Κουλούρια

Πληθαίνουν οι φωνές που μιλούν για …“πάση θυσία” παραμονή της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, αφού αυτή τηρήσει τις δεσμεύσεις της, αλλά και από την πλευρά των ευρωπαίων εταίρων καταβληθεί η προσπάθεια να ξαναδούν κάποιες πτυχές του μνημονίου και εξετάσουν μέτρα χαλάρωσης, που θα σταματήσουν την κατρακύλα της ύφεσης και θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη.

“Καταστροφική για την ευρωζώνη και το κοινό νόμισμα” η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ, γράφουν οι εγκυρότερες εφημερίδες και περιοδικά του ξένου Τύπου! Στο εσωτερικό πάντως ασχολούνται με τις εκλογές, τα μηνύματα της κάλπης, τις δημοσκοπήσεις, το γάμο Ντόρας-Σαμαρά και Μάνου-Τζήμερου, τις κλωτσοπατινάδες των χρυσαυγών και τα λάθη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Α, και με το ημερολόγιο του Άκη. Πολύ σημαντικό και κατεπείγον θέμα. Οι αθλιότητες του Άκη και οι δημοσιοψεύτες που τάιζε για να τους έχει στο χέρι δεν μπορούν να περιμένουν. Τώρα θα το λύσουμε κι αυτό, ενώ στο μεταξύ στα οβάλ τραπέζια των G8 παίζεται η επιβίωση της χώρας.

«Σιγά μη σας βοηθήσουμε κι άλλο». «Ως πότε θα ρίχνουμε χρήμα σ’ ένα βαρέλι δίχως πάτο»; «Ως πότε θα πληρώνουμε εμείς τα λάθη των δικών σας επιλογών;» θα πει ο Γερμανός, ο Γάλλος, ο Ολλανδός και οι υπόλοιποι. 


Στο τελευταίο έχουν τα δίκια τους. Τόσα χρόνια δεν μας υποδείκνυαν αυτοί ποιους πολιτικούς θα επιλέγαμε. Γιατί λοιπόν εμείς σήμερα να τους ζητάμε ευθύνες; Βέβαια, ποτέ δεν τους ζητήσαμε ευθύνες για τους λάθος δικούς μας πολιτικούς, αλλά απλά έτσι θέλουν να νομίζουν κι έτσι λένε.

Καθένας που κουβαλάει δυο δράμια μυαλό θα συμφωνήσει στο ότι ακούγαμε, πιστεύαμε και ψηφίζαμε μικρούς και μεγάλους δικτατορίσκους που η παντοδυναμία (ελέω Συντάγματος) της «λαϊκής εντολής» τούς όπλιζε με απίστευτη αμετροέπεια και αλαζονεία. Οι ηλίθιοι που ψάχνουν να βρουν ενόχους στα άλλα κόμματα και όχι σ’ αυτό που ψηφίζουν, εξαιρούνται. Και θα εξαιρούνται πάντα!

Ας σκύψουμε το κεφάλι, ας αναλογιστούμε τα λάθη μας, ας κοιτάξουμε να διορθωθούμε, ας πάψουμε να αναζητούμε τους ενόχους μακριά από τον καθρέφτη και ας αποφασίσουμε όλοι μαζί - αλλά όλοι μαζί - να γίνουμε πειθαρχημένος λαός και να συγκροτήσουμε ένα σοβαρό κράτος που δεν θα έχει πια την ανάγκη από μνημόνια και εξαρτήσεις.
Αυτά θα πει ένας …“ορθολογιστής”.
Γιατί εγώ θα πω άλλα.
Λιγότερο πιασάρικα, λιγότερο της μόδας, εκτός κλίματος που λένε.

Στο πάρτι λοιπόν συμμετείχαμε όλοι. Μικροί και μεγάλοι, εξουσιαζόμενοι και εξουσιαστές, μπατίρια και λεφτάδες, εργάτες και αφεντικά, αριστεροί και δεξιοί, τίμιοι και λαμόγια, άνεργοι και διπλοθεσίτες, άφραγκοι και μεγαλοκαταθέτες, καστανάδες και ιδιοκτήτες offshore…
Αυτά μας πετάνε καθημερινά στα μούτρα, και το πόπολο – πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο – αποδέχεται στωικά το …φταίξιμό του, το βουλώνει, σκύβει το κεφάλι, μετανιώνει για τα …λάθη του και βάζει πλώρη να …διορθωθεί.
Του πετσόκοψαν τη σύνταξη, του πήγαν το μισθό στα μισά, του κατάργησαν κεκτημένα δεκαετιών και αντιδρά ελάχιστα ή καθόλου. «Εγώ φταίω με τις επιλογές μου» θα πει, «ας το βουλώσω τώρα και να κοιτάξω από δω και πέρα να βάλω μυαλό».
Αυτή τη …συνευθύνη, πρέπει να τη ρίχνουν με ψεκαστικά. Αλλιώς δεν εξηγείται.

Μα θα με ρωτήσεις: είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι;
Όχι βέβαια. Υπάρχουν οι κακοί πολιτικοί και οι χειρότεροι.
Και θα με ξαναρωτήσεις: δηλαδή, καλοί δεν υπάρχουν;
Άμα συναντήσω κανέναν της προκοπής θα σας ειδοποιήσω, πιστέψτε με.

Υπάρχουν όμως και κάποιες πιο ισορροπημένες φωνές. Κάπου κάπου, όταν τους πιάνει κρίση ειλικρίνειας, θ’ ακούσεις πως “οι ευθύνες δεν μπορεί να μοιράζονται εξίσου. Υπάρχουν αυτοί που έφταιξαν περισσότερο”. Και αμέσως μετά σου πετάνε κι ένα: “δεν φάγαμε όλοι το ίδιο, είμαστε όμως όλοι συνένοχοι γιατί βλέπαμε το έγκλημα και δεν κάναμε τίποτα”!
Λογική …ξουράφι!

Να πάω δηλαδή και να καταγγείλω τον ταξιτζή που βάζει μαζί μου άλλους πέντε που δεν ξέρω, τον αγρότη που καλλιεργεί δέκα και δηλώνει εκατό, τον μπάτσο που πουλάει προστασία στα κωλάδικα για να βγάλει το κατιτί του, το γιατρό που θέλει το χιλιάρικο μαύρο, το δικηγόρο που ζητάει για να ταΐσει την έδρα. Αν δεν βρεθώ φυλακή, είναι σίγουρο πως θα βρεθώ με το άσπρο πουκάμισο φορεμένο ανάποδα.
Επειδή λοιπόν δεν έγινα ο γραφικός του χωριού, φταίω κι εγώ.
Παράξενο πράμα ρε παιδί μου το φταίξιμο. Αν δεν το παραδεχτείς από μόνος σου, στο φορτώνουν οι άλλοι.

Θυμάμαι το πολύ πρόσφατο παρελθόν όπου ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ διοργάνωναν συλλαλητήρια και πορείες διαμαρτυρίας (χωριστά, μη μας πάρουν και για συνεταίρους) για να διαμαρτυρηθούν που η αύξηση ήταν μισό ευρώ την ημέρα, δηλαδή …ένα κουλούρι!!! Τώρα που δεν είναι ούτε το σουσάμι …μούγκα. Τώρα που μας πήραν πίσω κανα εκατομμύριο φούρνους γεμάτους καρβέλια, οι αντιδράσεις είναι από ανύπαρκτες έως αστείες.

Είπαμε: συνευθύνη.

Τα κόμματα (όλα!) συμφώνησαν πως πρέπει να βοηθήσουμε όλοι στη κοινή προσπάθεια. Τώρα πως γίνεται να “συμφωνείς” και να “βοηθάς”, χωρίς να σε ρωτήσουν είναι άλλη κουβέντα. Ποιος ας πούμε ρωτήθηκε αν θέλει να χάσει το μισό του μισθό, ή να απολυθεί, ή να πεινάσει, ή να εξαναγκαστεί σε μετανάστευση, ή να αυτοκτονήσει κι αυτός είπε «ναι»;

ΥΓ: Πλάκα σας έκανα! Φταίω κι εγώ!! Το αναγνωρίζω!!!

Γιατί όταν μου έλεγαν “το κουλούρι ή τίποτα” εγώ προτιμούσα το κουλούρι.

Και δεν είχα καταλάβει πως μόλις τελειώσουν τα κουλούρια της φωτογραφίας θα πάρω αυτό που μένει...