Πεθαίνοντας τους άλλους

Μάλλον το λάθος είναι δικό σου. Εσένα που ζητάς χρόνια τώρα από τον πνευματικό κόσμο του τόπου να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.  Ξέρω, ίσως δεν το εννοείς, ίσως αναπαράγεις αυτά που ακούς από άλλους, ίσως προσπαθείς να πιαστείς από κάπου, οπουδήποτε, χωρίς να ξέρεις τι είναι, ούτε αν αξίζει.

Ο πνευματικός κόσμος! Ωραία ακούγεται. Αλλά πέρα από αυτό, τι;

Τον ξέρεις; Έχεις υπόψη σου σε ποιους απευθύνεσαι; Γνωρίζεις ποιών ζητάς τη στήριξη, τη βοήθεια, τη συμβουλή;

Να το ξεκαθαρίσω: ότι διαβάσεις από δω και κάτω αφορά αυτούς που ο πολύς κόσμος αποκαλεί πνευματικούς ανθρώπους και όχι το σύνολο.

Ενδεχομένως από τους περισσότερους του λεγόμενου «πνευματικού κόσμου» να μην ακούσεις ποτέ τίποτα. Δεν έχουν σκοπό να παρέμβουν, άλλοι γιατί σιωπούν επειδή έχουν αηδιάσει με την καταστροφή της χώρας, άλλοι επειδή συμφωνούν με αυτή.

Πάμε τώρα στους ‘επώνυμους’ της - σε πολλά εισαγωγικά - διανόησης, αυτούς δηλαδή που δείχνει συνέχεια το κουτί και αυτούς που αγωνίζονται για να τους δείξει. Είμαι σίγουρος ότι εκτός από τις φάτσες τους (και όχι όλες), δεν έχεις ιδέα για το (όποιο) έργο τους. Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με τα πρόσωπα, έχω με αυτό που εκπροσωπούν.

Με απωθούσε πάντοτε ο όρος ‘επώνυμοι’. Αναγνωρίσιμοι, είναι το πιο σωστό. Άνθρωποι αμφιβόλου ποιότητας, αμφισβητήσιμης αξίας, άδειοι τενεκέδες που κάνουν θόρυβο. Τους κατέταξαν στον πνευματικό κόσμο κι εσύ είσαι υποχρεωμένος να στέκεσαι εκστασιασμένος μπροστά στην ευφυΐα τους. Ασχέτως τι ακούς!

Μα θα μου πεις: “ποιος είσαι εσύ που τους κρίνεις;”. Είμαι ένας απλός πολίτης με ένα ονοματεπώνυμο, όπως ένα φαντάζομαι έχουν και αυτοί. Τα ‘καιροσκόπος’, ‘θολοκουλτουριάρης’, ‘ψευτοδιανοούμενος’ δεν είναι ονοματεπώνυμο και ας τους συνοδεύουν πάντα!

Όπως λοιπόν αυτοί έχουν το δικαίωμα να κρίνουν τους πάντες, θεωρώ ότι το έχουμε και οι υπόλοιποι. Όπως αυτοί έχουν το δικαίωμα να αλληλοϋπερασπίζονται, θεωρώ ότι το έχουμε μεταξύ μας και οι ‘απλοί’ πολίτες, το πόπολο, η μάζα.

Το έργο τους, ως μη πνευματικός άνθρωπος, δεν θα το κρίνω. Το κρίνουν άλλοι, αυτοί δηλαδή που ανήκουν στην ίδια με αυτούς συνομοταξία. Για να μπεις στη κλειστή αυτή κάστα πρέπει να σε ‘αναγνωρίσουν’ οι προηγούμενοι.

Αν όχι, απλά γράφεις για να περνάς την ώρα.

Όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλα, έχουμε τους πνευματικούς ανθρώπους που μας αξίζουν.  Υποθέτω πάντως πως αν ζούσε ένας Γκάτσος, ένας Ρίτσος, ένας Ελύτης, ένας Σεφέρης, ένας Σικελιανός, το πολύ πολύ να τους είχαν για να βγάζουν το σκύλο βόλτα, ή να τους μαζεύουν τα χόρτα απ’ τον κήπο.

Η κυρία Διβάνη δεν αρκέστηκε στην πρόσκαιρη και αθέλητη (;) δημοσιότητα που απέκτησε, μ’ εκείνη την χυδαιότητα που έγραψε για τον 19χρονο νεκρό του τρόλεϊ. Θέλησε να συνεχίσει στο ίδιο και χειρότερο αφ’ υψηλού στυλάκι, αυτό που την κατέταξε στο κλαμπ των έξυπνων αυτής της χώρας. Είπαμε, καλύτερα να σε κρεμάνε στα μανταλάκια παρά να σε αγνοούν.

Με άρθρο-εμετός που κάνει το γύρο του διαδικτύου θέλησε να απαντήσει στους επικριτές της, αναλαμβάνοντας να υπερασπιστεί την τιμή της και την τιμή της διανοούμενης παρέας της. Διότι ποιοι είμαστε εμείς που θα αμφισβητήσουμε την ορθή κρίση της κυρίας και των υπερασπιστών φίλων της;

“Πού την είδαν την ασέβεια στον νεκρό; Ούτε που ξέραμε τότε ότι ήταν νεκρός.”

Μας είπε ο πνευματικός αυτός άνθρωπος, χρησιμοποιώντας πρώτο πληθυντικό για να καταλάβουμε ότι στον αγώνα της δεν είναι μόνη. Το ότι η είδηση έκανε το γύρο του διαδικτύου γνωστοποιώντας από την πρώτη στιγμή ότι υπάρχει νεκρός, μάλλον η κυρία δεν το πρόσεξε. Άλλωστε οι τζαμπατζήδες που πηδάνε καθημερινά από τα τρόλεϊ γίνονται αστραπιαία είδηση. Κάθε μέρα τα διαβάζει η κυρία και κάθε μέρα σχολιάζει κατά τον ίδιο τρόπο. Γιατί αυτή τη φορά να μας ξενίζει;

Παίρνει το μέρος των ελεγκτών και αναλαμβάνει την υπεράσπισή τους. Κακών καλών, δεν έχει σημασία, άνθρωποι είναι και αυτοί, όλοι τη δουλειά τους κάνουν, πρέπει να τους σέβεστε, ας μη σας σέβονται αυτοί. Αυτοί μπορούν να σας βρίζουν, να σας σπρώχνουν, να σας εξευτελίζουν, εσείς να μην αντιδράτε. Χούντα έχουμε.

«Πώς τα κατάφεραν να μας κάνουν να στρεφόμαστε παράλογα ο ένας εναντίον του άλλου αντί να ξαναφτιάξουμε τη χώρα μας μαζί;» απορεί η κυρία διανοούμενη. Επειδή υποψιάζομαι πως δεν γνωρίζει την απάντηση, ούτε καν μπορεί να τη φανταστεί, μάλλον ρωτάει εμάς για να τη μάθει. Ποιος αντέχει να της απαντήσει γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως τα λέει στο βρόντο;

Από αυτό και μόνο, φίλε μου καλέ, μπορείς να καταλάβεις πόση άβυσσος σε χωρίζει από τη …διανόηση!

«Γιατί μιλάτε, ουρλιάζει η έξαλλη μειονότητα -γιατί μειονότητα είναι, απλώς φωνάζει πολύ και παρασύρει τους ανθρώπους τους μαυρισμένους απ´ τα προβλήματα- που λίγο πριν ούρλιαζε «γιατί δε μιλάτε;». Αυτοί φυσικά δεν θέλουν να μιλάς, θέλουν να χαϊδεύεις τα αυτιά τους».

Τώρα το κατάλαβες φίλε μου; Θα σε συμβούλευα λοιπόν την επόμενη φορά που θα ζητήσεις το χρησμό των διανοούμενων να έχεις μαζί σου πολλά κουτιά αντιόξινα. Να είσαι σίγουρος ότι πάλι οι ίδιοι θα σου απαντήσουν. Αυτοί που δικαιούνται να έχουν άποψη για όλα επειδή έχουν διαβάσει, διδάσκουν (δυστυχώς) και γράφουν βιβλία. Εσύ δικαιούσαι να τους ακούς, να μη τους κρίνεις και η άποψη που σχηματίζεις για τα πράγματα να είναι η κονσέρβα που σου σερβίρουν.

Η κυρία δεν μετάνιωσε. Η «ψιλομαλακία» που έγραψε (και οι απαντήσεις που πήρε) της έδωσαν το έναυσμα να γράψει πιο χοντρές. "Ας εκμεταλλευτούμε τη συγκυρία, μπορεί και να μας ‘αγοράσει’ κανένας από περιέργεια".

Αυτοί που επιτέθηκαν στη κυρία διανοούμενη είναι ασύδοτοι … φωνασκούντα λαμόγια … ανεκδιήγητα μπλογκς … νούμερα των τηλεριάλιτι … Ρομπέν των βλακών.

Εγώ πνευματική μου κυρία δεν θα σου πω «ΨΟΦΑ!», όπως κάποιος πολύ κακώς σου έγραψε, δίνοντας σου θάρρος να προκαλέσεις ξανά.

Εγώ θα σου πω «ΣΚΕΨΟΥ!».

Είσαι σίγουρη ότι μπορείς;