Ακούω διάφορα…

Αναρωτιόμαστε όλοι γιατί ο έλληνας δεν επαναστατεί, γιατί δεν βγαίνει στους δρόμους να ανατρέψει μια καταστροφική κυβέρνηση που υπογράφει τα πάντα, ξεπουλάει τα πάντα και γκρεμίζει τις ζωές όλων. Την ίδια στιγμή δεν μπορούμε να δώσουμε μια απάντηση στον εαυτό μας γιατί δεν ξεκινάμε εμείς πρώτοι. Όλοι περιμένουμε κάποιον άλλον να μπει μπροστά και αν αξίζει να τον ακολουθήσουμε.

Θες να μάθεις κάτι; Οι ηγέτες μας τέλειωσαν. Όσο πιο γρήγορα το πάρουμε χαμπάρι τόσο καλύτερα για όλους. Μόνοι μας είμαστε, ο καθένας στη δική του ανηφόρα. Αν δεν τραβήξουμε κουπί ανάποδα όσο πιο γρήγορα μπορούμε, δεν θα βρεθεί κανένας να μας τραβήξει από τον καταρράκτη που ζυγώνει.

 

Κάτι ανισσόροποι κυβερνούν την υφήλιο που έχουν γράψει στα παλιά τους τα παπούτσια και τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις εθνικές νομοθεσίες και τους αγώνες αιώνων και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τους ανθρώπους τους ίδιους. Κάτι ψυχανώμαλοι που μετά από χρόνια σοβαροί οικονομολόγοι και ψυχίατροι θα καταγράψουν τα εγκλήματα που έκαναν και τα κίνητρά τους.

 

Ακούω φίλους, συγγενείς, συναδέλφους να βγάζουν τον επαναστάτη από μέσα τους στις μεταξύ μας συζητήσεις. Το ποτάμι της οργής έχει ξεχειλίσει προ καιρού, αλλά δείχνει να το έχουμε συνηθίσει πια και να μη μας ξενίζει η εικόνα της πλημυρισμένης πεδιάδας. Κάτω από τα νερά βρίσκονται τα σπίτια μας, τα χωράφια μας, οι σοδειές μας, όλα αυτά που παλέψαμε να δημιουργήσουμε με κόπο. Όμως μετά το πρώτο ξάφνιασμα, το πρώτο κύμα που τα σκέπασε, τις πρώτες φωνές που βάλαμε, τώρα λουφάξαμε. Απλά περνάμε με τις βαρκούλες πάνω από τα νερά για να ρίχνουμε μια ματιά από κάτω. Να θυμόμαστε τη ζωή που είχαμε κάποτε και να μοιρολογάμε.

Ακούω πολλούς, ίσως πάρα πολλούς, να το δέχονται όλο αυτό αδιαμαρτύρητα. Αυτοί είχαν διαγνώσει προ καιρού την καταστροφική πορεία της χώρας και η παρούσα κατάσταση ήρθε να επιβεβαιώσει τις …ανησυχίες τους. Μη κοιτάς που φαινομενικά είναι απλοί άνθρωποι σαν εσένα και σαν εμένα. Που τους συναντάς σε δημόσια υπηρεσία, στο φαρμακείο, στη ταβέρνα, στη Λαϊκή. Μέσα τους κρύβουν ένα νομπελίστα οικονομολόγο, ειδικό στο τραπεζοπιστωτικό περιβάλλον, με μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στη χρηματοοικονομική ανάλυση και διδακτορικό στη μακροοικονομία. Από Χάρβαρντ και βάλε, σου λέω!

Ακούω αυτούς που θέλουν να ξεχυθούμε στους δρόμους και να παλέψουμε για να πάρουμε πίσω αυτά που μας ανήκουν και μας έκλεψαν.

Ώπα! Στάσου! Να ρωτήσω κάτι;

Δηλαδή τι είχες; Τι ακριβώς σου ανήκε; Ποια είναι αυτά που σου έκλεψαν; Να παλέψουμε για τη δουλειά που έχασες, το καταλαβαίνω. Να παλέψουμε για το ψωμί των παιδιών σου …κι εγώ μαζί σου. Να αγωνιστούμε για την αξιοπρέπειά σου/μας, το ασπάζομαι απόλυτα. Αν όμως θες να παλέψουμε για το αυθαίρετο, το καγιέν ή τις διακοπές σου …ξέχνα το. Ψάξε να βρεις αλλού κορόιδα να σου κρατάνε το πανό.

Από αυτά που ακούω και διαβάζω, νιώθω πως ο καθένας μας μάλλον θέλει να παλέψει για κάτι άλλο. Να ξεκινήσουμε όλοι μαζί τον αγώνα, μα στο δρόμο και αν τα πράγματα «στρώσουν» θα γίνουμε όλοι (για μια ακόμη φορά) ελεύθεροι σκοπευτές. Ο καθένας για την πάρτη του θα κοιτάει να φάει όσους γίνεται περισσότερους.

Μάλλον το έχει η φάρα μας, η φυλή μας, το dna μας, η βλακεία που μας δέρνει. Ομονοούμε μπροστά στον κοινό εχθρό μα μόλις απομείνουμε μονάχοι μας κοιτάμε να βγάλουμε ο ένας το μάτι του άλλου. Κοιτάμε ποιος θα κερδίσει τα περισσότερα λάφυρα για να επιβληθεί στους υπόλοιπους. Μια ματιά στον Β’ΠΠ που κατέληξε στον αιματηρό εμφύλιο θα μας πείσει. Ή παλιότερα στο 1821, που σχεδόν όλοι οι οπλαρχηγοί μετά την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού περιχαρακώθηκαν στα δικά τους τσιφλίκια και δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν όχι για το Σύνταγμα, ούτε καν για τον τόπο που θα πραγματοποιηθεί η εθνοσυνέλευση.

Και όλον αυτόν τον αχταρμά έχουμε το θράσος να το αποκαλούμε …δημοκρατία.

Ποια δημοκρατία; Τη δική μου, τη δική σου ή των άλλων; Ο καθένας αισθάνεται και ορίζει διαφορετικά τη δημοκρατία, κατά πως τον βολεύει και τον συμφέρει. Πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουμε όλοι τα ίδια ενδιαφέροντα και στην κοινή (;) προσπάθεια  να διώξουμε τις μνημονιακές κυβερνήσεις, τους δοσίλογους πολιτικούς, τις επικυριαρχικές βλέψεις των δανειστών και να αλλάξουμε κατεύθυνση στο καράβι, μάλλον θα πιάσουμε όλοι μαζί το πηδάλιο και θα καταλήξουμε στα βράχια και τον πάτο της θάλασσας.

Παλιότερα ο έλληνας ήξερε για τί αγωνιζόταν. Είμαστε βέβαιοι ότι το γνωρίζουμε σήμερα κι εμείς;

Ούτε εύκολες λύσεις υπάρχουν, ούτε οι δοκιμασμένες θα βοηθήσουν. Ο πόλεμος δεν γίνεται πια με όπλα. Όλα παίζονται σε μια διπλωματική σκακιέρα κι εμείς δεν είμαστε ούτε τα χέρια ούτε τα πιόνια. Είμαστε απλοί θεατές. Το παιχνίδι θα τελειώσει όταν σηκωθούμε από τις καρέκλες και δώσουμε μια κλωτσιά στο σκάκι και στους παίκτες του.

Χωρίς προαπαιτούμενα. Χωρίς συμφωνίες υπόγειες και σου ‘πα - μου ‘πες.

Πρέπει να ξεκινήσει κάτι νέο, διαφορετικό από αυτό που ξέραμε μέχρι τώρα. Αυτό που ξέραμε πέθανε, όχι επειδή απλά γέρασε, αλλά γιατί δεν άξιζε να ζήσει. Ήταν σαθρό, ήταν βρώμικο, ήταν αναποτελεσματικό, ήταν διεφθαρμένο, ήταν άδικο, ήταν ξεφτίλα. Ήταν ‘δημοκρατία’ για λίγους και εις βάρος των πολλών.  

Σε κάθε ‘ήταν’ βάλε και από ένα ‘είναι’.

Έλα τώρα και πες μου για τη δική σου …‘δημοκρατία’.