Βάστα Τσίπρα

Οι δανειστές δεν θέλουν να ξεκολλήσουν τη βελόνα απ' το πικάπ. Λιτότητα, λιτότητα, λιτότητα στη λιτότητα και κόντρα λιτότητα. Κάθε φορά που βλέπουν πως η ελληνική πλευρά κάνει μια υποχώρηση, ή πως είναι διατεθειμένη να την κάνει, ζητάνε και άλλα μέτρα. Ο στόχος δεν είναι η εφαρμογή κανενός προγράμματος. Ο στόχος είναι η χώρα. Ο στόχος είναι να τελειώσουν οριστικά με όσους έμειναν πάνω σ' αυτά τα χώματα και επιμένουν να θυμούνται τι σημαίνει αξιοπρέπεια. Για να ξαναφέρουν Γιωργάκηδες, Κωστάκηδες, Αντώνηδες, Βαγγέληδες, ή και όλους μαζί αν χρειαστεί, με τσόντα και τους Σταύρους!

Όταν λέμε δανειστές δεν εννοούμε όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Εννοούμε μια χούφτα κερατάδων που δεν κάνουν πίσω αν δεν δουν την Ελλάδα να τους παρακαλάει γονατιστή. Οι υπόλοιποι είναι απλά ουραγοί της Γερμανίας. Σκέτα δουλικά, υπάλληλοι, γλύφτρες και παλαμοκροτητές της Μέρκελ και του σακάτη στο μυαλό κωλόγερου.

Όλους αυτούς κανένας δεν τους παρακολουθεί. Καμία τρόικα δεν κάνει έλεγχο αν πληρούν τη συνθήκη του Μάαστριχτ*. Κανείς δεν ξεσκονίζει τα δημόσια οικονομικά τους. Κανείς δεν αναρωτήθηκε ποτέ αν τα γκρηκ στατίστικς δεν ήσαν και δεν είναι μόνο γκρηκ. Αρκεί (προς το παρόν) που λένε πάντα ‘ja’ στην φράου.

Φυσικά έχουν άγνοια κινδύνου. Δεν αντιλαμβάνονται πως τραβώντας το χαλί κάτω από τα πόδια της Ελλάδας, όταν αυτή φύγει από τη μέση (αμήν και πότε) θα έρθει και η σειρά τους. Υποθέτει, ας πούμε, ο πρωθυπουργός της Σλοβενίας, της Λιθουανίας, της Σλοβακίας ή της Μάλτας ότι οι μαζικές δολοφονίες θα σταματήσουν στην Ελλάδα. Υποθέτουν πως όταν έρθει η ώρα τους τότε θα πουν στη Μέρκελ “Μα σας παρακαλώ, εμείς σας κάναμε πλάτες όταν πετάγατε στο γκρεμό την Ελλάδα, δεν το θυμάστε; Φίλοι;;;”

* Από Βικιπαίδεια: Η Συνθήκη του Μάαστριχτ υπεγράφη στις 7 Φεβρουαρίου του 1992. Ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ στην παγκόσμια ιστορία παρόμοια συνθήκη με τόσο πλούσιο οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό περιεχόμενο, που να διατηρούσε ταυτόχρονα και το "ισότιμον" των συμμετεχόντων κρατών.

(κοίτα να δεις πόσες μαλακίες μπορείς να διαβάσεις σε μια πρόταση!)

Εκ μέρους της Ελλάδας υπογράφτηκε από τον Υπουργό Εθνικής Οικονομίας Ευθύμιο Χριστοδούλου και τον Υπουργό Εξωτερικών -σωστά μαντέψατε- Αντώνη Σαμαρά.

Δύο μόλις μήνες μετά (Απρίλιος 1992), ο υπογράψας παρατάει τη νουδού, μπαίνει στον πολιτικό του χειμώνα, μένει καιρό στην απόξω προετοιμάζοντας τη μεγάλη του επιστροφή, ήρεμα και αργά πετώντας καπάκια στο βαρέλι. Η οποία επιστροφή συνδέεται - σωστά μαντέψατε – επίσης  με υπογραφές. Μνημονίων αυτή τη φορά.

Βοηθήστε όλοι να ξαναγίνει πρωθυπουργός και σας εγγυάται ότι δεν θα βγείτε ποτέ από το ευρώ. Μπορεί εσείς να μην το βλέπετε, θα το έχουν όμως οι τράπεζες! Δεν το λες και λίγο.

Στην Ελλάδα όπου η αντιπολίτευση ασκείται από τη σάρα, τη μάρα, μπάμπηδες, ευαγγελάτους, τσεκουράτους, τηλεγλάστρες, ποταμίσιους, αρναουτοτέτοιους και το κακό συναπάντημα, πρέπει ή να έχεις υποστεί πολλαπλές λοβοτομές με απανωτές ενέσεις ΜΜΕ-μαλάκυνσης, ή να έχεις γερό στομάχι για να αντέξεις.

Ελπίζω να ανήκεις κι εσύ στη δεύτερη κατηγορία και να το ρίχνεις που και που στην πλάκα. Δεν είναι λύση, τουλάχιστον όμως δεν ανήκεις στην πρώτη ομάδα με τους άρρωστους.

Στο είπα; Έκανα δημοσκόπηση! Τώρα που ο κάθε διαπλεκόμενος καναλάρχης παίζοντας τα ρέστα του αμολάει τα τσιράκια του για να κατατρομάξει τη μάζα με στημένες μπάρες, βγήκα στις ρούγες και ανακάλυψα τι θέλουν οι Έλληνες. 

Πάρε μάτι:

 

 

Ο μακαρίτης ...εθνάρχης ΤΟΥΣ (του κόλλησαν αυτό το αστείο αυτοκόλλητο επειδή τον φαντασιώνονταν για μονάρχη!) είχε πει κάποτε ότι η χώρα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο.

Τρίχες! Μακάρι να ήταν έστω και τέτοιο. Στο φρενοκομείο έχουν και γιατρούς και νοσοκόμες και φάρμακα. 

Υπάρχει οργάνωση, γίνεται θεραπεία. 

Εμείς ένα απέραντο κωλοχανείο είμαστε, όπου ο καθένας κοιτάει τη μάσα του, την ξάπλα του, την πάρτη του.

Πίστεψες ποτέ πως με τέτοιο λαό δεν θα συνεχίσουν οι άλλοι να μας κάνουν πλάκα...;