11,5 κιλά

Σήμερα συνόδεψα την κόρη μου στην πρώτη της μέρα στο γυμνάσιο. Τα παιδιά και κάποιοι ελάχιστοι γονείς φάγαμε γύρω στη μια ώρα στον ήλιο να περιμένουμε τον ιερέα για τον καθιερωμένο αγιασμό. Είχε προηγηθεί ο αγιασμός σε κοντινό δημοτικό σχολείο, γι’ αυτό και η καθυστέρηση του ιερέα. 

Έξι χρόνια είχα να πάω σε αγιασμό  γυμνασίου, από τότε που ο δεύτερος γιός μου περνούσε κι αυτός την πόρτα του ίδιου σχολείου. Και αυτό που αντίκρισα ήταν αποκρουστικό και απαράδεκτο. Η εξωτερική εικόνα του σχολείου ήταν τουλάχιστον απογοητευτική. Στα πεζοδρόμια έξω, αλλά και στον προαύλιο χώρο. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στην κατάργηση των σχολικών φυλάκων, ή στη γενικότερη έλλειψη κονδυλίων, αλλά το συγκρότημα εξωτερικά είχε το κακό του το χάλι.

Παντού ξερά χόρτα που έπρεπε να είχαν κουρευτεί εδώ και μήνες. Είχαν γίνει …δέντρα! Αν το οικόπεδό σου είχε τόσα ξερά χόρτα, σίγουρα θα είχε έρθει το υγειονομικό για συστάσεις ή πρόστιμα. Τα κάγκελα του σχολείου υπέθετες που μπορεί να βρίσκονται, μιας και τα αγριόχορτα είχαν καλύψει μια σχεδόν ευθεία γραμμή που κύκλωνε το τετράγωνο. Τα «γήπεδα» δεν είχαν διαγραμμίσεις (ποιος ξέρει πότε βάφτηκαν τελευταία φορά), οι μπασκέτες δεν είχαν δίχτυ, ενώ το «φιλέ» του βόλεϊ πρέπει να έμπαινε εκεί όπου δύο στύλοι βρίσκονται ο ένας απέναντι από τον άλλον. Και στη βάση κάθε στύλου να βρίσκεται και από ένα δεμάτι ξερόχορτα.

 

Ο αγιασμός ξεκίνησε κάτω από μπόλικο ήλιο και απουσία υπόστεγου. Ο παπάς και οι καθηγητές στραβώθηκαν να μας κοιτάνε. Προς το τέλος ο ιερέας πέρασε από κάθε σειρά μαθητών και έριχνε τον αγιασμό με το ματσάκι βασιλικού που κρατούσε. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα την πρώτη μέρα που πήγε το μεγάλο μου παιδί στην Α’ Δημοτικού. Το μεσημέρι που γύρισα στο σπίτι, του ζήτησα να μου πει τις εντυπώσεις του.

«Μπαμπά έκανε πολύ ζέστη. Είχε έρθει και ένας παππούλης και έψελνε. Κάποια στιγμή άρχισε να μας πετάει νερά».

«Δεν ήταν νερό», του είπα «Αγιασμός ήταν. Και ξέρεις γιατί σας έριχνε αγιασμό;» τον ρώτησα.

«Ξέρω, γιατί είχαμε ιδρώσει»!

Καταπληκτικό ρεπορτάζ ο γιός μου!

Ίσως είναι από τις τελευταίες φορές που έρχεται ιερέας και αγιάζει μαθητές, καθηγητές, γονείς. Οσονούπω θα ξαναπεταχτεί η τσουτσού-Ρεπούση που ξαναγράφει την Ιστορία και θέλει να καταργηθούν Θρησκευτικά, Αρχαία και Λατινικά (στο τελευταίο με βρίσκει σύμφωνο) και θα ζητήσει να καταργηθεί και ο αγιασμός. Μάλλον θα βάζει τα παιδιά να χορεύουν αλαλάζοντας γύρω από ένα τοτέμ.

Ευτυχώς που βρέθηκα στο σχολείο. Χωρίς να το γνωρίζω η παρουσία μου ήταν απαραίτητη, γιατί έπρεπε να δηλώσω στοιχεία - κυρίως δημογραφικά - αλλά και τη δεύτερη γλώσσα που επιλέξαμε με την κόρη μου. Αυτό βέβαια είχε δηλωθεί από το Δημοτικό, αλλά για κάποιον τρέχα-γύρευε λόγο έπρεπε να επαναβεβαιωθεί. Στη μια ουρά στέκονταν όσοι ήθελαν να δηλώσουν Γαλλικά, στη δεύτερη Γερμανικά και στην τρίτη αυτοί που είχαν δηλώσει Ιταλικά – Ισπανικά αλλά απουσία οργανικής θέσης (τώρα το θυμήθηκαν;) έπρεπε να επιλέξουν μεταξύ των άλλων δύο. Βγαίνοντας από την αίθουσα των καθηγητών συνάντησα την κόρη μου, κρυμμένη πίσω από μια στοίβα βιβλίων.

Είχε γεμίσει την τσάντα της και τα μισά είχαν μείνει απ’ έξω. 28 βιβλία για παιδί της Α’ Γυμνασίου! Αυτό είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα θα μου πεις. Κατανοητό. Προφανώς και δεν μπορώ να το αλλάξω, γι’ αυτό και κάνω το μόνο που μπορώ^. να γκρινιάζω! Η τσάντα ασήκωτη. Άφησα την κόρη μου με τα μισά βιβλία στο σχολείο να με περιμένει, πήρα την τσάντα της και με τη μηχανή την πήγα σπίτι μου. Κατόπιν γύρισα και πήρα και τα υπόλοιπα.

Με έτρωγε η περιέργεια. Θα τα ζύγιζα οπωσδήποτε. 11,5 κιλά!!!

Η κόρη μου είναι γύρω στα 26,5!

Φυσικά δεν θα τα κουβαλάει καθημερινά στο σχολείο, παρά μόνο όσα χρειάζεται. Προσωπικά βέβαια αδυνατώ να καταλάβω τι χρειάζεται ας πούμε το βιβλίο της Μουσικής (+ 1 Εργασιών), το βιβλίο των Εικαστικών (+ 1 Εργασιών), ή το βιβλίο της Γυμναστικής. Ειδικά το τελευταίο το πήρε και «ντυμένο» με διαφανές αυτοκόλλητο, προφανώς από παιδί που το επέστρεψε. Αν το ήξερα θα πήγαινα και τα δύο παρόμοια βιβλία Γυμναστικής των δύο γιών μου που είναι για Α, Β, και Γ’ Γυμνασίου και δεν τα άνοιξαν ποτέ!

Θυμάμαι πριν 10 χρόνια που βρέθηκα στα εγκαίνια του Δημοτικού Σχολείου της περιοχής μου, την κορδέλα έκοψε ο τότε υφυπουργός Παιδείας. Σε κουβέντα που είχαμε ανοίξει μου είχε εκμυστηρευτεί το παράπονο του δικού του παιδιού, που το θυμάμαι σαν να ήταν χθες: 

«Μπαμπά, τα βιβλία που μου έδωσαν ζυγίζουν 8 κιλά. Εσύ που είσαι στο υπουργείο θα κάνεις κάτι γι’ αυτό;».

«Είμαι αποφασισμένος να κάνω», μου είχε πει τότε ο υφυπουργός. Μείναμε στις αποφάσεις!

Αν η γνώση πηγαίνει με το βάρος των βιβλίων, τότε σίγουρα τα παιδιά μας θα γίνουν διάνοιες.

Καλή χρονιά.