Σελίδες

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Ακούω διάφορα…


Αναρωτιόμαστε όλοι γιατί ο έλληνας δεν επαναστατεί, γιατί δεν βγαίνει στους δρόμους να ανατρέψει μια καταστροφική κυβέρνηση που υπογράφει τα πάντα, ξεπουλάει τα πάντα και γκρεμίζει τις ζωές όλων. Την ίδια στιγμή δεν μπορούμε να δώσουμε μια απάντηση στον εαυτό μας γιατί δεν ξεκινάμε εμείς πρώτοι. Όλοι περιμένουμε κάποιον άλλον να μπει μπροστά και αν αξίζει να τον ακολουθήσουμε.

Θες να μάθεις κάτι; Οι ηγέτες μας τέλειωσαν. Όσο πιο γρήγορα το πάρουμε χαμπάρι τόσο καλύτερα για όλους. Μόνοι μας είμαστε, ο καθένας στη δική του ανηφόρα. Αν δεν τραβήξουμε κουπί ανάποδα όσο πιο γρήγορα μπορούμε, δεν θα βρεθεί κανένας να μας τραβήξει από τον καταρράκτη που ζυγώνει.
 
Κάτι ανισσόροποι κυβερνούν την υφήλιο που έχουν γράψει στα παλιά τους τα παπούτσια και τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις εθνικές νομοθεσίες και τους αγώνες αιώνων και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τους ανθρώπους τους ίδιους. Κάτι ψυχανώμαλοι που μετά από χρόνια σοβαροί οικονομολόγοι και ψυχίατροι θα καταγράψουν τα εγκλήματα που έκαναν και τα κίνητρά τους.
 
Ακούω φίλους, συγγενείς, συναδέλφους να βγάζουν τον επαναστάτη από μέσα τους στις μεταξύ μας συζητήσεις. Το ποτάμι της οργής έχει ξεχειλίσει προ καιρού, αλλά δείχνει να το έχουμε συνηθίσει πια και να μη μας ξενίζει η εικόνα της πλημυρισμένης πεδιάδας. Κάτω από τα νερά βρίσκονται τα σπίτια μας, τα χωράφια μας, οι σοδειές μας, όλα αυτά που παλέψαμε να δημιουργήσουμε με κόπο. Όμως μετά το πρώτο ξάφνιασμα, το πρώτο κύμα που τα σκέπασε, τις πρώτες φωνές που βάλαμε, τώρα λουφάξαμε. Απλά περνάμε με τις βαρκούλες πάνω από τα νερά για να ρίχνουμε μια ματιά από κάτω. Να θυμόμαστε τη ζωή που είχαμε κάποτε και να μοιρολογάμε.

Ακούω πολλούς, ίσως πάρα πολλούς, να το δέχονται όλο αυτό αδιαμαρτύρητα. Αυτοί είχαν διαγνώσει προ καιρού την καταστροφική πορεία της χώρας και η παρούσα κατάσταση ήρθε να επιβεβαιώσει τις …ανησυχίες τους. Μη κοιτάς που φαινομενικά είναι απλοί άνθρωποι σαν εσένα και σαν εμένα. Που τους συναντάς σε δημόσια υπηρεσία, στο φαρμακείο, στη ταβέρνα, στη Λαϊκή. Μέσα τους κρύβουν ένα νομπελίστα οικονομολόγο, ειδικό στο τραπεζοπιστωτικό περιβάλλον, με μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στη χρηματοοικονομική ανάλυση και διδακτορικό στη μακροοικονομία. Από Χάρβαρντ και βάλε, σου λέω!

Ακούω αυτούς που θέλουν να ξεχυθούμε στους δρόμους και να παλέψουμε για να πάρουμε πίσω αυτά που μας ανήκουν και μας έκλεψαν.
Ώπα! Στάσου! Να ρωτήσω κάτι;
Δηλαδή τι είχες; Τι ακριβώς σου ανήκε; Ποια είναι αυτά που σου έκλεψαν; Να παλέψουμε για τη δουλειά που έχασες, το καταλαβαίνω. Να παλέψουμε για το ψωμί των παιδιών σου …κι εγώ μαζί σου. Να αγωνιστούμε για την αξιοπρέπειά σου/μας, το ασπάζομαι απόλυτα. Αν όμως θες να παλέψουμε για το αυθαίρετο, το καγιέν ή τις διακοπές σου …ξέχνα το. Ψάξε να βρεις αλλού κορόιδα να σου κρατάνε το πανό.

Από αυτά που ακούω και διαβάζω, νιώθω πως ο καθένας μας μάλλον θέλει να παλέψει για κάτι άλλο. Να ξεκινήσουμε όλοι μαζί τον αγώνα, μα στο δρόμο και αν τα πράγματα «στρώσουν» θα γίνουμε όλοι (για μια ακόμη φορά) ελεύθεροι σκοπευτές. Ο καθένας για την πάρτη του θα κοιτάει να φάει όσους γίνεται περισσότερους.

Μάλλον το έχει η φάρα μας, η φυλή μας, το dna μας, η βλακεία που μας δέρνει. Ομονοούμε μπροστά στον κοινό εχθρό μα μόλις απομείνουμε μονάχοι μας κοιτάμε να βγάλουμε ο ένας το μάτι του άλλου. Κοιτάμε ποιος θα κερδίσει τα περισσότερα λάφυρα για να επιβληθεί στους υπόλοιπους. Μια ματιά στον Β’ΠΠ που κατέληξε στον αιματηρό εμφύλιο θα μας πείσει. Ή παλιότερα στο 1821, που σχεδόν όλοι οι οπλαρχηγοί μετά την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού περιχαρακώθηκαν στα δικά τους τσιφλίκια και δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν όχι για το Σύνταγμα, ούτε καν για τον τόπο που θα πραγματοποιηθεί η εθνοσυνέλευση.

Και όλον αυτόν τον αχταρμά έχουμε το θράσος να το αποκαλούμε …δημοκρατία.

Ποια δημοκρατία; Τη δική μου, τη δική σου ή των άλλων; Ο καθένας αισθάνεται και ορίζει διαφορετικά τη δημοκρατία, κατά πως τον βολεύει και τον συμφέρει. Πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουμε όλοι τα ίδια ενδιαφέροντα και στην κοινή (;) προσπάθεια  να διώξουμε τις μνημονιακές κυβερνήσεις, τους δοσίλογους πολιτικούς, τις επικυριαρχικές βλέψεις των δανειστών και να αλλάξουμε κατεύθυνση στο καράβι, μάλλον θα πιάσουμε όλοι μαζί το πηδάλιο και θα καταλήξουμε στα βράχια και τον πάτο της θάλασσας.

Παλιότερα ο έλληνας ήξερε για τί αγωνιζόταν. Είμαστε βέβαιοι ότι το γνωρίζουμε σήμερα κι εμείς;

Ούτε εύκολες λύσεις υπάρχουν, ούτε οι δοκιμασμένες θα βοηθήσουν. Ο πόλεμος δεν γίνεται πια με όπλα. Όλα παίζονται σε μια διπλωματική σκακιέρα κι εμείς δεν είμαστε ούτε τα χέρια ούτε τα πιόνια. Είμαστε απλοί θεατές. Το παιχνίδι θα τελειώσει όταν σηκωθούμε από τις καρέκλες και δώσουμε μια κλωτσιά στο σκάκι και στους παίκτες του.
Χωρίς προαπαιτούμενα. Χωρίς συμφωνίες υπόγειες και σου ‘πα - μου ‘πες.

Πρέπει να ξεκινήσει κάτι νέο, διαφορετικό από αυτό που ξέραμε μέχρι τώρα. Αυτό που ξέραμε πέθανε, όχι επειδή απλά γέρασε, αλλά γιατί δεν άξιζε να ζήσει. Ήταν σαθρό, ήταν βρώμικο, ήταν αναποτελεσματικό, ήταν διεφθαρμένο, ήταν άδικο, ήταν ξεφτίλα. Ήταν ‘δημοκρατία’ για λίγους και εις βάρος των πολλών.  

Σε κάθε ‘ήταν’ βάλε και από ένα ‘είναι’.
Έλα τώρα και πες μου για τη δική σου …‘δημοκρατία’.


18 σχόλια:

  1. Ήρθα να σου πω..ότι δεν έχω τι να σου πω...
    Ότι έχεις δίκιο κι ο καθένας έχει το βιολί του..
    Γι' αυτό δεν πάμε πουθενά.
    Γιατί είμαστε σαν τον...Γύλο: -Από που πας; -Από κει. -Κι εγώ από κει πάω κι επειδή ο Γύλος ήταν..αλλήθωρος, ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του... (Η σωφερίνα/Γύλος: ο Αυλωνίτης)..
    Ευτυχώς που έχουμε τις ελληνικές ταινίες. Κι αυτές οι ίδιες είναι τα τελευταία 100 χρόνια! Δεν αξιωθήκαμε να κάνουμε τίποτα άλλο παραπέρα...
    ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ! (Λέμε τώρα..!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και βαράνε όλα μαζί τα όργανα και μια νότα κοινή δε βρίσκουν.
      Τελειώνει η "συναυλία" κι ύστερα κάθε "μουσικός" κοιτάει τον άλλον και ρωτάει "είπες τίποτα;"

      Αυτό με τις παλιές ελληνικές ταινίες πολύ το'χεις.
      Πρόσεξε γιατί ο υποφαινόμενος έχει κάνει διατριβή στο θέμα με 100δες στο σκληρό του δίσκο και τη μνήμη του. Αν αρχίσουμε τις κόντρες θα γελάμε μια βδομάδα!

      Διαγραφή
    2. Εγώ γελάω ήδη μια βδομάδα(περίπου) με σένα και με τον Μαζεστίξ! Χαχαχα! Δεν υπάρχετε λέμε!

      Κι όποτε θες την κάνουμε
      την κόντρα τη μεγάλη
      να δούμε τούτη η κόντρα σου
      ποιον νικητή θα βγάλει!

      Διαγραφή
    3. Δε πας καλά μου φαίνεται, μήπως παίρνεις ληγμένα;
      Μάλλον θα κουζουλάθηκες που τα ‘βαλες με μένα.
      Πολύ παρέα φαίνεται πως κάνεις με Γαλάτες
      σαν θα ’ρθει η ώρα η δύσκολη ποιος θα σου κάνει πλάτες;

      Ο μόνος που κατάφερε εμένα και με νίκησε
      και σε κανέναν από εσάς ο λόγος δεν του πέφτει
      είν’ ένας τύπος όμορφος που ο θεός τον προίκισε
      και τον πρωτοσυνάντησα μια μέρα στον καθρέφτη.

      (το ματς με τον Μαζεστίξ συνεχίζεται. Μείνε συντονισμένη)

      Διαγραφή
    4. Μα πας καλά ρε άνθρωπε;
      Με σένα θα τα βάλω;
      Που επιεικώς θα έλεγα
      πρόβλημα έχεις μεγάλο;
      Εγώ για τις ελληνικές
      σου έλεγα ταινίες
      κι εσύ πάλι συνέχισες
      τις ίδιες μ.....ς;!..

      (Πετάγομαι στον άλλονε
      να δω ως που το πάτε
      να δούμε πότε θα'ρθει η ώρα σας
      και τα μουστάκια φάτε!)

      Διαγραφή
    5. Κι εγώ για τις ελληνικές ταινίες σου απάντησα,
      μα εσύ δεν το κατάλαβες. Ξανθιά δεν είπες είσαι;
      Φεύγω και πάω να κρυφτώ, γιατί μάλλον την πάτησα
      που τα ‘βαλα με θηλυκό. Κι όσο θα λείπω …βρίσε!

      Ο …“άλλος”, το κατάλαβες, το έβαλε στα πόδια
      κι εγώ που έχω …έμπνευση, ψάχνω αλλού …κορόιδα
      να συνεχίσω τις βολές, τις σπόντες και τα μίση.
      Εκτός κι αν έρθει κι από δω, μακάρι να γυρίσει…

      Διαγραφή
  2. Βαθιά αυτοκριτικό το κείμενό σου Πέτρο! Δυστυχώς είμαστε μακριά απ' την έννοια της "συλλογικότητας", οπότε η επανάσταση αργεί. Αν γίνει ποτέ...

    Κι επειδή η υποφαινόμενη έχει επίσης μεγάλη αγάπη με τις ελληνικές ταινίες, απαντάω στην Πέτρα, δια στόματος "Μελέτη" (Ντίνος Ηλιόπουλος, στον "Θανασάκη τον Πολιτευόμενο"):
    "Α... όχι. Έστρωσε. Θυμάσαι παλιά που όταν τον κοιτούσες, νόμιζες πως κοιτούσε δίπλα; Ε... δε το 'χει πια. Μια σταλιά μόνο, προς τα πάνω του φεύγει..."
    Kαλόν Απρίλη να έχεις Πέτρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία καλημέρα.
      Δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας οι έλληνες, όχι για το πώς θα βγούμε από την κρίση, αλλά ούτε για τις αιτίες της που την προκάλεσαν, ούτε για το ποιος ευθύνεται, ούτε τι θα γίνει την επόμενη μέρα. Δυο ανθρώποι δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους, φαντάσου μια χώρα ολόκληρη!

      Το έχω ξαναγράψει και παλιότερα: δεν διδασκόμαστε από τα λάθη μας γι’ αυτό και τα ξανακάνουμε με την ίδια ακριβώς σειρά. Τα πρόσωπα μόνο αλλάζουν. Αν βρεθεί κάποιος και πληρώσει στους δανειστές το χρέος, σε 1-2 χρόνια θα χρωστάμε τα ίδια. Στο μεταξύ θα έχουν βρεθεί μερικές χιλιάδες ή και δεκάδες χιλιάδες όρνεα και θα έχουν ξαναξεσκίσει τις σάρκες της χώρας. Θα έχουν ξαναβγεί στον αφρό τα ίδια ΑΚΡΙΒΩΣ λαμόγια για να ξαναπάρουν απευθείας αναθέσεις, κοινοτικές επιδοτήσεις για μαϊμού καλλιέργειες με μαϊμού τιμολόγια, μαϊμού αναπηρικές συντάξεις, μαϊμού επιδόματα, μαϊμού συνταγογραφήσεις…
      Μια χώρα μαϊμού!

      Το παράδειγμα της Ισλανδίας μπορεί και ΠΡΕΠΕΙ να μας παραδειγματίσει ΟΛΟΥΣ.
      Σε διαφορετική περίπτωση, επειδή κουράστηκα να απογοητεύομαι και να με προδίδουν κάτι άθλιοι, τραβάω το δικό μου δρόμο.
      Το μόνο που εύχομαι είναι να συναντήσω στο δρόμο μου αγνούς ανθρώπους που τους ενδιαφέρει πραγματικά το κοινό καλό.
      Όχι άλλους …‘ηγέτες’!

      Καλό μήνα

      Διαγραφή
  3. Όταν λέω καμιά φορά στις συζητήσεις μας ότι ζούμε έτσι όπως ζούμε επειδή ήμαστε βλαμμένοι, όλοι επαναστατούν. Δεν το αποδέχονται ως όρο. Μου λέει ένας τις προάλλες ότι ο κόσμος είναι απογοητευμένος. Όχι του λέω ο κόσμος απλά είναι ηλίθιος. Γιατί για να φτάσεις στην απογοήτευσή θα πρέπει τουλάχιστον να έχεις δοκιμάσει κάτι και δεν πέτυχε. Εμείς δεν έχουμε κάνει ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε έναν αποπροσανατολισμένο Τσίπρα δεν ήμασταν άξιοι να βγάλουμε. Έτσι για να λέμε ότι κάναμε και κάτι διαφορετικό.
    Καλό ξημέρωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κανονικά θα έπρεπε να ψηφίζουμε είτε από ιδεολογία είτε από συμφέρον. Στην Ελλάδα το πρώτο σχεδόν έχει εξαλειφθεί, όσο για το δεύτερο ελάχιστοι γνωρίζουν το δικό τους. Κι έτσι δεν ψηφίζουμε ούτε λόγω ιδεολογίας, ούτε λόγω συμφέροντος, αλλά λόγω μ@λακίας!

      Ο Σαμαράς ψηφίζεται ως καταλληλότερος για πρωθυπουργός, ενώ πιο επιτυχημένος υπουργός …ο στούρνος.
      Αυτό από μόνο του θα μπορούσε να είναι η γελοιωδέστερη είδηση της χρονιάς! Πρόκειται για το Σύνδρομο του Μαλάκα που είχα γράψει παλιότερα.

      Πιθανολογώ ότι η Αριστερά θα αργήσει να έρθει (αν έρθει). Όχι μόνο επειδή είμαστε βαθιά συντηρητική κοινωνία, αλλά και επειδή η Αριστερά εξακολουθεί να κάνει ακόμα παιδαριώδη λάθη.
      Ο κόσμος της Αριστεράς έχει απαιτήσεις από αυτή.
      Της Δεξιάς ποτέ δεν είχε, τουλάχιστον ιδεολογικές. Με κάτι διορισμούς ασχολείται, κάτι μεταθέσεις Δ.Υ., κάτι ΤΕΙ στο χωριό του βουλευτή, κάτι άδειες για ταξί …

      Καλημέρα και καλό μήνα

      Διαγραφή
  4. Περιμένουμε γιατί δεν έχουμε μάθει να συνεννοούμαστε, να λειτουργούμε και ν' αντιδρούμε συλλογικά ως κοινωνία, αλλά κάθε φορά περιμένουμε ν' ακουστεί από κάπου το "γιούργια" για να ορμήσουμε λες και πάμε σε πλιάτσικο και γιουρούσι.

    Κατά το δοκούν και τα συμφέροντά του έχει μάθει ο καθένας μας να βολεύεται και να πορεύεται. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. 'Ολοι βλέπουν το τέλμα και το αδιέξοδο μπροστά, αλλά καθένας -όπως σωστά επισημαίνεις- τα αντιλαμβάνεται και τα βιώνει με το μοναδικά δικό του τρόπο. Μοιραία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στην αρχή της κρίσης και μέχρι πριν από λίγο καιρό είχα την εντύπωση, την ελπίδα αν θες, πως ο λαός θα ξυπνήσει και θα διεκδικήσει τα αυτονόητα: εργασία, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια. Δυστυχώς διαπιστώνω πως ο καθένας τράβηξε και τραβάει το δικό του μονοπάτι. Γι’ αυτό και μίλησα για προσωπική ανηφόρα που πρέπει να την τελειώσει ο καθένας μονάχος του και να μη περιμένει κανέναν από πίσω να τον σπρώξει.

      Θλίβομαι που διαπιστώνω πως όλοι (;) κινούμαστε σε παράλληλους μονόδρομους. Οι επαναστατικές κορώνες είναι για το θεαθήναι και σήμερα ακούγονται επειδή είναι της μόδας. Όλοι αγανακτούμε με κάτι και κάποιους, αλλά η δική μας αγανάκτηση δεν συμπίπτει με του άλλου. Οπότε;

      Ο απαίδευτος λαός μας ελπίζει σε ένα θαύμα που θα έρθει από αλλού. Μα ξένες δυνάμεις θα είναι αυτές όπως στο παρελθόν, μα κάποιοι υπερπατριώτες μετανάστες που μας λυπούνται, μα ο Θεός θα αρχίσει να ρίχνει χαρτονομίσματα! Στο μεταξύ ο καθένας έχει λουφάξει στο λαγούμι του και τρώει τα ελάχιστα εναπομείναντα ψίχουλα (αν ακόμη έχει) που μάζεψε τα προηγούμενα χρόνια.

      Έλα όμως που κάποια στιγμή θα τελειώσουν και αυτά και θα χρειαστεί να βγει από την τρύπα του και να αναζητήσει την τροφή του!
      Ο χειμώνας της ανέχειας προβλέπεται μακρύς.
      Το ίδιο και του μυαλού μας.

      Διαγραφή
  5. Κρατάει χρόνια αυτή η διχόνοια, άλλωστε το 'γραψε κι ο Σολωμός στον Εθνικό Ύμνο: "η διχόνοια... που κρατάει ένα σκήπρο η δολερή..."... Ωστόσο δε νομίζω ότι είναι στο DNA των Ελλήνων η διχόνοια, η μεταξύ τους ασυνενοησία, ο ατομικοκεντρισμός ή αλλιώς φιλοτομαρισμός... Διαχρονικά αχρείοι και φαύλοι πολιτικοί ηγέτες, πελατειακά κομματικά μορφώματα, εξωνυμένα αλλά πανίσχυρα Μ.Μ.Ε., κατάφεραν να ποδηγετήσουν την πολιτική σκέψη των νεοελλήνων, να τους αλλοτριώσουν προσφέροντάς τους "χάντρες και καθρεφτάκια", να λοβοτομήσουν τη συνείδησή τους και να τους κάνουν "παιχνιδάκι" στα άθλια χέρια τους... Τώρα όμως που ήδη βρισκόμαστε βαθιά στο γκρεμό πιστεύω πως η μεγάλη πλειοψηφία του λαού συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο την αδήριτη ανάγκη για εκ βάθρων αλλαγή και είτε διά της εξέγερσης (αρκεί αυτή να μην είναι ανεξέλεγκτη) είτε διά των εκλογών θα στείλει στον αγύριστο όλους αυτούς τους αλιτήριους... Και πιστεύω ότι σ' αυτή τη μεγάλη αλλαγή θα πρωτοστατήσει η γενιά μας, η μεταπολιτευτική γενιά όπως την ονομάζουμε, γιατί πρωτίστως το χρωστάμε στα άνεργα, χωρίς μέλλον, παιδιά μας... Θέλω να βλέπω την αισιόδοξη πλευρά κι όχι την πεσιμιστική... Τα "πρόβατα" κάποια στιγμή θα ομονοήσουν και θα συσπειρωθούν για να αντιμετωπίσουν το "λύκο".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είναι που θέλω να τα βλέπω πεσιμιστικά ούτε μ’ αρέσει να μιζεριάζω. Μάλλον ρεαλιστικά τα βλέπω και δεν πετάω στα σύννεφα.
      Είσαι ο εκπαιδευτικός της μικρής μας παρέας και γνωρίζεις καλύτερα απ’ όλους μας, άλλωστε το έγραψες, πως κρατάει χρόνια αυτή η διχόνοια. Με αυτή πορευόμαστε επί αιώνες. Τι είναι αυτό που πρέπει να με κάνει σήμερα πιο αισιόδοξο; Γιατί να πιστεύω ότι αυτό που δεν λύθηκε τόσα χρόνια θα λυθεί σήμερα; Βλέπεις κάποιο σημάδι που δεν το βλέπω εγώ;

      Νομίζω πως τα’χουμε ξαναπεί: πολιτικοί, δημοσιογράφοι και συμφέροντα μας κρατούν σε αποστάσεις μεταξύ μας, απενεργοποιημένους και ανίσχυρους. Σπέρνουν τη διχόνοια ΣΕ ΠΡΟΣΦΟΡΟ ΕΔΑΦΟΣ που φυτρώνει τάχιστα.
      Ο ένας αγανακτεί που δεν απολύθηκε κανένας Δ.Υ, έτσι, για το …πάτσι με τις απολύσεις στον ιδ. τομέα, ο άλλος χαίρεται για το χαράτσι στη ΔΕΗ γιατί αυτός δεν έχει σπίτι, ο τρίτος αδιαφορεί με την άνοδο της τιμής του πετρελαίου, αφού έχει τζάκι και ξύλα να κάψει, ο τέταρτος έχει χ*σμένες τις αποταμιεύσεις του κοσμάκη αφού ο ίδιος δεν έχει φράγκο στην άκρη.

      Δεν ξέρω, ίσως να τα βλέπω εγώ μαύρα και να μην είμαι. Το εύχομαι!
      Πάντως, έχω την εντύπωση πως αν ισχύει το ότι “…η μεγάλη πλειοψηφία του λαού συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο την αδήριτη ανάγκη για εκ βάθρων αλλαγή και είτε διά της εξέγερσης (αρκεί αυτή να μην είναι ανεξέλεγκτη) είτε διά των εκλογών θα στείλει στον αγύριστο όλους αυτούς τους αλιτήριους…”, θα έπρεπε ο Τσίπρας να ξεπερνούσε το 50%, ο Σαμαράς να έπαιζε κάπου στο 15%, ο Κουβέλης να μην έμπαινε καν στη Βουλή και το διαλυμένο Πασόκ του Βενιζέλου να διαλυόταν και επίσημα με σφραγίδα Πρωτοδικείου.

      Ξέρω πολλούς Γιάννη μου που αν αύριο έπαιρναν αύξηση ή έβρισκαν δουλειά στα παιδιά τους θα σταματούσαν και να διαμαρτύρονται.
      Με αυτούς τους ανθρώπους, εγώ που ακριβώς συναντιέμαι;

      Διαγραφή
  6. Ο καθένας μας αγωνίζεται για να φέρει τη δημοκρατία που τον συμφέρει.
    Ο καθένας μας ανάλογα με τη δουλειά του, με τα ακίνητά του, με τις καταθέσεις του, με την ιδεολογία του, με το πού ήταν ο παπππούς του στον εμφύλιο, θέει και το ανάλογο πολίτευμα ή την ανάλογη πολιτική λύση που θα προστατεύει τα δικά του κεκτημένα.
    Και φυσικά βάζω και τον εαυτο μου μέσα σ' αυτό το γαϊτανάκι εγωκεντρισμού.

    Καλώς ή κακώς στη χώρα μας είχε σχεδόν καταργηθεί η ταξική διάκριση.
    Ήμασταν οι περισσότεροι μεσαίοι. Ή μάλλον μικρομέγαλοι.
    Και οι απλοί μισθωτοί ακόμη απόλαυσαν κατά περιόδους dolce vita απ' τις λίγες.
    Όχι ότι είναι κακό αυτό.
    Αλλά βέβαια πριόνισε κάθε δυνατότητα οικοδόμησης ταξικης συνείδησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά δεν έχω τίποτα να προσθέσω.
      Φιλιά στη Γαλατία.
      ΥΓ: Γιατί σταμάτησες την …ποίηση; Πολύ μας πίκρανες :)

      Διαγραφή
    2. Πέτρο, δεν το κατάλαβες;
      Ο αγώνας πήρε τέλος!
      Έλα από το κονάκι μου
      να εγγραφείς ως μέλος!
      Και μην απογοητευτείς
      αν πάλι θε να χάσεις
      αν έχω τα κέφια μου εγώ
      πάλι μηδέν θα πιάσεις!

      Διαγραφή
    3. Να ’σαι κοπέλα μου με τα ανεκδοτάκια σου
      μας ξεκαρδίζεις με αυτά τα σύντομα στιχάκια σου
      καλπάζει η φαντασία σου και βγάζει πολλά γέλια
      το όνομα το έχω εγώ μα εσύ έχεις την τρέλα.

      Διαγραφή