Η δικτατορία της μειοψηφίας !

Όσο περνούν τα χρόνια και μεγαλώνει ο άνθρωπος, είναι αλήθεια ότι τείνει προς τη συντηρητικοποίηση. Ίσως άθελά του, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, σκέψη, απόφαση ή αυτοκριτική. Απλά έτσι γίνεται. Το υποστηρίζουν οι ψυχολόγοι, αλλά κύρια, το καταλαβαίνουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας. Αλλιώς αντιλαμβανόμουν στα 17 μου την κατάληψη σε ένα Πανεπιστημιακό ίδρυμα, ή τις πορείες των μαθητών και των φοιτητών, ή τις εξεγέρσεις της αγροτιάς, αλλιώς τις εκλαμβάνω και τις ερμηνεύω σήμερα. Να φταίει που «ωρίμασα» σήμερα, ή που «δεν καταλάβαινα» τότε; Μάλλον δεν θα το μάθω ποτέ.

Ίσως πάλι όλο αυτό να οφείλεται στο πως τα έχω πλάσει εγώ στη δική μου φαντασία. Να τα θυμάμαι με νοσταλγία, με παιδική αφέλεια ίσως, να τους δίνω μορφές και σχήματα που μου ταιριάζουν, χωρίς απαραίτητα να είναι έτσι. Να θέλω να πιστεύω ότι πραγματικά παλεύαμε για ένα καλύτερο αύριο, ότι κάναμε εξεγέρσεις και καταλήψεις για δωρεάν παιδεία, ότι κάναμε πορείες και αφισοκολλήσεις για έναν καλύτερο κόσμο, για τη μείωση των εξοπλισμών, για τη σωτηρία του περιβάλλοντος, για έναν κόσμο χωρίς πείνα και πολέμους. Και σήμερα, τα ίδια ακριβώς πράγματα να τα θεωρώ είτε υποκινούμενα, είτε γραφικότητες, είτε ουτοπία.

Σήμερα πήγα στο Λύκειο του γιου μου. Τελεί υπό κατάληψη από την πρώτη ημέρα που «ξεκίνησε» η σχολική χρονιά. Συζήτησα με το παιδί μου για να πληροφορηθώ για τα αιτήματα τους. Αυτά που άκουσα τα θεωρώ γελοιότητες. Να σας τα παραθέσω, δίνοντας ταυτόχρονα και τις απαντήσεις, σε όποια τουλάχιστον από αυτά έχουν βάση:

Το σχολείο δεν έχει θέρμανση.

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι η κατάληψη ξεκίνησε από την πρώτη κιόλας εβδομάδα, όπου έκανε 40άρια. Σήμερα που βρισκόμαστε στην αρχή του Οκτώβρη η θερμοκρασία κυμαίνεται από 25⁰-35⁰ C. Πέρα όμως από αυτά, ο Λυκειάρχης διαβεβαίωσε γονείς και μαθητές ότι το ντεπόζιτο του πετρελαίου είναι πλήρως γεμάτο, δηλαδή 2 τόνοι!

Δεν λειτουργεί το κυλικείο.

Έληξε το συμβόλαιο του προηγούμενου ιδιοκτήτη και ο νέος που έδωσε την καλύτερη προσφορά το ανοίγει στις 13 Οκτώβρη, δηλαδή σε 6 μέρες από σήμερα. Όταν είπα του παιδιού μου πριν πάει στο σχολείο να σταματάει σε ένα από τα 5 αρτοποιεία που συναντά στο δρόμο του και να αγοράζει ότι θέλει, μου απάντησε πως δεν χρειάζεται, αφού υπάρχει ένα βαν έξω από το σχολείο και τα παιδιά βρίσκουν ότι ζητήσουν.

Να μη γίνει άρση του Πανεπιστημιακού ασύλου.

Ασχολίαστο !!!

Καταλαβαίνω λοιπόν από τη σοβαρότητα των αιτημάτων, ότι τα εκατοντάδες γυμνάσια και λύκεια της χώρας που τελούν υπό κατάληψη έχουν το καθένα τα δικά του «προβλήματα». Το θέμα πετρέλαιο και κυλικείο δεν μπορεί να είναι σε πανελλαδική κλίμακα. Συνεπώς, ποιο είναι το αγωνιστικό πλαίσιο για το οποίο η δευτεροβάθμια εκπαίδευση βρίσκεται επί ποδός πολέμου; Η άρση του πανεπιστημιακού ασύλου; Ένα θέμα για το οποίο δεν ομονοούν ούτε οι πολιτικές παρατάξεις, ούτε τα φοιτητικά κινήματα, ούτε η πανεπιστημιακή κοινότητα θα το λύσει το λύκειο του γιου μου ή τα υπόλοιπα;

Χθες το πρωί οι γονείς έκοψαν την αλυσίδα που είχαν δέσει τα παιδιά στην εξωτερική πόρτα του σχολείου και το σχολείο άνοιξε. Οι πρώτοι «επαναστάτες» κατέφθασαν αργότερα και βρέθηκαν προ τετελεσμένων. Το μάθημα έγινε κανονικά. Σήμερα περιμέναμε πως θα έχουν ξανακλειδώσει την πόρτα και γι’ αυτό πήγαμε νωρίτερα.

Αστείο και να το σκέφτεσαι.

Το σχολείο θα ανοίξει ή όχι, ανάλογα το ποιος θα φτάσει πρώτος.

Έφθασα στο σχολείο στις 7:10. Το σχολείο ήταν ήδη κλειδωμένο με λουκέτο ποδηλάτου (!!!), μπροστά είχαν τοποθετήσει ένα κάδο απορριμμάτων, από μέσα βρίσκονταν 3 (ολογράφως τρεις) μαθητές και απέξω καμιά 20αριά γονείς. Ένας εξ αυτών έπαιρνε το μέρος των 3 παιδιών και έλεγε «να μη τολμήσει κανένας να μεταφέρει τον κάδο γιατί θα έχει να κάνει μαζί μου». Όταν τον ρώτησα γιατί συμμετέχει στην κατάληψη και ο ίδιος και ποιος του δίνει το δικαίωμα να κρατά κλειστό ένα σχολείο, μου απάντησε (κρατηθείτε): "εγώ δεν έχω λεφτά για φροντιστήρια, εσύ που τα 'χεις τα παράπονά σου στη Διαμαντοπούλου". Τελικά δεν έμαθα αν αυτός ο τραμπούκος ήταν στ’ αλήθεια γονιός κάποιου παιδιού, ή απλώς ένας αριστεριστής παπάρας από αυτούς που στέλνει το ΠΑΜΕ για να τα κάνουν μπάχαλο.

Το προεδρείο γονέων και κηδεμόνων που παρευρισκόταν σύσσωμο προσπάθησε με διάλογο να μεταπείσει τους μαθητές και τον προαναφερθέντα παπάρα. Χαρά στο κουράγιο τους, άξιοι συγχαρητηρίων όλοι τους που προσπαθούσαν με υπομονή να τους μεταπείσουν, παρά τις λοιδορίες και τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που δεχόντουσαν. Η ώρα περνούσε, πλησίαζε 8:00 και άρχισαν να καταφθάνουν οι πρώτοι μαθητές. Στενός ο δρόμος και είχε αρχίσει να γεμίζει κόσμο που εμπόδιζε την κυκλοφορία. Οι 3 επαναστάτες είχαν γίνει καμιά 10αριά και πείστηκαν να μισοανοίξουν την πόρτα για να περάσουν μόνο οι μαθητές και να ψηφίσουν αν θα συνεχιστεί ή όχι η κατάληψη. Απαγόρεψαν ρητά την είσοδο γονέων και καθηγητών.

Επειδή γνωρίζω τα όριά μου δεν αναμίχτηκα σε αυτό που επακολούθησε. Τρεις γονείς να τραβούν στην άκρη τον κάδο, ο τραμπούκος να τον κρατάει από την άλλη και να αντιστέκεται, 4-5 γονείς να σπρώχνουν την πόρτα, οι μαθητές να αντιστέκονται με τη σειρά τους. Μέσα σε αλαλαγμούς και κοσμητικά ο κάδος τραβήχτηκε και η πόρτα άνοιξε, για την ακρίβεια έσπασε.

Έγινε ψηφοφορία και το αποτέλεσμα ήταν 161 υπέρ της κατάληψης και 86 κατά. Ο γιος μου ψήφισε κατά δύο (!!!) φορές. Στην ερώτηση μου πως γίνεται να ψήφισε 2 φορές μου εξήγησε τη διαδικασία της «ψηφοφορίας»: είχαν τυπώσει χαρτιά που έγραφαν τη λέξη υπέρ και τη λέξη κατά. Όποιος μαθητής άκουγε το όνομα του έπαιρνε από τη στοίβα το χαρτί που ήθελε και το έριχνε στην κάλπη. «Εγώ πήρα κατά λάθος δύο» μου είπε. Όταν του είπα ότι δεν ήταν σωστό αυτό που έκανε, μου απάντησε ότι συμμαθητής του που είχε ψηφίσει πριν από αυτόν είχε ρίξει 10 ψηφοδέλτια υπέρ !!!!!

Λίγο πριν αποχωρήσω από το σχολικό συγκρότημα συνάντησα έναν φίλο που είχα να τον δω πολλά χρόνια. Είχε κι αυτός γιο στο ίδιο σχολείο και πιάσαμε την κουβέντα. Μεταξύ σοβαρού και αστείου του είπα πως αυτοί οι μαθητές που τώρα μας αποκαλούν παλαιολιθικούς, συστημικούς, προσκυνημένους και λοιπά κουραφέξαλα, αύριο θα είναι οι ίδιοι το σύστημα και θα προσπαθούν να αλλάξουν τα μυαλά των δικών τους παιδιών. Μου απάντησε πως όταν ήταν φοιτητής στη Νομική, ο γραμματέας της Σχολής ήταν ο υπ’ αριθμόν 1 αναρχικός. Δενόταν με αλυσίδες και λουκέτα στην είσοδο της Σχολής και απαγόρευε σε οποιονδήποτε να πλησιάσει. Σήμερα είναι γραμματέας σε υπουργείο, κάτω ακριβώς από τον υφυπουργό.

Και που να ξέρατε σε ποιο υπουργείο…