Σελίδες

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Του Σεπτέμβρη μνήμες



Ο Σεπτέμβρης εδώ και μέρες ήταν άστατος, σαν να βιαζόταν το καλοκαίρι να φύγει. Το νησί γεμάτο τουρίστες. Τουρίστες που είχαν κρυφτεί στα ξενοδοχεία, περιμένοντας λίγο ακόμη καθαρό ουρανό και γαλήνια θάλασσα για να χαρούν τις τελευταίες ημέρες ξεκούρασης πριν επιστρέψει ο καθένας στη ρουτίνα του.

Σχεδόν τίποτα δεν θύμιζε τον Αύγουστο. Το μπλε φεγγάρι του είχε αποζημιώσει τους χιλιάδες που ξενύχτησαν στις παραλίες και στ’ ακρογιάλια, ακόμη και στο στριφογυριστό δρομάκι του βουνού, για να το χαρούν και να το φωτογραφήσουν να παίζει με τα λίγα σύννεφα και να καθρεφτίζεται στο πέλαγο. Αυτοί που κολύμπησαν μαζί του στα ήρεμα νερά που έλουζε, σίγουρα φεύγοντας θα πάρουν πολλά να θυμούνται.

Τα αστραπόβροντα ξύπνησαν την Δανάη. Έψαξε δίπλα της μα δεν τον βρήκε. “Ακόμα μια νύχτα…”, σκέφτηκε.
Πάει καιρός που είναι μακριά της. Πάει καιρός που έχουν αποξενωθεί αυτοί οι δύο ερωτευμένοι κάποτε άνθρωποι.
Κάποτε;

Είχε σχεδόν εγκαταλείψει και το μαγαζί. Η ταβέρνα που πριν πεθάνει ο αγαπημένος του πατέρας τού άφησε μαζί με την ευχή του ήταν η ιστορία της ζωής του ολάκερης. Μέσα σε αυτή την ταβέρνα του παππού μεγάλωσε, στην κουζίνα της τον βύζαξε η μάνα, σ’ αυτήν έτρεχε πάνω κάτω όλη μέρα, εκεί μέσα έκανε τις σκανταλιές του, σ’ αυτήν ξεκίνησε να δουλεύει από σχολιαρόπαιδο, να σκουπίζει, να μαζεύει, να στρώνει, να σερβίρει. Εκεί μάζευε τους φίλους του και έπιναν μέχρι αργά τη νύχτα παίζοντας το μπουζουκάκι του. Εκεί γνώρισε και τον έρωτα της ζωής του.


Η βροχή δυνάμωνε. Αυτή η απρόσμενη φθινοπωρινή νύχτα ήρθε να χειροτερέψει την κατάσταση στο σπίτι και στην καρδιά του.
Καθόταν στην καρέκλα χτυπώντας διαρκώς το ίδιο τσιγάρο στο τραπέζι της κουζίνας. Αργά. Νωχελικά. Σχεδόν ρυθμικά. Το τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα, παντού τριγύρω στάχτες. Το τελευταίο που δεν έσβησε καλά κάπνιζε ακόμα. Ατμόσφαιρα βρώμικη … αποπνιχτική … βαριά … κρύα … κλαμένη.

Από το απέναντι παράθυρο έβλεπε τη λάμπα της κολώνας. Η θέα της δυνατής βροχής με φόντο την κίτρινη αδυνατισμένη λάμπα τού θύμιζε τις σκοπιές στο στρατόπεδο της Δράμας.
Τα πρωτοβρόχια από μικρό παιδί τα λάτρευε. Γυρνούσε από το σχολείο περπατώντας καταμεσής του δρόμου, χωρίς καθόλου να προσπαθεί να καλυφτεί στα λιγοστά υπόστεγα. Το αντίθετο! Το νερό που άλλους τούς πάγωνε, σ’ αυτόν έφερνε μια γλυκιά ζεστασιά. Αισθανόταν ότι τον πότιζε και τον μεγάλωνε.

Μα τώρα ήταν αλλιώς. Οι θύμησες τον τρύπαγαν. Δεν έβγανε αίμα. Μονάχα πόνος που δεν λιγόστευε στο ελάχιστο. Μια παρόμοια νύχτα ήταν που…
Ποτέ του δεν κατάλαβε γιατί αυτός ο Θεός αφήνει να ζουν παλιάνθρωποι και να πεθαίνουν νεογέννητα αγγελούδια. Ποτέ του δεν κατάλαβε τι Θεός είναι αυτός που σκορπάει σαδιστικά τον πόνο σε καλούς ανθρώπους.

-     Στράτο!, διέκοψε τις σκέψεις του, γιατί δεν κοιμάσαι;
-     Σηκώθηκες; Πήγαινε σε παρακαλώ να ξαπλώσεις. Άσε με εμένα.
-     Έβαλε ψύχρα. Να σου φέρω τουλάχιστον μια μπλούζα;
-     Δεν θέλω να μου φέρεις τίποτα. Να πας να ξαπλώσεις!
-     Όχι! Δεν θα πάω! Θα κάτσω εδώ και θα μιλήσουμε…, τού αντιγύρισε τραβώντας μια καρέκλα με μια βεβαιότητα που και η ίδια απόρησε. Κάθισε αντικριστά με τα μάτια καρφωμένα στα δικά του, περιμένοντας να αντιδράσει σε τούτη της την έκρηξη.


Γέμισε πάλι κρασί το ποτήρι του και το κατέβασε με μια ανάσα.
-     Δανάη, τι θες; Δεν έχω όρεξη να πούμε τίποτα. Δεν θέλω να μιλήσω ούτε σε σένα ούτε σε κανέναν. Άσε με να κάνω το τσιγάρο μου και πήγαινε να κοιμηθείς. Σε λίγο ξημερώνει.
-     Με μένα Στράτο θα μιλήσεις. Εγώ δεν είμαι ούτε ο οποιοσδήποτε ούτε ο κανένας! Ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα αν θέλουμε να πάμε παρακάτω τη σχέση μας και τις ζωές μας.
Σηκώθηκε και άνοιξε λίγο τη μπαλκονόπορτα της κουζίνας καθώς εκείνος άναβε το τσιγάρο που παίδευε από ώρα, χωρίς να παίρνει τα βλέμμα του από τη λάμπα και τις σταγόνες της βροχής που φώτιζε.

-     Ένα χρόνο τώρα είμαστε δυο ξένοι. Μέρα με τη μέρα νιώθω πως σε χάνω από κοντά μου. Τρως ελάχιστα, δεν γελάς καθόλου, δεν έχεις όρεξη για δουλειά, δεν μου μιλάς, δεν κάνουμε έρωτα, δεν βγαίνεις ούτε με τους φίλους σου, κυκλοφορείς μέσα στο σπίτι σαν φάντασμα, σταμάτησες ακόμη και το ψαροντούφεκο που λατρεύεις… Έχεις παραδοθεί από τα πάντα, έχεις εγκαταλείψει τα πάντα. Νομίζεις πως αυτή σου την αποξένωση μπορώ να την αντέξω; Κάνω υπομονή αλλά δεν είμαι από γρανίτη. Θα σπάσω!

-     Να σου θυμίσω Δανάη τι είναι σήμερα; Σαν σήμερα πέθανε το παιδί μας. Το ξέχασες;

-     Κάνεις λάθος Στράτο. Σαν σήμερα γεννήθηκε το παιδί μας. Σαν σήμερα γίναμε γονείς. Χάσαμε την κορούλα μας γιατί έτσι αποφάσισε ο Θεός. Όμως η ζωή συνεχίζεται, δεν το καταλαβαίνεις; Νομίζεις πως εγώ δεν πονάω;


Την Δανάη την γνώρισε πριν δύο καλοκαίρια όταν ήρθε με τις φίλες της για να γιορτάσουν το πτυχίο τους. Την ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή που κάθισε στην ψάθινη καρέκλα της ταβέρνας και παράγγειλε χαμογελώντας του ένα καραφάκι ούζο. Αυτή η καρέκλα αποσύρθηκε από την ημέρα εκείνη και πάνω της δεν ξανακάθισε πελάτης. Όταν την σερβίριζε και ρώτησε να μάθει τ’ όνομά της, πήρε αμέσως μια κόκκινη μπογιά και έγραψε στην πλάτη της καρέκλας με μεγάλα γράμματα ‘ΔΑΝΑΗ’.  
Την ίδια νύχτα, αυτό το κορίτσι με τα μεγάλα καφετιά μάτια και το παιδιάστικο χαμόγελο, ήταν μαζί στη βάρκα του και ανοίχτηκαν στα βαθιά για να μαζέψουν τα δίχτυα. 
Το επόμενο μεσημέρι το καλύτερο φαγκρί ξάπλωνε στο πιάτο της, μαγειρεμένο από τα χέρια του με μια ξεχωριστή συνταγή που είχε για λίγους.
Ο έρωτας είχε έρθει με την πρώτη ματιά. Την ώρα που η κόκκινη μπογιά σχημάτιζε στην καρέκλα τ’ όνομά της, αυτό το φτερωτό διαβολάκι άδειαζε το θηκάρι του…

Τον κοίταγε στα μάτια μα δεν του ‘παιρνε λέξη.
- Θα προσπαθήσουμε ξανά! Ούτε οι πρώτοι είμαστε, ούτε οι τελευταίοι, που χάνουν το παιδί τους. Και είμαστε πολύ νέοι για να το βάζουμε κάτω και να κλαίμε τη μοίρα μας. Σεβάστηκα τον πόνο σου, Στράτο, αλλά πίστεψέ με, και ο δικός μου πόνος είναι πολύ μεγάλος. Θαρρώ πως έφτασε η ώρα να πάμε σ’ εκείνη την ψυχολόγο που σου έλεγ…
-     Δεν είμαι τρελός! Παράτα με!, στρίγγλισε και πετάχτηκε όρθιος.
-     Το ξέρω πως δεν είσαι. Μα θα τρελαθείς! Και σ’ αγαπώ πάρα πολύ για να το αφήσω αυτό να συμβεί…



Συνεχίζεται

36 σχόλια:

  1. Πέτρο τι ήταν αυτό που έγραψες;;
    Νομίζω ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις αν χάσεις το παιδί σου.
    Είναι πολύ άδικο ίσως για τους γύρω σου, αλλά δεν ορίζεις τον εαυτό σου, ο πόνος κυριεύει το είναι σου και εκείνος αποφασίζει.
    Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι, ούτε το χωράει το μυαλό μου και η καρδιά μου.
    Να μην συμβεί ποτέ ξανά σε κανέναν.
    Περιμένω με αγωνία την συνέχεια, να ξέρεις πολύ με επηρέασες σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πρόκειται για μυθοπλασία.
      Προφανώς και η ζωή σκαρώνει παρόμοια ή και πολύ χειρότερα σενάρια. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο βιώνουν τραγικές καταστάσεις που όλοι εμείς λέμε «αν συνέβαινε σε μένα θα ήταν αδύνατον να συνέχιζα».
      Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι πως αντιμετωπίζεται στην πραγματικότητα. Ούτε απαντήσεις έχω. Κανένας γονιός δεν είναι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο.
      Οι δύο άνθρωποι της ιστορίας μας έχασαν το αγγελούδι τους μόλις γεννήθηκε. Ο ένας έμεινε σε εκείνη τη στιγμή, ο άλλος προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του και να συνεχίσει. Να συνεχίσουν. Ούτε ο ένας είναι πιο σκληρός, ούτε ο άλλος πιο ευαίσθητος. Ίσως φάνηκε κάπως παράξενο που ο (φαινομενικά) πιο πονεμένος είναι ο άντρας και ο πιο "ψύχραιμος" (…ρεαλιστής αν θες) είναι η γυναίκα.
      Στο δεύτερο μέρος υπάρχει η απάντηση.

      Φυσικά δεν ήταν στις προθέσεις μου να επηρεάσω κανέναν. Πέρα από τα καλαμπούρια που γράφω εδώ μέσα για να περνάμε ευχάριστα την ώρα μας και τις πολιτικές αηδίες που μας κρατούν όλους στον πάτο, θέλω να ξεφεύγουμε και να βλέπουμε την αληθινή ζωή και τα προβλήματά της.
      Ο προβληματισμός σε αυτό το επίπεδο νομίζω ότι μας βοηθάει γιατί συνειδητοποιούμε τι είναι αυτό που πραγματικά αξίζει.
      Καλό απόγευμα.

      Διαγραφή
  2. Γεια σου, Πέτρο!... Πολύ ωραίο κείμενο, συγκινητικότατο!... Ο μέγιστος των πόνων να χάσεις το παιδί σου... Γνωρίζω την περίπτωση του φίλου δημοσιογράφου στην Καθημερινή, του Παντελή Μπουκάλα, που έχασε τον 20χρονο γιο του σε τροχαίο... Αβάσταχτος ο πόνος του, μα βρίσκει τη δύναμη να πορευτεί στη ζωή... Γράφει και πάλι καθημερινά στην εφημερίδα... Σου παραθέτω το link από το σπαρακτικό κείμενο που δημοσίευσε στην εφημερίδα μετά τα "σαράντα" του γιου του, με τίτλο
    “Γενιά των φύλλων των ανθρώπων η γενιά”...
    http://itzikas.wordpress.com/2011/09/27/%C2%AB%CE%B2%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%BF%CE%BD%C2%BB-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%BF/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απόλυτα συγκλονιστικός ο Παντελής Μπουκάλας σε αυτό το κείμενο/κατευόδιο και μπράβο σου για το αφιέρωμα. Δεν γνώριζα τον τόσο πρόσφατο χαμό του παιδιού του.
      Γιάννη μου δεν έχω λόγια. Θεωρώ ότι πρόκειται για τον πλέον φρικτό πόνο που μπορεί να βιώσει άνθρωπος.
      Ίσως ακουστεί ασέβεια αλλά θεωρώ πως σε τέτοιες περιπτώσεις λυγίζει και ο Θεός.
      Να είσαι πάντα καλά.

      Διαγραφή
  3. ....!
    Περιμένω happy end ...
    Καλό απόγευμα...
    **Αννιώ**

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χμμμμ... Δεν αποκαλύπτω το τέλος από τώρα.
      Καλό απόγευμα Αννιώ.

      Διαγραφή
  4. Είσαι ανατριχιαστικός όπως πάντα...όχι μόνο λόγω γραφής, αλλά και λόγω θέματος... Ουφ. Έχω πάθει σοκ και θα περιμένω το "συνεχίζεται" για να με βγάλεις από τα βαθιά που με έριξες...... Από τα πάρα πολύ βαθιά όμως... Άντε, φιλιά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ήθελα να σε "ρίξω". Το έγραψα με τον (πολύ μεγάλο) φόβο μήπως κάποιοι φίλοι έχουν προσωπικά βιώματα και ξυπνήσω μνήμες.
      Ξέρεις πολύ καλά ότι εδώ μέσα τηρείται η αρχή του σκωτσέζικου ντους.
      Άλλη φορά θα λέμε αστεία.
      Προς το παρόν ... συμπάθα με.
      Φιλιά στο κούτελο για απροβλημάτιστη καληνύχτα.

      Διαγραφή
  5. Πωπω! Μεγαλυτερος πονος δεν υπαρχει νομιζω! Περιμενω πως και πως τη συνεχεια, υπεροχο κειμενο, συγκινητικο, θιγει ενα πολυ ευαισθητο θεμα, με αγαπη σεβασμο αλλα και ρεαλισμο. Μπραβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ασφαλώς και δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος. Όποιος χάνει το σπλάχνο του καλύτερα να μην είχε γίνει ποτέ γονιός.
      Το θέμα του με έτρωγε καιρό τώρα. Ξέρεις, είναι από εκείνα που στριφογυρίζουν συνέχεια και συνέχεια στο μυαλό και αν δεν τα αποτυπώσεις κάπου δεν θα σε αφήσουν και δεν θα φύγουν.
      Καλό απόγευμα Χριστινάκι.

      Διαγραφή
  6. Πολύ δυνατό θέμα! Χαίρομαι που καταπιάστηκες μαζί του Πέτρο μου με τέτοιο σεβασμό!
    Σε ευχαριστούμε γιατί οι ιστορίες σου δεν είναι για να περνά η ώρα.....


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυνατό και πολύ δύσκολο.
      Φυσικά δεν έχω την κατάλληλη παιδεία για να το αναλύσω διεξοδικά και με όρους ψυχολογίας. Ίσως κάποιος άλλος πιο ειδικός θα μπορούσε να μπει πιο "βαθιά" και να κοιτάξει μέσα στις ψυχές των ανθρώπων.
      Δεν σου κρύβω ότι θα μου άρεσε κάποια στιγμή να καταπιαστούν και άλλοι φίλοι με ένα κοινό θέμα. Αυτό ή κάποιο άλλο.
      Το ίδιο θέμα, με τους ίδιους πρωταγωνιστές, σε άλλο τόπο και χρόνο, υπό άλλες συνθήκες. Θα ήταν πράγματι μαγευτικό να δούμε πως το συλλαμβάνει και πως το διαχειρίζεται ο καθένας.
      Καλό βράδυ.


      Διαγραφή
  7. Α ρε Πέτρο... Σκωτσέζε!
    Πέρα απ' την ιστορία σου που με ξάφνιασε και με καθήλωσε, πέρα απ' την αγωνία και το ενδιαφέρον που νιώθω για τη συνέχεια, συγκινούμαι με την ενσυναίσθηση που σε διακρίνει. Στο έχω ξαναπεί, τα κείμενά σου θα νόμιζα πως τα γράφει γυναίκα. Όχι πως οι άνδρες είναι πεζοί, αλλά δύσκολα βουτάνε στα ενδότερα της ψυχής τους και δουλεύουν τα συναισθήματά τους.
    Καλό βράδυ να έχεις Πέτρο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, υπάρχει η εντύπωση πως οι άντρες τα μόνα που σκέφτονται είναι η μπάλα και οι γκόμενες. Πως στις μεταξύ τους συζητήσεις πίνουν μοναχά μπύρες και ...πέρδονται ενώ κουτσομπολεύουν ασύστολα.
      Τουλάχιστον οι δικές μου παρέες Μαράκι δεν απαρτίζεται από τέτοιους τύπους. Και τη μπύρα μας θα πιούμε και το χαβαλέ θα κάνουμε αλλά πολλά είναι και τα ταξίδια στα ενδότερα.
      Ακόμη και ο πιο χαζοβιόλης όταν θα μείνει μόνος του, κλείσει τα μάτια και βάλει το κλούβιο του να σκεφτεί, θα σκεφτεί ώριμα και καθάρια.
      Τώρα γιατί οι περισσότεροι βγάζουν αυτή τη ...βαρβατίλα όλες τις ώρες είναι άλλη ιστορία.
      Μάλλον θα ευθύνονται τα στερεότυπα ότι έτσι ...πέφτουν οι γυναίκες.
      Εγώ Μαράκι εδώ μέσα κάνω τα ταξίδια μου. Αντιλαμβάνομαι τα μπλογκς ως τετράδια για προσωπικές καταθέσεις. Χωρίς στεγανά, στερεότυπα, πεπατημένες. Θα γράψω και τη σάχλα μου, θα γράψω και αυτό που κάθε φορά με τρώει. Το συγκεκριμένο θέμα με βασάνιζε καιρό και αν δεν του έκανα "κατάθεση" θα συνέχιζε εσαεί.
      Είμαι σίγουρος πως καταλαβαινόμαστε
      Καλό σου βράδυ.

      Διαγραφή
  8. Τι να πω;
    Η γραφή σου φωτίζεται από έναν ήπιο λυρισμό και γήινη χροιά!!!!
    Ένας συνδυασμός εκπληκτικός, που κάνει τον αναγνώστη συνοδοιπόρο...
    Το θέμα σκληρό και ίσως το πιο συγκλονιστικό βίωμα, που μπορεί να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος.

    Το έχω ζήσει μέσα από τους γονείς μου, όπου πράγματι η γυναίκα μπορεί να φανεί ο "μαχητής" της ζωής μετά τον χαμό του παιδιού της, κουβαλώντας παράλληλα πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, για να πιστέψει κανείς ότι θα το αντέξει και θα προχωρήσει. Όμως αποδείχτηκε βράχος μέσα από άφθαστο πόνο. Ο πατέρας από την άλλη μια φιγούρα ήρεμου νερού, που τον έτρωγε εσωτερικά το μαράζι και ο απόλυτα εσωτερικός πόνος. Αρρώστησε αρκετά σύντομα μετά από αυτό.

    Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων πώς θα αντιδράσει σε τέτοια περίπτωση απώλειας. Απάντηση στο "γιατί συνέβη" μπορεί να μην υπάρξει, μόνο κάποια στιγμή ίσως μάς το δείξει η ίδια η ζωή...
    Φιλιά πολλά κι από εδώ!!!
    Συνέχισε έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάποιοι σε παρόμοιες περιπτώσεις θα υποθέσουν ότι ο άντρας θα το ρίξει στο ποτό και την αδιαφορία ενώ η γυναίκα θα βυθιστεί στον πόνο και τις σκέψεις της.
      Επειδή η ζωή ποτέ δεν ήταν 1+1=2 είναι καλό να ακούγεται η "αιρετική" άποψη. Με τα λεγόμενά σου επιβεβαιώνεται αυτή η εκδοχή.
      Δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μου ότι με αυτή την ανάρτηση ίσως ξυπνήσω μνήμες.
      Έχεις την αγάπη μου και το ξέρεις.
      Καλή δύναμη Γλαύκη μου.

      Διαγραφή
    2. Με συγκινούν τα λόγια σου, Πέτρο.
      Μέσα από τέτοια βιώματα μαθαίνει κανείς πολλά για τον εαυτό του, που δεν τα γνώριζε πριν. Μετρά τις δυνάμεις του και προχωρά σε χρόνο φυσικά που δεν μπορεί να υπολογίσει εκ των προτέρων ούτε να τον προκαθορίσει. Δεν υπάρχουν συνταγές.
      Μην ανησυχείς για τις μνήμες, καθώς έχει πάρει πια τη θέση του μέσα μας. Συνεχίζουμε μαζί του με ηρεμία πια.
      Κι εσύ έχεις την δική μου.
      Να είσαι καλά! Σ' ευχαριστώ πολύ για το νοιάξιμο που δείχνεις!

      Διαγραφή
    3. Είναι αμοιβαία και είμαι σίγουρος πως το ξέρεις.

      Διαγραφή
  9. Εντάξει αυτό το κείμενο δεν περίμενα να το γράψει ένας άντρας , όχι γιατί είναι βαξιά συγκλονιστικό αλλά γιατί οι γυναίκες είναι εκείνες που νομίζουν ότι βιώνουν την απώλεια πιο πολύ από τον πατέρα!!! Θσο ευχάριστο τέλος και να έχει η πληγή μένει και ματώνει ,συχνά!!
    Καλό ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νικόλ μου, όπως λέω και παραπάνω, δεν μπαίνω σε στεγανά. Υπάρχουν και άντρες που λυγίζουν στα δύσκολα και ας φαίνονται δυνατοί, ενώ οι εξωτερικά "αδύναμοι" άνθρωποι φανερώνουν τεράστια ψυχικά αποθέματα σε σημείο να απορούν οι γύρω "που τα βρήκε;"

      Καθένας ξέρει μόνο την ψυχούλα του και τι περνάει αυτός. Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις ούτε συγκεκριμένοι δρόμοι με συμβουλές που λύνουν το πρόβλημα.
      Θεωρώ κι εγώ, όπως κι εσύ, ότι σε περίπτωση απώλειας ενός νεογέννητου η γυναίκα φέρει το μεγαλύτερο βάρος του πόνου.

      Το παραπάνω κείμενο το μόνο που κάνει είναι να φανερώσει ποιος από τους δύο βρίσκει τα κουράγια να συνεχίσει -εμψυχώνοντας ταυτόχρονα και τον άλλο πρωταγωνιστή- και όχι ποιος πονάει περισσότερο. Ο βουβός πόνος σιγοκαίει και είναι ο χειρότερος.
      Καλή δύναμη.

      Διαγραφή
  10. Ναι ναι περιμένουμε τη συνέχεια! Τέτοια περιστατικά ή το διαλύουν το ζευγάρι ή το ενώνουν για πάντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα συμφωνήσω. Αν η σχέση πάει παρακάτω θα έχει αποκτήσει την τέλεια συγκολλητική ουσία.

      Διαγραφή
  11. Μυθοπλασία ή αληθινη ιστορία; Δυνατο κείμενο!
    Καλό μας ξημέρωμα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εδώ μυθοπλασία. Κάπου εκεί έξω είναι η τραγική πραγματικότητα.
      Καλό βράδυ.

      Διαγραφή
  12. Όταν γράφεις "γράφεις"!!
    Ναι, δεν είπα σοφία, αλλά με καθήλωσες κυριολεκτικά!
    Χίλια μπράβο και μην αργήσεις να μας πας παρακάτω!
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά Μαρία. Ελπίζω η συνέχεια να σε ανταμείψει.
      Καλό βράδυ.

      (Τι ώρα είναι αυτή βρε παιδί μου; Πω πω αυπνίες!)

      Διαγραφή
  13. Η ζωή έχει το κακό συνήθειο να συνεχίζεται.
    Ό,τι και να συμβαίνει στον άνθρωπο, αυτός έχει την υποχρέωση να συνεχίσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι αλλά δύσκολα!
      Το "πως" είναι θέμα ξεχωριστό για τον καθένα.

      Διαγραφή
  14. Παιδιά, έχω ένα πρόβλημα και το γράφω εδώ και στης Αριστέας το blog, μπας και με βοηθήσει κάποιος: Έχω πρόβλημα με το ίντερνετ και δεν μου ανοίγουν οι σελίδες της google, ούτε το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, ούτε τα site και ανοίγουν μόνο οι σελίδες των blogs. Έχει κανείς άλλος παρόμοιο πρόβλημα ή όλα τα κουλά συμβαίνουν μόνο σε μένα ρε φούστη μου; ...... :((( Ας με διαφωτίσει κάποιος! Μάκια πολλά παιδιά μου! Πάντως όποιος έχει να μου απαντήσει κάτι, ας το γράψει εδώ ή στης Αριστέας την χθεσινή της ανάρτηση που έχει ανοιχτά τα σχόλια, και θα το δω! Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται. Αν δεν "πειράξες" τις τελευταίες ημέρες κάποια ρύθμιση ίσως πρέπει να επανεγκαταστήσεις τον browser.
      Αν έχεις εγκαταστήσει και άλλον browser δοκίμασε να δεις τι βγάζει αυτός.
      Κάτι πρόχειρο που μου έρχεται είναι μήπως απέκλεισες να εμφανίζονται τα παράθυρα που βγάζουν διαφημίσεις. (φραγή όλων των αναδυόμενων παραθύρων).
      Τέλος πάντων δεν είμαι ειδικός (καμία σχέση όμως!). Στη θέση σου θα έκανα ξανά εγκατάσταση.

      Διαγραφή
  15. Μ'αρέσει να σε διαβάζω αυτές τις ιστορίες σου και ας είναι μυθοπλασίες έχουν πολλά ανθρώπινα συναισθήματα με τον καλύτερο τρόπο καταγραμμένα.
    Μ'εβαλες στην πρίζα τώρα να περιμένω μ'αγωνία την συνέχεια.

    Καλό φθινόπωρο με φιλιά θαλασσινά ακόμα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεθαύριο θα βγεις από την πρίζα.
      Μέχρι τότε συνέχισε το τζζζ τζζζ τζζζζζ...!
      :))
      Καλό φθινόπωρο κοπέλα μου.

      Διαγραφή
  16. ακόμα και το πιο ευφάνταστο ή δύσκολο ή τραγικό "σενάριο", η ζωή το ξεπερνά...
    και συ Πέτρο, εδώ, καταπιάστηκες με ένα θέμα που ούτε σαν ονειρικό εφιάλτη δεν θέλουμε να ζήσουμε ποτέ... και το κάνεις καλογραμμένα, με την προσοχή και το σεβασμό που του πρέπει. όπως όλοι, έτσι κι εγώ περιμένω τη συνέχεια.
    να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Πέτρο σε χαίρομαι στα καταπληκτικά κείμενά σου είτε είναι χιουμοριστικά (σε βρίσκω ιδιαίτερα χαρισματικό, απολαμβάνω το καυστικό χιούμορ σου και την ευθυκρισία σου) είτε καταπιάνονται με θέματα στενόχωρα και δύσκολα......τολμάς και το κάνεις με λεπτότητα, με σεβασμό, με συγκινητική ανθρώπινη προσέγγιση.....η διαχείριση του πόνου της απώλειας είναι κορυφαίο βίωμα, η απώλεια παιδιού τώρα, είναι η υπέρτατη οδύνη για τη μάνα και τον πατέρα και μου έδωσες ταυτόχρονα την ευκαιρία να διαβάσω το συγκλονιστικό κείμενο του Π. Μπουκάλα.... Περιμένω εναγώνια τη συνέχεια-τέλος και τολμώ να αναφέρω ότι δύο παρόμοια περιστατικά που βίωσαν πολύ κοντινοί μου άνθρωποι, γιατροί και διακεκριμένοι επιστήμονες, τα βίωσαν με τον ίδιο πόνο, την ίδια απόγνωση και σπαραγμό που βιώνει κάθε γονιός την απώλεια του σπλάχνου του και μάλιστα στη μία περίπτωση ο πατέρας στάθηκε πιο "δυνατός" στη δεύτερη η μητέρα και πορευτήκανε μαζί στο μονοπάτι της θλίψης συνοδευόμενοι από το "βάσταξον" των καλών φίλων και συναδέλφων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από την απώλεια του σπλάχνου σου. Κανένας μας δεν έχει σκεφτεί αυτή την περίπτωση, ούτε καν θέλει να την σκέφτεται. Και όπως σχολίασα και πιο πάνω δεν υπάρχουν απαντήσεις έτοιμες. Ο καθένας θα περάσει τον Γολγοθά μονάχος.
      Μόνο να προβληματιζόμαστε εμείς οι "απέξω" μπορούμε ώστε να πατάμε λίγο περισσότερο στη γη. Ιεραρχώντας αξίες και στόχους, μετά από κάτι τέτοιο, καταλαβαίνουμε ότι σκεφτόμασταν μπούρδες!
      Να είσαι καλά αγαπητή Κλαυδία.

      Διαγραφή