Ζωή ποδήλατο

Είναι κάτι μήνες που αγόρασα το ποδήλατο. Στην αρχή νόμιζα ότι το ήθελα για να φύγουν οι …σακούλες (τόσα τελάρα μπύρες κάτι ξέρουν). Κατάλαβα ότι το έχω ανάγκη, αλλά όχι γι’ αυτό. Οι βόλτες (ταξίδια καλύτερα) που κάνω, βοηθάνε και σε πολλά άλλα. Μέσα σε 3 μήνες έχω κάνει μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα. Πριν το αγοράσω αν μου έλεγες να κάνω 5 θα έβαζα τα γέλια. Το θεωρούσα αδύνατο. Τώρα κάνω 30 για πλάκα.

Ξέρεις τι μου αρέσει στο ποδήλατο; Μου αρέσει η ελευθερία κινήσεων, ο αέρας που με φυσάει, που δεν κολλάω στη κίνηση, μου αρέσουν οι εικόνες που προλαβαίνω να παρατηρώ, μου αρέσει που άλλες φορές απολαμβάνω το ταξίδι χαζεύοντας το κύμα, το γλάρο που αλαργεύει, τον ήλιο που χάνεται και, αν είμαι τυχερός, το αγιόκλημα μιας αυλής άγνωστης. Η ευωδιά μου γεμίζει το ρουθούνι και την κουβαλάω σπίτι.

Ποδήλατα είχα και μικρός, μέχρι και σε προχωρημένη εφηβεία, αλλά τότε, ούτε αυτός ο αυτοκινητο-αρμαγεδών υπήρχε, ούτε και είχα το μυαλό για να το καταλάβω. Έτρεχα στη γειτονιά και τσακιζόμουν απ’ τις λακκούβες στους χωματόδρομους. Μάτωνα χέρια και πόδια, στράβωνε και το ποδήλατο. Τα δε γόνατα έχουν γίνει σα γεωφυσικός χάρτης! Τότε έκανα όνειρα να πάρω αυτοκίνητο. Άλλο από το να πληρώνεις φόρους και ανταλλακτικά, «καλό» δεν έχει.

Πάνω στο ποδήλατο βλέπω την κίνηση στους δρόμους με άλλο μάτι. Έχω την εντύπωση ότι ο κόσμος κινείται πιο αργά. Βλέπω αλλιώς τους ρυθμούς της πόλης, προλαβαίνω να παρατηρώ, να βλέπω πράγματα που διαφορετικά δεν θα πρόσεχα, ακούω κουβέντες, πιάνω θορύβους, κατά κάποιο τρόπο «συμμετέχω» σ’ αυτό που γίνεται.

Αυτό που δεν αντέχω είναι η αντιμετώπιση από τους οδηγούς των άλλων οχημάτων. Αν κάποιος/α με σεβαστεί και δεν δυσανασχετήσει με την παρουσία μου, είναι γιατί και ο ίδιος/α είναι ποδηλάτης, ή έχει μηχανή. Όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι συμπεριφέρονται σα να μην υπάρχω, ή σα να τους εμποδίζω - άρα κακώς υπάρχω! Περνούν κολλητά από δίπλα μου και κορνάρουν. Που να πάω ρε φίλε; Μπορώ να τρέξω με 100 και δεν το κάνω; Δεξιά κινούμαι, κολλητά με το πεζοδρόμιο. Που να πάω δηλαδή; Να καβαλήσω κανά πεζό ή να πέσω σε κανά χαντάκι να μη σ’ ενοχλώ; Φταίω εγώ που δεν υπάρχουν ποδηλατοδρόμοι; Ή μήπως νομίζεις ότι οι δρόμοι φτιάχτηκαν αποκλειστικά για 4 τροχούς και ραλίστες σαν εσένα; 

Ξέρω πως δεν με σέβεσαι, γιατί για σένα τα πάντα είναι θέμα μεγέθους. Εμένα με θεωρείς ενοχλητική μύγα στο καφέ σου. Για να με σεβαστείς έπρεπε να κυκλοφορώ με θεριζοαλωνιστική μηχανή ή ερπυστριοφόρο. Και κάνε υπομονή. Όταν ανάψει πράσινο θα ξεκινήσω, δεν χαζεύω. Πετάλια έχω, όχι F16!

Αυτό είναι ένα τεστ αντίληψης και δείχνει πόσο αόρατος μπορεί να είναι ένας ποδηλάτης στον δρόμο.

Έλεγα λοιπόν πως βλέπω και παρατηρώ πρόσωπα και καταστάσεις. Βλέπω τον κάθε απίθανο/η οδηγό που ταλαιπωρείται στη κίνηση, που χαζεύει τις βιτρίνες ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο δρόμο, που κρατάει το τιμόνι με τα πόδια γιατί τα χέρια ψάχνουν για cd, που βάζει σημάδι τον πεζό δείχνοντας ότι προσπαθεί να τον αποφύγει, που μιλάει στο κινητό (όλοι μιλάνε στο κινητό!), που κορνάρει στο φανάρι τον μπροστινό του αν υποψιαστεί πως άναψε κίτρινο στον κάθετο δρόμο, που πετάει το τσιγάρο στο δρόμο, χαρτομάντηλο, ποτηράκι καφέ, τη μύξα του, τη ροχάλα του. Η αυλή των θαυμάτων. Νομίζεις ότι άνοιξαν οι πύλες και ξεχύθηκαν στους δρόμους ένα τσούρμο απολίτιστοι, κοιμισμένοι, μπαϊλντισμένοι μαλάκες.

Δε ξέρεις ρε βλάκα ότι το κάρο σου έχει τασάκι; Εκείνο το δοχείο κάτω από το κασετόφωνο δεν είναι κερματοδέκτης, δεν είναι θήκη για ξεραμένα κραγιόν και προφυλακτικά, ούτε κουτί για χαρτάκια διοδίων. Γαμωτσιγαροθήκη είναι, να αδειάζεις τη μαλακία σου και να μη μαγαρίζεις τους δρόμους. Αλλά θα μου πεις «τι λες ρε μάστορα, ξέρεις από πότε έχω να το αδειάσω; Η στάχτη έγινε σκατά και δεν ξεκολλάει ούτε με αμμοβολή». Θα σε συγχωρέσω, το ίδιο κολλημένο υλικό διαθέτει και η κεφάλα σου.

Θα σε συγχωρέσω και για έναν ακόμη λόγο. Υπάρχουν και χειρότεροι από σένα. Ναι, ναι, δεν σου κάνω πλάκα! Υπάρχουν κι εκείνοι οι πανηλίθιοι που αδειάζουν όλο το τασάκι κάτω μόλις ανοίξουν την πόρτα. Δε πα να ’ναι πεζοδρόμιο, παρτέρι, είσοδος μιας πολυκατοικίας, ή σχολείου! Αυτοί θα το αδειάσουν νωχελικά κι αδιάφορα, όπως ο σκύλος σηκώνει το πόδι για να κατουρήσει τη κολώνα και σε γράφει στα @@@ του που τον κοιτάς! Α, θα το χτυπήσουν και κάτω να φύγουν και τα κολλημένα. Για αρχικρετίνους σου λέω!

Εσύ μωρή αχλάδω που οδηγείς με το ένα χέρι και το με το άλλο κρατάς το κινητό και μιλάς με τις ώρες, δεν μπορείς να το απενεργοποιήσεις μόλις μπεις στο αυτοκίνητο; Θα σου πω κάτι, που δε θα το πιστέψεις: έχεις αναγνώριση ρε τούβλο!!! Δεν μπορείς να τσεκάρεις μετά τις κλήσεις σου και να τηλεφωνήσεις σε όποιον σε κάλεσε; Κι αφού όλα αυτά δεν τα σκέφτηκες, γιατί - είναι αλήθεια, πρέπει να διαθέτεις πολύ μυαλό -, δεν μπορείς να παρκάρεις πρώτα και μετά να μιλήσεις; Δεν έμαθες ότι τα κινητά διαθέτουν και ανοιχτή συνομιλία; Δεν μπορείς να αγοράσεις hands free; Ή το έχεις μόνο για την παραλία, μη πιάνεις το τηλέφωνο με τις κρέμες και τα λάδια;

Και μετά φταίω εγώ που σας λέω ηλίθιους;

Εσύ ρε πανίβλακα που διπλοπαρκάρεις και με κλείνεις, γιατί με κάνεις να σε περιμένω; Μαζί ήρθαμε για να φύγουμε μαζί; Να το παρατήσεις για να πάρεις απαντήσεις από γιατρό δεν στο επιτρέπω, αλλά μπορώ να το καταλάβω. Να με κλείσεις όμως για να πιεις το καφεδάκι σου πολύ δεν πάει; Και γιατί με αγνοείς όταν σου κορνάρω; Για να μου πουλήσεις τσαμπουκά αργότερα "τι θε ρεεεε;"! Να σου ρίξω μια κλωτσοπατινάδα θέλω.

Εσύ ρε κουραδόμαγκα που πατάς την κόρνα στο φανάρι χωρίς λόγο, έχεις σκεφτεί μη κατέβει κανένας πιο τσαντίλας από σένα και σου περάσει το τιμόνι κολάρο; Μπας και περνιέσαι για τον αυτοκράτορα της ασφάλτου και νομίζεις ότι θα περιμένουμε το δικό σου πρόσταγμα για να ξεκινήσουμε; Μάλλον θα είσαι αυτός που περνάς στην ουρά όλα εμάς τα κορόιδα και μπαίνεις σφήνα πρώτος, χωρίς να βλέπεις τίποτα από φανάρι, με τη μούρη να εξέχει και να τρως γαμωσταυρίδια από τους άλλους. Κι επειδή εσύ είσαι μαλάκας, νομίζεις ότι στους δρόμους θα συνεννοούμαστε όλοι με τις κόρνες.

Είσαι αυτός που νομίζει ότι το κίτρινο φανάρι είναι ένδειξη ότι πρέπει να πατήσεις γκάζι. Για να πατήσεις φρένο είναι! Είσαι αυτός που με προσπερνάς στις γραμμές του τρένου, ρίχνεις δήθεν μια ματιά δεξιά-αριστερά, παρακάμπτεις τις μπάρες και συνεχίζεις το δρόμο σου.

Είσαι αυτός που με προσπερνάς με ιλιγγιώδη ηλιθιώδη ταχύτητα και μετά από 50 μέτρα φρενάρεις και στρίβεις δεξιά.

Είσαι ο ίδιος που θα μπεις ακόμη και στο αντίθετο ρεύμα όταν δεις κάδο, για να πετάξεις τη σακούλα με τα σκουπίδια του σπιτιού σου απ’ το παράθυρο. Κι αφού δε ξέρεις σημάδι και πέφτουν έξω, δεν κάνεις τον κόπο να βγεις να τα μαζέψεις. Ήθελα να ‘ξερα γιατί έψαχνες για κάδο!

Εσύ ρε χαμούρη που βάζεις το καψουροτράγουδο στο τέρμα και κυκλοφορείς με ανοιχτά παράθυρα, σκέφτηκες ποτέ μήπως δε γουστάρουμε τις –Θεός να τις κάνει- μουσικές επιλογές σου; Γιατί ρε μάπα να τρέχω εγώ να πληρώνω ΩΡΛ για τα ντεσιμπέλ και ψυχίατρο για τους στίχους; Εσύ κάθεσαι να σου βάλω στα αυτιά το μισοχεσμένο σκουπάκι της τουαλέτας; Γιατί κάτι ανάλογο κάνεις εσύ σ’ εμένα!

Και πες στους άλλους χαμούρηδες - που μόλις σ’ ακούσουν ψάχνουν αμέσως να βρουν το σταθμό -, πως είναι cd. Το πολύ-πολύ για να σ’ ευχαριστήσουν ας έχουν μαζί τους πρόχειρο κάνα πανέρι γαρύφαλλα.

Εσύ ρε βρωμύλε που πετάς τις βρωμιές σου εν κινήσει, σκέφτηκες καμιά φορά μήπως εκτός από το δρόμο μη πετύχεις και άνθρωπο; Δε με νοιάζει, ε; Θα σου άρεσε να σ’ έφτυνα εγώ στα μούτρα; Να σου πέταγα κυπελάκια παγωτού, φλούδες πορτοκάλι, συσκευασίες από φουντούνια και κουτάκια μπύρας πάνω στη μουράκλα σου; Εσύ μπορεί να μη παρεξηγηθείς, χωματερή είσαι μέσα-έξω, αλλά οι υπόλοιποι δεν είμαστε και δεν σου φταίμε σε τίποτα να κολλήσουμε καμιά αρρώστια από τα σάλια σου.

Παρεκτράπηκα!

Αλλού το ξεκίνησα κι αλλού με πήγε. Ήθελα να μιλήσω για το ποδήλατο, αλλά όλη αυτή η διάχυτη βλακεία που συναντάω καθημερινά στους δρόμους με εκνευρίζει αφάνταστα.

Τα είπα και ηρέμησα.

Μέχρι αύριο το πρωί που θα σε ξανασυναντήσω στο δρόμο. Που θα σε δω να έχεις την ίδια συμπεριφορά, θα με ξαναδιαολίσεις, θα με κάνεις πάλι να γκρινιάζω, λες και θα αλλάξει κάτι.

Και θα συνειδητοποιήσω ότι το να ζεις ανάμεσα σε κόσμο, πάνω απ’ όλα σημαίνει “να ανέχεσαι”.