Στη φάρμα

Ένας αετός ζούσε μονάχος στη φωλιά που είχε φτιάξει στο πιο ψηλό βουνό. Από εκεί πάνω απολάμβανε το υπέροχο τοπίο που απλωνόταν στα πόδια του και δόξαζε τον μεγαλοδύναμο για τα κέφια που είχε όταν έπιασε τα πινέλα του και το ζωγράφισε. Στην μαγευτική κοιλάδα που κατέβαινε στις καθημερινές του πτήσεις, παρατηρούσε την απαράμιλλη ομορφιά: τα κάθε λογής μικρά και μεγάλα ζώα, τα πολυδαίδαλα μονοπάτια που είχαν διαμορφώσει στο διάβα τους, τον καταρράκτη που τροφοδοτούσε το ποτάμι και αυτό με τη σειρά του σχημάτιζε τη λιμνούλα πριν χαθεί στη θάλασσα, ενώ χαιρετούσε τα δέντρα του δάσους που του έγνεφαν ρυθμικά στις χαμηλές του πτήσεις.

Εντύπωση του είχε κάνει μια φάρμα που είχε ξεφυτρώσει καταμεσής αυτής της ουράνιας δημιουργίας. Από εκεί ψηλά μπορούσε να διακρίνει πάρα πολλά ζώα, λογιών λογιών, να πηγαινοέρχονται διαρκώς, άλλα με σκοπό και άλλα όχι, σε ένα ατελείωτο γαϊτανάκι δίχως αρχή, μέση και τέλος.

Είχε συναντήσει πολλές άλλες φάρμες, πριν επισκεφτεί αυτόν τον υπέροχο τόπο που βρίσκεται σήμερα και πάρει την απόφαση να μείνει για πάντα. Καμιά της όμως δεν έμοιαζε με τη συγκεκριμένη. Ετούτη ήταν σα να είχε βγει από άλλο κόσμο, σα να πάλευε να ξεχωρίσει και να διατηρήσει τη μοναδικότητά της, ζούσε με τους δικούς της κανόνες, στο βασίλειο των δικών της ονείρων.

Μια μέρα ο αετός αποφάσισε να ζυγώσει περισσότερο για να την παρατηρήσει από κοντά. Πιάστηκε από ένα κλαδί ενός πανύψηλου πλάτανου που βρισκόταν έξω από τα όρια της φάρμας και έμεινε να παρατηρεί τους «ενοίκους» της.

Είδε κότες να σκαλίζουν τη γη για να βρουν τροφή, να τσιμπολογούν διαρκώς και στη συνέχεια να τρέχουν να γεννήσουν τα αυγά τους. Πολλά αυγά. Καθημερινά και μεθοδικά.

Είδε αγελάδες να τρώνε ολημερίς και ολημερίς να παράγουν γάλα. Πολύ γάλα. Καθαρό και πολύτιμο.

Είδε πρόβατα (από αυτά υπήρχαν πολλά) να βόσκουν το χορτάρι. Ο αετός σκέφτηκε πως αν άρχιζε να τα μετράει θα τον έπαιρνε ο ύπνος.

Είδε μικρά χαριτωμένα γουρουνάκια να παίζουν πλατσουρίζοντας στις λάσπες.

Είδε κουνέλια να τρώνε και να γεννοβολούν μικρά, πολλά μικρά χαριτωμένα κουνελάκια. Συνέχεια έτρωγαν και συνέχεια γεννοβολούσαν.

Είδε περήφανες χήνες να μαθαίνουν κολύμπι στα μικρά τους, ενώ τα αρσενικά περιφρουρούσαν άγρυπνα. Τα γεννητούρια ήταν πρόσφατα εκεί!

Και δεν ήσαν μόνο αυτά. Αυτή η φάρμα αποτελούσε το ασφαλές σπίτι και για πολλά άλλα πλάσματα.

Μυρμήγκια είχαν σκάψει τις φωλιές τους και όλη την ημέρα κουβαλούσαν τους μικρούς καρπούς για να γεμίσουν τα κελάρια τους.

Μεταξοσκώληκες είχαν πιάσει το πλέξιμο των κουκουλιών με το πολύτιμο υλικό τους.

Μέλισσες είχαν στήσει το σπιτικό τους και από το χάραμα ως το δείλι έτρεχαν να συλλέξουν την γύρη για να την μετουσιώσουν στο ευλογημένο μέλι.

Ο αετός μπορούσε να διακρίνει μέσα στην τεράστια τεχνητή λίμνη πάρα πάρα πολλά μικρά και μεγάλα ψάρια να ταξιδεύουν ακατάπαυστα.

Έμεινε να απορεί ο αετός γιατί όλα αυτά τα πλάσματα να ζουν μέσα από το συρματόπλεγμα και δεν αποφασίζουν να το σκάσουν προς την ελευθερία. Να φοβούνται το άγνωστο; Παραμένουν επειδή απλά συνήθισαν; Ή μήπως όλοι περιμένουν να κάνει κάποιος άλλος την αρχή;

Αλλά πάλι (σκέφτηκε) «Ίσως το συρματόπλεγμα το έχουν οι άλλοι, όσοι βρίσκονται έξω από αυτό. Είναι θέμα οπτικής!»

Τότε είναι που είδε…

Αχ, γιατί να το δει αυτό;

Πολύ στενοχωρήθηκε που είδε τους φίλους του, τα πουλιά, να βρίσκονται μέσα στο τεράστιο κλουβί τους σαν κατάδικοι, σαν φυλακισμένοι. Τι κακό να είχαν κάνει άραγε; Γιατί οι παπαγάλοι, οι φλώροι, οι γαλιάντρες να μη βρίσκονται με τα άλλα ζώα, όλοι μαζί αδελφωμένοι;

Τότε, μέσα στη στενοχώρια του, πρόσεξε και τα μαντρόσκυλα. Όση ώρα παρατηρούσε αυτό τον οργασμό δημιουργίας, είχαν ξεφύγει από τη ματιά του. Δεκάδες μαντρόσκυλα περιφρουρούσαν τα όρια της φάρμας και…

τώρα που το προσέχει καλύτερα…  μα…

μα γιατί δεν επιτρέπουν σε κανένα ζώο να πλησιάσει το συρματόπλεγμα;

Ο αετός έφυγε μαγεμένος. Ευχαριστημένος και συνάμα λυπημένος με όσα είχε δει. Είχε όμως πάρει την απόφαση να επισκέπτεται καθημερινά την φάρμα.

Το επόμενο πρωί…

Το επόμενο πρωί, καθώς στεκόταν στο ίδιο κλαδί του πλάτανου, είδε το κακό μπροστά στα μάτια του. Η πόρτα της φάρμας άνοιξε και πέρασαν μέσα πολλά φορτηγά. Από τα φορτηγά ξεχύθηκαν άνθρωποι που φορούσαν όλοι τις ίδιες στολές και είχαν έρθει αποφασισμένοι.

Αποφασισμένοι να πάρουν και να μην αφήσουν τίποτα πίσω τους.

Συνέλλεξαν όλα τα αυγά, άρμεξαν τις αγελάδες και πήραν το γάλα, κούρεψαν τα πρόβατα και τα άφησαν γυμνά, πήραν τα μικρά γουρουνάκια, άρπαξαν από τις μανάδες τους τα μικρά κουνέλια, μάζεψαν τα χηνάκια, τσαλαπάτησαν τις φωλιές των μυρμηγκιών, έκλεψαν όλο το μετάξι, λεηλάτησαν όλο το μέλι, ανέβασαν τα τεράστια δίχτυα αιχμαλωτίζοντας χιλιάδες ψάρια.

Αυτό που του έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι όσο συνέβαινε αυτό το δράμα τα πουλιά δεν σταμάτησαν να τραγουδούν. Τότε κατάλαβε ότι αυτός ήταν και ο σκοπός της παρουσίας τους στη φάρμα. Γι’ αυτό τα τάιζαν, για να συνοδεύουν την ατέλειωτη λεηλασία με μελωδίες. Και αυτό που κατάλαβε επίσης είναι ότι τα πουλιά δεν ήσαν φυλακισμένα. Ζούσαν ξέχωρα από τα υπόλοιπα ζώα για να έχουν ασφάλεια.

Ο αετός ήταν σίγουρος πως αν τα πουλιά δεν ζούσαν μέσα στα δικά τους συρματοπλέγματα θα ήταν λίγες οι ώρες τους.

Τα φορτηγά έφυγαν γεμάτα από τα κλεμμένα.

Ο τελευταίος οδηγός τράβηξε την μεγάλη ξύλινη πόρτα της φάρμας και της πέρασε ξανά την χοντρή αλυσίδα με το μεγάλο λουκέτο.

Η πινακίδα απ’ έξω έγραφε «ΜΠΕΛΛΑΔΑ».

*****

 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην πρόσκληση της Αριστέας “Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι!”, η οποία και βασίστηκε σε μια δική της ιδέα.

 

ΥΓ: Οι ήρωες και οι καταστάσεις είναι εντελώς φανταστικοί/ές. Η πραγματικότητα είναι απείρως χειρότερη. Δεν σταματάμε όμως ποτέ να το παλεύουμε και να χαμογελάμε…