Το Μετρό και το μέτρο

Οι εργαζόμενοι στο Μετρό της Αθήνας και στις υπόλοιπες συγκοινωνίες «Σταθερής Τροχιάς» απεργούν για να μην υπαχθούν στο Ενιαίο (προς τα κάτω) Μισθολόγιο. Καλά κάνουν! Επειδή οι υπόλοιποι έσκυψαν το κεφάλι (ας είναι καλά ο κομματικός συνδικαλισμός) και έφαγαν το αγγούρι, πρέπει να το κάνουν όλοι; Είδαμε που κατέληξαν οι περικοπές κατά 40-50% στους μισθούς των Δ.Υ. Σε ύφεση, λουκέτα και ανεργία του ιδιωτικού τομέα, που σταματημό δεν έχουν. Μόνο οι μαλάκες δεν το βλέπουν.

Ο παπαγάλος του συστήματος Χατζηδάκης εισηγήθηκε σε αυτόν που παριστάνει τον πρωθυπουργό την επίταξη των εργαζομένων στα Μέσα Μεταφοράς. Και φυσικά αυτός το αποδέχθηκε, αφού ενημέρωσε και τους δύο συνυπαίτιους της καταστροφής συνεταίρους του, σοσιαλιστές και αριστερούς (ποιος γέλασε εκεί κάτω;;;).

“Ενώ έχει καταστεί σαφές από την κυβέρνηση ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο εξαίρεσης από το ενιαίο μισθολόγιο, οι συνδικαλιστές της ΣΤΑΣΥ αποφάσισαν να ακολουθήσουν το δρόμο της τυφλής σύγκρουσης, χρησιμοποιώντας αθέμιτες πρακτικές και μη σεβόμενοι της σαφέστατες αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης. Το αποτέλεσμα είναι να ταλαιπωρείται η Αθήνα. Ούτε η κυβέρνηση ούτε η κοινωνία μπορεί να είναι όμηροι συντεχνιακών αντιλήψεων”, μας είπε ο κος υπουργός εξερχόμενος από τη συνάντηση με τον Σαμαρά.

Σ’ αυτή τη χώρα έχουμε αποφασίσει ότι ο πολίτης είναι αυτός που ταλαιπωρεί. Με τις απεργίες του, τις διεκδικήσεις του, τα δίκια του. Όταν σε ταλαιπωρεί το κράτος λέγεται νόμος.

Υποθέτω κε υπουργέ ότι από αυτό το «…συντεχνιακές αντιλήψεις» εξαιρούνται οι εργαζόμενοι στη Βουλή. Επειδή, απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ, τουλάχιστον δύο φορές μέχρι σήμερα σας έχουν κατεβάσει τα σώβρακα και τα στρινγκ, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, την υπαγωγή τους δηλαδή στο ενιαίο μισθολόγιο.

Αυτές οι μαγκιές του κώλου του κου υπουργού απέναντι σε εργαζόμενους που ζητούν το αυτονόητο δεν είναι νέο φρούτο. Το κράτος ανέκαθεν διέθετε μηχανισμούς καταστολής των εργατικών κινητοποιήσεων.

Παλαιότερα είχε τους ρουφιάνους του. Τους έσπερνε στους χώρους δουλειάς να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, να ανακατεύουν και να διασπούν το συνδικαλιστικό κίνημα (τότε που είχε αξία και νόημα να είσαι συνδικαλιστής) και στη συνέχεια να ρουφιανεύουν αυτά που μαθαίνουν. Όποιος εργάτης/υπάλληλος δεν συμμορφωνόταν προς τα υποδείξεις πήγαινε σπίτι του.

Αργότερα η καταστολή των απεργιών μπήκε σε ΦΕΚ. Από τότε, σχεδόν πάντοτε, οι δικαστές αποφασίζουν «...παράνομη και καταχρηστική». Ίσως είναι η μοναδική περίπτωση «δίκης» της οποίας γνωρίζουμε όλοι το αποτέλεσμα πριν αυτή γίνει.

Όποτε δεν τσιμπάνε οι απεργοί από τις αποφάσεις-πατσαβούρα των δικαστών υπάρχει η επίταξη.

Τις φορές που δεν πιάνει η επίταξη επιστρατεύονται τα ΜΑΤ.

Και στο βάθος …απολύσεις.

“Αφού φτάσαμε στο σημείο να μην γίνονται σεβαστές οι δικαστικές αποφάσεις, η μόνη λύση που επέμεινε ήταν η επίταξη, η οποία προβλέπεται από το νόμο και λειτουργεί εκτονωτικά, γιατί επιτρέπει και στην απεργία να λήξει και στο συνδικαλιστικό κίνημα να μη φανεί ότι ανακαλεί τις αποφάσεις του” αναφέρεται στην ανακοίνωση του Πασόκ. 

Εμετός Βαγγέλα μας! Τη σκεφτήκατε πολύ αυτήν την κατάπτυστη σαχλαμάρα;

Η επιστράτευση των απεργών προβλέπεται στο άρθρο 18 του Ν.Δ. 17/1974 «Περί Πολιτικής Σχεδιάσεως Εκτάκτου Ανάγκης». Από το ίδιο λινκ διαβάζουμε ότι “το 2006 η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ναυτεργατών κατέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας αμφισβητώντας την ισχύ του Ν.Δ. 17/1974, καθώς αυτό είχε εκδοθεί με βάση το παλιότερο Σύνταγμα του 1952. Το ΣτΕ δεν αποφάσισε ποτέ επί του θέματος, καθώς στο μεταξύ η Κυβέρνηση απέσυρε την απόφαση της επίταξης”.

Συγχαρητήρια λοιπόν Βαγγελάρα μας που για την εφαρμογή της …νομιμότητας επικαλείστε μια διάταξη που πέρασε πριν από 60 χρόνια!!! Ρε ουστ!

“Η επίταξη συνιστά ακραία επιλογή διαχείρισης της κρίσης και δεν βρίσκει σύμφωνη τη Δημοκρατική Αριστερά”, αναφέρεται σε ανακοίνωση του κόμματος. Ε, και; Χεστήκαμε! Και που σας έχουν μονίμως γραμμένους σκέφτεστε να αλλάξετε κάτι; Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι που σας αγνοούν. Άλλος κρατάει το κουμπί της μηχανής του κιμά. Και φταίτε εσείς, γιατί εσείς του το δώσατε. Το μόνο που σας έχει απομείνει είναι η ψευδαίσθηση ότι συγκυβερνάτε και μας σώζετε.

Δεν ανήκω σε αυτούς που υποστηρίζουν την όποια απεργία, ανεξαρτήτως αιτημάτων, διεκδικήσεων και κοινωνικού κόστους. Πολλές φορές στο παρελθόν έχει αποδειχτεί ότι μεγάλες συντεχνίες κινήθηκαν με πολιτικά ελατήρια και ουδόλως τους ενδιέφερε η δικαίωση του «αγώνα». Αγρότες έκλειναν τις εθνικές οδούς για περαιτέρω κοινοτικές επιδοτήσεις (πλιάτσικο), ενώ στο βάθος προέκυπτε βουλευτική καρέκλα σε αγροτοσυνδικάλες , ταξιτζήδες έκλειναν όποτε γούσταραν τους δρόμους της πρωτεύουσας για αυξήσεις στα κόμιστρα και διέλευση στους λεωφορειόδρομους, εργαζόμενοι στην καθαριότητα απεργούσαν με αίτημα (για όσους θυμούνται) να πληρωθούν τις ημέρες που …απήργησαν!!!

Δεν ανέχομαι όμως με τίποτα την υποκρισία της πολιτικής φάρας. Όλων αυτών που πρόθυμα προσυπογράφουν όποιο μνημόνιο τους πετάξουν στο τραπέζι, ξεπουλάνε εδάφη, χαρίζουν πλουτοπαραγωγικές πηγές, πηδάνε την κοινωνία από όλες τις μεριές και μετά κόβονται για την …ταλαιπωρία της από τις απεργίες του Μετρό!