Από τις επικείμενες διαπραγματεύσεις με την τρόικα θα εξαρτηθεί αν θα πάρουμε 89 δισ. ευρώ τον Φεβρουάριο. Δηλαδή, 30 δισ. για τη συμμετοχή των Ιδιωτών (PSI), έως 39 δισ. για να ανακεφαλαιοποιηθεί το τραπεζικό σύστημα, 14 δισ. ευρώ για την αποπληρωμή ομολόγων που λήγουν στις 15 Μαρτίου και άλλα 6 δισ. για μισθούς και συντάξεις. Αν οι διαπραγματεύσεις ευοδωθούν, θα παραμείνουμε στο ευρώ. Αν όχι, η χώρα θα υποχρεωθεί σε έκδοση δικού της νομίσματος, για να διαχειριστεί τα ερείπιά της. Η μάχη είναι κρίσιμη, πρέπει να κερδηθεί. Αλλά είναι μία μάχη, μόνο. Με αυτήν, δεν θα έχει κερδηθεί και ο πόλεμος.
Ας μη χάνουμε τη μεγάλη εικόνα. Δεν φτάσαμε εδώ από κάποια «λάθη» ή αστοχίες. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, αυτό έσυρε τη χώρα ως εδώ.
Πρωταγωνιστής, το πολιτικό προσωπικό. Στην πλειονότητά του, ένα σκληρό πολιτικό κατεστημένο που διαχειριζόταν το πελατειακό κράτος. Ούτε «ανίκανο» ήταν ούτε «ανεπαρκές» για εκείνη τη δουλειά - γι’ αυτό, άλλωστε, επανεκλεγόταν επί χρόνια. Μακριά από τα γνήσια συμφέροντα του τόπου, διασφάλιζε στους πάτρωνές του μια ευρεία συναίνεση και ευημερούσε με τη βοήθεια των πλουσίων «χορηγών» του. Αλλά, δεν ήταν μόνο του. Μαζί του, πυλώνες του πολιτικού συστήματος, τα συμφέροντα που κέρδιζαν χάρη στην τεχνογνωσία της διαπλοκής, κλειδώνοντας τον ανταγωνισμό έξω από τις αγορές τους. Μέσα ενημέρωσης που λειτουργούσαν με δημόσιο χρήμα υπό ιδιωτική διαχείριση. Ομάδες «αριστοκρατών» προσοδούχων που ντε φάκτο είχαν ιδιωτικοποιήσει για λογαριασμό τους «δημόσιες» επιχειρήσεις, με τα φθαρμένα συνδικάτα ως τσιλιαδόρους. Και, βεβαίως, η κυρίαρχη τάξη. Που, με εξαιρέσεις που δεν ανατρέπουν τη συνολική εικόνα, ποτέ δεν υπήρξε ιθύνουσα ούτε νοιάστηκε για τη χώρα. Παρασιτούσε, λυμαινόταν τράπεζες και επιχειρήσεις και ασφάλιζε τα λάφυρά της στο εξωτερικό.
Αυτό το βαθιά συντηρητικό σύνολο είναι η κακοδαιμονία της Ελλάδας. Αυτό κυριαρχεί (και τα τελευταία, σκληρά για όλους τους άλλους, χρόνια...) και εμποδίζει τη μεταρρύθμιση της χώρας – όχι οι «ξένοι». Αν αυτό δεν ανατραπεί, ο τόπος δεν θα ανασάνει. Η γάγγραινα της διαφθοράς. Μια «πολιτιστική» χλίδα που ίσως έκανε έναν Κουν να αλλάξει δουλειά, από ντροπή. Η υπονόμευση της Δικαιοσύνης από παραδικαστικά κυκλώματα. Η αφόρητη υποβάθμιση της δημόσιας Παιδείας. Η λεηλασία των ευρωπαϊκών κονδυλίων κι ο προκλητικός πλουτισμός διά της υπεξαίρεσης φόρων. Όλα αυτά, που εμποδίζουν την ανάδειξη νέων παραγωγικών δυνάμεων σε όλες τις σφαίρες και καταδικάζουν τη χώρα στο τέλμα, δεν είναι τεχνικά προβλήματα – αρμοδιότητας ενός Ράιχενμπαχ. Είναι όψεις του πολιτικού προβλήματος.
Βιώνουμε ημέρες σύγχυσης, ανάλογης με εκείνην της πρώτης 10ετίας του περασμένου αιώνα – μετά τη χρεοκοπία του 1897, σε έναν καπιταλιστικό κόσμο που (και τότε) είχε εισέλθει σε μακρόχρονη διαδικασία μετάβασης σε επόμενη φάση ανάπτυξης. Ωστόσο, μέσα στη γενική περιδίνηση, τα σημάδια μιας νέας συναίνεσης ανιχνεύονται από όλες τις έρευνες κοινής γνώμης: Στη συνείδηση της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών, το πολιτικό κατεστημένο έχει κονιορτοποιηθεί και αναζητούνται νέες δυνάμεις, που θα δηλώσουν το παρόν για μια δυναμική πολιτική επανεκκίνηση με κοινωνική συναίνεση και ευρύτερη συμμετοχή. Και με στόχο ένα μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης και ανοικτής κοινωνίας, με περισσότερη δικαιοσύνη και μεγαλύτερους βαθμούς ελευθερίας μέσω μιας νέας θέσπισης της Ελληνικής Δημοκρατίας,
Αυτό είναι το στοίχημα του 2012. Ίσως αυτό κρίνει και την έκβαση του πολέμου.
Ας μη χάνουμε τη μεγάλη εικόνα. Δεν φτάσαμε εδώ από κάποια «λάθη» ή αστοχίες. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, αυτό έσυρε τη χώρα ως εδώ.
Πρωταγωνιστής, το πολιτικό προσωπικό. Στην πλειονότητά του, ένα σκληρό πολιτικό κατεστημένο που διαχειριζόταν το πελατειακό κράτος. Ούτε «ανίκανο» ήταν ούτε «ανεπαρκές» για εκείνη τη δουλειά - γι’ αυτό, άλλωστε, επανεκλεγόταν επί χρόνια. Μακριά από τα γνήσια συμφέροντα του τόπου, διασφάλιζε στους πάτρωνές του μια ευρεία συναίνεση και ευημερούσε με τη βοήθεια των πλουσίων «χορηγών» του. Αλλά, δεν ήταν μόνο του. Μαζί του, πυλώνες του πολιτικού συστήματος, τα συμφέροντα που κέρδιζαν χάρη στην τεχνογνωσία της διαπλοκής, κλειδώνοντας τον ανταγωνισμό έξω από τις αγορές τους. Μέσα ενημέρωσης που λειτουργούσαν με δημόσιο χρήμα υπό ιδιωτική διαχείριση. Ομάδες «αριστοκρατών» προσοδούχων που ντε φάκτο είχαν ιδιωτικοποιήσει για λογαριασμό τους «δημόσιες» επιχειρήσεις, με τα φθαρμένα συνδικάτα ως τσιλιαδόρους. Και, βεβαίως, η κυρίαρχη τάξη. Που, με εξαιρέσεις που δεν ανατρέπουν τη συνολική εικόνα, ποτέ δεν υπήρξε ιθύνουσα ούτε νοιάστηκε για τη χώρα. Παρασιτούσε, λυμαινόταν τράπεζες και επιχειρήσεις και ασφάλιζε τα λάφυρά της στο εξωτερικό.
Αυτό το βαθιά συντηρητικό σύνολο είναι η κακοδαιμονία της Ελλάδας. Αυτό κυριαρχεί (και τα τελευταία, σκληρά για όλους τους άλλους, χρόνια...) και εμποδίζει τη μεταρρύθμιση της χώρας – όχι οι «ξένοι». Αν αυτό δεν ανατραπεί, ο τόπος δεν θα ανασάνει. Η γάγγραινα της διαφθοράς. Μια «πολιτιστική» χλίδα που ίσως έκανε έναν Κουν να αλλάξει δουλειά, από ντροπή. Η υπονόμευση της Δικαιοσύνης από παραδικαστικά κυκλώματα. Η αφόρητη υποβάθμιση της δημόσιας Παιδείας. Η λεηλασία των ευρωπαϊκών κονδυλίων κι ο προκλητικός πλουτισμός διά της υπεξαίρεσης φόρων. Όλα αυτά, που εμποδίζουν την ανάδειξη νέων παραγωγικών δυνάμεων σε όλες τις σφαίρες και καταδικάζουν τη χώρα στο τέλμα, δεν είναι τεχνικά προβλήματα – αρμοδιότητας ενός Ράιχενμπαχ. Είναι όψεις του πολιτικού προβλήματος.
Βιώνουμε ημέρες σύγχυσης, ανάλογης με εκείνην της πρώτης 10ετίας του περασμένου αιώνα – μετά τη χρεοκοπία του 1897, σε έναν καπιταλιστικό κόσμο που (και τότε) είχε εισέλθει σε μακρόχρονη διαδικασία μετάβασης σε επόμενη φάση ανάπτυξης. Ωστόσο, μέσα στη γενική περιδίνηση, τα σημάδια μιας νέας συναίνεσης ανιχνεύονται από όλες τις έρευνες κοινής γνώμης: Στη συνείδηση της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών, το πολιτικό κατεστημένο έχει κονιορτοποιηθεί και αναζητούνται νέες δυνάμεις, που θα δηλώσουν το παρόν για μια δυναμική πολιτική επανεκκίνηση με κοινωνική συναίνεση και ευρύτερη συμμετοχή. Και με στόχο ένα μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης και ανοικτής κοινωνίας, με περισσότερη δικαιοσύνη και μεγαλύτερους βαθμούς ελευθερίας μέσω μιας νέας θέσπισης της Ελληνικής Δημοκρατίας,
Αυτό είναι το στοίχημα του 2012. Ίσως αυτό κρίνει και την έκβαση του πολέμου.
Συμφωνώ μεν αλλα εχω και λίγες επιφυλάξεις, αφου το να πληρωθούμε για να πληρώσουμε θα σημαίνει οτι θα πληρώσουν οι πολίτες διπλά και τα χρήματά μας θα τα διχειριστούν οι ίδιοι πολιτικοί, του ίδιου πολιτκού συστήματος, ο αλλάχ να το κάνει πολιτικό σύστημα. Ο Γιαχβέ, δε ξέρω ποιός, ο Δίας ίσως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλη επιφύλαξη είναι οτι που-θε-νά δεν είδα εδω και τρία χρόνια, πραγματική ανάπτυξη [ας μην πάω πιο πισω απο 3 χρόνια].
Ολο περικοπές βλέπω, και ξανά, και αυξήσεις τιμολογίων και πάλι και ξανά περικοπές και δώσε, ξαναδώσε.
Θα φοβόμαστε να κυκλοφορούμε στο δρόμο μην μας επιτεθεί άνεργος πεινασμένος ή ληστής ή οτιδήποτε.
Για μενα, η ανάπτυξη και η ασφάλεια της κοινωνίας ειναι το μεγάλο στοίχημα του 2012.
Αν πάμε σε νέο νόμισμα, οκ αν ειναι να γλυτώσουμε απο τους Μερκοζί και τους άλλους διαόλους, ας ειναι, τι να πω. Αμα εισαι στα καζάνια της κόλασης, σε νοιάζει με τι μάρκα αναπτήρα θα ανάψουν οι φωτιές κάτω απο τα καζάνια ;
Μα αυτό ακριβώς λέει ο αρθρογράφος. Αναφέρεται στο πολιτικό προσωπικό που μας οδήγησε στο χάος:
Διαγραφή«Δεν φτάσαμε εδώ από κάποια «λάθη» ή αστοχίες. Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, αυτό έσυρε τη χώρα ως εδώ».
Φυσικά και αυτοί δεν άλλαξαν, ούτε και προτίθενται να αλλάξουν. Κάνουν ακριβώς τα ίδια δοκιμασμένα λάθη, με την ίδια σειρά, με την ίδια ευλάβεια. Εξακολουθούν να βάζουν νέους φόρους (που με το τσεκούρωμα μισθών/συντάξεων γίνονται όλο και πιο δυσβάστακτοι). Εξακολουθούν να μην απορροφούν κοινοτικά κονδύλια. Εξακολουθούν να μην κάνουν το παραμικρό για την ανάπτυξη. Εξακολουθούν να αφήνουν ατιμώρητους τα καθάρματα. Εξακολουθούν να διατηρούν τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά ώστε να μην ανασάνει η επιχειρηματικότητα. Και μετά τους φταίει το …μισθοδοτικό κόστος!
Τέτοιοι αλήτες μόνο εδώ θα επιβίωναν. Επειδή όλοι εμείς κοιμόμαστε όρθιοι.
Υ.Γ. (και να το κρατήσεις) Δεν φοβάμαι μήπως στο δρόμο μου επιτεθεί άνεργος, πεινασμένος, ληστής. Φοβάμαι πως εγώ είναι που θα επιτεθώ και φοβάμαι πως δεν θα βρω κανέναν και τίποτα να κλέψω…
Κι όμως ειμαι πολύ λιγότερο επιθετικός απέναντι σε συμπολίτες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνέβαλε και σε αυτο λιγο,το κίνημα των "αγανακτισμένων", άσχετα που αργότερα κατάλαβα οτι είχε σαφείς κομματικές επιδιώξεις απο μερίδα των "αγανακτισμένων" και η ουδετερότητα πήγε περίπατο.
Αν καλλιεργηθεί η συλλογική συνείδηση στην κοινωνία και τονωθεί η εμπιστοσύνη στις Αρχές, τότε μπορεί να γίνει κάτι καλό, να προλάβουμε να ζήσουμε να το δούμε, δηλαδή.
Δεν συμμετείχα (και δεν το μετάνιωσα) σε κινήματα αγανακτισμένων. Ήμουν σίγουρος για το καπέλωμα και δεν ήθελα να είμαι ούτε με την "επάνω" πλατεία ούτε με την "κάτω". Ο φόβος μου δεν ήταν το ξύλο, αλλά ότι θα μου βρώμιζαν την αγανάκτηση που ένιωθα και νιώθω. Και τα έχουμε πει, γι' άλλο πράγμα αγανακτεί ο καθένας μας. Μεγάλη κουβέντα.
Διαγραφή"Αν καλλιεργηθεί η συλλογική συνείδηση στην κοινωνία και τονωθεί η εμπιστοσύνη στις Αρχές"
Δύσκολα ζητήματα βάζεις. Είμαι απαισιόδοξος και για τα δύο. Θα το χαρώ ολόψυχα αν διαψευστώ.