Οι Βρυξέλλες έχοντας απολέσει κάθε εμπιστοσύνη στην αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος της χώρας δεν πρόκειται να συναινέσουν σε οποιαδήποτε νέα βοήθεια χωρίς εξαιρετικά επώδυνους όρους. Σε αυτό δε που φαίνεται να καταλήγουν είναι η τοποθέτηση επιτηρητών στο Γενικό Λογιστήριο του Kράτους, ώστε να ελέγχουν -να εγκρίνουν ή να απορρίπτουν- οποιαδήποτε δημόσια δαπάνη ανεξαρτήτως των αποφάσεων που λαμβάνει η Βουλή ή η κυβέρνηση.
Εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας
Για να «χρυσώσουν το χάπι» μιας τέτοιας παρέμβασης το μόνο που συζητούν είναι να εμφανιστεί αυτή ως κοινή πολιτική για όλες τις χώρες της Eυρωζώνης στο πλαίσιο μιας πορείας δημοσιονομικής ενοποίησης. Kάτι τέτοιο, ωστόσο, δεν αναιρεί τη βασική διαπίστωση που θα προσλάβει το χαρακτήρα «κατηγορώ» για εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας από τη χώρα μας, μια πράξη το βάρος της οποίας αδυνατεί να επωμιστεί η κυβέρνηση. Ως εκ τούτου, μια νέα συμφωνία για να υλοποιηθεί θα πρέπει να συγκεντρώνει αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών, γεγονός που από μόνο του θέτει σε νέα βάση το πολιτικό πρόβλημα της χώρας.
Εθνική συσπείρωση
O Γ. Παπανδρέου που όλες αυτές τις ημέρες συζητά με συνεργάτες του τις πιθανές λύσεις, χωρίς να ανοίγει ο ίδιος τα χαρτιά του, εκπέμπει ένα και μόνο μήνυμα. Ότι δεν πρόκειται να παραδώσει αμαχητί τη χώρα στη λαίλαπα μιας επαπειλούμενης χρεοκοπίας και θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του και με όποιο κόστος για τον ίδιο, ώστε να αποσοβηθεί μια πτώχευση που βρίσκεται προ των πυλών. O ίδιος, πάντως, έχει συνειδητοποιήσει (όπως απέδειξε και με την πρωτοβουλία που είχε λάβει το Kαλοκαίρι για κυβέρνηση εθνικής ενότητας) ότι ούτε αυτός ούτε κανένας άλλος μόνος του, και κανένα κόμμα αυτοτελώς, δεν είναι σε θέση να βγάλει τη χώρα από την κρίση, ακολουθώντας μια μοναχική πορεία.
Ότι αν δεν διαμορφωθεί μια ισχυρή εικόνα εθνικής συσπείρωσης που θα προσδίδει το αντίστοιχο εθνικό κύρος στις κινήσεις όποιου υπουργού, όποιας κυβέρνησης, το παιχνίδι είναι χαμένο. Zητούμενο λοιπόν, αναγκαία και απαράβατη συνθήκη μιας επανεκκίνησης, είναι μια νέα νομιμοποίηση της εκτελεστικής εξουσίας. Kαι οι δρόμοι γι' αυτήν είναι δύο. Eίτε εκλογές, που όμως θα ήταν έως καταστροφικές στις σημερινές κρίσιμες ώρες, είτε μια κυβέρνηση που θα στηρίζεται σε μια εθνική πλειοψηφία που μπορεί να συγκροτηθεί από την παρούσα Bουλή από την οποία θα ζητηθεί η αυξημένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών.
Στο πλαίσιο αυτό ο πρωθυπουργός φέρεται να εξετάζει μεταξύ άλλων τη δυνατότητα να ζητήσει τη σύγκληση διευρυμένου Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών με τη συμμετοχή και των πρώην πρωθυπουργών K. Mητσοτάκη, K. Σημίτη και K. Kαραμανλή. Στη συνάντηση αυτή θα είναι έτοιμος να εξαιρέσει και τον εαυτό του από την πρωθυπουργία προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της κυβέρνησης εθνικής συνεργασίας, καθώς ο ίδιος επανειλημμένα έχει δηλώσει -κάθε άλλο παρά διά το θεαθήναι- ότι του είναι αδιάφορη η επανεκλογή του στον πρωθυπουργικό θώκο και ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η σωτηρία της χώρας. Mε μια τέτοια πρωτοβουλία ο Γ. Παπανδρέου θα έθετε προ των ευθυνών του το σύνολο του πολιτικού κόσμου, χωρίς αυτή τη φορά να αφήνει περιθώρια σε κανέναν -ιδιαίτερα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης- να υπεκφύγει της πρόκλησης, όπως συνέβη στο παρελθόν -όταν η ηγεσία της N.Δ. σε μια παρόμοια πρωτοβουλία εφηύρε προσχηματικά εμπόδια (μεταναστευτικός νόμος) και απαξίωσε την πρωθυπουργική κίνηση θέτοντας ως προϋπόθεση το βραχύ χρόνο μιας ενδεχόμενης κυβέρνησης συνεργασίας.
Mια τέτοια πρωτοβουλία θα μπορούσε να εκδηλωθεί μετά τη Σύνοδο Kορυφής αλλά και πριν από αυτήν ώστε η χώρα να εκπέμψει ισχυρό μήνυμα αποφασιστικότητας, σε μια εξαιρετικά δύσκολη και κρίσιμη διαπραγμάτευση. Ωστόσο, αυτή κάθε άλλο παρά συγκεντρώνει την ομοθυμία του Yπουργικού Συμβουλίου.
Kυβερνητικοί παράγοντες που «οσμίζονται» τις διαθέσεις του πρωθυπουργού φλερτάρουν με τον πειρασμό της δημιουργίας τετελεσμένων, «δουλεύοντας» την ιδέα του δημοψηφίσματος. Πρόκειται κατά βάση για «Hρακλειδείς του Στέμματος» που αρέσκονται να κολακεύουν το «πρωθυπουργικό αναντικατάστατο» του Γ. Παπανδρέου, για να διατηρούν την εξουσία που από αυτόν αρύονται - ενδεχομένως, ετοιμάζοντας παράλληλα τη θέση τους στο αυριανό πολιτικό σκηνικό.
Πηγή: Ημερησία
Ετοιμάζονται οι δανειστές μας να τοποθετήσουν «επιτηρητές» για να ελέγχουν κάθε δημόσια δαπάνη, παρακάμπτοντας τις αποφάσεις Βουλής και κυβέρνησης.
Από την απόλυτη εξαθλίωση του ελληνικού λαού, περάσαμε στην απόλυτη ξεφτίλα του Έθνους. Για να καταλάβω, τότε τι χρειάζονται οι «ταγοί» μας; Για να εισπράττουν τους μισθούς και τα επιδόματα, να κινούνται με τα δωρεάν αυτοκίνητα, να κάνουν τα τσάμπα ταξίδια, να δικαιούνται τις ατέλειες στη ΔΕΗ και τα κινητά και να απολαμβάνουν τις ασυλίες; Και από πάνω να καμώνονται πως δεν θα ευθύνονται για τις όποιες αποφάσεις παίρνονται, να παριστάνουν πως είναι με το μέρος μας και πως για όλα φταίνε οι κακοί ξένοι; Βρε δεν πάτε στο διάολο. Ξεφτίλες !
Η κυβέρνηση αδυνατεί να επωμιστεί το βάρος της εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας.
Στα χαρτιά. Γιατί η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας έχει συντελεστεί από τη ψήφιση του μνημονίου εδώ και 1,5 χρόνο. Αυτό που ουσιαστικά αποφεύγει (όχι αρνείται) να υπογράψει η κυβέρνηση είναι την παραχώρηση γης, θάλασσας και αέρα (FIR), την εκμετάλλευση αρχαιολογικών θησαυρών και μνημείων, το ξεπούλημα του ορυκτού πλούτου με αποικιοκρατικές συμβάσεις. Και για ακριβολογούμε: δεν ‘αδυνατεί να επωμιστεί’, φοβάται τις δίκες, τις καταδίκες και τις εκτελέσεις που θα επακολουθήσουν. Μια αναδρομή στη πρόσφατη ιστορία μας διδάσκει πολλά. Πάντως ένα είναι σίγουρο: αν οι ήρωες του ’21, οι αφανείς ήρωες στρατιώτες του ’40 και οι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης γνώριζαν που θα κατέληγε η πατρίδα, θα προτιμούσαν αντί να δώσουν τη ζωή τους και το αίμα τους να είχαν πάει για φραπέ !
…θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του και με όποιο κόστος για τον ίδιο, ώστε να αποσοβηθεί μια πτώχευση που βρίσκεται προ των πυλών.
Εδώ είμαστε,
αρχίστε μας στις φάπες
ούτε που θ’ αντιδράσουμε
γιατί είμαστε μαλάκες.
Όσο για το «όποιο κόστος για τον ίδιο» καλά θα κάνει να αρχίσει να το φοβάται.
Οι εκλογές, θα ήταν καταστροφικές.
Αυτό από πού προκύπτει; Ποιοι αποφασίζουν τι είναι καταστροφικό και τι όχι; Οι καταστροφείς πολιτικοί μας; Εδώ και πολλά χρόνια έχουν χάσει κάθε επαφή με την κοινωνία, εδώ και πολλά χρόνια αδυνατούν να καταλάβουν τις τραγικές συνέπειες που έχουν για τις μελλοντικές γενεές τα τραγικά τους αδιέξοδα, τα τελευταία όμως χρόνια έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και έχουν πάρει οριστικό διαζύγιο από τη λογική.
Τις εκλογές τις τρέμουν και τα δύο (πρώην) κόμματα εξουσίας. Το ΠΑΣΟΚ γιατί όχι μόνο δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ξαναδεί κυβέρνηση για πολλά πολλά χρόνια, όχι μόνο επειδή κινδυνεύει να διαλυθεί «εις τα εξ ων συνετέθη», αλλά κύρια γιατί οι περισσότεροι δεν θα ξαναδούν ποτέ βουλευτικό έδρανο. Και αυτό είναι που τους καίει.
Η νΝΔ φαντασιώνεται ότι επιστρέφει στη κυβέρνηση για να εφαρμόσει το Ζάππειο 2. Σε μια εποχή όπου ο ελληνικός λαός στενάζει κάτω από την εφαρμογή πρωτοφανούς λιτότητας, σε μια εποχή που καλείται να πληρώσει το τίμημα των κολοσσιαίων λαθών της «σοσιαλιστικής» πολιτικής, η δεξιά συμμορία εμφανίζει ποσοστά κάτω του 25%. Σε μια εποχή που θα μπορούσε δημοσκοπικά να κάνει περίπατο, δεν μπορεί να συγκεντρώσει ούτε καν εκείνο το 35% του «μπετόν αρμέ»! Εκτός αυτού κανένας τους δεν θέλει να αναλάβει την εξουσία αν δεν έχουν ήδη συντελεστεί οι εκκαθαρίσεις. Αν δεν έχουν απολυθεί 200.000 Δ.Υ., αν δεν έχουν καταργηθεί με νόμο οι εθνικές γενικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, αν δεν έχει ξεπουληθεί το σύνολο της δημόσιας περιουσίας και του ορυκτού πλούτου με εξευτελιστικά τιμήματα, αν δεν έχουν κλείσει ή πουληθεί δημόσιοι οργανισμοί και αν δεν έχουν ιδιωτικοποιηθεί μια σειρά άλλοι.
Κανένας ή σχεδόν κανένας δεν θυμάται πια το πώς φτάσαμε ως εδώ. Φτάσαμε στο σημείο τον ακαταλληλότερο και πλέον μοιραίο πρωθυπουργό όλων των εποχών, να μας τον παρουσιάζουν ως …λύση. Σε άλλα σημεία του πλανήτη θα είχε εξαφανιστεί, ή θα ήταν στη φυλακή ή θα είχε αυτοκτονήσει και εδώ όχι μόνο περιφέρεται ανάμεσά μας παριστάνοντας τη «σφίγγα», προωθείται και πάλι για να μας «σώσει».
Το πιθανότερο είναι οι εκλογές να μη βγάλουν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Εκτός απροόπτου, αν και τώρα τελευταία τα απρόοπτα είναι περισσότερα από ποτέ. Τουλάχιστον όμως θα στείλουν ένα μήνυμα στους δανειστές και στις αγορές. Θα στείλουν το μήνυμα πως τούτος ο λαός αρνείται την εφαρμοζόμενη πολιτική. Αρνείται πια να πληρώνει, γιατί στέρεψε, τα γαμ@@@άτικα του κάθε κερατά που μας χρεώνει ερήμην μας, τρώει εις βάρος μας και μας φωνάζει αφού ρευτεί για να πληρώσουμε το λογαριασμό. Αρνείται πια να γεμίζει με δισεκατομμύρια μια δεξαμενή χωρίς πάτο. Αρνείται πια να παρακολουθεί αποσβολωμένος, να αποδέχεται και να μην αντιδρά στα όποια νέα μέτρα σκαρφίζονται κάθε φορά για να παίρνουμε τις επόμενες δόσεις από το δηλητήριο που μας ποτίζουν.
Για τη διαβόητη 6η δόση έχουν γίνει δεκάδες ταξίδια, εκατοντάδες συναντήσεις, επαφές και διαπραγματεύσεις, συζητήσεις επί συζητήσεων, τηλεδιασκέψεις, νέα μέτρα ύψους 4 δισ. μέχρι τέλους του 2011, πρόσθετα μέτρα ύψους 6 δισ. για το 2012, νέοι φόροι, νέα μόνιμα χαράτσια, μείωση φοροαπαλλαγών, απολύσεις, εργασιακός μεσαίωνας.
Για την 7η δόση τι πρόκειται να μας ζητήσουν;;;
Μέχρι χθες αν ήσουν τρίτεκνος ή πολύτεκνος, η πολιτεία σε θεωρούσε ήρωα και σου αναγνώριζε φοροελαφρύνσεις. Από σήμερα τα παιδιά θεωρούνται …τεκμήριο διαβίωσης και σε πηδάνε στη φορολογία.
Αν αυτά είναι σοσιαλισμός η βαρβαρότητα ποια είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου