Τα ναρκωτικά και η μίζα

Στις 20 Μαρτίου 2013 ψηφίστηκε ο νόμος 4139/13 (ΦΕΚ 74^Α), ο οποίος αφορά τις εξαρτησιογόνες ουσίες. Κατά τη συνήθη πρακτική του κοινοβουλίου της πλάκας που διαθέτει η χώρα μας στο νόμο προστέθηκαν και άλλες, άσχετες με τα ναρκωτικά, διατάξεις.

Άσχετες;

Τρόπος του λέγειν και ανάλογα την οπτική γωνία που βλέπουμε τα πράγματα. Για να δούμε ποια άσχετη (;) διάταξη έχωσαν εμβόλιμα και ας βγάλουμε μετά τα συμπεράσματα μας.

Ο νόμος έχει δύο μέρη.

Μέρος Α’: Νόμος Περί Εξαρτησιογόνων Ουσιών

Μέρος Β’: Τροποποιήσεις του Αστικού Κώδικα

Το Μέρος Α’ (τα πρώτα 60 άρθρα) αφορά την κατοχή και διακίνηση ναρκωτικών, τη χορήγηση τους από τους φαρμακοποιούς, τον καθορισμό των τιμών, τις κυρώσεις, τους τρόπους κράτησης των χρηστών, τη λειτουργία του Ο.ΚΑ.ΝΑ., τα Κέντρα Απεξάρτησης Κρατουμένων κλπ.

Το Μέρος Β’ (ξεκινά από το άρθρο 61) περιλαμβάνει προσθέσεις και τροποποιήσεις του Ποινικού Κώδικα.

Στο άρθρο 68 συναντάμε το παρακάτω αριστούργημα:

Μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν.

Ήταν το 2004 όταν ο τότε υφυπουργός Υγείας Αθανάσιος Γιαννόπουλος, γιατρός ο ίδιος στο επάγγελμα, είχε προτείνει τη δημιουργία “Ειδικού Λογαριασμού” στα δημόσια νοσοκομεία, όπου ο ασθενής θα είχε τη δυνατότητα να καταθέσει όποιο χρηματικό ποσό ήθελε ως αμοιβή για το γιατρό του, σε εθελοντική βάση.

(Το διατυπώνω όσο πιο κόσμια μπορώ. Τα γαμωσταυρίδια τα είχα ρίξει τότε!)

Ο τότε υπουργός Νικήτας Κακλαμάνης είχε ανακοινώσει τη δυσαρέσκειά του, είχε κάνει λόγο για προσωπικές απόψεις του υφυπουργού και η πουστιά Γιαννόπουλου δεν πέρασε.

Επίσημα, λοιπόν, απαγορεύεται το φακελάκι. Το τι γίνεται στη (θλιβερή) πραγματικότητα το γνωρίζουμε όλοι. Θεωρητικά όμως ο επίορκος γιατρός εάν καταγγελθεί - και υπάρχουν αποδείξεις για δωροληψία - αντιμετωπίζει το νόμο.

Ο οποίος νόμος σήμερα αλλάζει. Το φακελάκι νομιμοποιείται υπό την …“προϋπόθεση” να αποτελεί …έκφραση ευγνωμοσύνης!!!

Αυτός ο μαλάκας που το σκέφτηκε, οι υπόλοιποι μαλάκες που το ψήφισαν, και οι 12 υπουργοί που το υπογράφουν (μαζί φυσικά και με τον ΠτΔ) δεν σκέφτηκαν ότι κάθε περίπτωση  θα χαρακτηρίζεται ως “έκφραση ευγνωμοσύνης”; Θα μπορέσει μετά να πείσει ο ασθενής τις αστυνομικές και δικαστικές Αρχές ότι πιέστηκε για να πληρώσει, τη στιγμή που ο κάθε γιατρός θα επικαλείται πως ο ίδιος ο ασθενής του ζήτησε να του δώσει χρήματα για να τον ευχαριστήσει; Πως θα μπορέσει ο δικαστής να βρει την άκρη;

Μπορεί να πει κάποιος ότι ο δικαστής με δεδομένο τον εθισμό των γιατρών στο χρηματισμό, όταν δεν υπάρχουν ατράνταχτες αποδείξεις θα παίρνει το μέρος του ασθενή και ενδεχόμενα τις περισσότερες φορές να καταδικάζει το γιατρό.

Αμ, δεν είναι έτσι!

Που ξέρουμε τις φορές που ο ασθενής δεν θα παραστήσει τον ‘άνετο’ θα δώσει ένα χρηματικό ποσό προκειμένου να παρακάμψει λίστες αναμονής, να χειρουργηθεί την ημερομηνία που επιθυμεί, ή να νοσηλευτεί σε καλύτερη θέση και στη συνέχεια αφού δεν θα έχει ανάγκη το γιατρό να πάει να τον καταγγείλει;

Ο νόμος πρέπει να είναι απόλυτα σαφής. Διαφορετικά δεν είναι νόμος αλλά σφουγγάρι. Και κάτι μου λέει ότι ο συγκεκριμένος φτιάχτηκε ακριβώς για να είναι σφουγγάρι: να σβήνει αλλά και να απορροφά αυτά που θέλει!

Το συμπέρασμα είναι ότι η επίμαχη διάταξη που συμπεριλήφθηκε στο νόμο περί ναρκωτικών δεν είναι καθόλου άσχετη. Εφόσον μιλάμε για τον πλήρη εθισμό μιας μερίδας του ιατρικού κόσμου στο φακελάκι, τότε έχουμε να κάνουμε με μια επικίνδυνη εξαρτησιογόνο ουσία τυγχάνουσα πλήρους εφαρμογής των διατάξεων του νόμου περί προμήθειας, διακίνησης και κατοχής ναρκωτικών.

Ο Θεός να βάλει το χέρι του όταν ο γιατρός απλώνει το δικό του.

ΥΓ: Εννοείται πως το νόμιμο πια φακελάκι/άρα δεν αφορά μόνο τους επίορκους γιατρούς, αλλά και τους πολεοδόμους, εφοριακούς, τελωνειακούς, αστυνομικούς, δικαστικούς και κάθε άλλο λαμόγιο που κατέχει δημόσια θέση και την εκμεταλλεύεται για να κονομήσει μαύρα.
Ακόμα θυμάμαι και γελάω με το Σαμαρά που έβαλε πολύ ψηλά τον πήχη για την πάταξη της διαφθοράς στο δημόσιο.