Μαζευτείτε, θα απαγγείλω #1: Διχάσαμε τον Όλυμπο

 Μια μέρα συναχτήκανε όλοι οι Θεοί του Ολύμπου

και σε τραπέζι κάθισαν στη μέση εκεί του κήπου

είχαν καιρό να ειδωθούν χρόνια να ανταμωθούνε

τα αίματα ν’ ανάψουνε μετά να φιλιωθούνε.

Αφού οι καρδιές ευφράνθηκαν με νέκταρ και αμβροσία

έφτασε η ώρα που ‘πρεπε να μπούνε στην ουσία

Πρώτος απ’ όλους μίλησε ο κορυφαίος Δίας

σηκώθηκε και ο Ερμής, μα έκατσε …δια της βίας.

«Ακούστε φίλοι, αδελφοί, γιοι μου και θυγατέρες

την Ελλάδα στόχο έβαλαν όλης της γης οι εταίρες

τα κάλλη της ζηλέψανε και θέλουν να της μοιάσουν

κι αφού αυτό δεν γίνεται πάνε να την μοιράσουν.»

Σειρά πήρε η Δήμητρα, θεά της γεωργίας

«Αυτά είναι αποτελέσματα βαθειάς αλαζονείας!

Νομίσανε οι Έλληνες άλλο δεν θα δουλεύουν

απ’ την Ευρώπη διαρκώς μόνο θα εκταμιεύουν.»

«Μην είσαι άκαρδη αδελφή…» διέκοψε η Εστία

που προστατεύει σπιτικά και φέρνει ευτυχία

«Τιμωρηθήκαν αρκετά, ώρα να αποκάμουν

και οι θεοί του Όλυμπου πρέπει να τους συνδράμουν.»

Και της σοφίας η Αθηνά, θεότητα μεγίστη

για Οστρογότθους μίλησε, μια φυλή αισχίστη

«Αυτοί που αιματοκύλισαν δυό φορές την Ευρώπη

επέστρεψαν δριμύτεροι ντυμένοι κερδοσκόποι.»

Ο κοσμοσείστης Ποσειδών των θαλασσών θεότης

είπε «Πολλά στους Έλληνες, χρωστάει η ανθρωπότης

μα φταίνε που δεν τιμωρούν τον κάθε αλητήριο

γι’ αυτό περνούν του άπληστου, Ταντάλου το μαρτύριο.»

Ξανασηκώθηκε ο Ερμής να πει μια κουβέντα

τη γνώμη που σχημάτισε στα προαναφερθέντα

«Κάθισε κάτω Αργοφονιά…» του είπε η Αφροδίτη

«ήπιες πολύ και μέθυσες, γιατί δεν πας στο σπίτι;

Είμαι η καλλίπυγος θεά και ας με λένε πόρνη

η ομορφιά μου και θεούς ακόμη αναστατώνει

φρονώ ότι οι Έλληνες πρέπει να παιδευτούνε

απ’ όταν εκπορνεύτηκαν κανέναν δεν ακούνε!»

Συνέχισε ο Απόλλωνας της μαντικής της τέχνης

της μουσικής και του χορού ο μέγας καλλιτέχνης

«Ζητάω επιείκεια όλοι οι θεοί να δείξουν

τη λήξη αυτού του πόλεμου άμεσα να κηρύξουν.»

Διαφώνησε ο πάνοπλος ο Άρης με τον Φοίβο

«Εγώ όσους παραστράτησαν θέλω να τους συντρίβω.

Ποτέ μου δεν συγχώρεσα την νίκη τους στην Τροία

έφτασε πια το τέλος τους και απαιτώ θυσία!»

«Καλέ μου γιε, ηρέμησε» τον διέκοψε η Ήρα

«Αυτή η χώρα πάντοτε είχε την ίδια μοίρα

Για χρόνους εβδομήκοντα συνέχεια είναι που σφάλλει

όμως δεν θα της πάρουνε γι’ αυτό και το κεφάλι!»

Τον λόγο πήρε ο Ήφαιστος που την φωτιά παλεύει

και μέσα στ’ άγρια χέρια του τα ηφαίστεια θεριεύει

«Μήπως να στείλω πυρκαγιές ν’ ανάψω ένα μπουρλότο

να νιώσουν οι δυνάστες τους και το δικό μας χνώτο;»

Μα η θεά του κυνηγιού και της άγριας φύσης

η Άρτεμις που τιμωρεί πάντα τις παρεκκλίσεις

«Ζητώ να μην ενδώσουμε» είπε στους υπολοίπους

«θέλω να ξεματώσουνε απ’ τους πολλούς τους χτύπους.»

«Έφτασε πια η ώρα μου; Μπορώ να πω κάτι;

Στάλα δεν έμεινε κρασί τώρα μες το κανάτι!»

«Μίλησε κήρυκα Ερμή, ψυχοπομπέ στον Άδη»,

του είπε ο Δίας «Γρήγορα, γιατί μας πήρε βράδυ...»

«Ίσως να φταίει το κρασί, ίσως να φταιν τα νιάτα

ίσως το κέφι που ‘σπασα δώδεκα στοίβες πιάτα

σχωρέστε με, ήπια πολύ, μάλλον έχω μεθύσει

μα φταίτε εσείς που μ’ έχετε για ώρες αγνοήσει.

Τα πολλά λόγια οι θνητοί φτώχεια λένε πως είναι

γι’ αυτό ζητώ Κρονίδη μου σε έναν λόγο μείνε…

Που πάτε; Γιατί φεύγετε; Δεν μου ‘πατε ακόμα

τη χώρα θα σηκώσουμε ή θα αφεθεί στο χώμα;

...

Αυτή ήταν η ξεκάθαρη των Ολύμπιων βούληση

φεύγω ευθύς τώρα κι εγώ γιατί μου ήρθε ούρηση.

Και όσοι δεν κατάλαβαν τι είπανε τα θεία

σας συμβουλεύω φίλοι μου να πάτε …στην Πυθία.»