"Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία": Ο Άγγελός μου

Τον είχε προσέξει κι άλλες φορές. Όταν γύρισε από τις διακοπές του, όταν αργότερα ξεκίνησε το σχολείο τα πρωινά που πήγαινε και τα μεσημέρια που επέστρεφε στο σπίτι, πολλά βράδια Σαββάτου που η οικογένεια πήγαινε σε ταβέρνες. Ο μικρός βρισκόταν πάντα στο ίδιο σημείο. Καθάριζε τα παρμπρίζ και πούλαγε χαρτομάντιλα πάντα στο ίδιο φανάρι.

Αλλά αυτή η φορά ήταν διαφορετική. Πλησίαζαν Χριστούγεννα, ο καιρός είχε αγριέψει για τα καλά. Εκείνο το βράδυ έριχνε ψιλό χιόνι και ο δυνατός άνεμος έφερνε απίστευτο κρύο.

Ζήτησε από τον πατέρα του να του δώσει ένα κέρμα ενώ ταυτόχρονα άνοιγε το παράθυρο.

- Κλείσε Άγγελέ μου το παράθυρο, πετάχτηκε η μαμά.

- Άντε παιδάκι μου και θα παγώσεις! Νομίζεις πως για μένα άναψα το αιρ κοντίσιον; συμπλήρωσε ο πατέρας.

- Μια στιγμή μόνο μπαμπά, κρυώνει το παιδ…

- Ε, αφού δεν καταλαβαίνεις… είπε ο πατέρας ανεβάζοντας το παράθυρο και κλειδώνοντάς το για να μην ανοιχτεί ξανά.

- Με το μαυράκι θα ασχολούμαστε μωρέ Άγγελε; Με το πακιστανάκι;;

Το "μαυράκι" είχε κολλήσει πάνω στο τζάμι και τα χνώτα του το θάμπωναν. Το απότομο ξεκίνημα του αυτοκινήτου τον τρόμαξαν και το χαρτομάντιλο έπεσε στον βρεγμένο δρόμο. Το σκούπισε στα ρούχα του και το έβαλε με τα υπόλοιπα.

Στη διαδρομή ο Άγγελος ήταν σιωπηλός. Στην ταβέρνα δεν είπε λέξη, πράγμα πρωτόγνωρο γι’ αυτόν. Εκείνο το βράδυ οι δικοί του απόλαυσαν την ησυχία του (και τη δική τους). Αφού είχε σκεφτεί καλά τη συζήτηση που θα άνοιγε, δοκίμασε να τους μιλήσει στην επιστροφή, όταν θα έβλεπε ξανά το "μαυράκι". Δεν ήταν όμως στο "πόστο" του και η συζήτηση αναβλήθηκε.

Το πρωί μετά την εκκλησία ανέβηκαν στο λόφο, όπως συνήθιζαν, στην καφετέρια με την υπέροχη θέα. Η ευκαιρία δόθηκε όταν δύο άλλα "μαυράκια" μπήκαν να πουλήσουν λουλούδια και ο μπαμπάς τα έδιωξε.

- Μπαμπά να σε ρωτήσω κάτι; Εκείνο το παιδί γιατί το είπες μαυράκι;

- Γιατί; Μαύρο δεν είναι; Είναι λευκός όπως είσαι εσύ;

- Μα ούτε εγώ είμαι λευκός. Λευκή είναι η χαρτοπετσέτα… και του έδωσε μία.

- Άσε την χαρτοπετσέτα βρε Άγγελε, αφού καταλαβαίνεις τι λέω.

- Μπαμπά, αν καταλάβαινα δεν θα σε ρώταγα. Πιο σκούρο δέρμα έχει. Και αν θες να ξέρεις εσύ και η μαμά το καλοκαίρι γίνεστε πιο μαύροι. Έπαψα εγώ να σας αγαπάω επειδή τα καλοκαίρια αλλάζετε χρώμα;

Οι γονείς κοιτάχτηκαν στα μάτια και κατάλαβαν ότι κάτι είχε αρχίσει να μην πηγαίνει καλά.

- Δεν πρέπει να βοηθάμε τους άλλους, όπως έλεγε το ευαγγέλιο που ακούσαμε πριν λίγο; Ακόμη περισσότερο τώρα που έρχονται Χριστούγεννα, όπως είπε ο παπα-Θεοδόσης στο κήρυγμα; Ε μαμά;

- Αγγελάκο μου, αυτό το παιδάκι είναι από άλλη χώρα. Δεν είναι δικός μας. Δεν γιορτάζουν αυτοί τα Χριστούγεννα. Αυτοί έχουν άλλο Θεό και άλλες γιορτές.

- Δηλαδή όταν γιορτάζει ο δικός τους Θεός θα πάμε να τους βοηθήσουμε; Πότε είναι;

-…

- Άγγελε, άλλο λέει η μαμά. Αυτό το παιδί ήρθε με τους δικούς του από μια μακρινή χώρα γιατί εκεί πεινούσαν. Και έχουν μαζευτεί πολλοί μετανάστες τώρα στην Ελλάδα και σε λίγο θα αρχίσουμε να έχουμε και εμείς πρόβλημα.

- Δηλαδή μπαμπά αν ήμασταν εμείς στη χώρα τους, τώρα θα είχαμε γίνει και εμείς μετανάστες;

-…

- Εεεε … όχι, δεν κατάλαβες… ο μπαμπάς σου θέλει να πει ότι είναι κακό πράγμα η φτώχεια, αλλά δεν μπορούμε να το λύσουμε εμείς. Άλλοι αποφασίζουν γι’ αυτά.

- Τότε να πάμε σε αυτούς που αποφασίζουν και να τους πούμε ότι οι άνθρωποι μεταναστεύουν από την πείνα και ότι πρέπει η φτώχεια να σταματήσει.

- Κοίτα Άγγελε, κανένας δεν τους κάλεσε να έρθουν. Ήρθαν μόνοι τους ενώ θα έπρεπε να μείνουν στις πατρίδες τους.

- Εμείς μπαμπά αν δεν είχαμε να φάμε θα μέναμε στην πατρίδα μας; Δηλαδή θα με άφηνες να πεινάω;

- …

- Αν εμείς γίνουμε μετανάστες, δεν θα μπούμε σε βάρκες για να έρθουμε από Τουρκία! Θα ταξιδέψουμε με …

- Όπως δηλαδή έκανε η προγιαγιά σου που ήρθε από την Σμύρνη; Θυμάμαι που μου το έλεγες.

- …

Το επόμενο πρωί

- Μαμά, μπορώ να πάω στο σπίτι της Ευτυχίας που με περιμένει να παίξουμε;

- Πήγαινε. Θα πάρω τηλέφωνο την κυρία Καίτη όταν ετοιμαστεί το φαγητό. Φρόνιμος ε!

Η κυρία Δέσποινα ήταν απορροφημένη στην κουζίνα της και δεν πρόσεξε ότι ο Άγγελος έβγαινε κρατώντας τον κουμπαρά του και μια μεγάλη νάιλον τσάντα.

Η ώρα πέρασε. Το μεσημέρι…

- Δέσποινα γύρισα. Έτοιμο το φαγητό;

- Ναι Γιάννη μου. Πάρε σε παρακαλώ τηλέφωνο την Καίτη. Είναι ο Άγγελος εκεί. Πες του να έρθει. Στρώνω το τραπέζι.

…

- Δέσποιναααα... ο Άγγελος δεν είναι στην Καίτη. Έχει μέρες να τον δει και η Ευτυχία επίσης. Που είναι το παιδί;;;

- Παναγία μου!! Δεν ξέρω Γιάννη μου. Μου είπε θα πάει στην Ευτυχία να παίξουν. Ξεχάστηκα με τις δουλειές και δεν τηλεφώνησα.

- Πάμε γρήγορα στην πλατεία. Μπορεί να βρήκε κανα φίλο του και να κόλλησε.

Ο Άγγελος δεν ήταν στην πλατεία. Ούτε στο γειτονικό πάρκο. Έψαξαν κι εκεί. Πέρασαν και από το Δημοτικό του μήπως έπαιζε μπάσκετ όπως το συνήθιζε. Τίποτα.

Την ώρα που ο Γιάννης καλούσε την αστυνομία, η Δέσποινα του είπε: Άσε το τηλέφωνο Γιάννη, ξέρω που είναι!

Ο Άγγελος ήταν στο φανάρι. Στο γνωστό φανάρι. Ήταν με το "μαυράκι" και πουλούσαν μαζί τα χαρτομάντιλα. Ο Άγγελος είχε φορέσει και το σκουφί του Άη Βασίλη, αυτό που φορούσε ο πατέρας του κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς και ερχόταν με τον σάκο ακριβώς στις 12 τα μεσάνυχτα για να μοιράσει τα δώρα.

Το μικρό του κεφάλι είχε χαθεί μέσα στο τεράστιο σκουφί και κάθε τρεις και λίγο το τραβούσε προς τα πίσω για να φαίνεται η φατσούλα του. Η όψη ενός καλοβαλμένου και καλοντυμένου μπόμπιρα φαίνεται πως συγκινούσε περισσότερο τους οδηγούς, που αγόραζαν συνέχεια χαρτομάντιλα για την τσέπη και το αυτοκίνητο. Αλλά και ο Άχμεντ φορούσε το ζεστό γούνινο παλτό που του είχε φέρει ο Άγγελος και πουλούσε τα τριπλά από τις άλλες μέρες. Μέσα στη νάιλον τσάντα τώρα βρίσκονταν μονάχα παιχνίδια.

Όποτε άναβε το κόκκινο ο Άγγελος κόλλαγε τη μύτη του στο παράθυρο του οδηγού, στο ‘να κρατούσε τρία χαρτομάντιλα μαζί, στο άλλο τον τσίγκινο κουμπαρά του. Χαμογελούσε και με τον κουμπαρά χτυπούσε το τζάμι να του ανοίξουν.

Χρόνια σας πολλά. Ένα ευρώ και γρήγορα παρακαλώ να πάω και στον πίσω…

Τρελές εισπράξεις!

Η Δέσποινα ήταν έτοιμη να τρέξει στο απέναντι πεζοδρόμιο για να σφίξει τον Άγγελο στην αγκαλιά της, αλλά ο Γιάννης τής κράτησε το χέρι.

- Άσε τον. Μείνε εδώ να πάρεις κι εσύ το μάθημά σου.

- Μα Γιάννη μου… το παιδί κρυώνει!

- Το παιδί ζεστό είναι. Οι παγωμένοι είμαστε εμείς.

Ο Άχμεντ από το Μπαγκλαντές είχε έρθει στην Ελλάδα με φουσκωτό, ένα παγωμένο βράδυ του περσινού Δεκέμβρη και ζούσε σε ένα παράπηγμα μαζί με τη μητέρα του. Εκείνο το βράδυ ο πατέρας του δεν τα κατάφερε.

Στο φετινό χριστουγεννιάτικο τραπέζι το σπίτι του Άγγελου, του Γιάννη και της Δέσποινας φιλοξενούσε δύο νέα πρόσωπα. "Μαύρα" – κατά πως λένε - αλλά πολύ πιο χαμογελαστά, πιο ζεστά, πιο καθαρά.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην πρόσκληση της Αριστέας.