελα να είναι βγαλμένα όλα αυτά από τη φαντασία σου και μόνο...να ήταν ένα ποίημα, βγαλμένο από τον εφιάλτη που έδιωξε το επόμενο όνειρο..
    Κι όμως ζούμε στον εφιάλτη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μερικοί έχουν αρχίσει και ξυπνάνε και κοιτούν μπροστά. Ο εφιάλτης θα φύγει μόνο αν το πιστέψουμε.

      Διαγραφή
  15. Πολυ ομορφο ποιημα καταθεση ψυχης! Την ενιωσα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή