Φυλακισμένη

Στων μεγάλων των δρόμων τα σβησμένα σου χνάρια

μνήμες που τρεμοσβήνουν μέσα απ’ το παρελθόν

γέφυρες δεν γινήκαν ν’ ακουμπούν στο παρόν

ξέμεινες από βόλια, ήρωες, παλικάρια.

Απ’ τ’ αδιέξοδα έβγαινες πάντα της Ιστορίας

κι από φωτιές που καίγανε των άνισων πολέμων

ζεις σε σελίδες πιότερο των άγραφων κειμένων

παρά σε παιανίσματα της στέρφας εξουσίας.

Αυτούς που φίλους νόμιζες μόλις σεισμός εγίνηκε

όπως κάνουν ποντίκια όταν δουν το ναυάγιο

σκόρπισαν, σε αφήσαν, είπαν «κάνε κουράγιο»

το κακό δεν μεριάζει, ο φασισμός ξεχύθηκε.

Φαρμάκι σου σταλάζουνε σήμερα άλλες χώρες

χρόνια σε παραφύλαγαν βγάζουν απωθημένα

πελώριων νάνων δόγματα, κτηνώδη, αρρωστημένα

μα συ θα μείνεις όρθια, άντεξες κι άλλες μπόρες.

Σφιχτά σ’ αλυσοδέσανε οι γύπες του πλανήτη

παλεύεις να λευτερωθείς μα σαν σφαγμένο αγρίμι

σε περιφέρουν οι άρπαγες θωρώντας σε ψοφίμι

τα χώματα σου μάτωσαν από Έβρο ως την Κρήτη.

Σου πήρανε τα υπέροχα, σου άφησαν τα λάθη

δημοκρατία μοίρασες, ποίηση, ιστορία

γεωμετρία, φυσική, άλγεβρα, αστρονομία

φιλοσοφία, ιατρική κι έμειναν στο καλάθι

μίζες, ρεμούλες, διαφθορά, διαπλοκή και ψέματα

πολιτικοί που πέρασαν δημαγωγοί, αλήτες

σωτήρες μας καμώνονταν κι ήσαν μονάχα θύτες

φτωχών την ψήφο έπαιρναν κι έκαναν κομποδέματα.

Πατρίδα από τις στάχτες σου θα αναστηθείς, θα ανθίσεις

δίχως τυρράνους, βασιλείς, αυτούς που σε τρομάζουν

όσοι στ’ αλήθεια αγαπούν άδολα αγκαλιάζουν

ζυγώνει πάλι η ώρα σου την Γη ν’ αφυπνίσεις.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 9^ο Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας.