“Γι’ αυτό φτάσαμε ως εδώ!”

Η πιο διαδεδομένη ατάκα του νεοέλληνα. Κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα με απίστευτη ταχύτητα, στη διαδρομή διαμορφώνεται, εξελίσσεται και μεταλλάσσεται, ανάλογα το μυαλό (ή την ανυπαρξία αυτού) του καθενός.

Είναι πάμπολλες οι φορές τα τελευταία 2,5 χρόνια, που η κάθε τσουτσού πετάει και από μια δική του “διαπίστωση” για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Όπου τσουτσού βλέπε πολιτικός, δημοσιογράφος, λαμόγιο ή απλά μαλάκας.

Παρένθεση: Και οι τρεις πρώτοι έχουν τα δίκια τους, αφού (και για όσο) υπάρχουν οι τελευταίοι. Οι μαλάκες αναλαμβάνουν με το αζημίωτο να αναμασήσουν την όποια αθλιότητα θα ψιλομάθουν, θα μισοακούσουν, θα λιγοκουβεντιάσουν στο χώρο δουλειάς, στο καφενείο, στο τρόλεϊ. Έτσι, είναι πρόθυμοι να στενοχωρηθούν και να στενοχωρήσουν και τους γύρω, όταν μάθουν ότι προστέθηκε ακόμη ένα λιθαράκι στον πύργο της φαυλότητας που κάποτε τον λέγαμε Ελλάδα.

Οι «πρόθυμοι» - και είναι πολλοί ανάθεμα τους - έχουν κάνει το μεγαλύτερο κακό. Δεν φτάνει που έχουν αποδεχτεί το βάρος στο σαμάρι τους και έχουν ανοίξει τα πόδια στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, μοναδικό τους μέλημα είναι να μολύνουν και τους γύρω με τη δική τους ηλιθιότητα, να τους κάνουν να παραιτηθούν από τους αγώνες, όχι για να μοιραστούν το βάρος και να ελαφρύνουν τη δική τους πλάτη, αλλά επειδή δεν αντέχουν να βλέπουν τους άλλους να αγωνίζονται.

Κλείνει η παρένθεση για τους μαλάκες. Πάμε τώρα στα καθάρματα.

Η τσουτσού του σημερινού σημειώματος είναι ο υπουργός χωρίς αντικείμενο Γιάννης Βρούτσης. Η νέα διαπίστωση Βρούτση είναι πως “η κοινωνική ασφάλιση στηρίxθηκε σε πελατειακές σχέσεις”. Αυτό απεφάνθη ο νέος χαζοβιόλης του υπουργείου ΔενΘαΒρείτεΠοτέΔουλειά και εμείς μένουμε με ανοιχτό το στόμα (και το αγγούρι από πίσω).

Η προαναφερθείσα τσουτσού αμόλησε την εγκεφαλική της πορδή στα μούτρα όλων. Στα μούτρα μιας γενιάς που φεύγει και έχει πληρώσει μερικά εκατομμύρια δραχμές – ήτοι  μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ – για να έχει αξιοπρεπή διαβίωση στα γεράματά της, στα μούτρα μιας γενιάς που βρίσκεται στη παραγωγική της ηλικία, έχει πληρώσει πολλά και πληρώνει ακόμη περισσότερα για να πάρει ελάχιστη (ή καθόλου σύνταξη) όταν στα 67 της (;) θα βγει στο περιθώριο της εργασίας, και στα μούτρα μιας γενιάς που έρχεται, που αν θα βρει ποτέ δουλειά θα παίρνει ελάχιστα, θα της μάθουν πως πρέπει να πληρώνει τα περισσότερα από αυτά στο κράτος, πως δεν πρέπει να έχει απαιτήσεις γιατί το κράτος …χρωστάει.

Τούτο το καραδεξιό χαμένο μάς πέταξε τη δική του πατσαβούρα. Ήρθε η σειρά του να πάρει τα λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν. Και όταν δεν συσκέπτεται με τον Τόμσεν και τον Ράιχενμπαχ για το ποιος έμεινε αγ@μητος σε αυτή τη χώρα για να του κάνουν επίσκεψη, προβαίνει σε διαπιστώσεις για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Αλλά, είπαμε, εδώ έχει άποψη ο κάθε μαλάκας παπαγάλος, ο Γιάννης Βρούτσης που πληρώνεται δεν θα έχει;

Έχω την εντύπωση, μισητέ κύριε Γιάννη Βρούτση, πως η κοινωνική ασφάλιση δεν κατέρρευσε από τις πελατειακές σχέσεις. Τουλάχιστον από αυτές που γνωρίζω εγώ και οι περισσότεροι από εμάς. Εάν η πολιτική συμμορία έχτισε στα μουλωχτά τα δικά της παραμάγαζα και κατασπάρασσε τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων που με τον ιδρώτα τους τροφοδοτούσαν επί δεκαετίες οι εργαζόμενοι, αλλού να ψάξεις τους ενόχους και όχι στο λαό.

Στη χώρα μας και αδήλωτη εργασία υπήρχε και ανασφάλιστη και μαύρη. Αυτοί που δεν κόλλησαν ποτέ ένσημα, ή κόλλησαν ελάχιστα δεν μπορούν να έχουν απαιτήσεις. Μπορούν μόνο να στηρίζονται στο κράτος πρόνοιας (πλάκα κάνω!) και στη καλή διάθεση των ασφαλιστικών ταμείων. Οι λόγοι που έμειναν ανασφάλιστοι ποικίλλουν. Είτε επειδή ήθελαν τα ένσημα «στο χέρι» για τους δικούς τους λόγους, είτε επειδή η εργοδοσία τους κορόιδευε, είτε επειδή (κακώς) το είχαν συμφωνήσει.

Όμως, η πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού πλήρωνε πάντα τις εισφορές του, - αυτές που το κράτος κάθε φορά όριζε - και αυτονόητο είναι να απαιτεί σήμερα τα λεφτά του δικού του κουμπαρά. Δεν επαιτεί, δεν παρακαλάει κανέναν, τα δικά του λεφτά θέλει και κάποιοι του τα στερείτε.

Αν είχαμε δημοκρατία θα μπορούσαμε κάλλιστα να μιλάμε για κλοπή. Καθ’έξη και κατά συρροή. Αντ’ αυτού μιλάμε για …πελατειακές σχέσεις.

Και για τελειώνουμε, μισητέ κύριε Γιάννη Βρούτση. Τους ενόχους για το πως φτάσαμε ως εδώ να τους αναζητήσεις ανάμεσα στη δική σου φάρα.

Να τους αναζητήσεις ανάμεσα στους κυβερνώντες και τις άθλιες πολιτικές τους.

Να τους αναζητήσεις ανάμεσα στις διορισμένες από τη φάρα σου διοικήσεις των Ταμείων.

Να τους αναζητήσεις ανάμεσα σ’ αυτούς που “επένδυσαν” τα αποθεματικά των Ταμείων στο Χρηματιστήριο και έγιναν καπνός.

Να τους αναζητήσεις ανάμεσα σ’ αυτούς που με νόμο (!)“επένδυσαν” τα αποθεματικά των Ταμείων στα γαμημ …δομημένα ομόλογα και τα έφαγε η μαρμάγκα επί εποχής Κωστάκη.

Να τους αναζητήσεις ανάμεσα σ’ αυτούς που “κούρεψαν” τα αποθεματικά των Ταμείων και τα έστειλαν μεζέ στα κοράκια  επί εποχής Γιωργάκη. 

Άντε μου στο διάολο Γιαννάκη!