Tο Μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε, το ίδιο και ο εφαρμοστικός του νόμος. Άρχεται λοιπόν η διαπραγμάτευση για το νέο δάνειο, για το μνημόνιο 2. Θα ’ναι το γαλλικό σχέδιο; Η γερμανική βερσιόν επ’ αυτού; Η πρωτοβουλία της Βιέννης; Μήπως η πρόταση του ΔΝΤ ή αυτή της αντικατάστασης των ελληνικών ομολόγων με νέα που θα έχουν την εγγύηση του EFSF;
Για τους περισσότερους, όλα αυτά αποτελούν αλαμπουρνέζικα. Και είναι λογικό, αφού είναι τόσο σύνθετα και τεχνικά πολύπλοκα προγράμματα δανειοδότησης, που μόνον ειδήμονες περί τα χρηματοοικονομικά και τη νομική επιστήμη μπορούν να τα κατανοήσουν και να τα χειριστούν.
Σίγουρα δεν μπορούν να το πράξουν πολιτικοί με την παραδοσιακή έννοια που τους γνωρίζουμε. Κι όχι απλοί πολιτικοί, αλλά γίγαντες, που με τις ιδέες, τη δράση και τις αποφάσεις τους διαμόρφωσαν τον σύγχρονο κόσμο. Αν πριν από 20, 30 ή 50 χρόνια ανέθετες σ’ έναν πολιτικό όπως ο Αντενάουερ, ο Μιτεράν ή ο δικός μας Κωνσταντίνος Καραμανλής να διαπραγματευθεί ένα τέτοιο δάνειο, είναι σίγουρο ότι θα σήκωνε ψηλά τα χέρια και θα σιχτίριζε. Το ίδιο θα έκαναν και οι υπουργοί Οικονομικών των κυβερνήσεών τους.
Πλέον την ουσιαστική πολιτική την ασκούν όχι οι ηγέτες, αλλά σύμβουλοι, τεχνοκράτες και γραφειοκράτες που έχουν εξειδικευτεί στην παράλληλη αγορά της πολιτικής. Αυτό είναι και το πρόβλημα.
Όταν παλαιότερα δινόταν ένα σχέδιο οικονομικής βοήθειας σε μια χώρα, όπως ας πούμε το Σχέδιο Μάρσαλ, που ως ορολογία στις μέρες μας επανέρχεται, αρκούσε μια πολιτική απόφαση και οι διαδικασίες μετά ήταν απλές. Θα δοθούν αυτά, θα δοθούν έτσι και οι υποχρεώσεις θα ’ναι αυτές.
Σήμερα θα πρέπει τεχνοκράτες, νομικοί, διεθνολόγοι, οικονομολόγοι, τραπεζίτες, οίκοι αξιολόγησης, σύμβουλοι και παρασύμβουλοι να συζητούν για μήνες και να συμφωνήσουν σε παραμέτρους και τεχνικές λεπτομέρειες, και αφού αυτοί καταλήξουν, να δώσουν το «ΟΚ» στους πολιτικούς για να δουν τι θα κάνουν.
Δεν είναι το μοντέλο των αποφάσεων που έχει αντιστραφεί, είναι η ίδια η πολιτική που έχει μεταλλαγεί. Πρέπει πρώτα να συναινέσουν οι αγορές, οι οίκοι αξιολόγησης, ο CIDA, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και ’γω δεν ξέρω ποιος άλλος, και μετά να συμφωνήσουν η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και ο Παπανδρέου. Πρέπει πρώτα να αποφασιστεί τι συνιστά credit event και μετά να δουν οι πολιτικές ηγεσίες τι θα κάνουν.
Σε πρώτη μοίρα είναι τα CDS και σε δεύτερη οι πολίτες. Προέχει ο διακανονισμός των συμφερόντων των κερδοσκόπων και έπεται η ρύθμιση των σχέσεων μεταξύ των κρατών ή των κρατών με τους πολίτες τους. Πρώτα γράφονται οι λεπτομέρειες και μετά συντάσσεται το κείμενο. Με απλά λόγια, πρώτα διεξάγονται οι μάχες και μετά κηρύσσεται ο πόλεμος.
Και επειδή πάντα ο Διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και οι λεπτομέρειες αξίζουν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ, το παιχνίδι το κερδίζουν οι κερδοσκόποι που βρίσκονται πίσω από αυτούς που γράφουν τις λεπτομέρειες. Οι πολιτικοί υπογράφουν απλώς, και πολλές φορές υπογράφουν τον θάνατό τους και μαζί τη «σφαγή» των λαών τους και την περιθωριοποίηση των χωρών τους.
Το πρώτο λοιπόν δίδαγμα που βγαίνει από την ταλαιπωρία που υφιστάμεθα όχι μόνον εμείς αλλά όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες και οι λαοί του πλανήτη, είναι ότι χρειάζεται επειγόντως μια νέα παγκόσμια ρύθμιση. Αν συνεχίσουν να είναι οι αγορές αυτές που θα καθορίζουν την τύχη των κυβερνήσεων, των κρατών και των λαών, είναι σίγουρο ότι στο προβλεπτό μέλλον θα υπάρξει παγκόσμια ανάφλεξη. Εάν δεν υπάρξουν κανόνες στην παράλληλη αγορά της πολιτικής, η πολιτική θα πεθάνει και ο κόσμος θα ερειπωθεί.
Εάν δεν επανακαθοριστούν οι σχέσεις πολιτικής και χρηματοοικονομίας, το μέλλον της ανθρωπότητας είναι άδηλον, και πάντως ζοφερό. Αν οι παγκόσμιοι τοκογλύφοι, οι υπερεθνικοί μαυραγορίτες δεν υποστούν κυρώσεις, δεν ελεγχθούν και δεν περιοριστούν, το επόμενο στάδιο του παγκοσμιοποιημένου χρηματοοικονομικού καπιταλισμού θα ’ναι η βαρβαρότητα του πρώιμου φεουδαλισμού.
Όσο η τύχη των οικονομιών, των κρατών και των ανθρώπων εξαρτάται από τις εκθέσεις των τριών οίκων αξιολόγησης (Fitch, Moody’s, S&P), είναι επόμενο τα κράτη να μετατρέπονται σε οίκους ανοχής, όπου οι κερδοσκόποι ικανοποιούν τις ορέξεις τους εκσπερματώνοντας τα συμφέροντά τους.
Πλέον είναι αδήριτη ανάγκη η Ευρώπη να ορθώσει φραγμούς στην επέλασή τους. Χρειάζεται μια νέα Βιέννη, που θα αποκρούσει, όπως το 1683 τους Οθωμανούς, εν έτει 2011 τους Αγγλοσάξονες κερδοσκόπους του FMS, ή επί το ελληνικότερον τους ΦουΜουΣούδες από τα αρχικά των Φιτς, Μούντις και Στάνταρ εντ Πουρς. Από αυτή την άποψη, οι πολιτικοί της Ευρώπης πρέπει να αξιοποιήσουν τα κύματα αγανάκτησης που ξεσπούν στις πλατείες της Αθήνας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και αύριο της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, του Βελγίου, για ν’ αλλάξουν τους κανόνες του παγκόσμιου οικονομικού παιχνιδιού.
Οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών κρατών πρέπει να αφουγκραστούν τη λαϊκή αγανάκτηση και οργή για τα εκτεταμένα και οδυνηρά προγράμματα λιτότητας -σήμερα είναι τα PIGS, αύριο θα ’ναι όλη η Ευρώπη χοιροστάσιο- και να τη μετατρέψουν σε δημιουργική δύναμη για αλλαγή πορείας.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να σταματήσουν οι αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις προκειμένου να ελεγχθούν ελλείμματα και χρέος, να υπάρξει παραγωγική αναδιάρθρωση και να καταστούν ανταγωνιστικές και βιώσιμες οι οικονομίες των κρατών.
Σαφώς και δεν μπορεί να συνεχιστεί το φαινόμενο οι άνθρωποι να ζουν πέρα και πάνω από τις δυνάμεις τους. Οπωσδήποτε χρειάζονται αναπροσανατολισμός των αναγκών και αναστοχασμός της ζωής και των προτύπων συμπεριφοράς και κατανάλωσης των κατοίκων των ανεπτυγμένων χωρών.
Φυσικά, απαιτείται πειθαρχία σε κοινοτικές νόρμες και κοινά αποδεκτούς κανόνες που συγκροτούν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως υπέρτατη αξία είναι ο ουμανισμός, το κράτος δικαίου, η αλληλεγγύη, και όχι η φτώχεια, η εξαθλίωση, η ανεργία και η περιθωριοποίηση.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε προκειμένου οι πολίτες της Γηραιάς Ηπείρου να απολαύσουν ένα ανώτερο επίπεδο διαβίωσης, περίθαλψης, ασφάλειας και πνευματικής δημιουργίας, και όχι να εξισωθούν προς τα κάτω. Η Ευρωπαϊκή Ένωση φτιάχτηκε για να ξεπεραστούν παραδοσιακές διαιρέσεις, και όχι για να υπάρξουν νέοι, πιο βάρβαροι διαχωρισμοί.
Οι Ευρωπαίοι ένωσαν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν από κοινού, ως σύνολο, τις νέες προκλήσεις που γεννούν η ανθρωπότητα και ο νέος παγκόσμιος καταμερισμός εργασίας, και όχι για να μπορέσουν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Βρετανοί να αντιμετωπίσουν τους Αμερικανούς, τους Ρώσους, τους Κινέζους ή τις νέες αναδυόμενες δυνάμεις και αγορές.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε όχι για να αποκτήσουν εκ νέου δύναμη και αίγλη οι «ατμομηχανές» της, αλλά επειδή οι Ευρωπαίοι κατανόησαν ότι στη νέα παγκόσμια κιβωτό που δημιουργείται μπορούν να επιβιώσουν μόνον αν σ’ αυτή τοποθετήσουν όλα τα «είδη» τους. Δεν έγινε για να αποκτήσουν ορισμένοι εξ αυτών, οι λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις», ξανά ζωτικό χώρο και αποικίες.
Χωρίς τον «Νότο» ο «Βορράς» δεν θα επιβιώσει. Χωρίς τον λαό οι ελίτ θα μαραζώσουν. Μόνον ως «ζεύγος» μπορούν να μπουν στη σύγχρονη παγκόσμια κιβωτό και να αντέξουν τον «κατακλυσμό» που φέρνει ο παγκοσμιοποιημένος χρηματοοικονομικός καπιταλισμός.
Αν οι ηγεσίες των κρατών-μελών της Ευρώπης δεν συνειδητοποιήσουν έγκαιρα, χθες έπρεπε, ότι η προστασία των αδύναμων μελών της είναι όρος επιβίωσης και για τους ίδιους, όχι το ευρώ δεν θ’ αντέξει, αλλά όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα καταρρεύσει. Και τότε οι βάρβαροι θα διαβούν. Η Ευρώπη θα γονατίσει και θα κατακλυστεί από τους μετανάστες που την πολιορκούν. Θα γυρίσει πίσω στον 6ο και 7ο αιώνα και θα περιμένει τον Μεσαίωνα.
Ναι, οι Έλληνες, οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί έκαναν λάθη. Ναι, απεδείχθησαν κουτοπόνηροι νότιοι που είδαν την ΕΟΚ και μετά την Ε.Ε. σαν αγελάδα προς άρμεγμα, και όχι ως ευκαιρία μετεξέλιξής τους. Ναι, σπαταλήθηκαν οι κοινοτικοί πόροι για να ζήσουν 30 χρόνια υπεράνω των δυνάμεών τους. Ναι, ναι, ναι. Όμως τα ελλείμματα, και ιδιαίτερα το χρέος, δεν είναι μόνον δική τους ζαβολιά.
Είναι μια παγκόσμια πανούκλα που πρέπει να γιατρευτεί. Δεν μπορεί λοιπόν το φάρμακο που χορηγείται να ’ναι χειρότερο από την ασθένεια. Θα πρέπει να γίνει διάγνωση νέα. Και πρέπει να γίνει τώρα. Πριν ο (οι) ασθενής (-είς) πεθάνει (-ουν).
Εν κατακλείδι, και σε ό,τι αφορά τα καθ’ ημάς, το μνημόνιο 2 -εκτός από τους αναγκαίους δημοσιονομικούς και άλλους περιορισμούς που θα περιλαμβάνει, και τους οποίους πρέπει με εθνική συνεννόηση απαραιτήτως να τηρήσουμε- απαιτείται να είναι πιο γενναιόδωρο, να εκτείνεται σε μεγαλύτερο χρόνο, να αντιμετωπίζει ριζοσπαστικά και ριζικά το πρόβλημα της υπερχρέωσης και να είναι εμπλουτισμένο με αναπτυξιακά ιχνοστοιχεία.
Το μνημόνιο 2 δεν πρέπει να είναι μια απάντηση στο ελληνικό πρόβλημα και μόνον• πρέπει να είναι η ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση χρέους που μαστίζει ολόκληρη την Ευρώπη και τον κόσμο. Διαφορετικά, πολύ σύντομα θα διαπιστώσουμε και θα διαπιστώσουν και οι εταίροι και δανειστές μας ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει και οι προσπάθειες είναι σαν των συφοριασμένων Τρώων.
Μέρκελ και Σαρκοζί δε, αντί για βιεννέζικο βαλς, θα χορέψουν τον χορό του Ζαλόγγου. Το καλό με μας είναι ότι εμείς τον ξέρουμε. Τον χορέψαμε για να ξεφύγουμε από τη σκλαβιά. Ήταν μια αυτοθυσία. Το κακό με αυτούς είναι ότι όταν στριμώχτηκαν αιματοκύλησαν ολόκληρο τον κόσμο. Θυσίασαν τους άλλους για να κυριαρχήσουν οι ίδιοι.
Σήμερα αυτό πρέπει να αποτραπεί όχι για το καλό το δικό μας ή του κόσμου, αλλά γιατί θα είναι ολέθριο για τον πλανήτη.
Για τους περισσότερους, όλα αυτά αποτελούν αλαμπουρνέζικα. Και είναι λογικό, αφού είναι τόσο σύνθετα και τεχνικά πολύπλοκα προγράμματα δανειοδότησης, που μόνον ειδήμονες περί τα χρηματοοικονομικά και τη νομική επιστήμη μπορούν να τα κατανοήσουν και να τα χειριστούν.
Σίγουρα δεν μπορούν να το πράξουν πολιτικοί με την παραδοσιακή έννοια που τους γνωρίζουμε. Κι όχι απλοί πολιτικοί, αλλά γίγαντες, που με τις ιδέες, τη δράση και τις αποφάσεις τους διαμόρφωσαν τον σύγχρονο κόσμο. Αν πριν από 20, 30 ή 50 χρόνια ανέθετες σ’ έναν πολιτικό όπως ο Αντενάουερ, ο Μιτεράν ή ο δικός μας Κωνσταντίνος Καραμανλής να διαπραγματευθεί ένα τέτοιο δάνειο, είναι σίγουρο ότι θα σήκωνε ψηλά τα χέρια και θα σιχτίριζε. Το ίδιο θα έκαναν και οι υπουργοί Οικονομικών των κυβερνήσεών τους.
Πλέον την ουσιαστική πολιτική την ασκούν όχι οι ηγέτες, αλλά σύμβουλοι, τεχνοκράτες και γραφειοκράτες που έχουν εξειδικευτεί στην παράλληλη αγορά της πολιτικής. Αυτό είναι και το πρόβλημα.
Όταν παλαιότερα δινόταν ένα σχέδιο οικονομικής βοήθειας σε μια χώρα, όπως ας πούμε το Σχέδιο Μάρσαλ, που ως ορολογία στις μέρες μας επανέρχεται, αρκούσε μια πολιτική απόφαση και οι διαδικασίες μετά ήταν απλές. Θα δοθούν αυτά, θα δοθούν έτσι και οι υποχρεώσεις θα ’ναι αυτές.
Σήμερα θα πρέπει τεχνοκράτες, νομικοί, διεθνολόγοι, οικονομολόγοι, τραπεζίτες, οίκοι αξιολόγησης, σύμβουλοι και παρασύμβουλοι να συζητούν για μήνες και να συμφωνήσουν σε παραμέτρους και τεχνικές λεπτομέρειες, και αφού αυτοί καταλήξουν, να δώσουν το «ΟΚ» στους πολιτικούς για να δουν τι θα κάνουν.
Δεν είναι το μοντέλο των αποφάσεων που έχει αντιστραφεί, είναι η ίδια η πολιτική που έχει μεταλλαγεί. Πρέπει πρώτα να συναινέσουν οι αγορές, οι οίκοι αξιολόγησης, ο CIDA, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και ’γω δεν ξέρω ποιος άλλος, και μετά να συμφωνήσουν η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και ο Παπανδρέου. Πρέπει πρώτα να αποφασιστεί τι συνιστά credit event και μετά να δουν οι πολιτικές ηγεσίες τι θα κάνουν.
Σε πρώτη μοίρα είναι τα CDS και σε δεύτερη οι πολίτες. Προέχει ο διακανονισμός των συμφερόντων των κερδοσκόπων και έπεται η ρύθμιση των σχέσεων μεταξύ των κρατών ή των κρατών με τους πολίτες τους. Πρώτα γράφονται οι λεπτομέρειες και μετά συντάσσεται το κείμενο. Με απλά λόγια, πρώτα διεξάγονται οι μάχες και μετά κηρύσσεται ο πόλεμος.
Και επειδή πάντα ο Διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και οι λεπτομέρειες αξίζουν πολλά δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ, το παιχνίδι το κερδίζουν οι κερδοσκόποι που βρίσκονται πίσω από αυτούς που γράφουν τις λεπτομέρειες. Οι πολιτικοί υπογράφουν απλώς, και πολλές φορές υπογράφουν τον θάνατό τους και μαζί τη «σφαγή» των λαών τους και την περιθωριοποίηση των χωρών τους.
Το πρώτο λοιπόν δίδαγμα που βγαίνει από την ταλαιπωρία που υφιστάμεθα όχι μόνον εμείς αλλά όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες και οι λαοί του πλανήτη, είναι ότι χρειάζεται επειγόντως μια νέα παγκόσμια ρύθμιση. Αν συνεχίσουν να είναι οι αγορές αυτές που θα καθορίζουν την τύχη των κυβερνήσεων, των κρατών και των λαών, είναι σίγουρο ότι στο προβλεπτό μέλλον θα υπάρξει παγκόσμια ανάφλεξη. Εάν δεν υπάρξουν κανόνες στην παράλληλη αγορά της πολιτικής, η πολιτική θα πεθάνει και ο κόσμος θα ερειπωθεί.
Εάν δεν επανακαθοριστούν οι σχέσεις πολιτικής και χρηματοοικονομίας, το μέλλον της ανθρωπότητας είναι άδηλον, και πάντως ζοφερό. Αν οι παγκόσμιοι τοκογλύφοι, οι υπερεθνικοί μαυραγορίτες δεν υποστούν κυρώσεις, δεν ελεγχθούν και δεν περιοριστούν, το επόμενο στάδιο του παγκοσμιοποιημένου χρηματοοικονομικού καπιταλισμού θα ’ναι η βαρβαρότητα του πρώιμου φεουδαλισμού.
Όσο η τύχη των οικονομιών, των κρατών και των ανθρώπων εξαρτάται από τις εκθέσεις των τριών οίκων αξιολόγησης (Fitch, Moody’s, S&P), είναι επόμενο τα κράτη να μετατρέπονται σε οίκους ανοχής, όπου οι κερδοσκόποι ικανοποιούν τις ορέξεις τους εκσπερματώνοντας τα συμφέροντά τους.
Πλέον είναι αδήριτη ανάγκη η Ευρώπη να ορθώσει φραγμούς στην επέλασή τους. Χρειάζεται μια νέα Βιέννη, που θα αποκρούσει, όπως το 1683 τους Οθωμανούς, εν έτει 2011 τους Αγγλοσάξονες κερδοσκόπους του FMS, ή επί το ελληνικότερον τους ΦουΜουΣούδες από τα αρχικά των Φιτς, Μούντις και Στάνταρ εντ Πουρς. Από αυτή την άποψη, οι πολιτικοί της Ευρώπης πρέπει να αξιοποιήσουν τα κύματα αγανάκτησης που ξεσπούν στις πλατείες της Αθήνας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και αύριο της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, του Βελγίου, για ν’ αλλάξουν τους κανόνες του παγκόσμιου οικονομικού παιχνιδιού.
Οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών κρατών πρέπει να αφουγκραστούν τη λαϊκή αγανάκτηση και οργή για τα εκτεταμένα και οδυνηρά προγράμματα λιτότητας -σήμερα είναι τα PIGS, αύριο θα ’ναι όλη η Ευρώπη χοιροστάσιο- και να τη μετατρέψουν σε δημιουργική δύναμη για αλλαγή πορείας.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να σταματήσουν οι αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις προκειμένου να ελεγχθούν ελλείμματα και χρέος, να υπάρξει παραγωγική αναδιάρθρωση και να καταστούν ανταγωνιστικές και βιώσιμες οι οικονομίες των κρατών.
Σαφώς και δεν μπορεί να συνεχιστεί το φαινόμενο οι άνθρωποι να ζουν πέρα και πάνω από τις δυνάμεις τους. Οπωσδήποτε χρειάζονται αναπροσανατολισμός των αναγκών και αναστοχασμός της ζωής και των προτύπων συμπεριφοράς και κατανάλωσης των κατοίκων των ανεπτυγμένων χωρών.
Φυσικά, απαιτείται πειθαρχία σε κοινοτικές νόρμες και κοινά αποδεκτούς κανόνες που συγκροτούν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όμως υπέρτατη αξία είναι ο ουμανισμός, το κράτος δικαίου, η αλληλεγγύη, και όχι η φτώχεια, η εξαθλίωση, η ανεργία και η περιθωριοποίηση.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε προκειμένου οι πολίτες της Γηραιάς Ηπείρου να απολαύσουν ένα ανώτερο επίπεδο διαβίωσης, περίθαλψης, ασφάλειας και πνευματικής δημιουργίας, και όχι να εξισωθούν προς τα κάτω. Η Ευρωπαϊκή Ένωση φτιάχτηκε για να ξεπεραστούν παραδοσιακές διαιρέσεις, και όχι για να υπάρξουν νέοι, πιο βάρβαροι διαχωρισμοί.
Οι Ευρωπαίοι ένωσαν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν από κοινού, ως σύνολο, τις νέες προκλήσεις που γεννούν η ανθρωπότητα και ο νέος παγκόσμιος καταμερισμός εργασίας, και όχι για να μπορέσουν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Βρετανοί να αντιμετωπίσουν τους Αμερικανούς, τους Ρώσους, τους Κινέζους ή τις νέες αναδυόμενες δυνάμεις και αγορές.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε όχι για να αποκτήσουν εκ νέου δύναμη και αίγλη οι «ατμομηχανές» της, αλλά επειδή οι Ευρωπαίοι κατανόησαν ότι στη νέα παγκόσμια κιβωτό που δημιουργείται μπορούν να επιβιώσουν μόνον αν σ’ αυτή τοποθετήσουν όλα τα «είδη» τους. Δεν έγινε για να αποκτήσουν ορισμένοι εξ αυτών, οι λεγόμενες «μεγάλες δυνάμεις», ξανά ζωτικό χώρο και αποικίες.
Χωρίς τον «Νότο» ο «Βορράς» δεν θα επιβιώσει. Χωρίς τον λαό οι ελίτ θα μαραζώσουν. Μόνον ως «ζεύγος» μπορούν να μπουν στη σύγχρονη παγκόσμια κιβωτό και να αντέξουν τον «κατακλυσμό» που φέρνει ο παγκοσμιοποιημένος χρηματοοικονομικός καπιταλισμός.
Αν οι ηγεσίες των κρατών-μελών της Ευρώπης δεν συνειδητοποιήσουν έγκαιρα, χθες έπρεπε, ότι η προστασία των αδύναμων μελών της είναι όρος επιβίωσης και για τους ίδιους, όχι το ευρώ δεν θ’ αντέξει, αλλά όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα καταρρεύσει. Και τότε οι βάρβαροι θα διαβούν. Η Ευρώπη θα γονατίσει και θα κατακλυστεί από τους μετανάστες που την πολιορκούν. Θα γυρίσει πίσω στον 6ο και 7ο αιώνα και θα περιμένει τον Μεσαίωνα.
Ναι, οι Έλληνες, οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί έκαναν λάθη. Ναι, απεδείχθησαν κουτοπόνηροι νότιοι που είδαν την ΕΟΚ και μετά την Ε.Ε. σαν αγελάδα προς άρμεγμα, και όχι ως ευκαιρία μετεξέλιξής τους. Ναι, σπαταλήθηκαν οι κοινοτικοί πόροι για να ζήσουν 30 χρόνια υπεράνω των δυνάμεών τους. Ναι, ναι, ναι. Όμως τα ελλείμματα, και ιδιαίτερα το χρέος, δεν είναι μόνον δική τους ζαβολιά.
Είναι μια παγκόσμια πανούκλα που πρέπει να γιατρευτεί. Δεν μπορεί λοιπόν το φάρμακο που χορηγείται να ’ναι χειρότερο από την ασθένεια. Θα πρέπει να γίνει διάγνωση νέα. Και πρέπει να γίνει τώρα. Πριν ο (οι) ασθενής (-είς) πεθάνει (-ουν).
Εν κατακλείδι, και σε ό,τι αφορά τα καθ’ ημάς, το μνημόνιο 2 -εκτός από τους αναγκαίους δημοσιονομικούς και άλλους περιορισμούς που θα περιλαμβάνει, και τους οποίους πρέπει με εθνική συνεννόηση απαραιτήτως να τηρήσουμε- απαιτείται να είναι πιο γενναιόδωρο, να εκτείνεται σε μεγαλύτερο χρόνο, να αντιμετωπίζει ριζοσπαστικά και ριζικά το πρόβλημα της υπερχρέωσης και να είναι εμπλουτισμένο με αναπτυξιακά ιχνοστοιχεία.
Το μνημόνιο 2 δεν πρέπει να είναι μια απάντηση στο ελληνικό πρόβλημα και μόνον• πρέπει να είναι η ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση χρέους που μαστίζει ολόκληρη την Ευρώπη και τον κόσμο. Διαφορετικά, πολύ σύντομα θα διαπιστώσουμε και θα διαπιστώσουν και οι εταίροι και δανειστές μας ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει και οι προσπάθειες είναι σαν των συφοριασμένων Τρώων.
Μέρκελ και Σαρκοζί δε, αντί για βιεννέζικο βαλς, θα χορέψουν τον χορό του Ζαλόγγου. Το καλό με μας είναι ότι εμείς τον ξέρουμε. Τον χορέψαμε για να ξεφύγουμε από τη σκλαβιά. Ήταν μια αυτοθυσία. Το κακό με αυτούς είναι ότι όταν στριμώχτηκαν αιματοκύλησαν ολόκληρο τον κόσμο. Θυσίασαν τους άλλους για να κυριαρχήσουν οι ίδιοι.
Σήμερα αυτό πρέπει να αποτραπεί όχι για το καλό το δικό μας ή του κόσμου, αλλά γιατί θα είναι ολέθριο για τον πλανήτη.
Πηγή: http://felnikos.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου